รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 827

ความจริงพิสูจน์ว่า เปปเปอร์ถือกระเป๋าของมายมิ้นท์ ไม่ใช่เรื่องตลกทั่วๆไป ทุกที่ที่ผ่าน แค่ใครก็ตามเห็น ก็จะเบิกตาโตด้วยความตกใจ จากนั้นก็เม้มปากกลั้นยิ้มกัน

มีบางคนที่กล้าหน่อย ก็จะอยู่ห่างออกไปไกลเล็กน้อย เพื่อไม่ให้ตัวเองโดนมองเห็น แล้วยกโทรศัพท์ขึ้นมาแอบถ่ายฉากนี้ แชร์ลงในแต่ละกลุ่มด้วยความตื่นเต้น

จากนั้น คนที่รู้ว่าเปปเปอร์ถือกระเป๋าผู้หญิง ก็มากขึ้น คนที่หัวเราะเขา ก็เยอะมากขึ้นเช่นกัน

ทันใดนั้น เทนเดอร์กรุ๊ปก็ครึกครื้นขึ้นมาอย่างกับฉลองวันปีใหม่ ต่างถกเถียงถึงภาพตลกๆนี้

มายมิ้นท์ที่เป็นประธานใหญ่ ถึงแม้ไม่อยู่ในกลุ่มพนักงาน แต่เห็นภาพของเปปเปอร์ในกลุ่มผู้บริหารแล้ว

ยังไงบนโลกนี้ ก็ไม่เคยขาดผู้ส่งสาร แน่นอนว่า รูปภาพก็มาจากกลุ่มพนักงานทั่วไป ที่ส่งมาถึงกลุ่มผู้บริหาร

มองร่างเปปเปอร์ที่ถือกระเป๋าเดินอยู่ข้างเธอในภาพแล้ว มายมิ้นท์ก็ทนไม่ไหวอีก หัวเราะออกมา

ที่นั่งตรงคนขับก็ร้อนรนขึ้นมา เปปเปอร์ที่กำลังจะสตาร์ทรถออกได้ยินเสียงหัวเราะของเธอ ก็เอามือวางบนพวงมาลัย หันหน้าไปมอง“ดูอะไรอยู่เหรอ？”

มายมิ้นท์รีบเอาโทรศัพท์วางไว้ที่ตักอย่างเร็ว เงยหน้าสบตากับชายหนุ่ม รอยยิ้มในแววตายังไม่หายไป แก้มก็แดงระเรื่อ ส่ายหน้าตอบไปว่า：“ไม่.....ไม่มีอะไร เห็นภาพตลกในเน็ตน่ะ”

เธอไม่กล้าเอารูปให้เขาดูเลย

เขามองจนหน้าดูเหยเก

เปปเปอร์หรี่ตาลง“รูปตลกเหรอ？”

“ใช่”มายมิ้นท์ปิดโทรศัพท์ลงอย่างเงียบๆ พยักหน้าตอบไป

สายตาเปปเปอร์มองไปที่โทรศัพท์เธอ“ให้ผมดูหน่อย เป็นภาพตลกอะไร？”

“ฉันปิดลงแล้ว”มายมิ้นท์หยิบโทรศัพท์มาให้เขาดู แล้วก็รีบวางกลับไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นเปลี่ยนเรื่องคุย“เอาล่ะ ไม่ต้องใส่ใจเรื่องนี้หรอก ไม่สำคัญอะไร ขับรถเถอะ พวกเรารีบกลับไปกันเถอะ ฉันหิวแล้ว”

พูดไป เธอก็ลูบท้องไปด้วย

เปปเปอร์เห็นเธอหิว ก็ทำลายความคิดที่จะถามลง พยักหน้าเล็กน้อยพูดไปว่า：“นั่งดีๆนะ”

“อือ นั่งเรียบร้อยแล้ว”มือทั้งสองข้างของมายมิ้นท์กำเข็มขัดนิรภัยแน่นแล้วพูด

เปปเปอร์จึงปล่อยเบรก สตาร์ทรถออก

พอมายมิ้นท์เห็นเขาไม่พูดจะดูรูปอีก แล้วตั้งใจขับรถ ก็แอบโล่งใจ จากนั้นก้มหน้าลงเปิดโทรศัพท์อีกครั้ง แล้วกดแช่เพื่อบันทึกภาพนั้นไว้

เขาตลกๆของเขาแบบนี้ ไม่รู้ว่าจะยังมีอีกไหม

ถ้าไม่มี งั้นภาพใบนี้ ก็จะถือว่าเป็นภาพที่หายากมาก

เธอเลยต้องบันทึกไว้ เพื่อเป็นความทรงจำ

ต่อไปอารมณ์ไม่ดี หยิบออกมาดูไม่แน่อาจจะอารมณ์ดีก็ได้

คิดไป มายมิ้นท์ก็บันทึกรูปอย่างระมัดระวัง และตั้งรหัสไว้ ต่อไปเปปเปอร์ดูโทรศัพท์เธอ แล้วเห็นอย่างไม่ตั้งใจจะได้ไม่งอน

พอตั้งรหัสเสร็จ ในที่สุดมายมิ้นท์ก็ยิ้มออกมา จากนั้นเอาโทรศัพท์ใส่ในกระเป๋า แล้วหาว

เปปเปอร์เหลือบมอง แล้วพูดเสียงอ่อนโยน：“ข้างหน้ามีรถติด น่าจะอีกสักพักกว่าจะถึง คุณง่วงก็นอนสักนิดสิ ถึงแล้วผมเรียกคุณเอง”

นอนเถอะ นอนตอนนี้ ตอนค่ำก็จะกระปรี้กระเปร่า

เปปเปอร์ครุ่นคิดไปด้วยสายตาหม่นๆ

มายมิ้นท์ไม่รู้ความคิดในหัวเขา หลังจากลูบขมับแล้ว ก็มองไปข้างหน้า

เห็นข้างหน้ารถติดจริงๆ รถเคลื่อนตัวช้ามาก ขยับไปไม่กี่เมตรก็หยุดลง แบบนี้ต่อไป ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะถึงคอนโดพราวฟ้าจริงๆ ดังนั้นจึงพยักหน้าตกลง“โอเค งั้นฉันจะนอนแป๊บหนึ่ง ถึงแล้วต้องเรียกฉันนะ อย่าอุ้มฉันขึ้นไป แขนคุณยังฟื้นตัวได้ไม่ดีเลย”

“อือ โอเค”เปปเปอร์พยักหน้าตกลง

“ไม่หรอก ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ผมก็ไม่โทษคุณหรอก”เปปเปอร์มองเธอ สายตาจริงจังอย่างมาก

มายมิ้นท์มองบนใส่เขา“คุณไม่โทษฉัน แต่ฉันจะโทษตัวเอง เอาล่ะ กี่โมงแล้ว？”

ถึงปากเธอจะถาม แต่มือกลับยกขึ้นมา มองไปที่นาฬิกา“จะสามทุ่มแล้ว”

เธอประหลาดใจเล็กน้อย“ดึกขนาดนี้แล้ว รถติดนานขนาดนี้เลยเหรอ？”

“ใช่นานนิดหน่อย”เปปเปอร์พยักหน้า

มายมิ้นท์วางมือลง“ไม่น่าล่ะหิวขนาดนี้ ไปเถอะ ลงจากรถ”

เปปเปอร์ตอบอือ เปิดประตูรถลงไปด้วยกันกับเธอ

พอมายมิ้นท์ลงจากรถ ถอดเสื้อคลุมของเขาออกมาจากตัว พาดไว้ที่แขน เห็นเขาเข้ามาแล้ว ก็ยื่นออกไปโดยตรง

เปปเปอร์กลับยื่นมือดันกลับไป“คุณสวมสิ คุณให้ผมแบบนี้ คุณไม่หนาวเหรอ？”

“ฉันไม่หนาว”มายมิ้นท์ส่ายหน้า แล้วยื่นเสื้อคลุมไปอีกครั้ง “คุณสวมแค่เสื้อเชิ้ตกับเสื้อกั๊กพอดีตัว น่าจะหนาวมากกว่าด้วยซ้ำ ตอนนี้ไม่ได้อยู่บนรถแล้ว คุณสวมน้อยแบบนั้นจะเป็นหวัดได้นะ คุณรีบสวมกลับไปเร็ว อย่าพูดว่าคุณคือผู้ชายจะไม่กลัวหนาว ผู้หญิงบางคนอาจจะเชื่อ แต่สำหรับฉัน ฉันไม่เชื่อหรอก คนเหมือนกัน ก็ต้องหนาวเหมือนกันไม่แบ่งชายหญิง เอาล่ะ สวมเถอะ”

เธอพูดอย่างไม่ให้เขาแทรก

สภาพนั้น มองไปแล้วคล้ายกับท่าทางที่ตัวเองไม่ยอมให้ใครปฏิเสธ

เปปเปอร์เลิกคิ้วขึ้น จากนั้นหัวเราะเสียงเบา ยื่นมือไปหยิบเสื้อคลุม“โอเค ผมจะสวมไว้”

เขารู้ว่า เธอเป็นห่วงว่าเขาจะป่วย

ดังนั้น เพื่อไม่ให้เธอเป็นห่วง เขาเลยทำตามอย่างเชื่อฟัง

พอเห็นเปปเปอร์สวมเสื้อคลุมแล้ว มายมิ้นท์จึงยิ้มอย่างพอใจ“ไปเถอะ กลับกัน”