รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 531

ครุ่นคิดแล้ว มายมิ้นท์หยิบแฟ้มเอกสารมาเปิดดู เริ่มลงมือทำงาน

ถึงเวลาเที่ยง หลังจากกินอาหารกลางวันกับลาเต้แล้ว เธอก็ถือเครื่องประดับที่ต้องคืนให้เปปเปอร์ ขับรถออกไปจากเทนเดอร์กรุ๊ป มุ่งหน้าไปที่บริษัทตระกูลนวบดินทร์

มาถึงบริษัทตระกูลนวบดินทร์ ก็บ่ายโมงแล้ว

มายมิ้นท์เพิ่งจะเหยียบเข้ามาในประตูใหญ่ของบริษัทตระกูลนวบดินทร์ ก็เห็นผู้ช่วยเหมันตร์เดินมาทางเธอ “คุณมายมิ้นท์ครับ”

มายมิ้นท์ยิ้มรับ “ผู้ช่วยเหมันตร์”

“คุณมายมิ้นท์ ประธานเปปเปอร์ให้ผมมาพาคุณขึ้นไปครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์ทำท่าทางเชื้อเชิญ

มายมิ้นท์แปลกใจนิดหน่อย “เขารู้ได้ยังไงว่าฉันมาถึงแล้ว?”

ตอนเช้าเธอบอกไปว่าช่วงเที่ยงๆจะเข้ามา แต่ก่อนมา เธอยังไม่ได้บอกเปปเปอร์เลยนะ

ดังนั้นเปปเปอร์รู้ได้ยังไงว่าเธอมาถึงแล้ว ทั้งยังให้ผู้ช่วยเหมันตร์ลงมารับเธออีก?

ผู้ช่วยเหมันตร์ดันแว่นเล็กน้อยพร้อมเอ่ยปากอธิบาย “คืออย่างนี้ครับ ประธานเปปเปอร์บอกว่าช่วงเที่ยงๆคุณมายมิ้นท์จะกลับเข้ามา จึงให้มารออยู่ตรงนี้ล่วงหน้าหน่อยน่ะครับ”

“อย่างนี้เอง” มายมิ้นท์พยักหน้าในทันที “งั้นคุณคงรอนานมากแล้วสินะคะ?”

คงต้องบอกว่า การที่เปปเปอร์ให้ผู้ช่วยเหมันตร์ลงมารอก่อนล่วงหน้า

ความจริงใจนี้ ก็คุ้มค่าที่จะทำให้เธอให้ความสำคัญ

“ไม่เลยครับ ผมก็เพิ่งจะลงมาได้ประมาณสิบกว่านาที เอาเถอะครับคุณมายมิ้นท์ เราไปกันก่อนดีกว่า” ผู้ช่วยเหมันตร์พูดขึ้น

มายมิ้นท์อืมออกมา “ค่ะ รบกวนคุณแล้ว”

ทั้งสองคนเดินไปทางลิฟต์ส่วนตัวของเปปเปอร์

ภายในอาคารมีผู้คนเดินกันขวักไขว่ ต้องมีคนมากมายที่สังเกตเห็นพวกเขาอยู่แล้ว

บางคนที่รู้จักมายมิ้นท์ เห็นมายมิ้นท์อยู่ที่นี่ กลับไม่ได้แปลกใจมากนัก

ถึงยังไงเทนเดอร์กรุ๊ปกับบริษัทตระกูลนวบดินทร์ก็ร่วมงานกันอยู่ ภรรยาเก่าของประธานเปปเปอร์มาที่นี่ อาจจะเป็นเรื่องงานก็ได้

ทว่าบางคนที่ไม่รู้จักมายมิ้นท์ แต่ละคนกลับอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ เริ่มแสดงความคิดเห็นกันขึ้นมา

ผู้ช่วยเหมันตร์เป็นผู้ช่วยคนสนิทของประธานเปปเปอร์ พวกเขารู้กันอยู่แล้ว นอกเสียจากว่าคนสำคัญของประธานเปปเปอร์จะมาที่นี่ ถึงให้ผู้ช่วยเหมันตร์เข้ามาต้อนรับ ส่วนคนอื่นๆจะมอบหน้าที่ให้เลขาและผู้ช่วยทั่วไปเข้ามาต้อนรับแทน

ดังนั้นผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน?

ทำไมประธานเปปเปอร์ถึงให้ผู้ช่วยเหมันตร์เข้ามาต้อนรับด้วยตนเอง?

เธอมีดีอะไรกันแน่นะ?

สายตาที่ประหลาดใจของทุกคน มายมิ้นท์รู้สึกได้ตลอดทาง

แต่ทว่าเธอไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรมากมาย ถึงขั้นไม่ได้หันกลับไปมองด้วยซ้ำ

สำหรับเธอแล้ว แค่สายตาของคนพวกนี้ไม่ได้มีเจตนาร้าย พวกเขาอยากมองก็มองไปสิ ไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรสักหน่อย

อีกอย่าง ดวงตาก็อยู่บนตัวของคนอื่น เธอคงให้พวกเขาปิดตาเอาไว้ไม่ได้หรอก

หนึ่งนาทีผ่านไป มาถึงห้องทำงานของเปปเปอร์แล้ว

ผู้ช่วยเหมันตร์ผลักประตูเปิดออก ทำท่าทางเชื้อเชิญอีกครั้ง “เชิญครับคุณมายมิ้นท์”

“ขอบคุณค่ะ” มายมิ้นท์กล่าวขอบคุณ แล้วก้าวเท้าเดินเข้าไป

ทว่าหลังจากเข้าไป เธอพบว่าภายในห้องทำงานที่กว้างขวาง ไม่มีใครอยู่เลย

เธอหยุดฝีเท้าลง หันกลับไปมองผู้ช่วยเหมันตร์แล้วถามขึ้น: “ประธานเปปเปอร์ล่ะคะ?”

“ตอนนี้ประธานเปปเปอร์ยังประชุมอยู่ในห้องประชุม อีกเดี๋ยวก็มาครับ คุณมายมิ้นท์นั่งก่อน อยากดื่มอะไรไหมครับ?” ผู้ช่วยเหมันตร์เดินนำเธอมาที่ด้านหน้าโซฟา

มายมิ้นท์นั่งลงไปบนโซฟา “อะไรก็ได้ค่ะ คุณตัดสินใจได้เลย ฉันกินได้ทั้งนั้น”

“งั้นผมไปชงชานะครับ คุณมายมิ้นท์รอสักครู่” ผู้ช่วยเหมันตร์พูดขึ้น

มายมิ้นท์พยักหน้า “ค่ะ”

ผู้ช่วยเหมันตร์ออกไปแล้ว

มายมิ้นท์มองเปปเปอร์ด้วยความประหลาดใจ “คุณเตรียมไว้ให้ฉันเหรอ?”

เปปเปอร์อืมออกมา “ผมรู้ว่าคุณชอบกินของหวานพวกนี้ ก็เลยให้คนไปซื้อมาโดยเฉพาะน่ะ”

ผู้ช่วยเหมันตร์ที่อยู่ข้างๆอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอยู่เงียบๆ

เริ่มแรก เขาไม่รู้ว่าเค้กนี่ประธานเปปเปอร์เตรียมเอาไว้ให้คุณมายมิ้นท์

หนึ่งเดือนก่อน จู่ๆประธานเปปเปอร์ก็ให้คนวางเค้กอร่อยๆหนึ่งชิ้น แบบไหนก็ได้ ไว้ในตู้เย็นของห้องกาแฟทุกวัน

แรกเริ่มเขาคิดว่า ประธานเปปเปอร์อยากจะกินเค้กซะเอง แต่ความคิดนี้ก็โดนประธานเปปเปอร์ปัดตกไปอย่างรวดเร็ว เพราะเขาไม่เคยเห็นประธานเปปเปอร์กินเลย

ดังนั้นเขาจึงกลัดกลุ้มอยู่สักพัก รู้สึกว่าในเมื่อประธานเปปเปอร์ไม่กิน ทำไมถึงยังให้คนเตรียมเอาไว้อีก แล้วทุกวันก่อนเลิกงานต้องเอาเค้กไปทิ้ง วันที่สองก็ให้คนไปเตรียมเค้กไว้ใหม่

นี่ไม่ได้เสียสติเหรอ

จนกระทั่งครึ่งเดือนก่อนวันหนึ่ง เขาบังเอิญได้ยินเปปเปอร์กำลังพูดอะไรอยู่ ถึงได้รู้ว่าคุณมายมิ้นท์ชอบกินของพวกนี้ เค้กที่เตรียมเอาไว้ทุกวัน ล้วนแต่เตรียมไว้ให้คุณมายมิ้นท์

ถึงคุณมายมิ้นท์จะไม่ได้มาที่นี่บ่อยๆ สิบวันหรือครึ่งเดือนก็ยังไม่มาสักครั้งเลย แต่ประธานเปปเปอร์ยังคงแน่วแน่ที่จะเตรียมเอาไว้ เผื่อว่าคุณมายมิ้นท์มาอย่างกะทันหัน ก็เพียงพอที่จะทำให้คุณมายมิ้นท์ได้กินเค้กอร่อยๆในทันที

ต้องบอกเลยว่า เรื่องนี้ ประธานเปปเปอร์ทำให้เขานับถือจริงๆ

มายมิ้นท์ไม่รู้ว่าเค้กมีที่มาอย่างนี้

เธอกำลังมองเค้ก ภายในใจสับสนสุดๆ

เปปเปอร์เห็นเธอจ้องเค้กไม่พูดไม่จา ดูจากท่าทางแล้วเหมือนไม่ชอบเท่าไหร่ สีหน้าจึงตึงเครียดขึ้นมา “ไม่ชอบเค้กนี้เหรอ?”

“ไม่ใช่” มายมิ้นท์ส่ายหัว “ฉันแค่รู้สึกแปลกใจเฉยๆ ขอบคุณนะ”

“ไม่เป็นไร แค่เค้กชิ้นหนึ่งก็เท่านั้น ไม่ว่าคุณจะไปที่ไหน อีกฝ่ายก็จะเอาของกินเครื่องดื่มมาต้อนรับคุณ ดังนั้นคุณไม่ต้องรู้สึกกดดันหรอกนะ” เปปเปอร์เอ่ยปากขึ้น

เขากลัวว่าเธอจะไม่ยอมกิน เพราะเค้กนี้เขาเป็นคนเตรียมเอาไว้

“ฉันไม่ได้รู้สึกกดดัน คุณก็พูดอยู่ แค่เค้กชิ้นหนึ่งเท่านั้น ฉันคงไม่ถึงขั้นรู้สึกกดดันหรอก” มายมิ้นท์ยิ้ม

ใจที่เป็นกังวลของเปปเปอร์จึงผ่อนคลายลงได้ ริมฝีปากบางๆอมยิ้ม “งั้นก็ดี ชิมดูสิเค้กรสชาติเป็นไง?”