รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 549

เมื่อได้ยินว่ายังต้องคล้องแขนต่อไป เปปเปอร์ได้ขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เต็มใจเล็กน้อย แต่ในท้ายที่สุดก็ไม่ได้พูดอะไร

“ฉันไปตักน้ำมาสักหน่อย มาเช็ดแขนให้คุณนะ”มายมิ้นท์มองไปที่แขนซ้ายของเปปเปอร์ที่มีคราบเฝือกนั้นแล้วพูด

เปปเปอร์ก็ไม่สามารถทนสิ่งเหล่านี้ติดอยู่บนแขนของตัวเองได้ และได้ตอบกลับไป“ได้ครับ”

มายมิ้นท์ได้ปล่อยเขา แล้วเดินตรงไปที่ห้องน้ำ

หลังจากที่เธอไปแล้ว เปปเปอร์ก็กลับมาเป็นใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกอีกครั้ง ท่าทางความเจ็บปวดที่อดกลั้นในเมื่อสักครู่ ก็ได้หายไปหมด

การันต์ได้กอดอก และกล่าวเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มว่า：“ทำไม？ไม่แกล้งทำต่อแล้วหรือ？”

เปปเปอร์เงยหน้าขึ้นและเหลือบมองเขาเล็กน้อย โดยไม่อยากสนใจเขา

การันต์ได้ดันแว่นตา ไม่คิดที่จะปล่อยเปปเปอร์ไป“คุณทำให้ผมประหลาดใจอย่างมาก นึกไม่ถึงเลยว่าจะแกล้งทำเป็นปวดเพื่อได้รับความเป็นห่วงจากเธอ”

“มีเพียงวิธีนี้เท่านั้น ผมถึงจะสามารถใกล้เธอได้ และเธอก็จะไม่ผลักผมออก”เปปเปอร์พูดด้วยริมฝีปากอันบางของเขา

การันต์หัวเราะเล็กน้อย“หัวหน้าตระกูลนวบดินทร์อันทรงเกียรตินั้น กลับถ่อมตนมากในด้านความรัก”

เปปเปอร์ก้มหน้าลง“ตราบเท่าที่สามารถชดใช้ ความผิดพลาดที่ทำในตอนนั้นได้ ถ่อมตนหน่อยจะเป็นอะไรไปล่ะ？”

มากไปกว่านั้น คือเขาถ่อมตนแค่กับมายมิ้นท์เท่านั้น

และในความคิดของเขานั้น ถ่อมตนต่อคนที่รัก ไม่ได้รู้สึกละอายใจเลย

ในทางกลับกัน มันก็สามารถแสดงให้เห็นได้ว่า เขานั้นรักเธอจริงๆ ดังนั้นจึงสามารถยอมได้ทุกอย่าง

“น้ำมาแล้ว”มายมิ้นท์ได้ถือกะละมังที่มีน้ำอุ่นออกมาจากห้องน้ำ

การันต์ได้หลีกทางให้เธอ“คุณเช็ดให้เขาเลย ใช้แรงเบาๆ หน่อยก็พอแล้ว”

“โอเคค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว”มายมิ้นท์พยักหน้า ได้วางกะละมังลง จากนั้นก็บีบน้ำออกจากผ้าเช็ดตัวและวางไว้บนแขนของเปปเปอร์ ค่อยๆเช็ดคราบเฝือกและยาที่เหลืออยู่บนแขนของเขาอย่างระมัดระวัง

เธอเช็ดอย่างตั้งใจมาก สายตาคู่นั้นก็จดจ่อเป็นพิเศษ

เปปเปอร์มองไปที่เธอ โดยไม่กะพริบตาเลยแม้แต่น้อย

ราวกับว่าเพียงแค่ชั่วกะพริบตานั้น โอกาสที่จะได้มองเธอก็จะน้อยลงเช่นนั้น

การันต์ที่หมุดมีดผ่าตัดอยู่ตรงมือนั้นมองดูฉากนี้ ทันใดนั้นก็คิดว่าตัวเองเป็นส่วนเกินหรือเปล่า

แต่ไม่ว่าจะเป็นส่วนเกินแค่ไหนเขาก็จะไม่ไป

ที่นี่เป็นที่ของเขานะ！

มายมิ้นท์รู้สึกได้ถึงสายตาของเปปเปอร์ได้จ้องมองตัวเองอยู่ตลอดเวลา

เธอได้หยุดการกระทำในมือไปครู่หนึ่ง และหันศีรษะไปทางเขา“มีอะไรหรือเปล่า？”

เปปเปอร์พยักหน้า“ไม่มีอะไร”

มายมิ้นท์เอียงศีรษะด้วยความสงสัยเล็กน้อย

ไม่มีอะไร？

จ้องมองเธออยู่ตลอดเวลาก็เรียกว่าไม่มีอะไรหรือ？

แต่เพราะว่าเปปเปอร์ไม่ยอมพูดอะไรออกมา มายมิ้นท์ก็ไม่ได้บังคับอะไร ได้หันศีรษะกลับ และเช็ดต่อไป

หลังจากที่เช็ดเสร็จเรียบร้อยแล้ว การันต์ได้ใส่ยาให้เปปเปอร์ใหม่ จากนั้นก็พันแผลให้เรียบร้อย

แขนที่ไม่มีเฝือกแล้วก็ถูกคล้องแขนไว้ที่คออีกครั้งหนึ่ง แม้ว่ายังคงไม่สะดวกมากนัก แต่อย่างน้อยก็ไม่หนักเหมือนก่อนหน้านั้นแล้ว เปปเปอร์ก็ยอมรับมันโดยไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก

พอกลับถึงรถ ผู้ช่วยเหมันตร์ได้รายงานว่า：“ประธานเปปเปอร์ครับ ผมได้ส่งคนไปตรวจสอบแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงALSทั้งหมดทั่วทุกมุมโลกแล้วครับ หรือแม้แต่ทีมแพทย์ด้วยครับ เชื่อว่าจะถูกรวบรวมข้อมูลทั้งหมดภายในสองวันครับ”

เปปเปอร์พยักหน้า“หลังจากที่รวบรวมหมดแล้ว ก็ส่งคนไปเฝ้าระวังแพทย์พวกนี้ด้วย”

“ครับ”ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้าตอบกลับ

มายมิ้นท์ไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไร

เพราะว่าเธอพูดอะไรไม่ได้เลย

เธอไม่มีกำลังมากพออย่างเปปเปอร์ เพียงแค่พูดคำเดียวออกไป ก็มีผู้คนมากมายทำตามคำสั่งนั้น

ดังนั้นสำหรับเรื่องที่ตามหาส้มเปรี้ยวนั้น เธอไม่มีความสามารถเพียงพอเลยจริงๆ

เธอทำได้เพียงแต่พึ่งพาเขาในการตามหาเท่านั้น

ดังนั้นไม่ว่าเขาจะตามหาด้วยวิธีอะไร เธอไม่ไปถามไถ่ และก็ไม่ไปยุ่งด้วย

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ก็มาถึงที่คอนโดพราวฟ้า

มายมิ้นท์ได้สะพายกระเป๋าไว้บนไหล่ และจะลงจากรถ

ทันใดนั้นเปปเปอร์ก็ได้คว้าเธอไว้“รอก่อน มีเรื่องหนึ่งที่ผมลืมบอกกับคุณ”

“เรื่องอะไรคะ？”มายมิ้นท์ได้เก็บเท้าที่ก้าวออกจากรถกลับมา และหันศีรษะไปหาเขา

และเธอยังไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าระหว่างพวกเขาถูกกำหนดให้ต้องพัวพันกันแบบนี้ทั้งชีวิตแล้ว และมันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะแยกพวกเขาออกจากกันเลย

ขณะที่คิด แววตาของเปปเปอร์ประกายเล็กน้อย ในไม่ช้าก็ได้กลับมาเป็นปกติแล้ว และได้โบกมือให้“กลับไปเถอะ พักผ่อนเช้าๆนะครับ ”

“อื้อ ลาก่อนค่ะ”มายมิ้นท์พยักหน้า

ริมฝีปากอันบางของเปปเปอร์ขยับเล็กน้อย“ลาก่อนครับ”

มายมิ้นท์ได้ปิดประตูรถ ยืนอยู่ด้านนอกรถแล้วโบกมือให้เขา จากนั้นก็อ้อมไปทางด้านหน้ารถ และได้เดินตรงไปทางอาคารคอนโด

เปปเปอร์ได้มองตามหลังเธอไป จนกระทั่งเธอเดินเข้าอาคารแล้ว จึงจะบอกให้ผู้ช่วยเหมันตร์ขับรถ

ทันทีที่รถขับออกไป มายมิ้นท์ซึ่งควรจะอยู่ในลิฟต์ ก็ออกมาจากอาคารทันที และวิ่งเหยาะๆไปริมถนนเพื่อมองไปในทิศทางที่รถของเปปเปอร์ขับจากไป

เธอมองดูอย่างเนิ่นนาน นานจนไม่รู้ว่ามีรถขับผ่านรอบตัวไปแล้วกี่คัน จากนั้นจึงจะหันหลังกลับ และกลับไปที่อาคารอีกครั้ง

……

สองวันต่อมา มายมิ้นท์ที่กำลังยุ่งอยู่กับการทำงานในออฟฟิศ

ทันใดนั้น เสียงที่ถูกเคาะประตูออฟฟิศก็ดังขึ้น

เธอได้เงยหน้าขึ้นและเหลือบมองไปทางประตูเล็กน้อย“เข้ามา”

คนที่อยู่ด้านนอกได้ยินเสียงของเธอ ก็ได้หยุดเคาะประตู แล้วผลักประตูเข้ามา

เลขาซินดี้ได้ถือกองเอกสารเข้ามา“ประธานมายมิ้นท์คะ นี่เป็นเอกสารด่วนจากแผนกต่างๆ ที่ส่งมา ซึ่งต้องการให้คุณเซ็นค่ะ”

“โอเค วางไว้เลย ฉันจะจัดการให้เร็วที่สุด”มายมิ้นท์ชี้ไปทางโต๊ะทำงานด้วยปากกา

เลขาซินดี้เดินตรงไปและได้วางเอกสารลง

มายมิ้นท์มองดูเธอ“ที่เป็นหวัดหายดีหน่อยหรือยัง？”

เลขาซินดี้ก้มหน้าลง ปกปิดสายตาที่ผิดปกติของเธอ และพยักหน้าเล็กน้อย“ขอบคุณประธานมายมิ้นท์ที่เป็นห่วงนะคะ ฉันไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ”

“ไม่เป็นอะไรจริงหรือ？สองวันมานี้คุณไม่มาทำงานเลย เห็นได้ชัดว่าเป็นหวัดหนักเลยเนี่ย”มายมิ้นท์ยังคงไม่ไว้วางใจเล็กน้อย

เลขาซินดี้หัวเราะเล็กน้อย“ไม่เป็นอะไรจริงๆแล้วค่ะ”

เห็นสีหน้าของเธอไม่มีปัญหาจริงๆ มายมิ้นท์ก็พยักหน้าด้วยความไว้วางใจ“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว จะว่าไป ตรงคอของคุณเป็นอะไรหรือ？เมื่อกี้ฉันเห็น เหมือนติดแผ่นแปะแก้ปวดไว้ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า？”

พอได้ยินมายมิ้นท์ถามเกี่ยวกับคอของเธอ เลขาซินดี้ก็ตระหนกตกใจมาก รีบยกมือขึ้นมา ปิดตรงแผ่นแปะแก้ปวดนั้น ยิ้มมุมปากเล็กน้อย พยายามทำตัวนิ่งและตอบว่า：“ตอนเช้าที่ออกจากบ้านแล้วใส่เสื้อกันหนาว เลยโดนซิปของเสื้อกันหนาวบาดค่ะ มันไม่ค่อยดูดีเท่าไหร่ ก็เลยตั้งใจติดมันเพื่อปกปิดโดยเฉพาะค่ะ”