รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 674

จูบของเขายิ่งเพิ่มความคลั่งไคล้มากขึ้นไปอีก

เนื่องจากการรับปากของหญิงสาว ทำให้เขากล้ามากยิ่งขึ้น

มายมิ้นท์ไม่มีแม้แต่พื้นที่ที่จะให้หายใจ จนแทบจะขาดอากาศหายใจแล้ว

เธอลูบหลังของชายหนุ่มเบาๆ บอกเป็นนัยว่าให้ชายหนุ่มหยุดการกระทำลง

แม้ว่าชายหนุ่มจะตื่นเต้น แต่ว่าก็ยังมีสติสัมปชัญญะ หลังจากได้รับสัญญาณบอกเป็นนัยของมายมิ้นท์ การกระทำก็ค่อยๆอ่อนโยนลง สุดท้ายกัดริมฝีปากเธอหนึ่งที แล้วปล่อยเธอออกมา เพียงวางหน้าผากไว้บนหน้าผากของเธอ พลางมองเธออย่างมืดมนพลางตะโกนด้วยเสียงแหบแห้ง：“มายมิ้นท์ ”

ในเวลานี้มายมิ้นท์กำลังหอบอย่างรีบร้อน สูดหายใจเอาอากาศที่บริสุทธิ์เข้าไป เมื่อได้ยินว่าเขากำลังเรียกเธอ ก็รับคำเล็กน้อย

“มายมิ้นท์”เปปเปอร์เรียกเธออีกครั้งหนึ่ง

การหายใจของมายมิ้นท์กลับเข้าสู่จังหว่ะปกติ พร้อมทั้งเอ่ยปากถามขึ้นว่า：“มีอะไรหรือเปล่าคะ？”

เปปเปอร์ส่ายศีรษะ“ไม่มีอะไรครับ ผมก็แค่อยากเรียกชื่อคุณสองที”

มายมิ้นท์เหลือบมองเขาครู่หนึ่ง“มีอะไรต้องเรียกกันคะ”

เปปเปอร์กอดเธอไว้แน่น“มายมิ้นท์ ผมดีใจมากเลยครับ”

“ดีใจอะไรเหรอคะ？”มายมิ้นท์เอาศีรษะพิงที่ไหล่ ดมกลิ่นมิ้นท์ในตัวของเขา รู้คำตอบอยู่แล้วแต่ก็ยังถาม

เธอรู้ว่า เขาดีใจเพราะว่าในที่สุดพวกเขาจะกลับมาคืนดีกัน

แต่ว่า เธอไม่จำเป็นต้องพูดออกมาตรงๆ

เพราะว่าเธอเต็มใจที่จะเป็นผู้ฟังที่ดีที่สุดของเขา

เปปเปอร์ก้มหน้าจูบที่บนศีรษะของมายมิ้นท์ครู่หนึ่ง น้ำเสียงอ่อนโยนเป็นอย่างมาก“ผมดีใจมากเลยครับที่ในที่สุดคุณก็ยอมอยู่กับผมแล้ว มายมิ้นท์พวกเราแต่งงานกันอีกครั้งเถอะ？”

เขาจ้องมองมาที่เธอ แววตาเต็มไปด้วยความหวัง

มายมิ้นท์เม้มที่มุมปาก เกือบสำลักน้ำลายตัวเอง

“แต่ง……แต่งงานอีกครั้ง？”

“อึม！”เปปเปอร์รีบพยักหน้า

สำหรับเขาแล้ว แค่กลับมาคืนดีกันยังไม่เพียงพอ การแต่งงานกันอีกครั้งจึงจะถือว่าเป็นเป้าหมายสุดท้ายของเขา

มีเพียงพวกเขาแต่งงานกันอีกครั้ง เธอกลายเป็นภรรยาของเขาอีกครั้ง จึงจะถือว่าการตามง้อเธอในครั้งนี้ประสบความสำเร็จ

อีกทั้งก็ไม่ต้องเป็นกังวล ว่าจะมีคนอื่นแย่งไป

มายมิ้นท์จ้องมองชายหนุ่มอย่างไร้ซึ่งคำพูด ไม่ต้องคาดเดาอะไรมาก ก็รู้ว่าชายหนุ่มคิดอะไรอยู่

แต่ว่าเธอก็รู้สึกตกตะลึงกับคำพูดของชายหนุ่มที่ว่า จะแต่งงานกันใหม่อีกครั้ง

พวกเขาเพิ่งจะคืนดีกัน ยังไม่ทันได้สิบนาที เขากลับคิดเรื่องที่จะแต่งงานกันใหม่อีกครั้งหนึ่งแล้ว

เขาก็รีบร้อนมากเกินไปหน่อย

“ขอโทษ”มายมิ้นท์ผลักชายหนุ่มออกเบาๆ หดเปลือกตาลงไม่ได้มองชายหนุ่ม “ตอนนี้ ฉันยังไม่สามารถแต่งงานใหม่กับคุณได้”

“เพราะอะไรเหรอครับ？”สีหน้าของเปปเปอร์เปลี่ยนไปเล็กน้อย คิ้วขมวดราวกับว่าจะฆ่ายุงให้ตาย

พวกเขาคืนดีกันแล้ว และอยู่ด้วยกันอีกครั้ง การแต่งงานกันอีกครั้งก็เป็นเรื่องที่ต้องเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

แต่ว่าทำไมเธอถึงได้ปฏิเสธ？

จุดจุดนี้เปปเปอร์ ไม่เข้าใจ

มายมิ้นท์นั่งตัวตรง พลางตอบขึ้นด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง：“เพราะว่าตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่สมควร”

“หมายความว่ายังไงเหรอครับ？”เปปเปอร์ก็นั่งลงอีกครั้ง พลางจ้องมองไปยังหญิงสาว

หญิงสาวถอนหายใจเฮือกหนึ่ง “เพราะว่าตระกูลภักดีพิศุทธิ์”

“ตระกูลภักดีพิศุทธิ์？”

“อึม”หญิงสาวพยักหน้า“ความแค้นระหว่างตระกูลกิตติภัคโสภณกับตระกูลภักดีพิศุทธิ์นั้นรุนแรง หากยังแก้แค้นไม่สำเร็จ ฉันคงไม่มีกะจิตกะใจคิดเรื่องแต่งงาน”

เปปเปอร์เข้าใจแล้ว คิ้วที่ขมวดก็คลายลงเล็กน้อย “ดังนั้นคุณจะรอให้แก้แค้นสำเร็จก่อนแล้วค่อยแต่งงานกันใช่ไหมครับ？”

มายมิ้นท์พยักหน้า“ค่ะ！เรื่องแก้แค้นไม่ใช่เรื่องเล็ก เรื่องแต่งงานก็ไม่ใช่เรื่องเล็ก ดังนั้นฉันก็เลยไม่อยากกองเรื่องทั้งสองไว้ด้วยกัน คุณก็รู้ว่า ความปรารถนาของฉันในตอนนี้ คือแก้แค้นให้กับพ่อ ดังนั้นฉันไม่อยากให้เรื่องอื่นมากระทบและทำให้การแก้แค้นของฉันล่าช้า แม้ว่าจะเป็นเรื่องแต่งงานก็ไม่ได้ เปปเปอร์ คุณเข้าใจไหม？”

มายมิ้นท์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก“ค่ะ ในเมื่อคุณพูดเช่นนี้แล้ว ฉันจะพูดอะไรได้อีก？ฉันใส่ค่ะ”

เพราะถึงยังไงก็รับปากคุณแล้วว่า ในอนาคตจะแต่งงานกับคุณ เมื่อถึงเวลานั้นก็ต้องสวมแหวนอยู่ดี ตอนนี้ก็แค่สวมก่อนเวลา ก็ไม่น่าจะมีอะไรเสียหาย

เมื่อได้ยินว่ามายมิ้นท์เห็นด้วย แววตาของเปปเปอร์จึงส่องสว่างเป็นประกาย “เดี๋ยวผมไปเอาแหวนก่อนนะครับ”

“แหวนของคุณอยู่ที่นี่เหรอคะ？”มายมิ้นท์ตกใจเล็กน้อย

เธอรู้ดีว่า ในงานประมูลในครั้งนั้น แหวนของเธอได้ถูกประมูลไปแล้ว สุดท้ายเขาได้ใช้เงินจำนวนห้าล้านในการซื้อมา

ดังนั้นแหวนวงนั้นของเธอ อยู่ในมือของเขามาโดยตลอด

เพียงแต่คิดไม่ถึงเลยว่า เขาจะวางไว้ที่นี่

เพราะว่าเขาเพิ่งย้ายมาที่นี่ได้ไม่นาน หากอิงตามเหตุผลแล้ว น่าจะอยู่ที่ คฤหาสน์ตระกูลนวบดินทร์มากกว่า แต่กลับมาอยู่ที่นี่ จะเห็นได้ว่า เขาเก็บแหวนวงนี้ไว้ข้างกายตลอด เกรงว่าน่าจะเพื่อวันนี้

ขณะที่คิด มายมิ้นท์ก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้

เปปเปอร์ค่อยๆยกคางขึ้นมา “อยู่ในลิ้นชักในห้องครับ ผมเก็บติดตัวไว้ตลอด กลับมาครั้งนี้ก็เก็บไว้ในลิ้นชักครับ ถ้าออกไปไหนในตอนเช้าก็จะเก็บไว้ในกระเป๋า”

เมื่อพูดจบ มายมิ้นท์ก็ยักคิ้ว

ดูเหมือนว่าสิ่งที่เธอคาดเดาจะถูกต้อง เขาได้เตรียมที่จะมอบแหวนวงนี้เพื่อคืนให้กับเธอตลอดเวลา ไม่เช่นนั้นคงไม่เก็บไว้กับตัว？

“ตั้งแต่เมื่อไหร่กันคะ？”มายมิ้นท์ถามขึ้นอีกครั้ง

เปปเปอร์ครุ่นคิดครู่หนึ่ง จากนั้นริมฝีปากบางของเธอก็ตอบกลับว่า：“ก่อนไปเกาหลีครับ”

ริมฝีปากของมายมิ้นท์ขยับเล็กน้อย“ดังนั้น ตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมา คุณก็สวมแหวนวงนั้นติดตัวมาโดยตลอดใช่ไหมคะ？”

เปปเปอร์อึมหนึ่งที “ครับ เดิมทีผมคิดว่า คุณจะเห็นว่าผมกลับมาสวมแหวนวงนี้อีกครั้ง จากนั้นเอ่ยปากถามผม ขอเพียงแค่คุณเอ่ยปากถามผม ผมก็จะหยิบแหวนวงนั้นออกมาทันที และมอบให้คุณสวมใส่มัน แต่ว่าคุณกลับไม่เห็นมันเลย”

เมื่อพูดถึงจุดนี้ น้ำเสียงของเขาก็แสดงถึงความจนปัญญาออกมาอย่างเห็นได้ชัด

นับตั้งแต่ที่ไปเกาหลีกระทั่งถึงปัจจุบัน ก็เป็นระยะเวลาที่ยาวนานช่วงหนึ่ง เธอถึงได้สังเกตเห็นแหวนที่นิ้วของเขา เห็นได้ชัดว่าเธอละเลยไม่น้อย

มายมิ้นท์รู้สึกละอายใจ “ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่ฉันไม่ได้สังเกตแหวนที่อยู่ที่นิ้วของคุณ”