รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 522

มายมิ้นท์ไม่พูดอะไรอีก หันหลังแล้วเดินไปอีกทาง

เพราะเธอรู้ว่าเยี่ยมบุญไม่ได้แสดงละครตบตา

ละครตบตาที่ว่า เป็นแค่ข้ออ้างที่เธอให้ตัวเองเมื่อกี้ที่ไปประคองเขาเท่านั้น

มีแค่สิ่งนี้เท่านั้น เธอถึงจะโน้มน้าวตัวเองได้ว่าเมื่อครู่ที่เธอไปประคองเขา ไม่ใช่เพราะประหม่าที่เขาจะเกิดอุบัติเหตุ แต่เพราะไม่อยากให้เขาล้มต่อหน้าเธอ แล้วฉวยโอกาสหาเรื่องเธอ บอกว่าเธอทำให้เขาล้มต่างหาก

ยังไงแล้วสองสามีภรรยาคู่นี้ ก็ไม่ใช่ว่าทำเรื่องแบบนี้ไม่ได้

เห็นมายมิ้นท์ไม่พูด ตัวเองก็เจ็บมากเหลือกิน เยี่ยมบุญไม่มีอารมณ์ไปยุ่งวุ่นวายกับมายมิ้นท์แล้ว รีบให้คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ประคองเขาเดิน ไปหาหมอเอายาแก้ปวดก่อน

ถึงแม้คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ยังอยากสั่งสอนอะไรบางอย่างกับมายมิ้นท์ เพื่อระบายความโกรธในใจตัวเอง

แต่เธอไม่ใช่คนที่ไม่ลำดับความสำคัญ หลังจากจ้องมายมิ้นท์อย่างดุเดือดแล้ว ก็ประคองเยี่ยมบุญเดินจากไป

เยี่ยมบุญคือเสาหลักเดียวของตระกูลภักดีพิศุทธิ์ ถ้าเยี่ยมบุญเกิดเรื่องขึ้นมา

เธอที่เป็นผู้หญิง จะต้องถูกพวกจิ้งจอกเฒ่าในบริษัทจัดการอย่างหมดจดแน่ๆ และไม่สามารถรักษาสมบัติตระกูลภักดีพิศุทธิ์ไว้ได้

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ประคองเยี่ยมบุญเดินจากไปแล้ว

เนื่องจากเดินออกไปอย่างรีบร้อนเกิน จึงไม่สังเกตเห็นว่าชวนชมก็อยู่

ชวนชมยืนฝั่งตรงข้ามมายมิ้นท์ “คุณมายมิ้นท์ ไม่คิดเลยจริงๆ นะคะว่าส้มเปรี้ยวจะกระโดดตึกตาย”

“คิดไม่ถึงจริงๆ” มายมิ้นท์พยักหน้า สายตามองหน้าเธอ ราวกับอยากมองอะไรออก “เหมือนเธอจะดีใจมาก?”

ชวนชมปิดปากยิ้ม

การกระทำนั้น มันเหมือนตอนพวกกลุ่มคุณหนูยิ้ม เหมือนเป๊ะเลย

ดูเหมือนช่วงนี้ เธอจะคลุกคลีกับพวกกลุ่มคุณหนูไม่น้อยเลย พฤติกรรมก็กลายเป็นสง่างามขึ้นเรื่อยๆ

กล่าวโดยสรุป ชวนชมในปัจจุบัน ไม่มีท่าทางถ่อมตนระมัดระวัง และความเชยเหมือนตอนที่เพิ่งมาถึงเมืองเดอะซีเลยสักนิด กลายเป็นคนสุภาพเรียบร้อย สดใสเปล่งประกาย บอกว่าเธอไม่เคยอาศัยในชนบทเลย ก็ไม่เกินจริง

“ฉันดีใจอยู่แล้วล่ะค่ะ” ชวนชมกอดอก ยอมรับความรู้สึกในตอนนี้ของตัวเองอย่างไม่ปิดบังเลย “เมื่อกี้คุณก็เห็นท่าทางแม่ของฉันแล้ว ถึงส้มเปรี้ยวจะตัดขาดความสัมพันธ์กับพ่อแม่ไปแล้ว แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าความรู้สึกของพ่อแม่ที่มีกับเธอจะหมดไปจริงๆ ตราบใดที่ส้มเปรี้ยวมีชีวิตอยู่ ความรู้สึกพ่อแม่ที่มีต่อเธอก็ยังคงอยู่ตลอดไป ไม่แน่พอออกมาจากคุกแล้ว พ่อแม่อาจจะยังรักเธออยู่ รับเธอกลับมาตระกูลภักดีพิศุทธิ์อีกครั้งก็ได้ แต่ตอนนี้ส้มเปรี้ยวตายไปแล้ว เรื่องพวกนี้ฉันจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงอีก คุณว่าฉันไม่ดีใจได้เหรอ?”

ได้ยินคำพูดนี้ของเธอ มายมิ้นท์ก็หรี่ตา จากนั้นก็ยิ้มลึกซึ้ง “งั้นเหรอ งั้นเธอคงต้องผิดหวังแล้วล่ะ”

ส้มเปรี้ยว ยังไม่ตายล่ะ

“คุณหมายความว่าไง?” ชวนชมเห็นรอยยิ้มบนหน้ามายมิ้นท์ ในใจก็เต้นตึกตัก เกิดลางสังหรณ์ไม่ดีที่อธิบายไม่ได้

มายมิ้นท์ทัดผมข้างหู “ไม่มีอะไร เดี๋ยวเธอก็รู้แล้ว”

“คุณ……” ชวนชมกำลังจะถามมายมิ้นท์ว่าปิดบังอะไรอยู่กันแน่ ทันใดนั้นก็เห็นสองร่างเดินมาด้านหลังเธอ ก็ขมวดคิ้ว แล้วกลืนสิ่งที่จะพูดลงไป

ด้านหลังมายมิ้นท์ เปปเปอร์รับโทรศัพท์เสร็จแล้ว กลับมากับผู้ช่วยเหมันตร์

ผู้ช่วยเหมันตร์เห็นชวนชมก่อน สีหน้ามุ่งความสนใจ พูดเตือนชายข้างๆ ที่กำลังดูโทรศัพท์อยู่ “ประธานเปปเปอร์ นี่เจินเจิน”

มายมิ้นท์ไม่แปลกใจที่เปปเปอร์เดาเรื่องนี้ได้ ยังไงแล้วมันก็ง่ายมากที่จะคิดได้ ตอบกลับอืม “ใช่ ตอนคุณไปรับโทรศัพท์ เยี่ยมบุญกับภรรยาก็มา คุณนายตระกูลภักดีพิศุทร้องไห้เสียใจมาก ถึงแม้เยี่ยมบุญจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง แต่ฉันเห็นความเศร้าที่กลั้นไว้ในดวงตาเขา เขาไม่ได้แสดงออกมาแน่ๆ พวกเขาคิดจริงๆ ว่าคนที่กระโดดตึกเสียชีวิตไปคือส้มเปรี้ยว คนที่ช่วยเหลือส้มเปรี้ยวหนีไป ต้องไม่ใช่พวกเขาแน่ๆ”

“งี้นี่เอง” เปปเปอร์เชิดคางขึ้น “แต่ตอนนี้เราเดาว่าใครช่วยส้มเปรี้ยวกันอยู่ที่นี่ มันไม่ก็ไม่มีความหมายอะไร พวกรายละเอียด ต้องดูข้อมูลทางด้านตำรวจ พวกเขาเฝ้าดูส้มเปรี้ยวยี่สิบสี่ชั่วโมง ต้องรู้เกี่ยวกับคนที่มาเยี่ยมส้มเปรี้ยวภายในเดือนนี้ คนที่ช่วยส้มเปรี้ยว จะต้องเป็นหนึ่งในคนพวกนี้แน่ๆ”

“ก็จริง” มายมิ้นท์ยกมุมปากขึ้น

“ไปกันเถอะ เข้าโรงพยาบาลก่อน ผลตรวจของการันต์น่าจะใกล้ออกแล้ว” เปปเปอร์ยกมือขึ้นดูนาฬิกาข้อมือขณะพูดขึ้น

มายมิ้นท์ไม่ได้คัดค้าน หันศีรษะไปมองตำแหน่งที่ศพตกลงมาก่อนหน้านี้ เห็นเลือดสีแดงสดกองนั้นที่ยังไม่ได้กำจัด ก็ตัวสั่นระริกอย่างอดไม่ได้

ในขณะนี้ ก็มีมือหนึ่งยื่นออกมาปิดตาของเธอ “อย่ามอง”

จากนั้นมือข้างนั้นก็หันศีรษะเธอกลับมา “ไม่กลัวเหรอ?”

“ได้อยู่” มายมิ้นท์เอามือเปปเปอร์ออกจากตา “ศพเอาออกไปแล้ว เหลือแค่เลือดกองนี้ นอกจากรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ ก็ไม่กลัวเท่าก่อนหน้านี้แล้ว”

“งั้นก็อย่ามอง เดี๋ยวฝันร้าย” เปปเปอร์วางมือลง

มายมิ้นท์ไม่พูดอะไร อยู่เคียงข้างเขาเตรียมตัวไปหาการันต์

ทันใดนั้นโทรศัพท์เธอก็ดังขึ้น

เธอเดินไปด้วยควักโทรศัพท์ไปด้วย หลังจากหยิบออกมาดู คำว่าลาเต้สองคำกำลังกะพริบอยู่บนหน้าจออย่างต่อเนื่อง

“เต้โทรมา” มายมิ้นท์ไม่ได้รับสายทันที แต่มองชายหนุ่มข้างกาย แล้วพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว