รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 780

ถ้าใช่......

ทุกคนแอบมองหน้ากัน เห็นความตลกออกมาจากตาอีกฝ่าย

ถ้ามือถือประธานเปปเปอร์ดังจริงๆ พวกเขาจะได้เห็นความตลกของประธานเปปเปอร์

พวกเขาไม่เคยเห็นประธานเปปเปอร์ตลกเลย เพราะประธานเปปเปอร์ทำอะไรเข้มงวด จะเห็นอะไรตลกๆ จากเขา ไม่มีทางเป็นไปได้

แต่ครั้งนี้ก็ไม่แน่ พวกเขาต้องเตรียมใจดูเรื่องตลก เพราะนี่เป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

คิดพลาง ทุกคนเริ่มพากันรออย่างตื่นเต้น

เปปเปอร์ไม่สนใจความคิดเล็กน้อยของคนพวกนี้ เขาเปิดหน้าจอ เห็นข้อความเด้งขึ้นบนหน้าจอ มุมปากอดกระตุกขึ้นมาไม่ได้

ซวยละ มือถือเขาจริงด้วย

งั้นเมื่อกี้ที่เขาถามคนอื่น กลายเป็นเรื่องตลกไปแล้ว น่าอายชะมัด

ถ้าคนที่ส่งข้อความเป็นคนอื่น กล้าทำให้เขาอับอายต่อหน้าทุกคน เขาจะถลกหนังคนนั้นเลย

แต่ครั้งนี้ คนที่ทำให้เขาอับอาย คือยอดดวงใจของเขา เขาจะทำลงได้อย่างไร

เปปเปอร์เอามือฝ่ามือกดหว่างคิ้ว จากนั้นปิดเครื่อง ไม่ได้ดูข้อความที่มายมิ้นท์ส่งมา

เขารู้ว่ามายมิ้นท์ไม่ใช่คนไม่รู้ความ รู้ว่าเขาประชุม ยังส่งข้อความมา

ในเมื่อเธอส่งข้อความหาเขา ในเวลาแบบนี้ ต้องมีเรื่องสำคัญแน่นอน แต่เรื่องสำคัญนี้ ก็ไม่ได้เร่งด่วนเป็นพิเศษ ไม่งั้นเธอคงโทรมาแล้ว

ดังนั้นอีกเดี๋ยวค่อยดูก็ได้ ตอนนี้การประชุมสำคัญ

เปปเปอร์วางมือถือลง หยิบพอยเตอร์ขึ้นมา โดยไม่พูดอะไร หันตัวเดินไปยังหน้าจอใหญ่เมื่อครู่ อย่างไม่แยแส ไม่เห็นมีอารมณ์อื่นบนใบหน้า ราวกับการเข้าใจผิดว่ามือถือคนอื่นดัง ไม่ได้ทำให้เขาอับอาย

สรุปแล้ว แค่เขาไม่กระอักกระอ่วน คนที่กระอักกระอ่วนคือคนพวกนี้

ทุกคนไม่รู้ความคิดในใจเปปเปอร์ เห็นเขาดูมือถือเสร็จ ก็วางมือถือลงอย่างแน่วแน่ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น รู้สึกงงไปหมด

นี่มันอะไรกัน

สีหน้าที่เผยออกมาเล็กน้อย ตอนประธานเปปเปอร์ดูมือถือเมื่อกี้ บอกพวกเขาว่า มือถือประธานเปปเปอร์สั่นจริงๆ

แต่ทำไมประธานเปปเปอร์ไม่รู้สึกกระอักกระอ่วนล่ะ

ไม่กระอักกระอ่วน แล้วพวกเขาจะตลกได้ยังไง

ทุกคนมองหน้ากันอีกครั้ง เห็นความมึนงงจากแววตาอีกฝ่าย

ตามคาด ประธานเปปเปอร์ก็คือประธานเปปเปอร์ ถึงความกระอักกระอ่วนมาเยือนถึงที่ เขาก็ไม่มีทางให้พวกเขาเห็นเป็นเรื่องตลก

เฮ้อ น่าเสียดาย คิดว่าจะมีโอกาสซะอีก......

ทุกคนส่ายหน้าอย่างเสียดายและเหนื่อยใจ

“ต่อกันเถอะ” เห็นคนพวกนี้ก้มหน้าหงอย ไม่ต้องบอก เปปเปอร์ก็รู้ ว่าคนพวกนี้กำลังคิดอะไร ส่งเสียงหึในใจ แต่ไม่ได้จะถือสาหาความคนพวกนี้

คนที่อยากเห็นเขาเป็นตัวตลกมีมากมาย จนถึงตอนนี้ใครทำสำเร็จบ้าง

การประชุมครั้งนี้ต่อเนื่องเกือบสี่ชั่วโมง ในที่สุดก็จบลง

ทุกคนเก็บข้อมูลตรงหน้า ออกจากห้องประชุมอย่างพอใจ

ไม่พอใจได้เหรอ วางแผนลงไปแล้ว ก็รอกำไร เมื่อมีกำไร กระเป๋าของพวกผู้ถือหุ้นอย่างพวกเขา จะมีเงินเยอะขึ้น ดังนั้นตอนแต่ละคนกลับ ต่างพากันยิ้มจนปากจะฉีกถึงหู ดีใจจนไม่ไหวแล้ว

เปปเปอร์ไม่ได้ออกมา แต่ดึงเก้าอี้ตัวเองออกมา แล้วนั่งลง ผ่อนคลายขาทั้งสองข้างที่แข็งทื่อ

การประชุมครั้งนี้ ส่วนใหญ่เขายืน ปากก็ไม่ได้หยุด พูดการวางแผนตลอดเวลา ตอนนี้ทั้งเจ็บคอและคอแห้ง

เขายกกาแฟด้านหน้า ที่ตอนนี้เย็นหมดแล้ว ขึ้นมาจิบ จากนั้นจึงหยิบมือถือ เตรียมอ่านข้อความที่มายมิ้นท์ส่งมา

“แต่เขาดูไม่ออกว่ามีปัญหา คิดว่าฉันเป็นคนโง่ที่รู้ว่าเป็นเงิน แต่ก็ไม่เอา ดังนั้นเขาเลยเอาแต่พูดให้ฉันดำเนินการวางแผนนั่น อีกทั้งยังให้ฉันยกอำนาจการวางแผน ให้เป็นหน้าที่เขาทั้งหมด เขาคิดแค่ว่า ถ้าเขาทำสำเร็จ มีอำนาจ ฉันกับผู้ถือหุ้นคนอื่นจะไม่คัดค้าน และไม่กล้าคัดค้าน เพราะเขาเป็นคนสร้างความดีความชอบ ให้นวบดินทร์กรุ๊ป แต่เขาไม่คิดดูเหรอ ฉันเป็นคนที่มีเงินแล้วไม่เอาจริงเหรอ ถ้าการวางแผนนี้ ดีขนาดนั้นจริง ฉันจะหยุดมันไว้แบบนี้เหรอ” เปปเปอร์พูดด้วยสีหน้าเย็นชา

ผู้ช่วยเหมันตร์ถอนหายใจ “ใช่ครับ ในการวางแผนนี้ มีปัญหาใหญ่เกินไป พัวพันถึงฝ่ายต่างๆ ของประเทศเยอะด้วย ถ้าไม่ระวังจะล้มลงมาทั้งหมด ถึงตอนนั้น นวบดินทร์กรุ๊ป ต้องเกิดปัญหาแน่นอน ประธานหิรัญนี่จริงๆ เลย ไม่ได้การวางแผนจากคุณ คิดไม่ถึงว่าจะให้คนไปหาที่ห้องทำงานคุณ นี่มัน......”

เขาไม่ได้พูดต่อ ความหมายมันชัดเจนอยู่แล้ว

ไม่มีอะไรมากไปกว่าการด่าว่าประธานหิรัญไร้สมอง

เพื่อการวางแผนที่มีปัญหา คิดไม่ถึงว่าจะล่วงเกินประธานเปปเปอร์ถึงขั้นนี้!

ครั้งนี้ประธานหิรัญจบเห่แล้ว

“กลับห้องทำงาน!” เปปเปอร์คว้ามือถือ ก้าวออกจากห้องประชุม

เขาจะรีบกลับห้องทำงานไปดูมายมิ้นท์

ก่อนหน้านี้คนของประธานหิรัญ เข้าไปในห้องทำงานเขา มีเธอแค่คนเดียว เธอน่าจะตกใจ

คิดว่าตอนนั้นมายมิ้นท์อาจกลัว หัวใจเปปเปอร์บีบรัดตัว เจ็บปวดใจขึ้นมา

ไม่นาน เปปเปอร์กลับมาที่ห้องทำงาน เขาเปิดประตูเอง โดยไม่รอให้ผู้ช่วยเหมันตร์เปิดให้

“สะระ......” เปปเปอร์ยังไม่ทันพูดจบ จู่ๆ เห็นมายมิ้นท์นอนอยู่บนโซฟา จึงกลืนคำพูดลงไปทันที

ผู้ช่วยเหมันตร์ที่อยู่ด้านหลังเขา เห็นเขาชะงักฝีเท้า จึงถามอย่างไม่เข้าใจ “ประธานเปปเปอร์ เป็นอะไรไปครับ”

เปปเปอร์ยกมือขึ้น พูดเบาๆ ว่า “ไม่มีอะไร นายไปสืบเรื่องธนู ดูว่าเขาส่งใครเข้ามาในห้องทำงานฉัน”

“ครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้า หันหลังออกไปทำตามที่เปปเปอร์บอก

เปปเปอร์ปิดประตูห้องทำงานลง เดินเบาๆ ไปทางโซฟา