รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 484

เมื่อสักครู่ตอนที่มายมิ้นท์ลงจากรถนั้น มันต่างจากปกติอย่างมาก หากคนที่ฉลาดพอแค่มองก็รู้ว่ามีปัญหาทางด้านอารมณ์

เขาเป็นห่วงมาก ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเธอหรือเปล่า

ระหว่างที่ลาเต้ฟังคำพูดของเปปเปอร์นั้น ท่าทางที่กำลังขยับแขนนั้นก็ได้หยุดลง มองดูเปปเปอร์เอ่ยปากพูดอย่างเย็นเยือก“ผมว่านะเปปเปอร์ ผมได้ยินที่รักพูดว่า ไม่ใช่ว่าคุณปล่อยมือเธอแล้วหรือ อีกอย่างในสองวันมานี้ยังทำตัวห่างกับเธออีก ดังนั้นตอนนี้คุณมาถามเรื่องเหล่านี้หมายความว่าอะไร？ทำไม ไม่อยากปล่อยมืออีกแล้วหรือ？”

สายตาของเปปเปอร์เคร่งขรึมทันที“นี่ไม่ใช่เรื่องที่คุณต้องถาม คุณแค่ต้องตอบคำถามของผม ว่าเกิดอะไรขึ้นกับมายมิ้นท์กันแน่？”

“แล้วทำไมผมต้องตอบคุณด้วย？หากคุณเลือกที่จะปล่อยมือแล้ว เรื่องทุกอย่างที่เกี่ยวกับที่รัก มันไม่เกี่ยวกับคุณทั้งนั้น คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาถามไถ่”ลาเต้โอบแขนของเขาไว้ ด้วยท่าทางที่ผมจะไม่พูด แล้วคุณจะทำอะไรกับผมได้

ดวงตาเปปเปอร์หรี่ลงเล็กน้อย ในดวงตามีแสงเย็นเยือกแวบวาบผ่าน“ลาเต้ คุณคิดว่าคุณไม่พูด ผมก็ไม่มีทางอื่นที่จะรู้แล้วหรือ？”

สีหน้าของลาเต้ตกตะลึง“หมายความว่าอะไร？”

“ผมรู้ว่าคืนนี้มายมิ้นท์ได้ไปที่บ้านคุณ ดังนั้น……”

เปปเปอร์ได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และได้โทรออกไปทันที

ในไม่ช้า ก็ได้รับสายแล้ว เสียงที่คุ้นเคยกับลาเต้ดังมาจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์“ประธานเปปเปอร์”

“คุณแม่？”พอลาเต้ได้ยินเสียงนี้แล้ว ก็ตกตะลึงไปหมด มองดูเปปเปอร์อย่างไม่น่าเชื่อ“คุณมีเบอร์ของคุณแม่ของผมได้ยังไง และอีกอย่างยังมีการติดต่อกับแม่ผมด้วยหรือ？”

ผู้ช่วยเหมันตร์ได้ดันแว่นตา ยิ้มและตอบกลับไป：“คุณลาเต้ยังไม่รู้หรือครับ ว่าคุณแม่ของคุณกับคุณนายของเรา เคยเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนในมหาวิทยาลัยมาก่อน”

“คุณแม่ของผมกับคุณแม่ของเปปเปอร์เป็นเพื่อนร่วมชั้นในมหาวิทยาลัย？”ลาเต้ตกใจจนเสียงเพี้ยนเลย“มันจะเป็นไปได้ยังไง？”

“นั่นก็คือความจริง”ผู้ช่วยเหมันตร์ผายมือออก“พวกเธอไม่เพียงแต่เป็นเพียงเพื่อนร่วมชั้นในมหาวิทยาลัยนะครับ ความสัมพันธ์ในตอนนั้นก็ดีอีกด้วย อีกอย่าง ร้านเสริมสวยของคุณแม่ของคุณได้ก่อตั้งขึ้นและได้เป็นหุ้นส่วนกับคุณนายของเราด้วย แต่หลังจากที่คุณนายของเราได้ตายจากไปนั้น หุ้นส่วนของคุณนายก็ตกทอดมาที่ประธานเปปเปอร์ของเรา ดังนั้นระหว่างคุณแม่ของคุณกับประธานเปปเปอร์นั้นถือว่าเป็นหุ้นส่วนกัน จึงไม่น่าแปลกใจที่จะมีข้อมูลติดต่อของคุณแม่ของคุณ”

พอฟังคำอธิบายของผู้ช่วยเหมันตร์เสร็จ ลาเต้กระตุกปาก“บ้าเอ๊ย มีเรื่องแบบนี้อีกด้วย”

และเขา ไม่รู้เรื่องอะไรเลยสักนิด

ภายในรถ เปปเปอร์ฟังคำตอบของคุณนายราศรีจบ สีหน้าก็ได้เปลี่ยนไปเล็กน้อย“อะไรนะ？คุณบอกเรื่องตัวตนของมายมิ้นท์กับเธอแล้วหรือ？”

ที่นอกรถ ลาเต้ที่ได้ยินคำพูดของเปปเปอร์ ก็เดินตรงไปทางกระจกรถทันที เกาะอยู่ตรงขอบของหน้าต่างรถ จ้องมองไปที่เปปเปอร์ และรีบถามว่า：“เปปเปอร์ คุณรู้ว่าที่รักม่ใช่ลูกของตระกูลกิตติภัคโสภณหรือ？”

เปปเปอร์ไม่ได้สนใจเขาเลย ได้พูดทางโทรศัพท์กับอีกด้านหนึ่งว่า：“ผมเข้าใจแล้ว ขอโทษที่รบกวนนะครับ”

พอพูดจบ เปปเปอร์ก็วางโทรศัพท์ลง

ลาเต้ได้กัดฟัน และได้พูดซ้ำอีกครั้ง“เปปเปอร์ คุณรู้ว่าที่รักไม่ใช่ลูกที่แท้จริงของตระกูลกิตติภัคโสภณมานานแล้วใช่ไหม？”

“ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ”เขาพูดคำนี้จบ สายตาก็มองไปทางผู้ช่วยเหมันตร์“ขับรถ”

“ครับ”ผู้ช่วยเหมันตร์ได้ตอบกลับ และได้ดึงลาเต้ออกจากตรงนอกประตูรถของเปปเปอร์

เปปเปอร์ก็ปิดกระจกรถในเวลาเดียวกัน

ลาเต้โมโหจนทุบที่กระจกรถ “เปปเปอร์ คุณอย่าไปไหนนะ คุณเลื่อนกระจกรถลงมาพูดให้ชัดเจนก่อน ว่าสรุปแล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าที่รักไม่ใช่ลูก ของตระกูลกิตติภัคโสภณ แล้วไปรู้มาตั้งแต่เมื่อไหร่ เปปเปอร์ คุณพูดให้ชัดเจนด้วย！”

แน่นอนว่าเปปเปอร์ได้ยินคำถามของลาเต้อยู่แล้ว แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร กลับปิดตาลง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ที่ข้างนอก ผู้ช่วยเหมันตร์ก็ได้เปิดประตูรถด้านที่นั่งคนขับแล้วได้นั่งขึ้นไป จากนั้นก็ได้ขับรถออกไปภายใต้สายตาที่โกรธจัดของลาเต้

เมื่อเห็นว่าเปปเปอร์เชื่อมั่นในตัวมายมิ้นท์อย่างมาก ผู้ช่วยเหมันตร์ก็ยักไหล่ และไม่มีคำพูดที่จะพูดแล้ว

ในอีกด้านหนึ่ง คอนโดพราวฟ้า

หลังจากที่มายมิ้นท์ได้กลับไปที่คอนโดแล้ว ก็ได้ทิ้งตัวลงบนโซฟา ดวงตาทั้งคู่ได้เหม่อลอยและจ้องมองบนเพดาน นานทีถึงจะกะพริบตา เพื่อพิสูจน์ว่าเธอไม่ใช่หุ่นเชิด แต่เป็นคนที่มีชีวิตอยู่จริงๆ

ในคืนนี้ที่ได้รู้เรื่องราวมากมายที่ตระกูลรัตติพีระ เธอได้รับความผิดหวังมากเกินไป

โดยไม่คาดคิดว่าเธอไม่ใช่ลูกสาวของคุณพ่อคุณแม่ แต่กลับเป็นตัวสำรองของลูกสาวคุณพ่อคุณแม่

ตัวตนของเธอเป็นการทดแทน ความสุขที่ปลาบปลื้มก็เป็นการทดแทนเช่นกัน แม้กระทั่งชื่อตัวเอง ก็เป็นเพียงการทดแทนทั้งนั้น

เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลย ว่าจริงๆแล้วตัวเองเป็นแค่ตัวสำรอง

และสิ่งที่ตัวเองมีทั้งหมดนั้น เดิมทีเป็นของเด็กคนนั้นหมด คนนั้นที่เป็นมายมิ้นท์ตัวจริง

ดวงตาของมายมิ้นท์ค่อยๆแดงขึ้นมา น้ำตาก็ไหลลงมาที่มุมตาของเธอ และได้หยดลงบนโซฟา เปียกเป็นคราบเล็กๆที่นั่น

หลังจากนั้น เธอก็เหลือบไปเห็นกล่องที่เธอวางบนโต๊ะน้ำชา โดยคิดว่ามันเป็นสิ่งที่คุณแม่ของเธอเก็บไว้ให้กับเธอ เธอจึงรีบลุกขึ้นนั่ง และเอื้อมมือไปคว้ากล่องนั้น แล้วค่อยๆเปิดออก

เธออยากรู้ว่า กล่องข้างในนี้เป็นอะไรกันแน่

ทำไมคุณแม่ถึงต้องเก็บกล่องนี้ไว้ให้กับเธอ

ในไม่ช้า กล่องก็ได้เปิดออก สิ่งที่ไม่คาดคิดคือ ข้างในนี้ไม่เหมือนอย่างที่มายมิ้นท์คิดไว้ว่าเป็นรูปถ่าย หรือว่าพวกผลตรวจดีเอ็นเออะไรเหล่านั้น แต่กลับเป็นแผ่นซีดี