รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 844

ยิ่งคิดยิ่งโกรธ พัดชากัดฟัน“พูดสิ เงื่อนไขอะไร?”

ผู้จัดการยิ้มเล็กน้อย“เงื่อนไข นอกเหนือจากว่าจะได้รับความยินยอมจากลูกค้าแล้ว ยังต้องการสิทธิ์วีไอพีของแบรนด์เราด้วย”

“……”สีหน้าของพัดชาดูไม่ดีมากในทันที เนื่องจากโกรธมากเกินไป ร่างกายก็กำลังสั่นเทาเล็กน้อย

สิทธิ์วีไอพี ก็เป็นสิทธิ์วีไอพีบ้านี่อีกแล้ว!

ไม่เอาสิทธิ์วีไอพีจะตายมั้ย?

เธอสมองมีปัญหาจริงๆถึงได้เข้าไปในร้านของแบรนด์แห่งนี้ น่าโมโหชะมัด

เมื่อเห็นสีหน้าที่บิดเบี้ยวของพัดชา หลังจากโต้เถียงกับพัดชาอยู่ข้างๆตลอดเวลา พนักงานขายของที่ไม่ได้เปล่งเสียงก็อดหัวเราะไม่ได้

แม้แต่มายมิ้นท์ที่อยู่ข้างหลัง ได้ยินคำพูดของผู้จัดการก็ยังหัวเราะลั่นออกมา

เสียงหัวเราะเข้ามาในหูของพัดชา ทำให้สีหน้าของพัดชายิ่งบิดเบี้ยว“ใคร ใครกันที่หัวเราะ?”

ผู้จัดการหันหน้ามองไปทางมายมิ้นท์ ต่อจากนั้นก็พูดแนะนำกับพัดชาว่า: “คุณผู้หญิงท่านนี้ คุณผู้หญิงที่หัวเราะเมื่อกี้นี้ ก็คือเจ้าของชุดนี้”

“อะไรน่ะ?” พัดชานิ่งอึ้ง

เจ้าของชุดนี้งั้นเหรอ?

ยังไงเธอก็คาดไม่ถึงว่า ไม่นึกเลยว่าจะบังเอิญขนาดนี้ เจ้าของชุดนี้ก็อยู่ที่นี่ด้วย

เธอยังคิดว่าไม่มา ในร้านก็มีเพียงเธอเป็นลูกค้าคนเดียวในร้าน

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ พัดชามองไปทางมายมิ้นท์

มายมิ้นท์กำลังนั่งอยู่บนโซฟา หันหลังให้เธอ ประกอบกับว่าที่พนักพิงโซฟา บดบังมายมิ้นท์ไว้ทั้งตัวจนมิดชิด มองไม่ออกที่นั่นมีคนนั่งอยู่หนึ่งคน

มิน่าล่ะตัวเองคิดว่ามีเพียงตัวเองอยู่คนเดียว คนกำลังซ่อนอยู่ที่นั่น เธอมองไม่เห็นด้วยซ้ำ

“คุณผู้หญิง ถ้าหากคุณอยากจะสั่งทำชุดนี้ ก็เจรจากับลูกค้าทางด้านนั้นเถอะค่ะ ดูว่าเธอยอมมั้ย”ผู้จัดการทำท่าทางชี้นำทางไปพัดชา นำพาพัดชาเดินไปทางมายมิ้นท์

มายมิ้นท์ได้ยินเสียงฝีเท้า รู้ว่าต่อไปตัวเองจะเผชิญหน้ากับพัดชา ก็ไม่มีกะจิตกะใจดื่มกาแฟฟังเรื่องสนุก วางกาแฟในมือโดยไม่ลังเล หยิบกระดาษทิชชูออกมาหนึ่งแผ่น เช็ดมุมปากอย่างสง่างาม แล้วรอคนมา

ในไม่ช้า ผู้จัดการพาพัดชาเดินเข้ามา กำลังจะพูด ก็ถูกพัดชาที่ข้างกายของเธอขัดจังหวะ

“คุณเองเหรอ!” พัดชามองมายมิ้นท์ที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยความประหลาดใจมาก สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ

เจ้าของชุดนี้ ไม่นึกเลยว่าจะเป็นมายมิ้นท์!

ถ้าอย่างนั้นคนที่เพิ่งจะหัวเราะเธอ ก็คือมายมิ้นท์เหรอ?

คิดดูอีกที งั้นก็หมายความว่า เรื่องราวทั้งหมดที่ตัวเองเพิ่งจะขายหน้าตรงหน้าของพนักงานขายของคนนั้น มายมิ้นท์ก็เห็นหมดไม่ใช่หรอกเหรอ?

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ใบหน้าของพัดชาก็บูดบึ้ง

เสียหน้าต่อหน้าคนที่ตัวเองมีความแค้นด้วย ทรมานมากกว่าการฆ่าเธอจริงๆ

มายมิ้นท์ราวกับไม่เห็นสีหน้าโหดร้ายนั้น เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย และแสดงรอยยิ้มอันเย็นชาให้กับเธอ“คุณพัดชา บังเอิญจัง พวกเราได้พบกันอีกครั้ง”

ผู้จัดการแปลกใจ“คุณมายมิ้นท์รู้จักคุณผู้หญิงท่านนี้ด้วยเหรอ?”

มายมิ้นท์เหลือบมองพัดชา ริมฝีปากสีแดงกระตุกโค้งขึ้นอย่างเยือกเย็น“ก็ยังไม่ถึงขั้นรู้จักหรอก เจอกันครั้งเดียว แต่การเจอกันครั้งนั้นทำให้ฉันประทับใจอย่างลึกซึ้ง คาดไม่ถึงว่าคุณพัดชาเป็นคนคนหนึ่งที่บอกว่าแย่งชิงก็แย่งชิง แต่ก็แย่งไม่ได้ แต่กลับลงเอยด้วยการขอโทษต่อฉันทั้งอินเทอร์เน็ต”

“แก……”ดวงตาของพัดชาเบิกกว้าง เห็นได้ชัดคาดไม่ถึงว่ามายมิ้นท์จะไม่มีหลักคุณธรรมขนาดนี้ และเอาเรื่องทั้งหมดที่เธอทำมาแฉโดยตรง

ตอนนี้เธอ ถึงขนาดรับรู้ถึงสายตาของผู้จัดการที่มองดูเธอ เต็มไปด้วยความแปลกประหลาดมากมาย

ผู้หญิงคนนี้ตั้งใจ ตั้งใจพูดพวกนี้ออกมา ทำให้เธอขายหน้า

พัดชากำมือแน่น เกลียดชังในใจจนไม่ไหว

อย่างไรก็ตามพัดชาไม่สนใจเรื่องนี้ และเยาะเย้ย“แล้วไง? แม้ว่าเธอจะเป็นคนต้นฉบับ ก็ต้องเป็นของเธอเหรอ? ใครแย่งได้ก็เป็นของคนนั้นต่างหาก ดังนั้นคุณมายมิ้นท์ คุณกล้ายกชุดราตรีนี้ให้กับฉันหรือเปล่า?”

เธอเชื่อว่า ทันทีที่ตัวเองพูดประโยคนี้ออกมา คงจะทำให้มายมิ้นท์ตกอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ถ้าหากมายมิ้นท์ไม่ให้ ตัวเองก็สามารถพูดในแวดวงได้ว่ามายมิ้นท์เป็นคนไม่ยอมแพ้ใคร ด้วยแบบนี้ ผู้ร่วมลงทุนที่ร่วมลงทุนกับเทนเดอร์กรุ๊ป ก็จะพิจารณาว่าจะให้การร่วมลงทุนกันต่อไปหรือเปล่า ยังไงซะร่วมลงทุนกับคนแบบนี้ ไม่แน่ว่าวันหนึ่งความเห็นไม่ตรงกัน ยังจะถูกคนรุ่นหลังคนไม่ยอมคน

แต่ถ้ามายมิ้นท์ยกให้เธอ ถ้าอย่างนั้นเธอก็สามารถพูดกับคนในแวดวงได้ว่า มายมิ้นท์เป็นคนอ่อนแอขี้ขลาด แบบนี้ ใครก็สามารถเหยียบเธอได้

ยิ่งคิดก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆ พัดชาไม่คิดเลยว่ามายมิ้นท์จะคิดสิ่งเหล่านี้ไม่ได้

มายมิ้นท์คงจะคิดได้อย่างแน่นอน ถ้าอย่างนั้นก็จะยกชุดราตรีนี้ออกมาให้อย่างแน่นอน

เธอสามารถที่จะเห็นสีหน้าท่าทางไม่ค่อยดีของมายมิ้นท์ ตอนที่ยกชุดราตรีออกมาให้

มายมิ้นท์มองดูการแสดงออกที่น่าเกลียดบนใบหน้าของพัดชาที่ไม่สามารถซ่อนเร้นได้ ไม่ต้องคิดมาก ก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้กำลังฝันกลางอะไร

ในดวงตาของเธอแวบวาบด้วยการเยาะเย้ย และพูดอย่างเยือกเย็น: “กล้าหรือไม่กล้าฉันก็ไม่พูดแล้ว แต่พูดได้แค่ว่า ฉันไม่ยกให้คุณก็ไม่มีสิทธิ์ทำให้ฉันยกของตัวเองออกมาให้ด้วย ถึงยังไงซะ คุณคิดว่าคุณเป็นตัวอะไรเหรอ?”

เยี่ยม!

ผู้จัดการเห็นกับมายมิ้นท์

ถ้าไม่ใช่สถานการณ์ไม่เอื้ออำนวย เธอก็อดไม่ได้ที่จะปรบมือให้

เธอก็เกลียดผู้หญิงที่ชื่อพัดชาคนนี้ เรื่องเมื่อกี้นี้ที่ผู้หญิงคนนี้ทะเลาะกับพนักงานขายของ และเธอก็เห็นอยู่ในสายตา ผู้หญิงคนนี้ไม่มีเหตุผลทั้งนั้น

ดังนั้นเห็นผู้หญิงคนนี้ถูกบีบให้ยอมรับความพ่ายแพ้ แต่เธออยากประสบความสำเร็จ ในใจก็ไม่ต้องพูดถึงว่ามีความสุขมากแค่ไหน

พนักงานขายของที่พัดชาทะเลาะด้วยอยู่ไม่ไกลนัก ในเวลานี้เห็นพัดชาถูกมายมิ้นท์วิจารณ์ ถูกรัศมีของมายมิ้นท์กดดันจนนิ่งอึ้ง ในใจก็เกิดความชื่นชมเป็นอย่างมาก

สำหรับเธอแล้ว ผู้หญิงคนนี้พ่ายแพ้อยู่ในมือของคุณมายมิ้นท์ สมน้ำหน้าจริงๆ!