รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 81

นี่ตั้งแต่หย่าร้างกัน เป็นครั้งแรกที่เธอโทรหาเขา!

ก็ไม่รู้ว่าทำเพื่ออะไร

“ปีโป้อยู่กับฉันที่นี่ ประธานเปปเปอร์ รบกวนคุณพาเขากลับไปเถอะ” มายมิ้นท์มองวัยรุ่นที่นั่งบนพรมเช็ดเท้า ก็พูดอย่างปวดหัว

เปปเปอร์ขมวดคิ้วขึ้นมา “ปีโป้ไปที่คุณอีกแล้วเหรอ?”

“ใช่ ไล่ยังไงก็ไม่ไป”

“ฉันรู้แล้ว ฉันจะไปเดี๋ยวนี้” เปปเปอร์ตอบกลับ

มายมิ้นท์ไม่ได้พูดอะไรที่ไม่จำเป็นกับเขา วางสายไปทันที

เปปเปอร์มองหน้าจอเมนูอาหารที่เด้งกลับมา ริมฝีปากบางเม้ม ลุกขึ้นเดินไปที่ประตูทางเข้าห้องทำงาน

ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมา เปปเปอร์มาถึงหน้าประตูอพาร์ทเมนท์มายมิ้นท์

“พี่!” เห็นเปปเปอร์ ปีโป้เหมือนหนูที่เห็นแมว รีบยืนขึ้นมาจากพื้น “พี่มาได้ไง?”

“ฉันมารับนายกลับไป” เปปเปอร์เหลือบมองประตูห้องด้านหลังเขา แล้วพูดเสียงเข้ม

ปีโป้ไม่กล้าไม่ฟัง ก้มศีรษะลง “พี่ พี่รู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ที่นี่?”

เปปเปอร์ไม่ตอบเขา เดินไปข้างหน้าเคาะประตู

ประตูเปิดขึ้นอย่างรวดเร็ว มายมิ้นท์ยืนพิงข้างตู้รองเท้า ใต้รักแร้มีไม้เท้าแท่งหนึ่ง

เปปเปอร์เห็นเธออยู่ในสภาพนี้ ในดวงตาก็มีความเป็นห่วงที่รับรู้ไม่ง่ายเคลื่อนผ่านไป เสียงก็อ่อนลงไม่น้อย “เท้าคุณเป็นยังไงบ้าง?”

“ยังไม่แย่ ไม่หัก!” มายมิ้นท์ตอบเรียบๆ

ปีโป้มองเธอ แล้วมองเปปเปอร์อีกครั้ง “พี่ พี่ดูไม่ตกใจกับเท้าเธอเลยสักนิด พี่รู้นานแล้วใช่ไหมว่าเธอได้รับบาดเจ็บ?”

เปปเปอร์ยังคงไม่สนใจเขา เห็นมายมิ้นท์เงียบไปสักพักหนึ่ง “เดี๋ยวฉันให้คนเอาอาหารเสริมมาส่ง”

“ไม่ต้อง” มายมิ้นท์ปฏิเสธทันที

เปปเปอร์ทำหน้านิ่ง “มายมิ้นท์ คุณอย่าดื้อรั้นขนาดนี้ได้ไหม?”

“ฉันดื้อรั้นยังไง?” มายมิ้นท์โกรธจนขำเพราะคำพูดเขา “ฉันไม่ต้องการอาหารเสริมของคุณก็คือดื้อรั้นแล้วเหรอ? นี่มันเหตุผลอะไร!”

“ฉันบอกแล้ว เท้าคุณได้รับบาดเจ็บที่โรงแรมฉัน ฉันต้องรับผิดชอบ” เปปเปอร์พูดเสียงเข้ม

มายมิ้นท์โบกมือ “ฉันไม่ต้องการให้คุณรับผิดชอบ ฉันแค่อยากอยู่ห่างๆ คุณ อีกอย่างถ้าคุณไล่ตามรับผิดชอบแบบนี้ ไม่กลัวคุณส้มเปรี้ยวรู้แล้วไม่พอใจเหรอ? ฉันไม่อยากโดนคุณส้มเปรี้ยวคิดจะฆ่าอีกครั้งหรอกนะ มีแผลเต็มตัวแล้ว”

“เธอไม่ทำแบบนั้นหรอก” เปปเปอร์ขมวดคิ้ว น้ำเสียงค่อนข้างไม่พอใจ

ส้มเปรี้ยวสัญญากับเขาแล้ว จะไม่ทำเรื่องพวกนั้นอีก

มายมิ้นท์ทำเสียงเฮอะๆ สองที “ในเมื่อคุณมั่นใจแบบนี้ งั้นคุณสุขใจก็พอ เอาล่ะทั้งสองท่าน มันดึกแล้ว ฉันต้องการพักผ่อน ได้โปรดเถอะ”

เธอทำท่าเชื้อเชิญ บ่งบอกให้สองคนไปได้แล้ว

เปปเปอร์มองจ้องเธอสักพัก แล้วพาปีโป้เตรียมออกไป

ทันใดนั้น มายมิ้นท์ก็เรียกพวกเขาอีกครั้ง “รอเดี๋ยว”

ในใจเปปเปอร์มีความสุขเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ได้ แต่ใบหน้าไม่ปรากฏ หันตัวไป “ยังมีอะไรอีกเหรอ?”

มายมิ้นท์ชี้ไปที่ปีโป้ “ประธานเปปเปอร์ ต่อไปได้โปรดคุณดูน้องชายคุณให้ดี อย่าวิ่งมารบกวนฉันที่นี่แล้วเอาความลำบากมาให้ฉันไม่ว่าจะมีเรื่องหรือไม่มีเรื่องก็ตาม”

ปีโป้ตอบกลับอย่างไม่พอใจ “ฉันไม่ได้เอาความลำบากมาให้เธอนะ”

“ฮะ? ไม่ใช่เหรอ?” มายมิ้นท์เอียงศีรษะ “นายเชื่อหรือเปล่า ถ้าตอนนี้ฉันโทรหาคุณพิสมัย บอกเธอว่านายอยู่บ้านฉัน เธอจะรีบมาด่าว่าฉันล่อลวงลูกชายเขาหรือเปล่า?”

“ฉัน……” ปีโป้สำลัก ทันใดนั้นก็ไม่พูดแล้ว ใบหน้าหล่อไร้เดียงสาแดงก่ำ

เขาไม่สามารถปฏิเสธได้

เพราะแม่ทำมันออกมาได้แน่ๆ

“ดังนั้นต่อไปห้ามมาอีก ฉันช่วยนายไว้สองครั้ง ทำดีที่สุดแล้ว ตอนนี้สิ่งที่ฉันต้องการมากที่สุดก็คือตัดขาดกับคนตระกูลนวบดินทร์อย่างพวกคุณอย่างแท้จริง เข้าใจไหม?”

มายมิ้นท์มองปีโป้ด้วยสายตาเย็นชา สุดท้ายก็หยุดที่ใบหน้าเปปเปอร์ สองวินาทีต่อมา ก็ละกลับมาอีกครั้งโดยไม่มีความอาลัยอาวรณ์สักนิด และปิดประตูไป

เปปเปอร์มองประตูตรงหน้า ในหัวสมองปรากฏดวงตาของเธอ

มายมิ้นท์วางโทรศัพท์ ถอนหายใจด้วยความโล่งใจ

ในที่สุดวิกฤติของเทนเดอร์กรุ๊ปก็แก้ปัญหาได้แล้ว

งั้นเกศวดีก็ควรชดใช้สำหรับพฤติกรรมของเธอเองไม่ใช่เหรอ?

ขณะที่คิด มายมิ้นท์ก็ค้นหาเกี่ยวกับข่าวทางออนไลน์ทันที

อย่างที่คิดไว้ ข่าวเกี่ยวกับตระกูลเสนาประกรเกิดเรื่องเด้งขึ้นมามากมาย

คุณพ่อของเกศวดีถูกลดตำแหน่งแล้ว คุณอาคุณลุงก็โดนเลิกจ้าง อิทธิพลของตระกูลเสนาประกรหดตัวลงครึ่งหนึ่งอย่างแท้จริง ไม่ใช่ตระกูลที่มีอำนาจอันดับแรกในเมืองน้ำรุ้งอีกต่อไป กลายเป็นปลายน้ำของแม่น้ำ

คุณท่านตระกูลเสนาประกรยังมีชีวิตอยู่ ถึงมีผลลัพธ์ที่ดีที่สุดที่รักษาไว้ได้

ถ้าคุณท่านตระกูลเสนาประกรไม่อยู่แล้ว คุณพ่อของเกศวดีก็คงโดนเลิกจ้าง ตระกูลเสนาประกรก็จะถอนตัวออกจากตระกูลที่มีอำนาจอย่างแท้จริง กลายเป็นครอบครัวธรรมดา

และคนที่สร้างทุกอย่างนี้ขึ้นมาก็คือเกศวดี

ต่อไปเกศวดีต้องเกลียดส้มเปรี้ยวจริงๆ แล้ว

“เฮอะ……” มายมิ้นท์หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ อารมณ์ก็ดีอย่างมาก

และเป็นอย่างที่เธอคาดเดา เกศวดีเกลียดส้มเปรี้ยวมากจริงๆ

ในเวลานี้เกศวดียืนหน้าประตูคฤหาสน์ตระกูลเสนาประกร ถือโทรศัพท์ด้วยใบหน้าบิดเบี้ยว โทรหาส้มเปรี้ยว

และบนตัวเธอ ไม่มีเงาของลูกคุณหนูหยิ่งผยองในตอนปกติอีกต่อไป เหลือแค่ความเกลียดชังและความมุ่งร้ายเต็มเปี่ยม ทำให้ใบหน้าที่ค่อนข้างสวยของเธอ กลายเป็นน่าเกลียดขึ้นมา

ไม่นานโทรศัพท์ก็มีคนรับ เสียงอ่อนโยนของส้มเปรี้ยวดังขึ้น “คุณเกศวดี คุณมีอะไรจะคุยกับฉันเหรอ?”

“ส้มเปรี้ยว!” เกศวดีกัดฟันเค้นคำออกมา

ส้มเปรี้ยวตกตะลึง จากนั้นก็ฝืนยิ้มต่อไป “คุณเกศวดี คุณเป็นอะไรคะ?”

“ส้มเปรี้ยว เธอยังมีหน้ามาถามอีกว่าฉันเป็นอะไร!”

เกศวดีตะคอกเสียงดังโดยไม่สนภาพลักษณ์ “เป็นเพราะเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะสั่งสอนมายมิ้นท์เพื่อเธอ ฉันก็คงไม่โดนจับจุดอ่อน ถูกใช้เพื่อจัดการตระกูลเสนาประกรหรอก ตอนนี้ตระกูลเสนาประกรเกิดเรื่องแล้ว ทุกคนในครอบครัวล้วนโทษฉัน เลอแปงก็อยากหย่ากับฉัน ฉันกลายเป็นคนที่ทุกคนเกลียดชัง เธอพอใจหรือยัง?”