รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 756

“คุณเปปเปอร์ต้องตกลงอยู่แล้ว ฉันเพิ่งพูดไปเองนะว่า เขารักมายมิ้นท์ขนาดนั้น ก็ต้องไม่ยอมเห็นมายมิ้นท์สิ้นหวังหลังจากที่ได้รู้ความจริงอยู่แล้ว ในทางกลับกันเขาต้องปิดบังมายมิ้นท์เอาไว้ต่างหาก คุณเปปเปอร์ ฉันพูดถูกไหมล่ะคะ?” ดารามายกำลังจดจ้องเปปเปอร์ด้วยสายตาที่เร่าร้อน

เป็นเพราะเธอรู้ความรู้สึกที่เขามีต่อมายมิ้นท์ ดังนั้นเธอถึงได้กล้าเสนอความปรารถนาอย่างนี้ออกมา

มิเช่นนั้น เธอคงไม่กล้าพูดเรื่องนี้หรอก

เดิมทีเธอจะไม่พบกับผู้ชายคนนี้ก็ได้ แต่ขอพบมายมิ้นท์แทน บอกตัวตนที่แท้จริงกับมายมิ้นท์ ได้เห็นสภาพของมายมิ้นท์พังทลาย

แต่เทียบกับการได้เป็นแฟนของผู้ชายคนนี้ การทำให้มายมิ้นท์ใจสลายน่ะ ก็ไม่สำคัญขนาดนั้นแล้ว

เพียงแค่เธอได้ครอบครองผู้ชายคนนี้ มายมิ้นท์ก็ใจสลายเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?

ยิ่งกว่านั้น หลังจากเธอออกไป ก็จะได้จัดการมายมิ้นท์ต่อด้วย

ส่วนตอนนี้ เธอรอที่จะได้คล้องแขนผู้ชายคนนี้ ไปปรากฏตัวต่อหน้ามายมิ้นท์ไม่ไหวแล้ว

เชื่อว่าเวลานั้น สีหน้าของมายมิ้นท์ต้องดูไม่ได้แน่ๆเลยใช่ไหมล่ะ?

ยิ่งคิดก็ยิ่งตื่นเต้น ร่างกายของดารามายสั่นเทิ้มจนควบคุมไม่อยู่แล้ว

เปปเปอร์ไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ แต่สายตาที่มองเธอแทบไม่ต่างอะไรกับการมองคนตายเลย “เธอพูดถูก ฉันจะไม่บอกมายมิ้นท์ เรื่องที่เธอเป็นลูกสาวของเยี่ยมบุญแน่นอน”

“ในเมื่อคุณเปปเปอร์พูดอย่างนี้ งั้นตอนนี้คุณเปปเปอร์ก็เดินได้แค่ทางเดียวเท่านั้น ซึ่งนั่นคือรับปากช่วยฉันออกไป รวมถึงคบกับฉัน” ดารามายเชิดคาง พูดขึ้นด้วยใบหน้าอวดดี

ผู้ช่วยเหมันตร์มองบนด้วยความหงุดหงิด “ดารามาย เธอประเมินตัวเองสูงไปหรือเปล่า? เธอคิดจริงๆเหรอว่าประธานเปปเปอร์ของพวกฉันจะเป็นคนที่โดนเธอจับจุดอ่อน โดนเธอข่มขู่ได้ง่ายๆน่ะ? ฉันจะบอกเธอให้นะ เธอมันอวดดีเกินไป ประธานเปปเปอร์ไม่มีทางรับปากช่วยเธอออกไป ยิ่งไม่มีทางคบกับเธอแน่ๆ ล้มเลิกความคิดนี้ไปเถอะ!”

สีหน้าของดารามายบึ้งตึง “สุนัขรับใช้อย่างแกจะไปรู้อะไร? ฉันรู้ตัวตนที่แท้จริงของมายมิ้นท์ ถ้าเขาไม่อยากให้มายมิ้นท์เสียใจ เขาก็ทำได้เพียงตอบรับสิ่งที่ฉันเรียกร้อง นอกเสียจากเขาไม่รักมายมิ้นท์ อยากเห็นมายมิ้นท์ตายนั่นแหละ!”

ถึงจะโดนด่าว่าสุนัขรับใช้ แต่ผู้ช่วยเหมันตร์กลับไม่โกรธ

อันที่จริงการอยู่ข้างกายประธานเปปเปอร์มาสิบกว่าปี เขาก็ได้ยินคนอื่นด่าเขาอย่างนี้ไม่น้อยเลย

ดังนั้น เขาจึงไม่โกรธสักนิด คนมากมายที่อยากเป็นสุนัขรับใช้ของประธานเปปเปอร์ ยังเป็นไม่ได้เลยนะ

“ประธานเปปเปอร์รักคุณมายมิ้นท์อยู่แล้ว ไม่ยอมเห็นคุณมายมิ้นท์ตายแน่ๆ แต่ก็เช่นกัน ที่ประธานเปปเปอร์จะไม่ยินยอม รับคำข่มขู่ของเธอ ดารามายเธอเป็นใครล่ะ ถึงควรค่าที่จะข่มขู่ประธานเปปเปอร์ ฉันบอกเธอไว้เลย เท่าที่ประธานเปปเปอร์ควบคุมดูแลตระกูลนวบดินทร์กับบริษัทตระกูลนวบดินทร์มา ต้องเจอกับการข่มขู่ทั้งหนักทั้งเบาปะปนกันมาหลายต่อหลายครั้ง แต่ไม่เคยมีสักคนที่ทำสำเร็จ ดังนั้นเธอคิดว่าเธอจะสำเร็จไหม? ถ้าเธอทำสำเร็จ งั้นคนที่เคยข่มขู่ประธานเปปเปอร์พวกนั้น ไม่ต้องกระโดดตึกฆ่าตัวตายไปแล้วเหรอ? อันที่จริงตัวตนของพวกเขายิ่งใหญ่กว่าเธอ ความสามารถแข็งแกร่งกว่าเธอ จุดอ่อนของประธานเปปเปอร์ที่กุมเอาไว้ ก็อันตรายยิ่งกว่าความมั่นใจอันนี้ของเธอซะอีก” ผู้ช่วยเหมันตร์กำลังดูถูกเหยียดหยาม

ดารามายโดนเขาวิจารณ์มาเป็นชุดขนาดนี้ บอกตามตรงว่า ความมั่นใจที่อัดแน่นอยู่ในใจตอนแรก ได้รับผลกระทบจนลดลงไปมาก

“คุณเปปเปอร์ คำตอบของคุณล่ะ? สรุปว่าคุณจะตกลงหรือไม่ตกลง!” เธอกำหมัดแน่นจ้อง เปปเปอร์ที่เอาแต่เงียบ ราวกับกำลังคิดอะไรอยู่ ตอนนี้น้ำเสียงของเธอไม่สงบนิ่งเหมือนเดิมแล้ว เปลี่ยนเป็นเสียงแหลมขึ้นมา

เพราะเธอรู้สึกได้ลางๆ เหมือนทุกอย่างเริ่มไม่ได้อยู่ในการควบคุมของตนเองแล้ว ก็จนปัญญาที่จะมั่นใจว่าเขาจะตอบตกลง

ด้วยคำพูดของผู้ช่วยเหมันตร์ที่พูดออกมาเมื่อกี้ จู่ๆในใจของเธอก็มีลางสังหรณ์ไม่ดีทะลักขึ้นมา

ราวกับว่าแผนการของตนเอง จะไม่สำเร็จ

ไม่สิ ไม่ใช่หรอก

ดารามายรีบส่ายหัว สะบัดลางสังหรณ์ที่ไม่ดีออกไปจากในหัว

จะไม่สำเร็จได้ยังไงล่ะ เธอเป็นคนที่รู้ตัวตนที่แท้จริงของมายมิ้นท์นะ

เขาแค่หันหน้าไปเล็กน้อย ส่งสายตาไปให้ผู้ช่วยเหมันตร์

ผู้ช่วยเหมันตร์จึงพยักหน้าอย่างเข้าใจ แล้วหมุนตัวเดินออกไปนอกประตู เตรียมไปรับมือกับเจ้าหน้าที่ตำรวจที่กำลังจะเข้ามา

ภายในห้องขังจึงเหลือแค่เปปเปอร์กับดารามายสองคน

มือข้างหนึ่งของเปปเปอร์วางอยู่บนกระจก มืออีกข้างสอดอยู่ในกระเป๋ากางเกง ลู่สายตาลงเล็กน้อย สายตาราวกับกำลังมองคนที่ต่ำต้อยอย่างนั้น มองดารามายที่อยู่หลังกระจกด้วยใบหน้านิ่งเฉย “เธอไม่มีโอกาสนั้นที่จะได้บอกมายมิ้นท์หรอก เธอคิดว่าตอนที่ฉันตัดสินใจไม่รับข้อเรียกร้องของเธอ ก็จะไม่คิดถึงผลที่ตามมาว่าจะเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ? ดังนั้นฉันจะไม่ให้เธอได้เจอมายมิ้นท์ ยิ่งไม่ให้เธอได้ติดต่อกับมายมิ้นท์ แล้วก็ไม่ให้เธอได้ติดต่อกับคนภายนอก โลกภายนอกด้วย ฉันจะตัดขาดทุกวิถีทางที่เธอจะใช้มันแพร่กระจายข่าวออกไป เธอทำได้เพียงกอดความลับนี้ไว้ อยู่ในคุกที่แสนทรมาน อยู่ในคุกที่ฉันจะทำให้เธอได้สัมผัสว่าอะไรคือนรก”

“คุณ......” รูม่านตาของดารามายหดเล็กลงจนเท่าปลายเข็ม มองเขาอย่างเหลือเชื่อ ยังไงก็คิดไม่ถึง ไม่นึกว่าเขาจะตัดขาดทางหนีทีไล่ทั้งหมดของเธอ

เธอเอาแต่คิดว่าครั้งนี้ตนเองต้องชนะ ต้องเป็นคนที่ควบคุมสถานการณ์ทั้งหมดแน่นอน

แต่คิดไม่ถึงจริงๆ เขาสิถึงจะเป็นคนที่ควบคุมสถานการณ์ ส่วนเธอก็เป็นแค่หมากในมือของเขาตั้งแต่แรกแล้ว

“ฉันผิดไปแล้ว......” ดารามายเสียใจแล้ว เสียใจแล้วจริงๆ

ความดีอกดีใจที่ได้ล่วงรู้ความลับ ทำให้เธอลืมไปว่าผู้ชายคนนี้เป็นยมบาลในร่างมนุษย์ของวงการธุรกิจ คนมากมายอยากจะดึงเขาลงมาจากตำแหน่ง แต่คนมากมายพวกนั้นก็ดึงเขาลงมาไม่สำเร็จ

คนๆหนึ่งที่ยากจะรับมือขนาดนี้ เธอไปเอาความมั่นใจมาจากไหนกันแน่ ถึงคิดว่าตนเองจะกลายเป็นคนแรกที่ข่มขู่เขาได้ เป็นคนแรกที่ทำให้เขาก้มหัวให้อย่างเชื่อฟัง?

วินาทีนี้ ดารามายแค่รู้สึกว่าทั้งร่างกายเย็นเฉียบ ความรู้สึกตื่นตระหนกขนาดใหญ่ทะลักขึ้นมาทั่วร่างกาย ทำให้ฟันของเธอกระทบกันอย่างควบคุมไม่ได้ “คุณ......คุณอย่าทำอย่างนี้......”

“ทำไมฉันถึงทำไม่ได้ล่ะ?” เปปเปอร์เชิดคางเล็กน้อย มองลงไปที่เธอ “นอกจากมายมิ้นท์ ก็ไม่มีใครที่จะมาเหิมเกริมต่อหน้าฉัน แล้วหนีไปอย่างปลอดภัยหลังจากข่มขู่ฉันได้ ดังนั้นในวินาทีที่เธอเริ่มตัดสินใจว่าจะข่มขู่ฉัน เธอก็น่าจะคิดไว้บ้างสิ ว่าเธอจะมีจุดจบยังไง!”