รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 701

“เส้นผมหรือคะ？”มายมิ้นท์ยกมือขึ้นจับที่เส้นผมของตัวเอง ทันทีที่มือได้จับลงไปก็เปียกเต็มไปหมด เธอจึงจะเข้าใจได้ว่าเขาหมายถึงอะไร และได้เอามือกลับคืนแล้วพูดว่า：“ไม่เป็นไร เมื่อกี้ได้ล้างหน้า แล้วเปียกน่ะ”

เปปเปอร์พยักหน้าเล็กน้อย ไม่ได้ถามอะไรอีก จับมือของเธอทันที แล้วเดินตรงไปทางห้องพักตัวเอง

ในระหว่างทาง ทันใดนั้นมายมิ้นท์ก็นึกอะไรขึ้นได้ และหันศีรษะมองไปทางผู้ชายที่อยู่ข้างๆ“หรือว่าคุณ ไม่ได้เตรียมห้องพักให้ฉันอีกแล้วหรือคะ？”

“ไม่จำเป็น”เปปเปอร์ได้ยิ้มมุมปาก แล้วมองมา“ห้องพักของผมก็คือห้องพักของคุณ คุณพักกับผมเลย”

“ฉันว่าแล้ว”มายมิ้นท์ได้กลอกตาใส่หนึ่งที

สำหรับคำพูดเช่นนี้ของผู้ชายคนนี้นั้น เธอไม่ได้รู้สึกถึงความประหลาดใจเลย เพราะเดาได้แต่แรกแล้ว

ผู้ชายคนนี้เป็นคนหน้าบางขี้อายบ้างในบางที เงียบขรึมไม่ยอมพูดเลยสักคำ

แต่เวลาส่วนใหญ่นั้น เป็นคนหน้าด้านหน้าทนตลอด เพื่อที่จะได้นอนเตียงเดียวกันกับเธอนั้น ไม่มีเรื่องอะไรที่เขาทำออกมาไม่ได้เลย

ในตอนนี้เขาได้พาเธอมาถึงที่นี่ในที่ของตัวเขาเองนั้น แล้วจะยอมแยกห้องนอนกับเธอได้อย่างไรกันล่ะ？

ถึงแม้ว่าจะแยกห้องนอนกัน แต่เธอเชื่อว่าเมื่อตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น เธอจะพบเขาอยู่ข้างๆ เธออย่างแน่นอน

เรื่องที่แอบเข้าไปในห้องพักของเธอตอนกลางดึกนั้น เขาได้ทำบ่อยมาก

“คุณไม่ยอมหรือครับ？”ฝีเท้าของเปปเปอร์หยุดชะงักเล็กน้อย

มายมิ้นท์ก็ได้หยุดลงเช่นกัน“ถ้าหากฉันบอกว่าไม่ยอม คุณก็จะเตรียมห้องพักแขกให้ฉันหรือเปล่า？”

เธอไม่ตอบแต่ได้ถามกลับ

เปปเปอร์ตอบในทันที โดยที่ไม่คิดเลยแม้แต่น้อย“ไม่มีทาง”

มายมิ้นท์ได้หัวเราะเล็กน้อย“นี่ก็สิ้นเรื่องแล้ว ดังนั้นหากฉันไม่ยอมแล้วจะมีประโยชน์อะไรล่ะ？ฉันรู้แต่แรกแล้วว่าคุณไม่มีทางเตรียมห้องพักให้ฉันแน่นอน ฉะนั้นตั้งแต่แรก ฉันก็ไม่ได้คิดว่าจะนอนคนเดียวเลย”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เปปเปอร์ได้หัวเราะเล็กน้อย“คุณช่างรู้ใจผมจริงๆเลย”

“แค่แผนการอันชั่วร้ายของคุณนั้น ไม่ต้องไปรู้ใจอะไรมากก็สามารถรู้ได้”เล็บสีแดงสดของมายมิ้นท์ ได้จิ้มไปตรงหน้าอกของเขาผ่านเสื้อสูทนั้น

เปปเปอร์ได้ยกมือขึ้น จับปลายนิ้วมือที่ไม่อยู่นิ่งของเธอ จับมาอยู่ใกล้ริมฝีปากแล้วได้จูบไปหนึ่งที “ดังนั้น อันที่จริงแล้วคุณก็ยอมที่จะนอนห้องเดียวกันกับผม ใช่ไหมครับ ？”

“ทั้งๆ ที่รู้ยังจงใจถามอีก”มายมิ้นท์ได้หันศีรษะกลับไป

เสียงหัวเราะของเปปเปอร์ยิ่งทำให้คนหลงเสน่ห์เย้ายวนไปอีก

มายมิ้นท์ฟังจนหูแดงร้อนไปหมด ได้ขยับร่างกายเล็กน้อย เร่งแล้วพูดว่า：“เอาเถอะ ไม่ต้องหัวเราะแล้ว ไปกันเถอะ”

“อื้อ”เปปเปอร์พยักหน้าเล็กน้อย จับมือของเธอ แล้วพาเธอเดินเข้าไปในห้องพักต่อ

หลังจากที่เข้าไปแล้ว มายมิ้นท์จึงพบว่าห้องของเขาเปลี่ยนไปมาก และตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง

เมื่อวานห้องพักของเขายังคงว่างเปล่า นอกจากเครื่องใช้ไฟฟ้าเฟอร์นิเจอร์แล้ว ไม่มีอะไรเลย สไตล์ก็แบบโทนมืดดูเย็นเยือก ซึ่งดูแล้วทำให้ผู้คนรู้สึกหดหู่เช่นนั้น

แต่ในตอนนี้ ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมดแล้ว สไตล์ก็ไม่ได้ดูเย็นเยือกเช่นนั้น กลายเป็นแบบอบอุ่นขึ้น จากผ้าม่านสีดำ กลายเป็นสีเบจ และถึงแม้เตียงจะเป็นเตียงอันเดิมนั้น แต่ผ้าปูที่นอนบนเตียง กลับเปลี่ยนจากสีดำเป็นสีขาวแล้ว

นอกจากพวกนี้แล้ว ในห้องพักนั้นยังมีของตกแต่งอื่นๆ ที่เพิ่มมาอีกเยอะ ดอกไม้อะไรก็จะไม่พูดถึงกันแล้ว

สิ่งที่โดดเด่นที่สุดนั้น ก็คือโต๊ะเครื่องแป้งเท่านั้น ซึ่งบนนั้นเต็มไปด้วยผลิตภัณฑ์ดูแลผิวและเครื่องสำอาง สิ่งของดีๆมีเพียบไปหมด เพียงพอที่จะทำให้สาวๆทุกคนเห็นแล้วแทบจะคลั่งไคล้เลย

มายมิ้นท์มองดูโต๊ะเครื่องแป้งนั้นชะงักอยู่ครู่หนึ่ง

เปปเปอร์ได้พาเธอเดินตรงไป พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า：“นี่เป็นสิ่งที่เตรียมไว้ให้กับคุณหมดเลยครับ”

“ฉันหรือคะ？”มายมิ้นท์ได้ขยับปากเล็กน้อย และใช้เวลานานกว่าที่เธอจะเปล่งเสียงออกมา

เปปเปอร์ได้ตอบกลับ“ใช่ครับ เมื่อกี้ผมได้พูดแล้ว ในอนาคตพวกเราก็ใช้ที่นี่เป็นห้องวิวาห์ของพวกเราเลย ดังนั้นผมจึงได้สั่งให้คนมาตกแต่งเรียบง่ายหน่อยล่วงหน้า เปลี่ยนเป็นสไตล์ที่คุณชอบ จากนั้นก็สั่งให้คนเตรียมของที่คุณจะใช้ประโยชน์ไว้เยอะๆ พวกนี้คือ หนึ่งในสิ่งเหล่านั้นครับ”

เขาได้ชี้ไปทางโต๊ะเครื่องแป้งนั้น

มายมิ้นท์กะพริบตาเล็กน้อย“หนึ่งในสิ่งเหล่านั้นหรือคะ？คุณยังเตรียมสิ่งอื่นไว้ให้กับฉันอีกหรือคะ？”

เปปเปอร์ได้ยิ้มให้กับเธอเล็กน้อย จากนั้นก็ได้จับมือของเธอ พาเธอตรงไปทางห้องเก็บเสื้อผ้า

เมื่อมาถึงตรงหน้าประตูของห้องเก็บเสื้อผ้านั้น เขาได้เปิดประตูออกมา ห้องเก็บเสื้อผ้าที่มีขนาดใหญ่มาก ได้ปรากฏอยู่ตรงหน้ามายมิ้นท์

ใช่แล้ว ขนาดใหญ่มาก

มายมิ้นท์ได้เม้มริมฝีปากที่แดงก่ำของเธอ มองดูผู้ชายที่ถือชุดนอนเดรสแล้วเดินมาหาตัวเอง การคาดเดาภายในใจนั้นก็ยิ่งมั่นใจกว่าเดิม

จนกระทั่งผู้ชายคนนี้ได้ยื่นชุดนอนเดรสให้เธอด้วยใบหน้าที่ตั้งตารอคอยเช่นนั้น เธอจึงจะแน่ใจในจุดประสงค์ของเขาอย่างสมบูรณ์

เขาต้องการให้เธอสวมใส่ชุดนอนเดรสชุดนี้นอน！

เป็นอย่างที่คาดไว้ไม่มีผิด เมื่อเปปเปอร์เห็นมายมิ้นท์รับชุดนอนเดรสไปแล้ว ได้เอ่ยปากพูดว่า：“ในคืนนี้ สวมใส่ชุดนี้ได้ไหมครับ？”

“……”ตามายมิ้นท์กระตุกเล็กน้อย“เพื่ออะไร？”

“ผมอยากเห็น”เปปเปอร์ตอบกลับความในใจของตัวเองอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด

ตามายมิ้นท์กระตุกแรงกว่าเดิม

เดิมทีต้องการจะปฏิเสธ แต่พอเห็นเขาตั้งตารอคอยเช่นนั้น ก็นึกถึงห้องเก็บเสื้อผ้าที่เขาจัดเตรียมเพื่อตัวเองนี้ สุดท้ายก็ใจอ่อน ถอนหายใจเล็กน้อยพร้อมกับพยักหน้า“โอเค”

ก็แค่ชุดนอนเดรสเท่านั้นเอง ใส่ก็ได้

แม้ว่าจะสั้นไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้โป๊อะไรมาก ก็ถือซะว่าได้ใส่ชุดว่ายน้ำที่ไม่ค่อยจะโป๊แล้วกัน

เมื่อคิดเช่นนี้ มายมิ้นท์ก็ได้หยิบชุดนอนเดรสนั้นแล้วเดินไปที่ห้องอาบน้ำ

และเปปเปอร์ ก็ได้นั่งอยู่ตรงข้างเตียง ถือนิตยสารการเงินอยู่ในมือเล่มหนึ่ง

ภายนอกดูเหมือนเขากำลังดูนิตยสารอยู่ แต่ผ่านไปเป็นเวลานาน เขาก็ไม่ได้เปิดเลยสักหน้า และสายตาคู่นั้นกลับมองไปทางห้องอาบน้ำเป็นครั้งคราว ทำให้เห็นว่าการดูนิตยสารนั้นเป็นเพียงเรื่องโกหก รอคนที่อยู่ในห้องอาบน้ำออกมาต่างหากจึงจะเป็นเรื่องจริง

แต่รอได้ไม่นานนัก โทรศัพท์ที่อยู่ในประเป๋านั้นก็ได้ดังขึ้น

เปปเปอร์ได้ขมวดคิ้วทันที จากนั้นก็เก็บนิตยสารแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา

คนที่โทรมานั้นเป็นผู้ช่วยเหมันตร์

เปปเปอร์ได้เม้มริมฝีปาก ถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา“มีเรื่องอะไร？”

“ประธานเปปเปอร์ครับ แย่แล้วครับ คุณมายมิ้นท์ขึ้นเทรนด์อีกแล้วครับ”เสียงกังวลของผู้ช่วยเหมันตร์ดังออกมาจากโทรศัพท์