รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 749

เขารู้ดี ถึงแม้คุณมายมิ้นท์จะคืนดีกับประธานเปปเปอร์แล้ว แต่ในใจประธานเปปเปอร์ยังมีความวิตกกังวลอยู่เสมอ

เพราะคุณมายมิ้นท์ยังมีบางส่วนที่ต่อต้านประธานเปปเปอร์อยู่ตลอดเวลา

ตอนนี้ดีแล้ว ร่างกายและหัวใจคุณมายมิ้นท์มอบให้ประธานเปปเปอร์ เชื่อว่าต่อไปนี้ประธานเปปเปอร์จะไม่วิตกกังวลอีก และคงกระฉับกระเฉงมีชีวิตชีวา

อย่างที่คิดไว้ ได้ยินการแสดงความยินดีจากผู้ช่วยเหมันตร์ มุมปากเปปเปอร์ก็กระตุกขึ้นมา “พอได้แล้ว มีอะไรให้แสดงความยินดี ก็แค่เรื่องปกติไม่ใช่เหรอ”

ถึงปากเขาจะพูดแบบนี้ แต่น้ำเสียงไม่ปกปิดความภูมิใจเลยสักนิด

ผู้ช่วยเหมันตร์กลอกตา พูดไม่ออกสุดๆ แต่ตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ครับ ประธานเปปเปอร์”

“นายโทรหาฉันมีเรื่องอะไร?” เปปเปอร์ผลุบตาลงแล้วถามขึ้น “ฉันบอกแล้วว่าวันนี้ฉันไม่เข้าบริษัท มีเรื่องอะไรไม่ต้องตามหาฉัน รอพรุ่งนี้ฉันค่อยไปจัดการ”

“ผมรู้ครับ แต่ที่ผมจะพูด ไม่ใช่เรื่องงานในบริษัท แต่เป็นเรื่องเกี่ยวกับดารามาย” ผู้ช่วยเหมันตร์ก็ทำหน้าจริงจังขึ้นมา

ได้ยินว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับดารามาย เปปเปอร์ก็ยืดหลังตรงขึ้นมา “หืม? ดารามาย?”

“ครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้า “วันนี้เช้า ผมได้รับสายจากสถานีตำรวจ บอกว่าดารามายอยากเจอประธานเปปเปอร์”

“ว่าไงนะ?” เปปเปอร์ขมวดคิ้วแน่น “เจอฉัน?”

“ใช่ครับ”

“นายแน่ใจนะว่าไม่ใช่เจอสะระแหน่?”

เขาไม่มีอะไรเกี่ยวข้อง ไม่มีความรักและความแค้นอะไรกับดารามาย

ดารามายจะเข้าคุกแล้ว คนที่อยากเจอควรเป็นมายมิ้นท์สิ ทำไมถึงเป็นเขา?

“ผมแน่ใจว่าไม่ใช่คุณมายมิ้นท์ เพราะทางสถานีตำรวจพูดแบบนี้ ตอนนั้นผมได้ยินแล้วก็ประหลาดใจมากเหมือนกัน แถมขอรับการยืนยันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ว่าคนที่ดารามายอยากเจอไม่ใช่คุณมายมิ้นท์จริงๆ แต่เป็นประธานเปปเปอร์”

ริมฝีปากบางเปปเปอร์เม้มแน่น “ฉันรู้ ได้บอกไหมว่าดารามายอยากเจอฉันทำไม?”

“บอกครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้า “ทางสถานีตำรวจบอกว่าจุดประสงค์ที่ดารามายอยากเจอคุณ เหมือนจะเกี่ยวข้องกับคุณมายมิ้นท์ ผมเลยโทรหาคุณโดยเฉพาะ เพื่อบอกคุณเรื่องนี้”

เขารู้ ตราบใดที่เป็นเรื่องเกี่ยวกับคุณมายมิ้นท์ ประธานเปปเปอร์จะให้ความสำคัญอย่างมาก

ไม่อย่างนั้นเขาคงปฏิเสธคำขออันน่าขำของดารามายแทนประธานเปปเปอร์ไปแล้ว

ยังไงแล้วผู้หญิงคนนั้นก็ไม่เกี่ยวข้องอกับประธานเปปเปอร์ของพวกเขาเลยสักนิด จะเจอไปทำไมกัน เขาจะไม่บอกประธานเปปเปอร์ด้วยซ้ำ

แต่มันเกี่ยวข้องกับคุณมายมิ้นท์ แน่นอนว่าผลลัพธ์มันแตกต่าง

“เกี่ยวข้องกับสะระแหน่” เปปเปอร์หรี่ตาลงอย่างอันตราย “ได้บอกไหมว่าเรื่องอะไร?”

“ไม่ได้บอกครับ ทางสถานีตำรวจก็ไม่แน่ใจ ยังไงแล้วสิทธิทางการเมืองของดารามายก็ไม่ได้ถูกลิดรอน เธอมีสิทธิที่จะไม่พูด” ผู้ช่วยเหมันตร์ตอบอย่างหมดหนทาง จากนั้นก็ถามต่อ “แล้วประธานเปปเปอร์ คุณอยากไปเจอไหม?”

เปปเปอร์พึมพำกับตัวเอง จากนั้นก็เชิดคางขึ้น “ตอบกลับทางสถานีตำรวจ ว่าพรุ่งนี้ฉันจะไป ฉันอยากฟังว่าผู้หญิงคนนั้นอยากพูดอะไรกันแน่”

“ครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้า จากนั้นก็ยิ้มแล้วพูดขึ้น “งั้นประธานเปปเปอร์ ผมวางสายก่อนนะครับ ไม่รบกวนโลกของคุณกับคุณมายมิ้นท์สองคนแล้ว ลาก่อนครับ!”

สิ้นคำพูด เขาก็วางสายอย่างรวดเร็ว

ถ้าเป็นตอนปกติ ผู้ช่วยเหมันตร์จะต้องไม่กล้าวางสายก่อนแน่ๆ

แต่ครั้งนี้แตกต่าง เขามั่นใจในคำพูดนั้นของตัวเองที่ว่าไม่รบกวนโลกของพวกคุณสองคน ประธานเปปเปอร์ต้องไม่โกรธเขาแน่นอน

ยังไงแล้วแค่เกี่ยวข้องกับคุณมายมิ้นท์ ประธานเปปเปอร์ก็จะกลายเป็นคนคลั่งรักทันที เขายังรู้อยู่

ดังนั้นจึงไม่กลัวประธานเปปเปอร์จะโกรธ

ความจริงพิสูจน์แล้วว่า ผู้ช่วยเหมันตร์ทำถูกต้องแล้ว

เมื่อเปปเปอร์ได้ยินคำว่าไม่รบกวนโลกของทั้งคู่ ความโกรธในใจที่มีต่อพฤติกรรมกล้าหาญของผู้ช่วยเหมันตร์ก็หายไปทันที

ถือว่าเหมันตร์รู้จักพูด ไม่อย่างนั้น ไม่ต้องได้โบนัสเดือนนี้!

เปปเปอร์ทำเสียงฮึดฮัดเย็นชา ทิ้งโทรศัพท์ แล้วลุกขึ้นไปที่ห้องครัว เตรียมทำโจ๊ก เดี๋ยวปลุกมายมิ้นท์ให้ตื่น ให้เธอทานมันสักหน่อย

จากนั้นมายมิ้นท์ก็ล้มตัวกลับไปบนเตียงเพราะความเจ็บปวดทั้งร่างกาย ใบหน้าซีดเซียว ความเจ็บปวดทั้งร่างกายกำลังย้ำเตือนเธอว่าเธอผ่านอะไรมาบ้าง

มายมิ้นท์มองเพดานอย่างเหม่อลอย ดวงตาค่อยๆ ร้อนผ่าวขึ้นมา ความทรงจำทั้งหมดเกี่ยวกับเมื่อคืน เอ่อล้นออกมาในขณะนี้ รวมถึงความรู้สึกด้วย

เธอจำได้ว่า เมื่อคืนเธอจงใจดื่มเหล้า ดื่มให้ตัวเองเมาครึ่งหนึ่ง จากนั้นก็กล้าหาญและริเริ่มมีอะไรกับเปปเปอร์

แต่เปปเปอร์คนใจร้าย ทรมานเธอตลอดเวลาเหมือนเธอเป็นเครื่องจักรที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

“ฮือ……” ยิ่งคิดยิ่งโกรธ ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกอัปยศ มายมิ้นท์คว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมศีรษะ แยกตัวเองออกจากโลกใบนี้

เธอไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ว่าคนที่ดื่มเหล้าจนเมา ใจกล้าบ้าระห่ำคนนั้นจะเป็นตัวเอง

แถมตัวเองยังหื่น ไม่เพียงแต่ยั่วยุเปปเปอร์ แต่ยังเร่งให้เปปเปอร์รีบทำด้วย

ดังนั้นที่เปปเปอร์รังแกตนเมื่อวาน ก็เป็นเพราะเธอหาเรื่องใส่ตัว

เห็นจู่ๆ มายมิ้นท์ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเอง เปปเปอร์ก็งุนงง ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นกับเธอ ยื่นมือไปแตะผ้าห่มเธอ “นี่เป็นอะไร คลุมตัวเองทำไม? รีบออกมา เดี๋ยวหายใจไม่ออก”

“คุณไม่ต้องมาสน” มายมิ้นท์ดึงผ้าห่มไว้แน่น ไม่ให้ชายหนุ่มดึงออก ตอบกลับด้วยเสียงอุดอู้จากในผ้าห่ม

เปปเปอร์ขมวดคิ้ว “ฉันเป็นคนรักของคุณนะ ฉันไม่สนแล้วใครจะสน เชื่อฟังนะ เอามือออก”

มายมิ้นท์ยังคงไม่ปล่อย

เปปเปอร์ลงมือโหดเหี้ยม ดึงผ้าห่มออกอย่างแรง

มายมิ้นท์เบิกตากว้างมองเขา เห็นได้ชัดว่าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาตรงไปตรงมาแบบนี้ “คุณ……”

เห็นมายมิ้นท์หน้าแดงก่ำ รวมถึงความเขินอายในดวงตาที่ยังไม่หายไป เปปเปอร์ก็เข้าใจทันทีว่าทำไมเธอต้องเอาผ้าห่มคลุม

คงนึกถึงเรื่องเมื่อคืน แล้วรู้สึกเขินอายสินะ

“พอได้แล้ว มีอะไรให้เขินอาย ไม่ใช่เรื่องน่าอายสักหน่อย” เปปเปอร์โยนผ้าห่มไว้ด้านข้าง แล้วก้มศีรษะมองหญิงสาวขณะหัวเราะเบาๆ