รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 563

มายมิ้นท์ฟังเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา ยังคว้าผมเธอเอาไว้แน่น ส่วนอีกมือบิดก็อกน้ำ และอุดอ่างล้างมือเอาไว้

เมื่อได้ยินเสียงน้ำไหล ความตระหนกเกิดขึ้นในใจดารามาย “เธอจะทำอะไร”

“ทำอะไรเหรอ” มายมิ้นท์ยกมุมปากขึ้นอย่างเย็นชา “อีกไม่นานเธอก็รู้ เธอต้องไม่ลืมไปทั้งชีวิตแน่นอน”

“ไม่ลืมไปทั้งชีวิตอะไรของเธอ มายมิ้นท์ เธอปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!” ดารามายตะโกนด้วยสีหน้าโหดเหี้ยม ในขณะเดียวกัน ก็ใช้มือปัดมือมายมิ้นท์ จะเอาผมออกจากมือมายมิ้นท์

แต่ความสูงและรูปร่างของดารามาย ได้มาจาก ลำดวนแม่ของเธอ ตัวเล็กและเตี้ย ไม่สามารถสั่นสะเทือนมายมิ้นท์ที่ตัวโตกว่าเธอได้

ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้มายมิ้นท์โมโหเป็นอย่างมาก ทำให้มีแรงเยอะขึ้นไปอีก

ดังนั้นเมื่อดารามายดิ้น ไม่เพียงแต่จะดึงผมออกมาไม่ได้ กลับทำให้ยิ่งเหนื่อยจนเหงื่อออกทั้งตัว

ดารามายฝืนช้อนตาขึ้นมอง จ้องมายมิ้นท์เขม็ง ในแววตาเต็มไปด้วยความร้ายกาจ “คนต่ำตม ปล่อยฉัน ไม่งั้น อึก อึก......”

เธอยังพูดขู่ไม่ทันจบ ก็โดนมายมิ้นท์กดหัวลงไปในอ่างล้างมือ

น้ำทะลักเข้าตา จมูกและปากของเธอทันที ทำให้เธอไม่สามารถหายใจได้ ทรมานเป็นอย่างมาก

ดารามายทรมาน จนยกมือทั้งสองข้าง ปัดป่ายในอากาศไม่หยุด

มายมิ้นท์มองเธออย่างเย็นชา “ปากสกปรกแบบนี้ ต้องล้างให้สะอาด ดูสิว่าต่อไปเธอยังจะกล้าด่าคน ยังกล้าพูดกับพ่อแบบนั้นอีกไหม”

หัวดารามายถูกกดลงไปในน้ำ ไม่สามารถพูดได้ แต่ได้ยิน

ได้ยินคำพูดของมายมิ้นท์ เธอโกรธจนอ้าปากเพื่อจะเถียง

แต่เมื่ออ้าปาก ก็มีน้ำทะลักเข้าไปในคอเธอ เหมือนน้ำท่วม ทำให้เธอทรมานเข้าไปอีก

มายมิ้นท์จ้องเธออยู่อย่างนั้น แอบนับเวลาในใจ เพื่อจะดึงเธอขึ้นมา

เพราะถึงเธอจะรังเกียจดารามายแค่ไหน ก็ไม่สามารถฆ่าคนได้

เมื่อเห็นว่าเวลาพอประมาณแล้ว มายมิ้นท์ดึงผมดารามาย เอาหัวเธอขึ้นมาจากน้ำ

ดารามายเงยหน้าขึ้นสูง ไออย่างรุนแรงพลางมองเพดาน หอบหายใจอย่างรุนแรง ดูไม่ได้เป็นอย่างมาก ขนาดตาทั้งสองข้างยังแดงก่ำ บนขนตาที่เปียกชื้น ไม่รู้ว่าเป็นน้ำตาหรือน้ำ

“เป็นไง ตอนนี้ปากสะอาดขึ้นแล้วใช่ไหม” มายมิ้นท์มองเธอด้วยแววตาเย็นชา พูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก

ดารามายกลอกตาไปมา แววตาเหมือนจะกินมายมิ้นท์อย่างไรอย่างนั้น หน้าอกกระเพื่อมอย่างรุนแรง เธอกัดฟันตอบว่า “คนต่ำตม ให้ตายเถอะ เธอกล้า อึก อึก......”

มายมิ้นท์ขมวดคิ้ว กดหัวเธอลงในน้ำอีกครั้ง “ดูเหมือนยังล้างปากไม่สะอาดสินะ งั้นต่อละกัน”

ดารามายโมโหจนเกือบกระอักเลือด ปิดตากับปากแน่น ส่ายหัวไปมาในน้ำไม่หยุด อยากสะบัดมือมายมิ้นท์ออก

แต่มายมิ้นท์จับผมเธอเอาไว้แน่น ไม่ว่าเธอทำอย่างไร ก็สะบัดไม่ออก

ดารามายรู้ว่าตัวเองคงสะบัดมือมายมิ้นท์ไม่ได้ เกิดความสิ้นหวังขึ้นในใจ

แน่นอนว่าในความสิ้นหวัง เต็มไปด้วยความแค้นฝังลึก

ความแค้นนี้พลุ่งพล่าน ทำให้เธออดด่าออกมาไม่ได้

แต่ปากอยู่ในน้ำ พออ้าปากน้ำก็ทะลักเข้ามา ทำให้เสียงที่พูดออกมา เป็นเสียงที่ฟังไม่เข้าใจ ทำให้คนฟังไม่รู้เรื่องว่ากำลังพูดอะไร

แต่ถึงฟังไม่เข้าใจ มายมิ้นท์พอเดาได้จากความแค้นและความอาฆาตในน้ำเสียงดารามาย ว่าเธอกำลังด่าคน หลังจากหัวเราะเหอะๆ แล้วพูดว่า “ดารามาย เธอนี่ไม่เชื่อฟังจริงๆ”

พูดจบ เธอดึงผมดารามายขึ้นมา เอาหัวเธอขึ้นจากน้ำอีกครั้ง

ตอนที่ดารามายลืมตา กำลังจะหายใจ มายมิ้นท์กดหัวเธอลงไปอีกครั้ง

หลังกดหัวลงไป เธอไม่ได้กดเอาไว้ตลอดเหมือนเมื่อกี้ แค่กดหัวลงแล้วดึงขึ้นมา แล้วกดลงไปอีก และดึงขึ้นมาอีก

แววตาทั้งสองข้างจ้องทางที่มายมิ้นท์ออกไป อย่างโหดเหี้ยม สาบานในใจเงียบๆ ว่า รอให้ตัวเองกลับประเทศ ต้องแย่งของมายมิ้นท์มาทุกอย่าง

ไม่เพียงเท่านี้ เธอจะทำให้มายมิ้นท์ได้สัมผัสกับประสบการณ์ที่ทำให้คนเจ็บปวด สิ้นหวังบนโลกใบนี้

ไม่งั้น เธอไม่มีวันหายแค้นได้!

อีกด้าน มายมิ้นท์ออกจากห้องน้ำ เดินไปยังโถงงานเลี้ยง

เพิ่งเดินถึงทางเข้าออกโถงงานเลี้ยง ก็เห็นใครบางคนวิ่งออกมาจากข้างใน

“เปปเปอร์” มายมิ้นท์มองผู้ชายที่วิ่งออกมา รีบตะโกนออกมา

เปปเปอร์ได้ยินเสียงเธอ จึงชะงักฝีเท้าลง

มายมิ้นท์ขมวดคิ้ว “คุณวิ่งทำไม คุณลืมแล้วเหรอว่าเท้าคุณ......”

ยังพูดไม่ทันจบ มือหนึ่งยื่นมาหาเธอ ดึงตัวเธอเข้าไปในอ้อมกอด กอดเอาไว้แน่น ถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่าว่า “คุณไปไหนมา”

มายมิ้นท์รู้สึกถึงความวิตกกังวล ได้จากน้ำเสียงเขา เธอกะพริบตาแล้วตอบว่า “ฉันไปห้องน้ำ”

“ทำไมไปนานขนาดนี้” เปปเปอร์ปล่อยเธอออกเบาๆ จากนั้นก้มหน้ามองเธอ

“ผมกลับไปหาคุณ รอคุณเกือบยี่สิบนาที คุณไปห้องน้ำจริงเหรอ”

“จริงสิ” มายมิ้นท์พยักหน้า “คุณคิดว่าฉันไปไหนล่ะ”

“ผมคิดว่าจู่ๆ คุณหายไป นึกว่าจะเกิดเรื่องอีก” เปปเปอร์พูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ก่อนหน้านี้ไม่กี่ครั้งก็เป็นแบบนี้ จู่ๆ คุณหายไป พอผมเจอคุณ ก็เกิดเรื่องแล้ว ดังนั้นต่อไปอย่าหายไปคนเดียวแบบนี้ ถึงจะไป ก็ต้องส่งข้อความบอกผมก่อน โอเคไหม คุณรู้หรือเปล่า ตอนผมหาคุณไม่เจอ ผมกังวลใจขนาดไหน กังวลว่าจะเกิดเรื่องกับคุณ!”

เขาไม่อยากได้ยินว่าเธอเป็นอะไรอีกแล้ว ใจเขาไม่สามารถรับความสะเทือนใจขนาดนี้ได้

ดังนั้นตอนนี้เขากลัวจริงๆ ยังไม่ทันได้เปลี่ยนหัวใจ ตัวเองก็สะเทือนใจแทบตายแล้ว