รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 666

มายมิ้นท์มีเขาเป็นเบาะเนื้อคนรองเอาไว้ จึงไม่เจ็บเลยสักนิด แค่คางกระแทกไปบนหลังที่แข็งแกร่งของเขาเท่านั้น

หลังจากเธอลูบๆคางแล้ว จึงรีบลุกขึ้นมาจากบนหลังของเขา ยื่นมือไปดึงเขา “เปปเปอร์ คุณเป็นไงบ้าง ไม่บาดเจ็บใช่ไหม?”

“ห๊ะ?” หลังเปปเปอร์ลุกขึ้นมานั่งจากบนพื้น ก็มองเธอด้วยแววตาที่สับสน

มายมิ้นท์เลิ่กคิ้ว

ช่างเถอะ ตานี่ก็ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรอยู่แล้ว

คงไม่รู้สึกว่าเมื่อกี้ตัวเองเพิ่งจะล้มลงมาสินะ

แต่ทว่าเห็นท่าทางทึ่มๆอย่างนี้ของเขา น่าจะไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนหรอก

ถึงยังไงที่พื้นก็ยังมีพรมอยู่ด้วย

คิดๆแล้ว มายมิ้นท์จึงคลายกังวลลงได้ ประคองเปปเปอร์เดินไปที่ประตูห้องหนังสือต่อ

ขาของตานี่ไม่มีเรี่ยวแรงเลย เดินไปล้มไป มันไม่ง่ายจริงๆกว่าจะออกมาจากห้องหนังสือแล้วมาถึงห้องน้ำในห้องนอนของเขาได้ มายมิ้นท์รู้สึกว่าชีวิตนี้ตัวเองไม่เคยเหนื่อยขนาดนี้มาก่อนเลย

“ฮู่ว......” มายมิ้นท์เป่าลมหายใจออกมา แล้วหันไปพูดกับผู้ชายที่อยู่ข้างๆ: “จับนี่ไว้!”

เธอใช้คางเชิดๆไปทางเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า

ชายหนุ่มกระพริบๆตา “ห๊ะ?”

มายมิ้นท์มองค้อน “ฉันหมายถึง ให้คุณวางมือไว้ข้างบน จับมันไว้”

“มือ?” เปปเปอร์ก้มหน้ามองมือของตัวเอง มองอยู่แปปนึง จึงลองยื่นมือออกไปวางบนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า

เห็นเขาทำตาม มายมิ้นท์จึงเป่าปากคลายกังวล กำลังจะปล่อยแขนเขาออก ก็เห็นเขาชักมือกลับมาจากบนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าอย่างฉับพลัน การเคลื่อนไหวที่รวดเร็วขนาดนั้น ถ้าคลาดสายตาเพียงนิดเดียวก็แทบจะมองไม่ทันเลย

มายมิ้นท์ไม่ค่อยพอใจ “เปปเปอร์ คุณทำอะไรน่ะ? ข้างบนไฟช็อตเหรอ?”

“มันเย็น” เปปเปอร์ตอบกลับ

มายมิ้นท์ปวดหัว “ฉันรู้ว่าเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้ามันเย็นมาก แต่มันยังไงล่ะ เย็นนิดๆหน่อยๆคุณก็ทนไม่ไหวแล้วเหรอ? คุณยังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่าเนี่ย?”

“เป็นสิ” เปปเปอร์พยักหน้าอย่างไม่ลังเล

มายมิ้นท์หัวเราะออกมาด้วยความไม่พอใจ “เฮอะ นี่คุณกลับตอบได้เร็วขนาดนี้ เอาเถอะๆ รีบเอามือวางไว้ข้างบน”

“ไม่เอา มันเย็น!” เขาส่ายหัว ไม่ยอมวางเด็ดขาด

มายมิ้นท์หลับตาลงอย่างไม่ลังเล พยายามอดกลั้นความเดือดดาลในใจเอาไว้

อย่าโมโห อย่าโมโห ตอนนี้เขาเป็นแค่เด็กสิบขวบคนหนึ่ง อย่าโมโหเขาเด็ดขาด

ฟังให้ดีนะมายมิ้นท์ ถ้าเธอโกรธเขา เธอก็แพ้แล้ว

มายมิ้นท์โน้มน้าวตนเองอย่างนี้ แต่ในใจกลับไม่เคยรู้เลยว่า ที่แท้การดูแลเด็ก มันเหนื่อยขนาดนี้

ไม่เพียงแต่เหนื่อยกาย แต่เหนื่อยใจยิ่งกว่า

โดยเฉพาะเขาที่เป็นเด็กปลอมๆด้วย

สรุปแล้ว ไมโลยังไม่เรื่องเยอะอย่างเขาเลย

นวดๆหว่างคิ้วแล้ว มายมิ้นท์จ้องชายหนุ่มด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “เปปเปอร์ ฉันจะพูดกับคุณอีกครั้งนะ วางมือลงไป ไม่งั้นฉันจะกลับไปตอนนี้เลย จะไม่สนใจคุณแล้ว”

เปปเปอร์แววตาสั่นไหว รีบวางมือไปบนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า มองมายมิ้นท์ที่น้ำเสียงขุ่นเคืองพูดขึ้น: “ผมวางแล้วๆ คุณอย่าไปไหนนะ”

มายมิ้นท์ถอนหายใจ “จริงๆเลย ต้องบังคับให้ฉันใช้ไม้นี้ถึงจะยอมเชื่อฟัง”

เปปเปอร์ก้มหน้าไม่พูดไม่จา ความน้อยใจแพร่กระจายไปทั่วทั้งร่างกาย

มายมิ้นท์ทั้งโมโหทั้งขำ

ท่าทางอย่างนี้ของเขา เหมือนเธอบังคับให้เขาเข้าไปในลานลงโทษอย่างนั้นแหละ

“เอาล่ะ คุณประคองตัวยืนไว้ให้ดีนะ อย่าขยับไปขยับมารู้ไหม?” มายมิ้นท์ปล่อยแขนของ เปปเปอร์ออก “ถ้าอีกเดี๋ยวคุณล้มลงมา อย่ามาโทษว่าฉันไม่เตือนคุณนะ ที่นี่ไม่มีพรม ล้มลงมาล่ะเจ็บแน่นอน”

“อืม......” เปปเปอร์ตอบรับออกมาเบาๆ

มายมิ้นท์ส่ายหัว หมุนตัวเดินไปทางสระอาบน้ำ

มาถึงด้านหน้าสระอาบน้ำ กำลังมองสระอาบน้ำที่ใหญ่จนสามารถแช่น้ำได้คราวละห้าหกคน มายมิ้นท์จึงอดไม่ได้ที่จะเจ็บปวด

เขานี่สุขสำราญจริงๆเลยนะ

ตอนที่ตระกูลกิตติภัคโสภณมีเงิน เธอก็ไม่เคยได้ใช้ชีวิตอย่างนี้หรอก

เธอไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม เขาให้เธอช่วยเขาถอดเสื้อผ้างั้นเหรอ?

เปปเปอร์เอ่ยปาก พูดซ้ำอีกรอบ “คุณช่วยผมถอดสิ”

“ไม่ได้!” มายมิ้นท์หน้าแดง ปฏิเสธทันควัน “เรื่องอื่นฉันสามารถช่วยคุณได้ แต่เรื่องนี้ไม่ได้ เสื้อผ้าคุณคุณต้องถอดเอง ถ้าฉันช่วยคุณถอดมันถือว่าผิดปกตินะ”

“ผมถอดไม่ได้” เปปเปอร์ชี้ไปที่หัวเข็มขัดบนเอวของตนเอง พูดขึ้นด้วยแววตาละห้อย

มายมิ้นท์เบ้ปาก “เปปเปอร์ คุณแค่ระดับสติปัญญาลดลง คุณไม่ได้โง่จริงๆซะหน่อย เป็นไปได้ยังไงที่จะถอดไม่ได้ ดังนั้นคุณหาข้ออ้างให้มันน้อยๆหน่อย รีบปล่อยฉัน ฉันจะออกไปแล้ว”

“ไม่” เปปเปอร์ออกแรงกำมือแน่น ไม่ยอมให้เธอไป ดวงตาก็เอาแต่จ้องเธออยู่ตลอด ดูจากท่าทางเป็นไปได้มากว่าถ้าคุณไม่ช่วย ผมก็จะไม่ปล่อยคุณ

มายมิ้นท์ลองขยับๆแขน อยากจะหลุดพ้นจากการจับกุมของเขา

แต่เธอพบว่า แค่เธอขยับ เขาจะยิ่งออกแรงกำแน่นขึ้น ทำให้ยังไงเธอก็สลัดไม่หลุด

หมดหนทาง มายมิ้นท์จึงผ่อนคลายลงก่อนชั่วคราว เขาจะได้ไม่ต้องจับแน่นขึ้นเรื่อยๆ

คนขี้เหล้าคนหนึ่ง การที่คุณจะลองใช้เหตุผลพูดกับเขามันไม่ได้ผลหรอก มันไม่เข้าหูอยู่แล้ว

ดังนั้นถ้าคุณอยากให้เขาปล่อย เขาก็จะเกิดปฏิกิริยาต่อต้านกับความต้องการของอีกฝ่าย ก็คือไม่ยอมปล่อย

แต่ถ้าคุณผ่อนคลายลงก่อน เขาก็จะค่อยๆผ่อนแรงออก

ว่าแล้วเชียว หลังจากที่ร่างกายของมายมิ้นท์ผ่อนคลายลง แรงบนมือของเปปเปอร์ก็คลายออกไปบ้างจริงๆ

มายมิ้นท์ชำเลืองมองมือของเขาที่จับแขนเธออยู่ ดวงตากลอกไปมา แล้วชูนิ้วขึ้นมา ชี้ไปข้างบน “ดูสิ มีเครื่องบิน!”

เปปเปอร์เงยหน้ามองโดยไม่รู้ตัว

มายมิ้นท์เห็นแล้ว จึงดึงแขนกลับมาทันที อยากจะถือโอกาสตอนที่เขาไม่สนใจเธอ ดึงแขนออกมาจากมือเขา

ผลลัพธ์ก็คือแค่เธอขยับ เปปเปอร์กลับตอบสนองได้ในทันที ก้มหน้ากลับมา คว้าแขนของเธอดึงไปข้างหลัง

เดิมทีเนื่องจากขาทั้งคู่ของเขาก็ไม่มีเรี่ยวแรงอยู่แล้ว แค่พอที่จะยืนได้อย่างมั่นคงเท่านั้น

เป็นผลให้หลังจากออกแรงดึง เขากับมายมิ้นท์จึงล้มลงไปในสระอาบน้ำด้านหลังกันทั้งคู่

เสียงตู้มดังขึ้น น้ำสาดกระเด็นขึ้นมาสูงถึงเมตรกว่าๆ