รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 817

เขาเป็นคนในระบบ เขาทราบเป็นอย่างดี กฎที่ว่าเมื่อเลิกศาล นักโทษจะต้องถูกคุมตัวออกไปทันทีนั้นไม่มีอยู่เลยสักนิด กฎนี้เขาได้สร้างมันขึ้นมาเอง เพื่อใช้ลบล้างความสงสัยของเธอ

เขาดูออกว่า ผู้คุมหญิงคนนั้นเป็นเหมือนกับที่มายมิ้นท์คาดเดาจริง ๆ จงใจยับยั้งไม่ให้ดารามายบอกเรื่องพ่อแม่แท้ ๆ ของมายมิ้นท์ออกมา

ตามหลักแล้ว เมื่อนักโทษคนหนึ่งยังไม่ถูกลิดรอนสิทธิทางการเมืองไป ไม่ว่าจะเปิดศาลหรือว่าเลิกศาล ต่างก็มีสิทธิ์ที่จะพูดอย่างเสรี

ทว่าผู้คุมหญิงกลับได้ยับยั้งดารามายเอาไว้ แบบนี้มันน่าสงสัยมากเลยทีเดียว

นี่อธิบายได้เพียงว่า มีคนได้กำชับคนในระบบพวกนี้มาก่อนแล้ว ให้คนพวกนี้จับตามองดารามายอย่างเคร่งครัด จะให้ดารามายเปิดเผยเรื่องพ่อแม่ที่แท้จริงของมายมิ้นท์ต่อหน้า มายมิ้นท์ไม่ได้อย่างเด็ดขาด

ส่วนคนคนนี้เป็นใครนั้น เขาก็พอจะเดาออกแล้ว

ในเมืองเดอะซี คนที่มีอิทธิพลทำให้คนในระบบรับปากยับยั้งดารามาย มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น คนหนึ่งคือพ่อของเขาเอง ส่วนอีกคนนั้นเป็นศัตรูทางการเมืองของตระกูลชุติเกษมของพวกเขา

แต่ทั้งสองคนนี้ไม่มีทางที่จะยื่นมือเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องของมายมิ้นท์ เพราะสำหรับพวกเขาแล้ว พวกเขาไม่รู้จักมายมิ้นท์ด้วยซ้ำ ทำไมต้องเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องของมายมิ้นท์ด้วย

ดังนั้นนอกจากสองคนนี้แล้ว ก็เหลือเพียงคนเดียว นั่นก็คือเปปเปอร์

เปปเปอร์มีความสามารถแบบนั้น

ดังนั้น เขามั่นใจมากว่า เป็นเปปเปอร์ที่กำชับอยู่เบื้องหลังแน่นอน

แต่เพราะอะไรล่ะ?

ทามทอยก้มหน้าครุ่นคิด ไม่เข้าใจว่าทำไมเปปเปอร์ถึงไม่อยากให้มายมิ้นท์รู้ว่าพ่อแม้ที่แท้จริงของเธอเป็นใคร?

หรือว่าพ่อแม่แท้ ๆ ของมายมิ้นท์ มีความลับอะไรที่ไม่อาจให้คนอื่นรู้ได้?

ทามทอยครุ่นคิดเรื่องนี้มาตลอดทาง จนกระทั่งมาถึงร้านกาแฟ มายมิ้นท์ยกมือขึ้นโบกไปมาที่ด้านหน้าของทามทอย

“ใจลอยอะไรของคุณน่ะ?” มายมิ้นท์เห็นแววตาของทามทอยค่อย ๆ กลับเป็นปกติ จึงเก็บมือกลับมา

ทามทอยยกน้ำเปล่าที่อยู่ด้านหน้าขึ้นมาจิบหนึ่งคำ แล้วยิ้ม “ไม่มีอะไร ดื่มอะไรดี?”

เขาวางแก้วลง หยิบเมนูขึ้นมาและยื่นให้มายมิ้นท์

มายมิ้นท์ส่ายหน้า “ไม่ดูหรอก เอาชานมแก้วหนึ่ง”

เธอพูดกับพนักงานบริการที่รอรับเมนูอยู่ด้านข้าง

พนักงานบริการพยักหน้า “ได้ค่ะ”

ทามทอยเห็นเธอสั่งเสร็จแล้ว ก็เอาเมนูกลับมาและเปิดดู จากนั้นก็ได้สั่งไอซ์อเมริกาโนแก้วหนึ่ง

หลังจากที่พนักงานบริการรับเมนูเสร็จและออกไป มายมิ้นท์ก็เอาเอกสารที่ทามทอยให้เธอมาเมื่อก่อนหน้านี้ออกมา และเริ่มดูข้อมูลยีนของฝ่ายผู้เป็นพ่ออย่างละเอียด

ทามทอยเห็นเธอดูอย่างตั้งอกตั้งใจ ก็ได้เอ่ยขึ้นมา: “ผมตั้งใจเลือกมากเลยล่ะ พวกผู้ชายที่ผมเลือกมานั้น ต่างก็มีการศึกษาสูง ในนั้นมีคุณชายของตระกูลตกต่ำอยู่สูงสามคนรวมอยู่ด้วย แม้ว่าครอบครัวจะตกต่ำ แต่การอบรมเลี้ยงดูที่ได้รับมานั้นยังมีติดตัวอยู่ เลือกดูอย่างละเอียดก็น่าจะเลือกที่เหมาะสมได้”

มายมิ้นท์ฟังไปพลิกหน้ากระดาษไป “จริง ๆ ด้วย ฝ่ายชายพวกนี้ต่างก็ดีทั้งนั้น”

“ล้วนมีคุณภาพที่สุดเลยล่ะ คนของคลังเก็บยีน เห็นเอกสารพวกนี้เป็นสมบัติเชียวนะ ใครที่มีทรัพย์สินส่วนตัวไม่ถึงหมื่นล้าน ไม่มีทางที่จะขายให้ ผมได้ยินมาว่าที่ต่างประเทศมีผู้หญิงจำนวนมากที่อยากได้ยีนพวกนี้ เพื่อจะได้คลอดลูกที่มีคุณภาพสูงออกมา แต่ก็ถูกคลังเก็บยีนปฏิเสธไปมากมาย ล้วนเป็นเพราะมีทรัพย์สินส่วนตัวไม่เพียงพอ กลัวว่าจะเป็นการทำลายชื่อเสียงของคลังเก็บยีน เพราะคลังเก็บยีนพวกนี้ ได้เตรียมไว้ให้กับพวกเศรษฐินีที่ไม่อยากแต่งงาน แต่ต้องการผู้สืบทอดโดยเฉพาะ ทางด้านยีนนั้นไม่ต้องพูดถึง

มายมิ้นท์ปิดแฟ้มเอกสารลงและหัวเราะเบา ๆ “งั้นดูเหมือนว่า ดารามายก็เสแสร้งแกล้งทำเป็น เศรษฐินีที่มีทรัพย์สินส่วนตัวเป็นหมื่นล้านได้แล้วสินะ

“ก็ใช่แฮะ” ทามทอยดื่มกาแฟไปพลางหัวเราะขึ้นมา

หลังจากที่หัวเราะอยู่สักพัก เขาก็เอ่ยถามขึ้นมา: “ใช่แล้ว คุณถูกใจคนไหนเหรอ? ผมจะได้ให้คนช่วยจองเอาไว้ให้ จะได้ไม่ถูกเศรษฐินีคนอื่นแย่งไปก่อน”

“คนที่สามนี้แล้วกัน” มายมิ้นท์ยื่นเอกสารให้กับเขา “ฉันพอใจข้อมูลของเขามากที่สุด ศาสตราจารย์ของมหาวิทยาลัย ด้านความฉลาดไม่ต้องพูดถึง ที่สำคัญก็คือ ข้างบนได้บอกเอาไว้ว่าเขากำลังป่วยหนัก แทบจะไม่ไหวแล้ว และยังเป็นเด็กกำพร้า สำหรับฉันแล้วถือว่าดีที่สุด ต่อไปเด็กก็จะไม่มีความสัมพันธ์กับอะไรกับฝ่ายพ่ออีก”

ทามทอยเบ้ปาก “อย่าพูดถึงเลย เด็กผีนั่นน่าโมโหมากเลยล่ะ เมื่อวันก่อนทำผมโมโหแทนอกจะแตก”

“ทำไมล่ะ?” มายมิ้นท์ถามด้วยความสงสัย

ถามทอยเล่าเรื่องราวที่ไมโลได้ทำให้คนโมโหแทบออกจะแตกในระยะนี้ให้กับมายมิ้นท์ฟัง เขาแบมือ ปวดหัวไม่เบา “ทำไงได้ล่ะ ตอนนี้อยู่ในวัยกำลังซนพอดี”

มายมิ้นท์ปิดปากหัวเราะอย่างพอใจ “อย่าพูดแบบนี้สิ ไมโลน่ารักมากเลยนะ”

“นั่นมันสำหรับคุณ แต่ไม่ใช่สำหรับผม” ทามทอยเหลือบตามองบน

มายมิ้นท์ยิ้ม กำลังอยากจะพูดอะไร จู่ ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

เธอกล่าวขอโทษ และหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า เมื่อเห็นเบอร์โทรเข้าโชว์ขึ้นมา เธอก็ยิ้มกว้างกว่าเดิม

เมื่อทามทอยเห็นท่าทางดีอกดีใจของเธอ ก็พอจะเดาออกแล้วว่าใครโทรเข้ามา ในใจอดไม่ได้ที่จะรู้สึกชาเล็กน้อย

สายโทรเข้าจากเปปปอร์ทำให้ดีใจขนาดนี้เชียว

เธอได้ตกเข้าไปทั้งตัวแล้วจริง ๆ

ทามทอยจับแก้วกาแฟแน่น และหัวเราะเยาะตัวเองอยู่ในใจ

ตอนนี้เขารู้สึกเสียใจ เสียดายที่เขาไม่พบกับเธอให้เร็วกว่านี้ หากได้รู้จักกับเธอในช่วงหกปีที่เธอถูกตระกูลนวบดินทร์รังแกถูกเปปเปอร์เย็นชาใส่ แล้วได้คอยให้ความอบอุ่นกับเธออยู่ตลอดเวลา เช่นนั้นหลังจากที่เธอหย่าร้างกับเปปเปอร์ คนที่มีความเป็นไปได้ว่าจะคบหากับเธอนั้น จะเป็นเขาหรือเปล่านะ?

ว่ากันไม่ใช่เหรอว่า ปรากฏตัวตรงหน้าคนคนนั้นในตอนที่เขาไร้สิ้นหนทาง พร้อมให้ความหวังและความอบอุ่นกับเขา คนคนนั้นจะถูกทำให้ประทับใจโดยง่ายไม่ใช่เหรอ?

ในหกปีที่ผ่านไป ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่เคยเกิดความประหลาดใจต่อภรรยาคนนี้ของเปปเปอร์ เขามีความคิดที่อยากจะพบ อยากจะเห็นว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้รักใคร่เปปเปอร์ขนาดนั้น เปปเปอร์ทำกับเธอถึงขนาดนี้ ทำไมเธอยังไม่ไปอีก?