รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 764

ในแววตาที่อ้างว้างของเปปเปอร์ปรากฏความอ่อนโยนออกมาทันที

เขาดึงมือออกมาจากในมือของมายมิ้นท์เบาๆ จะได้ไม่ทำให้เธอตื่น แล้วลูบหัวของเธออย่างเบามือ

ในเมื่อเธออยู่ตรงนี้ คำตอบจึงชัดเจน เหมันตร์บอกเรื่องอุบัติเหตุรถชนให้เธอรู้แล้ว

หลังจากเธอรู้เรื่อง คงตกใจแย่เลยสินะ?

บนใบหน้าของเปปเปอร์ปรากฏความรู้สึกผิดออกมาเล็กน้อย ช่วยเธอปัดผมที่ตกลงมาปกปิดใบหน้า เพื่อให้เธอหายใจได้สะดวกมากขึ้น

เขาดึงมือกลับมา เปิดผ้าห่มออกแล้วลงมาจากเตียง ยืนอยู่ข้างๆเธอ จากนั้นจึงก้มตัวลงไปอุ้มเธอขึ้นมา

มายมิ้นท์ไม่ได้หลับลึกขนาดนั้น หลังจากรู้สึกได้ว่ามีคนสัมผัสตนเองท่ามกลางความฝัน เธอจึงตกใจตื่นขึ้นมาทันที

ลืมตาขึ้นมาก็ได้เห็น ใบหน้าหล่อเหลาที่ยากจะมีคนเทียบได้

แต่มายมิ้นท์คิดว่าตนเองมองผิดไป จึงรีบๆกะพริบตา ทำให้ตนเองตื่นอย่างเต็มที่

หลังจากตื่นเต็มตาแล้วจึงมองอีกที ทว่าใบหน้านั้นยังคงอยู่ตรงหน้า เธอจึงรู้แล้วว่าตนเองไม่ได้มองผิดไป เป็นเขาจริงๆ

บนใบหน้าของมายมิ้นท์จึงปรากฏรอยยิ้มที่ประหลาดใจออกมาทันที “เปปเปอร์คุณ......”

เธอยังพูดไม่ทันจบ ก็รู้สึกได้ว่าท่าทางของตนเองแปลกๆ จึงหันไปมองเล็กน้อย ถึงพบว่า ตนเองโดนเขาอุ้มอยู่ในอ้อมอก

“ตื่นแล้วเหรอ?” เปปเปอร์ก้มหน้ามองหญิงสาวในอ้อมอก น้ำเสียงอ่อนโยน “ขอโทษนะ ทำให้คุณตื่นเลย”

มายมิ้นท์ส่ายหัว “ไม่หรอก ฉันก็ไม่ได้หลับสนิทด้วย แต่นี่คุณทำอะไรน่ะ รีบปล่อยฉันลงสิ”

เขาเป็นคนเจ็บนะ จะมาอุ้มเธอได้ยังไง

แต่ทว่าเปปเปอร์กลับไม่ฟังคำพูดของเธอ ที่ให้ปล่อยเธอลงไป แต่กลับวางเธอลงบนเตียงทันที บนตำแหน่งที่เขานอนอยู่เมื่อกี้ “ผมเห็นคุณฟุบหลับอยู่ข้างเตียง นอนอย่างนั้นมันไม่ดีต่อกระดูกสันหลังกับคอของคุณมากๆเลยนะ พรุ่งนี้ตื่นมาคงปวดแย่ ก็เลยอยากอุ้มคุณมานอนบนเตียง ให้คุณได้นอนสบายๆหน่อย ไม่คิดว่าจะทำให้คุณตื่น”

“อย่างนี้เอง” มายมิ้นท์ยิ้มเล็กน้อย

ที่ๆเขานอน ยังมีอุณหภูมิของร่างกายเขาหลงเหลืออยู่ หลังจากเธอนอนลงไป ร่างกายจึงรู้สึกได้ถึงความอุ่นทันที

บวกกับคำพูดเมื่อกี้ของเขา ทำให้ในใจของเธอก็อบอุ่นเช่นกัน

“แต่คุณไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก คุณยังเป็นคนไข้อยู่นะ เตียงคนไข้นี่ก็ให้คนไข้นอน ฉันจะนอนอยู่บนนี้ได้ยังไง ดังนั้นคุณนอนเถอะ” มายมิ้นท์พูดๆอยู่ ก็จะเลิกผ้าห่มขึ้นแล้วลงมา

เปปเปอร์จึงขมวดคิ้ว แล้วกดมุมผ้าห่มเอาไว้ ไม่ยอมให้เธอเลิกผ้าห่มขึ้น พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่อนุญาตให้ขัดขืน: “ผมบอกให้คุณนอนก็นอนสิ ห้ามลงมา อย่าดื้อ”

มายมิ้นท์มองเขา พูดไม่ออกบอกไม่ถูก “ทำไมคุณต้องเผด็จการขนาดนี้ล่ะ?”

เปปเปอร์ลูบๆใบหน้าของเธอ “ผมไม่ได้เผด็จการ ผมแค่เป็นห่วงคุณ”

ในใจของมายมิ้นท์ยิ่งอบอุ่น รอยยิ้มบนใบหน้า เปลี่ยนไปอ่อนโยนมากขึ้น

“เอาล่ะ รีบๆนอน ผมเห็นตาคุณยังง่วงอยู่เลยนะ เมื่อกี้นี้ทำให้คุณตื่น คุณต้องนอนไม่เต็มอิ่มแน่ๆ” เปปเปอร์ช่วยห่มผ้าให้เธอแล้วพูดขึ้น

มายมิ้นท์อืมออกมา แต่จู่ๆก็เขยิบไปข้างๆ แล้วตบๆตำแหน่งข้างกาย

เปปเปอร์เลิ่กคิ้ว “นี่คุณทำอะไร?”

“ถึงเตียงจะไม่ใหญ่มาก แต่สองนอนเบียดกันหน่อยก็ไม่ใช่ปัญหา ดังนั้นเรานอนด้วยกันเถอะ” มายมิ้นท์มองเขา

เขาไม่ยอมให้เธอลงไป ส่วนเธอก็ไม่อยากให้คนไข้อย่างเขาฟุบหลับอยู่ข้างเตียงเหมือนเธอเมื่อกี้นี้

ดังนั้น เธอจึงทำได้เพียงให้เขาขึ้นมานอนเบียดกัน

ในทันทีที่เปปเปอร์ได้ยินคำพูดของมายมิ้นท์ แววตาก็เป็นประกายอย่างชัดเจน “นี่คุณกำลังเชื้อเชิญผมเหรอ?”

มายมิ้นท์ค้อนขวับใส่เขา แล้วพูดหยอกเย้า: “ค่ะ ฉันกำลังเชื้อเชิญคุณอยู่ ดังนั้นนายท่าน เปปเปอร์ คุณรีบขึ้นมาเถอะค่ะ”

เปปเปอร์ก็ไม่คิดจะยอมแพ้แค่เพราะการต่อต้านของหญิงสาวหรอก เขาจึงออกแรง กอดหญิงสาวด้วยพละกำลังที่แข็งแกร่ง ล็อกเธอเอาไว้ในอ้อมอกอย่างแน่นหนา

เริ่มแรกมายมิ้นท์ก็ตกตะลึง แล้วจึงเริ่มออกแรงดิ้น

เปปเปอร์เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย แนบไว้ที่ข้างหูของเธอ แล้วพูดด้วยเสียงแหบพร่าทุ้มต่ำ: “อย่าขยับซี้ซั้วนะ แขนผมยังไม่หายดี คุณอยากให้แขนของผมหักอีกครั้งเหรอ? อีกอย่าง เมื่อกี้ผมเพิ่งจะเกิดอุบัติเหตุรถชนนะ ยังมึนๆหัวอยู่เลย คุณอยากให้ผมหมดสติไปอีกเหรอ?”

พูดออกไปอย่างนี้ มายมิ้นท์จึงตัวแข็งทื่อไม่ดิ้นแล้ว

ผ่านไปสักพัก เธอกำลังมองกำแพงฝั่งตรงข้าม กัดริมฝีปากเบาๆฝืนยิ้มพูดขึ้น: “เปปเปอร์ คุณนี่มักจะมีวิธีมาทำให้ฉันใจอ่อนตลอดเลยนะ”

เปปเปอร์มุดหัวอยู่ในซอกคอของเธอ หัวเราะเบาๆ “ไม่ใช่ว่าผมมักจะมีวิธีมาทำให้คุณใจอ่อนอยู่ตลอดหรอกนะ แต่เพราะผมรู้ว่าคุณรักผมต่างหาก ดังนั้นคุณก็จะคำนึงถึงผม แน่นอนว่า ผมก็เช่นกัน”

เขาพูดไปด้วย แล้วก็หันตัวเธอกลับมาไปด้วย

มายมิ้นท์ก็ไม่ได้ต่อต้าน หันตัวไปตามการเคลื่อนไหวของเขา นอนตะแคงเผชิญหน้ากับเขา

เปปเปอร์ยกมือขึ้นมาลูบแก้มของเธอ กำลังเล่นผมยาวตรงนุ่มๆสีดำขลับของเธออยู่ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่มาพร้อมกับความรู้สึกผิด: “เมื่อกี้ขอโทษนะ ทำให้คุณโกรธแล้ว แต่ผมคิดอย่างนั้นจริงๆ แค่อยากตรวจดูบาดแผลที่ตรงนั้นของคุณจริงๆ ถึงยังไงผมก็ไม่ใช่สัตว์ป่านะ เป็นไปได้ยังไงที่จะไม่สนใจว่าคุณยังไม่ทันหายดี ก็จะทำอย่างนั้นกับคุณอีก”

สายตาของมายมิ้นท์เป็นประกาย

ดังนั้น เมื่อกี้เขาไม่ได้แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง แต่เป็นเธอที่เข้าใจผิดเองงั้นเหรอ?

คิดๆแล้ว บนใบหน้าของมายมิ้นท์ก็ค่อนข้างรู้สึกผิด เคลื่อนสายตาไปทางอื่น “ช่างเถอะ ฉันให้อภัยคุณแล้ว”

“ขอบคุณนะ” เปปเปอร์หัวเราะออกมา

มายมิ้นท์เงียบไปชั่วครู่ แล้วก็เงยหน้ามองเขา น้ำเสียงอ่อนลงมาก “ตรงนั้นดีขึ้นหน่อยแล้ว ไม่ได้เจ็บขนาดตอนกลางวันแล้วแหละ ยาที่คุณให้คนไปซื้อมาใช้ดีมากเลย”

“งั้นก็ดี” เปปเปอร์เขยิบเข้าไปใกล้ๆ จูบลงไปที่ริมฝีปากของเธอ แล้วพูดขึ้นอีก: “ขอโทษที่เมื่อคืนทำให้คุณเจ็บตัว ผมแค่ดีใจมากไปหน่อยที่ในที่สุดก็ได้ครอบครองคุณ ตอนนั้นจึงลืมที่จะใส่ใจถึงความพอดี ต่อไปจะไม่เป็นอย่างนี้แล้ว”

มายมิ้นท์อืมออกมา “นี่คุณเป็นคนพูดเองนะ”