รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 624

มายมิ้นท์เอื้อมมือไปรับมา “ฉันก็คิดอย่างนี้เหมือนกันค่ะ”

“เอาล่ะครับ รีบเป่าผมให้แห้งแล้วก็ไปนอน เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา” เปปเปอร์กำชับ

มายมิ้นท์ตอบรับเบาๆ แล้วเดินตรงไปเป่าผมของเธอ

เปปเปอร์เงยหน้าขึ้นมองเธอโดยไม่ละสายตา

มายมิ้นท์ถูกเขามองเสียจนรู้สึกไม่เป็นตัวเอง ก่อนที่จะหยุดการกระทำในมือลง “มองฉันทำไม?”

“ก็คุณสวย” เปปเปอร์ยืดตัวตรงแล้วตอบด้วยท่าทางจริงจัง

มายมิ้นท์ถูกเขาชมขึ้นมาเช่นนี้ ใบหน้าของเธอจึงแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ “ประหลาดคน!”

เธอหันศีรษะไปไม่สนใจเขา ไม่อย่างนั้นประเดี๋ยวเขาคงจะพูดจาหยอกล้อแบบนี้ออกมาอีก

แต่จู่ๆ เปปเปอร์ก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินตรงไปทางมายมิ้นท์

เขาเดินตรงไปหยุดอยู่ด้านหลังของเธอแล้วยกมือขึ้น คว้าไดร์เป่าผมในมือของเธอเอาไป

มายมิ้นท์ตกตะลึง “คุณจะทำอะไรน่ะ?”

“ผมจะช่วยเป่าผมให้คุณไง” เปปเปอร์พูดจบก็แย่งไดร์เป่าผมในมือของเธอเอาไปถือไว้

มายมิ้นท์หันหลังกลับมาแล้วเอื้อมมือไปแย่งไดร์เป่าผมในมือของเขา “ไม่ต้องค่ะ เรื่องเเค่นี้ฉันทำเองได้”

“ไม่เป็นไรครับ เมื่อตอนบ่ายคุณช่วยผมเช็ดผมจนแห้งแล้ว ตอนนี้ผมจะช่วยเป่าผมให้คุณ ถือว่าหายกัน”

เมื่อพูดจบเขาก็กดปุ่มปรับลมร้อน เสียงจากพัดลมของไดร์เป่าผมดังขึ้นไม่ให้โอกาสเธอปฏิเสธเลย

มายมิ้นท์เห็นดังนั้นก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเธอทำได้เพียงหันกลับไปและให้เขาเป่าผม

เปปเปอร์ยืนหยุดอยู่ข้างหลังเธอ เขาสูงกว่าเธอไม่น้อย ดังนั้นการเป่าผมเธอให้จึงเป็นเรื่องง่ายมาก แม้ว่าเขาจะมีเพียงแค่มือข้างเดียวในตอนนี้ที่สะดวก แต่ก็ทำหน้าที่ให้สำเร็จได้อย่างง่ายดาย

ระหว่างที่เป่าผมอยู่นั้น ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรกันเลย ห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่โตนี้มีเพียงแค่เสียงของไดร์เป่าผมเท่านั้น

จนกระทั่งเวลาผ่านไปสิบกว่านาทีต่อมา เปปเปอร์เห็นว่าผมของมายมิ้นท์แห้งสนิทแล้วจึงได้ปิดไดร์เป่าผม แล้วนำไปวางไว้ด้านข้างก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “เสร็จแล้วครับ”

มายมิ้นท์สัมผัสไปที่ผมของเธอ แห้งแล้วจริงๆ ด้วย ในขณะที่เธอกำลังจะหันกลับไปขอบคุณเขา ก็พบว่ามีบางอย่างที่อบอุ่นเข้ามาปะทะกับแผ่นหลังของเธอ

เป็นหน้าอกของชายหนุ่มนั่นเอง

ทันทีหลังจากนั้นชายหนุ่มก็เอื้อมมือมากอดเธอ มือใหญ่ของเขาโอบไปที่เอวของเธอและนำคางวางไว้บนไหล่ของ เขาหอมซอกคอของเธอจากด้านข้าง พูดด้วยน้ำเสียงต่ำทุ้มแหบแห้งว่า “หอมจัง”

ร่างกายของมายมิ้นท์เกร็งจนแข็งทื่อ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อได้ยินประโยคนี้ของเขาก็ทำให้เธอเกร็งเข้าไปอีก

จู่ๆ เธอก็นึกถึงฉากที่มักจะเห็นในละครทีวีที่ตัวเอกเหมือนกับพวกเขา คือในตอนนี้ชายหนุ่มโอบหญิงสาวจากทางด้านหลัง และเอ่ยชมว่าร่างกายของเธอหอม หลังจากนั้นเขาก็จัดการทำเรื่องอย่างว่ากับหญิงสาว

ดังนั้นตัวเธอในตอนนี้ก็กลัวเหลือเกินว่าเปปเปอร์จะเป็นเหมือนกับผู้ชายในหนัง

เมื่อคิดได้ดังนั้น มายมิ้นท์ก็สูดลมหายใจเข้าแล้วทำหน้าเคร่งขรึมพูดว่า “เปปเปอร์คะ คุณอย่ามาทำอะไรวู่วามนะ ฉันไม่ตกลงแน่นอน”

เมื่อได้ยินดังนั้นเปปเปอร์ก็เข้าใจในทันทีว่าเธอคงเข้าใจอะไรผิดไป ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยแล้วหัวเราะเบาๆ “วางใจเถอะครับ ผมไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก ความสัมพันธ์ของพวกเราในตอนนี้ยังไม่ได้ไปถึงขั้นนั้น เพราะฉะนั้นผมจะไม่ทำเรื่องที่ทำให้คุณต้องรู้สึกหนักใจ ผมก็แค่อยากจะกอดคุณ”

เมื่อได้ยินคำพูดของเขามายมิ้นท์ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ยังดีที่เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำเช่นนั้น

เธอกลัวว่าเขาจะทำอะไรบุ่มบ่าม เพราะหากว่าเขาเอาจริงขึ้นมา เธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเลย และไม่อาจจะต่อต้านเขาได้

โชคดีที่เขาไม่ใช่คนแบบนั้น งั้นให้เขากอดสักพักก็ได้

เมื่อคิดได้ดังนั้น มายมิ้นท์ก็เอียงหน้าเล็กน้อยแล้วใช้หางตาของเธอมองไปชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลัง “กอดอย่างเดียวนะ แค่กอดแป๊ปเดียวจริงๆ นะคะ”

เปปเปอร์ก้มหน้าลง สัมผัสไปยังเส้นผมของเธอด้วยริมฝีปากของเขาแล้วตอบว่า “ครับ”

มายมิ้นท์หันหน้ากลับไปแล้วไม่ได้พูดอะไรออกมา เธอมองไปยังภาพสะท้อนที่กระจกตรงหน้าต่างซึ่งสูงตั้งแต่เพดานจรดพื้น ภาพที่เขาโอบกอดเธอเอาไว้ดูเหมือนว่ามันจะเหมาะสมกันเหลือเกิน น่ามองจริงๆ

เมื่อตระหนักได้ถึงความคิดของตนเอง มายมิ้นท์ก็หน้าแดงเรื่อและอดไม่ได้ที่จะก้มหน้าลง เผยให้เห็นลำคออันขาวผ่อง

เปปเปอร์มองดูที่หลังคอของเธอแล้วรู้สึกว่าสายตาพร่ามัว แต่เขาก็ไม่อยากจะละสายตาไป อีกทั้งยังอยากจะกัดเข้าให้สักคำ ทิ้งรอยนั้นเอาไว้ให้เธอ

แต่เขารู้ดีว่าถ้าเขาทำเช่นนั้นเธอคงจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

นี่มันอะไรกัน?

มายมิ้นท์ได้สติลืมตาตื่นขึ้นทันที

ภายในห้องมืดสนิททำให้เธอมองไม่ค่อยเห็นนัก แต่ก็ไม่ได้ขัดขวางต่อการเอื้อมมือไปสัมผัส เธอต้องการจะรู้ว่าอะไรกันที่ทับเธอเอาไว้

ปรากฏว่าเมื่อเธอคลำดู ก็พบมือที่ไม่ใช่มือของเธอวางตรงเอว

มือนั้นมีกระดูกค่อนข้างใหญ่กว่าเธอมาก เห็นได้ชัดว่านี่เป็นมือของชายหนุ่ม

และในคอนโดของเธอนี้มีผู้ชายเพียงคนเดียว จึงไม่ต้องเดาเลยว่ามือนี้จะเป็นมือของใคร

หลังจากรู้ว่าเป็นเปปเปอร์ที่กอดรั้งเธอเอาไว้ มายมิ้นท์ก็เผยอริมฝีปากขึ้นแล้วรู้สึกกระสับกระส่าย

เจ้าหมอนี่ฉวยโอกาสตอนที่เธอนอนหลับแอบเข้ามาในห้อง และยังปีนขึ้นมาบนเตียงของเธออีก

อีกทั้งตอนนี้เธอสัมผัสเขา แต่เขากลับไม่มีปฏิกิริยาใด คาดว่าคงจะหลับไปแล้ว

สิ่งนี้ชี้ให้เห็นว่าเขาเข้ามาได้สักพักใหญ่แล้ว

แต่เธอกลับไม่รู้สึกอะไรเลย

ถ้าหากว่าเป็นโจรล่ะก็ เธอตายอย่างไรคงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

มายมิ้นท์เม้มริมฝีปากแดงเรื่อของตน ตั้งใจจะเตะผู้ชายที่แอบคลานขึ้นมาบนเตียงของเธอคนนี้ลงไปเพื่อเป็นบทเรียนให้แก่เขา ดูสิว่าในอนาคตเขาจะกล้าทำแบบนี้ไหม

ในขณะที่เธอกำลังเตรียมตัวจะทำนั้น เธอกลับพบว่าตนเองไม่สามารถลงมือได้

เนื่องจากในสมองของเธอปรากฏฉากเมื่อตอนบ่ายที่เห็นใบหน้าอันดูเหนื่อยล้าของเปปเปอร์ปรากฏขึ้นมาในใจทำให้เธอใจอ่อน

เมื่อคิดได้ดังนั้นมายมิ้นท์ ก็ทำได้แต่ยิ้มขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

ผู้ชายคนนี้เป็นหายนะครั้งใหญ่ของชีวิตเธอจริงๆ

การที่ชีวิตนี้ได้พบเจอกับเขา ทำให้เธอเปลี่ยนไปเป็นคนไร้เหตุผล