รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 544

“เธอ......”

แค่พูดออกไป เตชิตและพวกรุ่นราวคราวเดียวกันก็โมโหจนหน้าแดง แต่กลับทำอะไรไม่ได้

ถึงยังไงที่เธอพูดมันก็ถูก เธอเป็นหุ้นส่วนที่ใหญ่ที่สุด แม้ตอนนี้จะอยู่ในตำแหน่งของรองประธาน แต่สิทธิพิเศษก็ยังเยอะกว่าพวกเขาอยู่ดี

ต่อให้พวกเขาจะไม่พอใจ ก็ต้องอดกลั้นเอาไว้

มายมิ้นท์เห็นสีหน้าแย่ๆของเตชิต จึงหัวเราะเยาะอยู่ในใจ

นี่ยังคิดจะหาเรื่องเธออีก ไร้สาระจริงๆ

มายมิ้นท์เคลื่อนสายตากลับมาอย่างเย็นชา แล้วมองไปทางลาเต้ที่นั่งอยู่ไม่ไกล

ลาเต้กำลังก้มหน้า มองเห็นความรู้สึกบนใบหน้าเขาได้ไม่ชัดเจน

แต่มายมิ้นท์พอที่จะรู้สึกได้ว่าเขาไม่ได้จดจ่ออยู่กับการประชุมเลย จึงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ดึงเก้าอี้ออกมาแล้วนั่งลงไป “เอาล่ะ เริ่มประชุมกันเถอะค่ะ”

“ครับ/ค่ะ” ทุกคนขานรับ เปิดเอกสารที่อยู่ด้านหน้า

การประชุมครั้งนี้ติดต่อกันถึงสองชั่วโมง ถึงได้ปิดการประชุมลง

เตชิตพาคนของตนเองออกไปก่อน

แต่มายมิ้นท์กลับนั่งอยู่บนที่นั่งของตนเองไม่เคลื่อนไหว ไม่มีความคิดที่จะเก็บของลุกขึ้นเดินออกไปเลย

เธอเอนหลังพิงลงไป พิงอยู่บนพนักเก้าอี้ สายตาเอาแต่มองไปที่ร่างของลาเต้

ตอนนี้ลาเต้กำลังเก็บของของตนเองอยู่ หลังจากเก็บของเสร็จ ก็ยืนขึ้นจะเดินออกไป

มายมิ้นท์จึงรีบเรียกเขาเอาไว้ “เดี๋ยวก่อนเต้”

ลาเต้หยุดฝีเท้าลง หันไปมองเธอ บนใบหน้าไม่มีท่าทีร่าเริงแจ่มใสตามปกติ ที่เผชิญหน้ากับเธอ มีเพียงความนิ่งเฉยเท่านั้น “เธอมีเรื่องอะไรเหรอ?”

เขาทำตามที่ตกลงกันไว้จริงๆ ไม่เรียกเธอว่าที่รักอีก

ถ้าเปลี่ยนเป็นเมื่อก่อน เขาต้องเพิ่มคำว่าที่รัก ก่อนถามประโยคนี้ขึ้นมาแน่นอน

มายมิ้นท์ก็ลุกขึ้นมา “เราคุยกันหน่อยเป็นไง?”

“เธออยากคุยอะไร?” ลาเต้มองเธอเอ่ยปากถามขึ้น

มายมิ้นท์ไม่ได้ตอบในทันที แต่มองไปทางคนอื่นๆที่ยังไม่ได้ออกไปจากห้องประชุม ซึ่งกำลังหูตั้งเตรียมแอบฟังเอาไปนินทา

คนพวกนั้นรู้สึกได้ถึงสายตาของมายมิ้นท์ จึงก้มหน้าด้วยความหวาดหวั่นทันที แล้วรีบเดินออกไป

อย่างรวดเร็ว ภายในห้องประชุมที่กว้างขวาง ก็เหลือแค่มายมิ้นท์กับลาเต้สองคนเท่านั้น

มายมิ้นท์กำลังมองเขา “เต้ นายยังไม่เห็นด้วยกับเรื่องเมื่อคืนอยู่ใช่ไหม?”

“......” ลาเต้ขยับปาก แต่ไม่มีเสียงเปล่งออกมา

เพราะเขายังไม่เห็นด้วยกับเรื่องเมื่อคืนอยู่จริงๆ

ความไม่เห็นด้วยนี้ ไม่เพียงแต่เพราะเขารู้ว่า เธอจะไม่เลือกเขา

ในเวลาเดียวกันก็โกรธวิธีการของเธอด้วย

แม้พวกเขาจะเป็นไปไม่ได้ แต่ก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งยี่สิบกว่าปีนะ

แต่เพราะแค่ประโยคเดียวของเปปเปอร์ เธอก็คัดค้านคำเรียกที่เขาเรียกเธอมายี่สิบกว่าปี

นี่จะทำให้ในใจของเขาไม่ใส่ใจได้ยังไง

มายมิ้นท์เห็นความหม่นหมองบนใบหน้าของลาเต้ จึงอดไม่ได้ที่จะถอนใจ “ขอโทษนะเต้ ฉันก็รู้ว่าเรื่องเมื่อคืนเป็นฉันเองที่คิดไม่รอบคอบ ไม่คิดให้ดีก็ไปพูดกับนายอย่างนั้น แต่ฉันไม่คิดว่าที่ฉันทำอย่างนั้นมันผิดนะ เต้ นายชอบฉันใช่ไหม?”

ลาเต้เบิกตาโพลง มองเธออย่างเหลือเชื่อ “เธอ......รู้ได้ไง?”

เขาชอบเธอมาสิบกว่าปีแล้ว ตั้งแต่วินาทีนั้นที่รู้ เธอก็อยู่ในใจเขาแล้ว

เขาคิดจะสารภาพกับเธอนับครั้งไม่ถ้วน แต่เพราะขาดแคลนความกล้าหาญ ในแต่ละครั้งจึงไม่ได้พูดความรู้สึกของตนเองออกไป

ทำให้ความรักของเขา ยังไม่ทันได้เริ่มต้น ก็ต้องตายจากไปซะแล้ว

มายมิ้นท์มองด้านหลังของลาเต้ อ้าๆปาก ราวกับอยากจะเรียกเขา แต่ท้ายที่สุด เธอยังคงอดกลั้นเอาไว้

จะเรียกเขาทำอะไรล่ะ?

จะทำให้เขารู้สึกว่า เธออาลัยอาวรณ์เขา แล้วทำให้เขามีความหวังอีกยังงั้นเหรอ?

ไม่ ทำอย่างนั้นไม่ได้

เธอกำหนดไว้แล้วว่าไม่มีทางตอบรับเขา ดังนั้นช่วงเวลาที่เจ็บปวด ก็เพียงแค่ชั่วคราวเท่านั้น แต่มันจะดีที่สุดต่อเขาและต่อตัวเธอเอง

ถ้าเพราะเธอกลัวจะทำร้ายเขา จึงแขวนเขาเอาไว้บนความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจน นั่นสิถึงเป็นการทำร้ายเขาอย่างแท้จริง

อีกอย่างประโยคสุดท้ายที่เต้พูดเอาไว้ก็ถูก ก่อนที่เขาจะปล่อยเธอไปได้จนหมดใจ พวกเขาคงเป็นเพื่อนกันไม่ได้อยู่แล้ว

ยังไม่ต้องพูดถึงความรู้สึกที่จะไม่สนิทสนมกันเหมือนเมื่อก่อน แค่ต่อไปจะเจอหน้ากัน ก็คงทำตัวไม่ถูกแล้ว

ดังนั้นคงต้องรอให้เขาปล่อยเธอไปได้อย่างสมบูรณ์ รอให้ในใจของเขาได้ทุเลาลง พวกเขาถึงจะสามารถกลับมาอยู่ด้วยกันโดยที่ไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว

นึกถึงตรงนี้ มายมิ้นท์จึงหลับตาลง เป่าลมหายใจออกมายาวๆ

ในตอนนี้ เลขาซินดี้ก็รีบร้อนเข้ามา ไม่ปกปิดความกังวลในน้ำเสียงเลยสักนิด “ประธานมายมิ้นท์คะ ประธานลาเต้เขาเป็นอะไรไป? เมื่อกี้ฉันเห็นประธานลาเต้ออกไป ตาแดงๆ เหมือนคนร้องไห้มาเลยค่ะ เขา......”

“เธอไปหาเขาเถอะ” มายมิ้นท์ฝืนยิ้มออกพูดขึ้น

เลขาซินดี้ตะลึงเล็กน้อย “หาเขา?”

“ใช่ เมื่อกี้ฉันพูดกับเต้ไปตั้งเยอะแยะ ตอนนี้ในใจของเขาคงรู้สึกไม่ค่อยดี ดังนั้นท่าทางเขาเป็นอย่างนี้ฉันไม่สบายใจเลย เธอช่วยฉันไปดูเขาหน่อย อย่าให้เขาทำเรื่องโง่ๆ แล้วถือโอกาสอบรมเขาด้วยนะ” มายมิ้นท์นวดๆหว่างคิ้วตอบกลับ

“แต่ว่า......”

“ไม่ต้องแต่แล้ว รีบไปเถอะ อีกเดี๋ยวจะตามไม่ทันแล้วนะ ถ้าหากเขารู้สึกไม่ดี ขับรถออกไปจนเกิดเรื่องอะไรขึ้น คงแย่น่าดู” มายมิ้นท์ตัดบทเธอ โบกๆมือพูดเร่งรัด