รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 743

เห็นชายหนุ่มพูดอย่างมั่นใจขนาดนี้ ความคาดหวังในใจมายมิ้นท์ก็เพิ่มขึ้นอย่างเลี่ยงไม่ได้

เธอยิ้ม “ได้ ฉันเชื่อคุณ หันไปสิ”

“ทำไมเหรอ?” เปปเปอร์สงสัย

มายมิ้นท์ชี้ผ้ากันเปื้อนในมือเขา

เปปเปอร์เข้าใจความหมายทันที ดวงตาเป็นประกายเล็กน้อย จากนั้นก็หันหลังไป

มายมิ้นท์หยิบผ้ากันเปื้อนในมือเขาแล้วสะบัดออก จากนั้นก็ช่วยเขาผูกผ้ากันเปื้อน

หลังจากผูกเสร็จแล้ว เธอก็ลูบแผ่นหลังชายหนุ่ม “เสร็จแล้ว คุณไปลุยในครัวได้เลยคุณเปปเปอร์”

เปปเปอร์ตอบอืม “ฉันไปแล้วนะ”

เขาก้าวขาสองข้าง เดินตรงไปที่ห้องครัว

มายมิ้นท์ยิ้มขณะมองแผ่นหลังเขา คิดสักพักแล้วเอ่ยปากเรียก “คุณเปปเปอร์ ต้องให้ฉันช่วยไหม?”

“ไม่ต้อง” เปปเปอร์ยกมือสองข้างขึ้นมาโบกโดยไม่หันศีรษะกลับมา “ฉันทำเองได้”

เขากลัวว่าถ้าเดี๋ยวตัวเองทำอะไรพลาด ถูกเธอเห็นแล้วหัวเราะเยาะเอา

ดังนั้นเขาจะปิดประตูห้องแล้วทำด้วยตัวเอง

แบบนี้ถึงแม้จะผิดพลาดตรงไหน เขาก็แอบแก้ไขมันได้ เธอก็จะไม่เห็น แล้วคิดว่าที่แท้เขาก็โม้

เห็นชายหนุ่มปฏิเสธการช่วยเหลือจากตัวเอง มายมิ้นท์ก็ยักไหล่ และไม่บังคับ “งั้นก็ได้ งั้นฉันไปช่วยคุณจัดกระเป๋าเดินทาง”

“โอเค” เสียงเปปเปอร์ดังมาจากในครัว

มายมิ้นท์ยิ้ม แล้วหันหลังเดินไปที่ห้อง

ภายในห้อง ผู้ช่วยเหมันตร์นั่งยองๆ บนพื้น ตรงหน้าวางกระเป๋าเดินทางใบโตสองใบ

ในขณะนี้กระเป๋าเดินทางถูกเขาเปิดออกแล้ว

แต่เขานั่งยองๆ ตรงหน้ากระเป๋าเดินทางไม่ขยับไปไหน ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่

ได้ยินเสียงฝีเท้า ผู้ช่วยเหมันตร์ก็หันศีรษะกลับไป เห็นว่าเป็นมายมิ้นท์ก็รีบยืนขึ้น ยิ้มอย่างสุภาพ “คุณมายมิ้นท์”

“ผู้ช่วยเหมันตร์ เมื่อกี้คุณ……”

ผู้ช่วยเหมันตร์หัวเราะขมขื่นขณะเกาศีรษะ “คืองี้ครับคุณมายมิ้นท์ เมื่อกี้ประธานเปปเปอร์ให้ผมช่วยเขาจัดกระเป๋าใช่ไหมล่ะครับ แต่ที่นี่ไม่ใช่ห้องประธานเปปเปอร์ แต่เป็นของคุณมายมิ้นท์ ผมเป็นผู้ชายตัวใหญ่……”

มายมิ้นท์เข้าใจความหมายของเขา ก็ยิ้มเข้าใจทันที “ฉันรู้แล้ว ทำให้คุณลำบากใจ คุณออกไปพักผ่อนเถอะค่ะ ฉันจัดให้เขาเอง”

ก็จริง นี่เป็นห้องเธอ ด้านในล้วนมีแต่ของของเธอ

ผู้ช่วยเหมันตร์เป็นผู้ชายคนนอก จัดกระเป๋าให้เปปเปอร์ ก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะแตะต้องของเธอบางส่วน ซึ่งมีของใช้ส่วนตัวด้วย

ดังนั้นผู้ช่วยเหมันตร์จะลำบากใจ นั่งยองๆ อยู่ที่นี่โดยที่ไม่รู้ควรจัดอย่างไร ก็เป็นเรื่องปกติมาก

ได้ยินมายมิ้นท์พูดแบบนี้ ผู้ช่วยเหมันตร์ก็ทำสีหน้าได้รับการช่วยเหลือทันที รีบคำนับมือให้มายมิ้นท์สองครั้ง “ขอบคุณครับคุณมายมิ้นท์ งั้นรบกวนคุณมายมิ้นท์ด้วยครับ”

“ไม่เป็นไร” มายมิ้นท์ส่ายหน้า

ผู้ช่วยเหมันตร์รีบออกไป

มายมิ้นท์เดินไปตำแหน่งที่เขาเพิ่งอยู่เมื่อครู่ นั่งย่อลงไปเช่นกัน จากนั้นก็สำรวจของด้านในกระเป๋าเดินทางเปปเปอร์ ดูว่ามีอะไรบาง

หลังจากดูจบแล้ว มายมิ้นท์ก็กุมหน้าผาก

อืม ถึงจะเป็นกระเป๋าเดินทางสองใบ แต่จะใส่ของเยอะขนาดนี้ไม่ได้

แต่ในนี้ ของที่เปปเปอร์ใช้ ของที่เปปเปอร์สวม ของที่เปปเปอร์ใส่และอื่นๆ มีหมดทุกอย่าง

ถ้าไม่มีตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ให้เขา ต้องใส่ของพวกนี้ไม่ได้แน่ๆ

ขณะที่คิด มายมิ้นท์ก็เงยหน้ามองไปที่ผนังฝั่งตรงข้าม

จากนั้น สายตาเขาก็หยุดที่กระเป๋าเดินทางที่เธอลากมา “นี่จะทำอะไร?”

“ย้ายกระเป๋าออกมา วางในห้องไม่พอ ฉันจะเอาพวกมันไปวางในห้องทำงาน” มายมิ้นท์ตบกระเป๋าเดินทางเบาๆ แล้วตอบกลับ

เปปเปอร์ยื่นมือออกไปดึงกระเป๋าสองใบมาทันที “เรื่องแบบนี้ให้ฉันทำเถอะ”

ขณะที่พูด เขาก็ดึงกระเป๋าสองใบขึ้นมาแล้วเดินไปที่ห้องทำงาน

หลังจากมายมิ้นท์ตามหลังเขาไป ก็มองซ้ายมองขวา เห็นในห้องรับแขกมีแค่พวกเขาสองคน จึงถามขึ้น “ผู้ช่วยเหมันตร์ล่ะ?”

เปปเปอร์เปิดประตูห้องทำงานแล้วตอบกลับ “ฉันให้เขากลับไปแล้ว”

“ทำไมคุณไม่ให้เขาอยู่กินอาหารก่อนค่อยกลับ?” มายมิ้นท์มองแผ่นหลังชายหนุ่มแล้วพูดขึ้น

ชายหนุ่มหยุดฝีเท้าทันที วินาทีต่อมา เขาก็หันหลังมา มองเธอด้วยแววตามืดมนเงียบสงบ “ทำไมต้องให้เขาอยู่กินข้าว นี่ฉันทำให้คุณโดยเฉพาะ จะให้คนนอกได้ประโยชน์ได้ไง แล้วคุณเคยเห็นเจ้านายทำอาหารให้พนักงานกินไหม?”

มายมิ้นท์ส่ายหน้า “ไม่เคยจริงๆ แหละ”

“ก็แค่นั้นแหละ” เปปเปอร์หันหน้าไป เชิดคางขึ้นเล็กน้อย “เขาอยากกินอาหารที่ฉันทำ ไม่มีทางหรอก ฉันทำให้คุณกินเท่านั้น”

มายมิ้นท์หลุดยิ้ม “งั้นฉันต้องภูมิใจใช่ไหม?”

“คุณไม่ควรภูมิใจเหรอ?” เปปเปอร์หันหน้าไปด้านข้างเล็กน้อย มองเธอด้วยหางตา

มายมิ้นท์พยักหน้ารัวๆ “ควรอยู่แล้ว ตอนนี้ฉันภูมิใจมาก ยังไงแล้วผู้ชายที่เป็นประธานใหญ่ผู้ทรงเกียรติแห่งบริษัทตระกูลนวบดินทร์ ติดอันดับห้ารายชื่อแรกที่รวยที่สุดในนิตยสารฟอร์บส์ ลงมือทำอาหารให้ฉันด้วยตัวเอง แค่ฐานะทางสังคมนี้ บนโลกใบนี้มีแค่ฉันคนเดียวที่มี ถ้าพูดออกไปแล้วผู้หญิงที่ชื่นชมประธานเปปเปอร์อย่างคุณ จะต้องอิจฉาฉันแน่ๆ”

“รู้ก็ดีแล้ว” เปปเปอร์ส่งเสียงเฮอะ “ดังนั้นคุณต้องคอยดูฉัน รักหวงแหนฉันให้ดี อย่าให้ผู้หญิงพวกนั้นแย่งฉันไป”

มายมิ้นท์กุมท้องหัวเราะอย่างหนัก “พูดแค่นี้ เอาใหญ่เลยนะ พอได้แล้ว รีบเอากระเป๋าไปวางแล้วมากินข้าว ฉันรอชิมอาหารฝีมือคุณอยู่นะ”

“ไปเดี๋ยวนี้แหละ” เปปเปอร์ได้ยินเธอพูดว่าอยากชิมอาหารฝีมือเขา ก็ไม่รอช้าอีกต่อไป เดินเข้าไปวางกระเป๋าให้เรียบร้อยอย่างรวดเร็ว

หลังจากวางเรียบร้อยแล้ว เขาเดินออกมาจากห้องทำงาน มายมิ้นท์ก็ยืนอยู่ข้างโต๊ะอาหารตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ สองมือกำลังยันโต๊ะอยู่ จ้องอาหารสองสามอย่างบนโต๊ะ มองจ้องตาไม่กะพริบ

เปปเปอร์เดินไป กอดเอวเธอจากด้านหลัง “เห็นแล้วรู้สึกยังไง?”