รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 753

“แล้วแต่คุณเลย” เปปเปอร์ลืมตาเล็กน้อย เสียงค่อนข้างทุ้มต่ำแหบพร่า

มายมิ้นท์อืมออกมา แล้วหยิบยาทาแก้อักเสบ ทาลงไปบนรอยข่วนที่หลังของเขา

ระหว่างที่ทา นิ้วมือของเธอจึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะแตะโดนรอยที่ถูกฟาด

รอยแผลที่โดนฟาดพวกนั้นหายดีแล้ว แต่กลับทิ้งรอยแผลเป็นยาวๆ ราวกับตะขาบที่น่าสะพรึงกลัวเอาไว้

เห็นรอยแผลเป็นพวกนี้ จู่ๆมายมิ้นท์ก็คัดจมูก น้ำตาเอ่อขึ้นมาที่เบ้าตา “ตอนนั้น เจ็บมากสินะ?”

เปปเปอร์รู้ว่าเธอถามถึงอะไร สายตามองไปที่ผ้าปูเตียงขาวสะอาดใต้ร่างกาย ยิ้มตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ: “มันผ่านไปแล้ว เริ่มแรกก็เป็นผมเองที่ทำตัวไม่น่าเชื่อถือ ถึงสมควรโดนลงโทษไง”

เขาไม่ได้ตอบเธอว่าเจ็บหรือไม่เจ็บ

อันที่จริงคำตอบนี้ก็ไม่ได้มีความหมายอะไร ทิ้งแผลเป็นไว้แล้ว จะไม่เจ็บงั้นเหรอ?

เพียงแต่ลูกผู้ชายอย่างเขา คงไม่ดีที่จะบอกเธอว่าเจ็บตรงๆน่ะสิ นั่นจะต่างอะไรกับพวกไก่อ่อนที่ไม่มีความเป็นลูกผู้ชายล่ะ?

ถ้าบอกว่าไม่เจ็บ ก็ดูโกหกอีก

ดังนั้นไม่ตอบเลยจะดีที่สุด

คำพูดหยอกเย้าของเปปเปอร์ทำให้มายมิ้นท์ขำพรวดออกมา “ทำตัวไม่น่าเชื่อถือ ทำไมพูดถึงตัวเองอย่างนี้ล่ะ”

เปปเปอร์เอียงตัวเล็กน้อย ยันหัวมองเธอ “ผมไม่ได้พูดผิดนี่นา ผมที่โดนสะกดจิตในอดีตคนนั้น ทำแต่ละอย่าง เท่าที่ผมดู มันไม่ใช่สิ่งที่ผมจะทำออกมาได้จริงๆ ดังนั้นถ้าจะบอกว่าทำตัวไม่น่าเชื่อถือ ก็ไม่ได้ผิดอะไร”

มายมิ้นท์ถอนหายใจ “ถ้าจะโทษก็โทษส้มเปรี้ยวเถอะ ไม่นึกว่าจะเก่งขนาดที่ทำให้นักสะกดจิตคนหนึ่งคอยช่วยเหลือเธอได้”

“ก็นักสะกดจิตเป็นพี่ชายของแฟนเธอในตอนนั้นนี่นา” เปปเปอร์หรี่ตาพูดขึ้น

มายมิ้นท์พยักหน้า “ฉันรู้ การันต์เคยบอกฉันแล้ว ทั้งยังบอกด้วยว่า หัวใจของคุณในตอนนี้ ก็เป็นของแฟนส้มเปรี้ยวในตอนนั้น ซึ่งเป็นน้องชายของนักสะกดจิต”

เปปเปอร์พยักหน้า “ใช่ ก็คือโอเว่นนั่นแหละ”

มายมิ้นท์มองเขา “การันต์ยังบอกอีกว่า หัวใจดวงนี้ของคุณปรากฏออกมาอย่างประจวบเหมาะเกินไป ตระกูลนวบดินทร์ของพวกคุณตามหาหัวใจที่เข้ากับคุณได้อยู่ตลอด ตามหามา24ปีแล้ว ก็หาไม่เจอ แต่ตอนที่ถึงเดดไลน์การผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจครั้งสุดท้ายของคุณ โอเว่นกลับตาย ประจวบเหมาะกับหัวใจของเขาก็เข้ากับคุณได้พอดี นี่ชัดเจนมากว่ามันเป็นปัญหา ดังนั้นการันต์จึงสงสัยอยู่ตลอด อุบัติเหตุรถชนของโอเว่น คาดว่าคงไม่ใช่อุบัติเหตุหรอก เป็นไปได้มากว่าส้มเปรี้ยวจงใจให้เกิดขึ้น และบอกอีกว่าคุณกำลังสืบเรื่องนี้อยู่ ตอนนี้มีความคืบหน้าไหม?”

เปปเปอร์ส่ายหัว สีหน้าเย็นชา “ไม่มีอะไรคืบหน้าเลย ถึงยังไงอุบัติเหตุรถชนนั่นก็เกิดขึ้นเมื่อหกปีที่แล้ว สถานที่เกิดเหตุก็อยู่ชานเมือง ไม่มีกล้องวงจรปิดสักตัว ดังนั้นการตรวจสอบจึงไม่ง่ายจริงๆ”

“ได้ฟังคุณพูดอย่างนี้ อุบัติเหตุรถชนนั่นมีปัญหา100%เลย” มายมิ้นท์ลูบๆคางวิเคราะห์ “รถชนที่ชานเมือง ไม่มีกล้องวงจรปิดอีก ชานเมืองที่ไม่มีผู้คนอาศัยอยู่ มันก็ชัดเจนอยู่แล้ว ว่าไม่ต้องการให้ใครตรวจสอบอุบัติเหตุรถชนนี่ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

เปปเปอร์ยิ้มบางๆมองเธอ “คุณพูดถูก ดังนั้นการตายของโอเว่น ต้องเกี่ยวกับส้มเปรี้ยวแน่ๆ เพียงแต่ตอนนี้ไม่รู้ตำแหน่งที่อยู่ของส้มเปรี้ยว ไม่งั้นถามไปตรงๆก็คงรู้เรื่องแล้ว”

“ก็จริง” มายมิ้นท์พยักหน้า “ไม่รู้ว่าส้มเปรี้ยวซ่อนตัวอยู่ที่ไหนกันแน่ ไม่นึกว่าจะทำให้คุณหาตัวไม่เจอ”

“ไม่เป็นไรหรอก เรายังมีชีวิตอยู่ สักวันเธอก็ต้องโผล่ออกมาอยู่ดี ด้วยนิสัยที่ต้องหาโอกาสแก้แค้นของเธอ เธอต้องลงมือกับพวกเราแน่ๆ” เปปเปอร์กุมมือเล็กๆของเธอพูดขึ้น

มายมิ้นท์ฝืนยิ้ม “ฉันรู้ ฉันถึงไม่ได้รีบร้อนจะตามหาส้มเปรี้ยวไง เพียงแต่ที่การตายของโอเว่นไม่ใช่อุบัติเหตุ คุณได้บอกนักสะกดจิตคนนั้นหรือยัง?”

“ตอนนี้ยังไม่อยากบอก” เปปเปอร์ส่ายหัว “รอให้เจอส้มเปรี้ยวแล้วค่อยบอกอีธานก็ไม่สาย ถึงตอนนั้น ถ้าส้มเปรี้ยวปฏิเสธที่จะอธิบาย ก็จะให้อีธานเป็นคนจัดการ”

“คุณพูดถูก เอาเถอะ อย่าจับมือฉันสิ กำลังทายาให้คุณอยู่นะ” มายมิ้นท์หยุดพูดเรื่องนี้ แล้วดึงๆมือ แต่หลังจากดึงไม่ออก จึงพูดกับชายหนุ่มอย่างหงุดหงิด

ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ พร้อมกับปล่อยมือออก

หลังจากมือของมายมิ้นท์ได้รับอิสระแล้ว จึงทายาที่รอยข่วนบนหลังของเขาต่อ

ดังนั้น เขาถึงไม่ได้บอกมายมิ้นท์ และต้องการมาพบดารามายที่นี่

“แต่เมื่อกี้ที่นายบอก ดารามายนั่นพูดว่าถ้าฉันบอกสะระแหน่ ว่าฉันมาพบเธอที่นี่ เธอจะทำให้ฉันเสียใจงั้นเหรอ?” เปปเปอร์หัวเราะเยาะออกมาด้วยสีหน้าเย็นชา

“ใช่ครับ ดารามายนั่นพูดอย่างนี้” ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้า

ใบหน้าของเปปเปอร์ยิ่งยิ้มเยาะมากขึ้น “งั้นเหรอ งั้นฉันกลับอยากเห็น ว่าเธอจะทำให้ฉันเสียใจยังไง ตอนนี้ดารามายยังอยู่ในห้องขังของสถานีตำรวจใช่ไหม?”

“ใช่ครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์ตอบกลับ “สำหรับการตัดสินคดีความของเธอยังไม่มีการตัดสินออกมาครับ ศาลยังไม่มีการพิจารณาคดี ดังนั้นจึงต้องคุมตัวไว้ที่ห้องขังของสถานีตำรวจชั่วคราว รอให้มีการตัดสินคดีแล้ว ถึงจะย้ายตัวไปที่เรือนจำหญิงครับ”

เปปเปอร์พยักหน้าเล็กน้อย “เข้าใจแล้ว”

เขาไม่ได้พูดอะไรอีก เดินตรงไปข้างหน้าทันที

อย่างรวดเร็ว ก็มีเจ้าหน้าที่ตำรวจพาเขาไปพบดารามาย

ดารามายนั่งอยู่บนเก้าอี้นักโทษในห้องขัง สองมือโดนกุญแจมือของเก้าอี้นักโทษล็อกเอาไว้ ทั้งร่างกายขยับเขยื้อนไม่ได้ บนร่างกายก็สวมเสื้อกั๊กสีเหลืองที่เป็นของอาชญากรโดยเฉพาะด้วย ทั้งตัวดูแล้วซีดเซียวเหลือเกิน

ใช่สิ สองวันที่โดนคุมตัวอยู่ในห้องขัง ทั้งยังใกล้ได้เผชิญหน้ากับความหายนะในคุกอีก ภายใต้ความหวาดหวั่นตื่นตระหนก กินไม่ได้ นอนไม่หลับ เห็นชัดเลยว่าซูบลงไปเยอะ

ใบหน้าที่เหลืองราวกับเทียนไขในตอนนี้ เบ้าตาลึก กระดูกโหนกแก้มปูดออกมา ใต้ตาคล้ำราวกับหมีแพนด้า ทั้งร่างกายเหมือนแก่ลงไปหลายปีอย่างฉับพลัน ทำให้คนที่ได้เห็นไม่อยากจะเชื่อสายตา

“นี่คือดารามายเหรอ?” ผู้ช่วยเหมันตร์ยืนอยู่ด้านหลังเปปเปอร์ กำลังมองดารามายที่อยู่หลังกระจก อดไม่ได้ที่จะร้องออกมาด้วยความตกใจ

เปปเปอร์จึงหันไปมองเขา “จะเสียงดังทำไม?”

ผู้ช่วยเหมันตร์หัวเราะแหะๆ “โทษทีครับประธานเปปเปอร์ ผมตกใจเธอจริงๆ จนอดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมา”