รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 443

ตอนนี้ มายมิ้นท์ไม่สนใจเรื่องผู้หญิงผู้ชายหรืออายอะไรทั้งนั้น เธอยื่นมือออกไปจับเสื้อของเปปเปอร์

เสื้อสูทข้างนอกของเขาถอดออกง่าย แต่เมื่อถอดเสื้อสูทออกแล้ว มายมิ้นท์ก็ตกใจกับภาพที่อยู่ตรงหน้า เธออดไม่ได้ที่จะสูดหายใจเข้าลึกๆ

เธอเห็นแผ่นหลังที่อยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวเต็มไปด้วยเลือด

แต่เพราะว่าแช่น้ำมา คราบเลือดที่เดิมทีเป็นสีแดงก็ละลายกลายเป็นสีชมพูไปแล้ว

“พระเจ้า!” มายมิ้นท์ปิดปาก รูม่านตาของเธอสั่นเทา

ทำไมเลือดออกมากขนาดนี้?

เธอคิดมาตลอดว่าแผ่นหลังของเขาแค่ถูกกระแทกเป็นรอยช้ำเท่านั้น

แต่คิดไม่ถึงว่า มันจะกระแทกจนเลือดออกขนาดนี้!

แต่ผ่านไปไม่นาน มายมิ้นท์ก็นึกขึ้นมาได้ว่าเปปเปอร์พึ่งจะโดนท่านย่าลงโทษไปไม่นาน บาดแผลที่ถูกเฆี่ยนน่าจะยังไม่หายดี เช่นนั้นแผลพวกนี้ อาจจะเกิดจากแผลที่ถูกเฆี่ยน

เธอหายใจเข้าลึกๆ มายมิ้นท์พยายามสงบสติอารมณ์ จากนั้นก็ยื่นมือออกไปอีก ถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวของเปปเปอร์ออกอย่างระมัดระวัง

คราวนี้ ในที่สุดมายมิ้นท์ก็เห็นภาพแผ่นหลังของเปปเปอร์อย่างชัดเจน

มันคือแผ่นหลังคนเหรอเนี่ย!

มันแทบจะไม่เรียกว่าแผ่นหลังแล้ว ทั้งแผ่นหลังไม่มีผิวที่สมบูรณ์เเบบเลยแม้แต่น้อย มันเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นที่คดเคี้ยวราวกับตะขาบ มีรอยแผลหนึ่งที่หายดีแล้ว และมีรอยแผลอื่นๆที่ฉีกใหม่ ฉีกจนเห็นเนื้อข้างใน แล้วยังมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด ทำให้คนที่เห็นตกใจจนตัวสั่นไปหมด

มือที่จับเสื้อเชิ้ตเปปเปอร์ของมายมิ้นท์สั่นไปหมด เธอตาแดง มองดูใบหน้าที่ซีดขาวของเปปเปอร์ เธออ้าปากค้าง แต่กลับพูดอะไรไม่ออกเลย

ความสามารถในการอดทนต่อความเจ็บปวดของคนเรามีจำกัด ถ้าเป็นเธอ บาดเจ็บขนาดนี้ เธอคงจะเจ็บปวดจนร้องออกมาตั้งนานแล้ว

แต่เปปเปอร์ แขนหักก็ยังไม่ร้อง หัวกระแทกก็ไม่ร้อง แม้แต่บาดแผลที่แผ่นหลังฉีกขนาดนี้ก็ยังไม่ร้อง

เขาไม่รู้จักความเจ็บปวดเลยเหรอ?

มายมิ้นท์ยื่นมือออกไปแตะรอยแผลเป็นที่นูนขึ้นมาบนแผ่นหลังของเปปเปอร์เบาๆ จู่ๆเธอก็เจ็บปวดในใจ เธอรู้สึกเสียใจ แล้วยังมีความรู้สึกที่บรรยายออกมาไม่ได้

เธอสูดจมูก ดึงมือกลับมา จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินที่กองชามและตะเกียบ

เธอจำได้ว่า เธอเห็นกล่องยาที่นั่นเมื่อกี้

จริงๆด้วย มายมิ้นท์ไม่ได้มองผิดไป มีกล่องยาอยู่ที่นั่นจริงๆ

มายมิ้นท์ยิ้มอย่างแผ่วเบา พระเจ้ามักจะให้ทางออกเสมอ ฝนตกอยากจะหลบฝนก็เจอถ้ำ เข้ามาในถ้ำก็ยังเจอของใช้จำเป็นต่างๆนาๆ แม้แต่กล่องยาก็มี พระเจ้าคุ้มครองจริงๆ

มายมิ้นท์ถือกล่องยากลับไปหาเปปเปอร์ จากนั้นก็เปิดกล่องยาออก ค้นดูยาข้างในกล่อง เห็นว่าในนั้นไม่เพียงแต่มียาแก้อักเสบ ยาลดและผ้าพันแผลทั่วไปเท่านั้น แม้แต่ยาของสัตว์ก็ยังมี

อาจจะเป็นเพราะว่าตอนที่เจ้าหน้าที่ดูแลป่าไม้อยู่ที่นี่ พวกเขามักจะช่วยเหลือสัตว์เล็กๆ

มายมิ้นท์ไม่ได้สนใจยาสัตว์พวกนั้น หายาและผ้าพันแผลที่เปปเปอร์จะต้องใช้ออกมา จากนั้นก็ตบหน้าเปปเปอร์เบาๆ “เปปเปอร์ ได้ยินไหม?”

เปปเปอร์ขมวดคิ้ว จากนั้นก็กลับไปเป็นปกติอย่างรวดเร็ว

มายมิ้นท์ถอนหายใจ

ดูเหมือนจะไม่ได้ยิน

ช่างมันเถอะ เธอลงมือเองก็ได้

มายมิ้นท์ให้กรรไกรตัดผ้าพันแผลยาวๆแล้วพันให้เป็นก้อน ยื่นมือออกไปจับกรามของเปปเปอร์ บีบให้เขาอ้าปาก จากนั้นก็ยัดผ้าพันแผลเข้าไปในปากของเขา

แบบนี้ เดี๋ยวฆ่าเชื้อทายาให้เขา ก็จะได้ไม่ต้องกังวลว่าเขาจะกัดลิ้นตัวเองเพราะความเจ็บปวด

เรียบร้อยแล้ว มายมิ้นท์ก็เริ่มทายาให้เขา

เธอหยุดเลือดให้เปปเปอร์ก่อน รอจนไม่มีเลือดไหลออกมา จากนั้นก็เริ่มฆ่าเชื้อ

ในตอนนี้เอง เปปเปอร์เจ็บปวดจนตัวสั่น เหงื่อไหลออกเต็มหน้าไปหมด เขาขมวดคิ้วแน่น ดวงตาที่อยู่ในเปลือกตาก็กลิ้งไปมา แต่ว่าเขายังไม่ฟื้นขึ้นมา

ในที่สุด สิบนาทีต่อมา มายมิ้นท์ทายาให้เขาเสร็จเรียบร้อยแล้ว พันแผลเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็เริ่มเปลี่ยนชุดลายพรางให้เขา

และเมื่อมายมิ้นท์กำลังสอดแขนทั้งสองข้างเข้าไปในแขนเสื้ออย่างระมัดระวัง กำลังจะพลิกตัวเขากลับมาและติดกระดุมให้เขา ทันใดนั้นเธอก็เห็นรอยแผลเป็นที่หน้าอกซ้ายของเขา

แผลเป็นนั้นยาวประมาณสิบเซนติเมตร มันเป็นรอยจางๆ ถ้าไม่สังเกตดีๆก็อาจจะไม่เห็น

เธอถึงได้ตระหนักได้ว่า เธอไม่ได้กินอะไรมาหนึ่งวันแล้ว

“หิวจังเลย!” มายมิ้นท์ลูบท้องของตัวเองแล้วพึมพำ จากนั้นก็เหลือบมองไปที่กองหม้อและกระทะ

ตรงนั้นเธอยังไม่ได้ไปดู ไม่รู้ว่าจะมีของกินรึเปล่า

คิดแบบนี้ มายมิ้นท์ก็วางแท่งไม้เล็กๆในมือลง จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินไปที่นั่น

หลังจากคุ้ยดูแล้ว เธอคุ้ยเจอของกินจริงๆ คุกกี้สองสามถุงและน้ำแร่สองสามขวด

เห็นแบบนี้ มายมิ้นท์ก็ดีใจจนน้ำตาคลอเบ้า

เธอรีบแกะถุงคุกกี้ออก เปิดขวดน้ำแร่ขวดหนึ่ง แล้วก็กลับไปกินที่ข้างกองไฟ

คุกกี้แบบนี้ สามปีก็ไม่หมดอายุ ดังนั้นเธอไม่ต้องกังวลว่ากินของหมดอายุ

และเมื่อมายมิ้นท์กำลังกินไปได้ครึ่งหนึ่ง จู่ๆก็มีเสียงไอดังขึ้นมาจากข้างหลัง

มายมิ้นท์ได้ยิน เธอก็ขมวดคิ้วแล้วรีบกลืนคุกกี้ที่กลืนยากนั้นลงไปในท้อง จากนั้นก็หันหน้าไปมอง

เห็นเปปเปอร์พยายามขยับตัว เธอก็รีบวางน้ำและคุกกี้ในมือลงแล้ววิ่งเข้าไป “เปปเปอร์”

ได้ยินเสียงของเธอ เปปเปอร์ก็ลืมตาขึ้น มองเห็นสายตาที่เป็นห่วงของเธอ เขาก็เรียก “มายมิ้นท์” ด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งและอ่อนแรง

“ฉันอยู่นี่” มายมิ้นท์ชูพยักหน้า

เปปเปอร์พยายามลุงขึ้นนั่ง

แต่เพราะว่าเขาไม่มีเรี่ยวแรง บวกกับมีแขนข้างเดียวที่ขยับได้ เขาขยับขึ้นมาได้นิดเดียวก็จะล้มลงไปอีกครั้ง

เห็นแบบนี้ เธอก็รีบพยุงเขา “อย่าขยับ คุณอยากนั่งใช่ไหม ฉันช่วยคุณเอง”

พูดจบ เธอก็ออกแรงพยุงเขาขึ้นมา จากนั้นก็นั่งลง

เปปเปอร์กำลังจะขอบคุณ แต่จู่ๆก็เห็นชุดลายพรางบนตัวและผ้าห่มเก่าๆ เขาอดไม่ได้ที่จะตกใจ