รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 852

พอมองเห็นความห่วงใยบนใบหน้าเปปเปอร์ รวมทั้งท่าทีที่อยากจะเรียกร้องความเป็นธรรมให้เธอ ในของมายมิ้นท์ก็รู้สึกอบอุ่นเป็นอย่างมาก

เธอสูดจมูกเล็กน้อย แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิดเล็กน้อยว่า “ขอโทษค่ะ ฉันทำชุดออกงานของเราหายไปแล้ว”

“อะไรนะ?” เปปเปอร์นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง “ชุดออกงานหายไปแล้ว?”

พูดอย่างนี้ก็หมายความว่า มีคนรังแกเธอนะซิ?

ท่าทางของเธอเมื่อกี้ แค่เสียใจและเป็นกังวล ที่ทำเสื้อผ้าราคาไม่กี่ล้านหายไปเหรอ?

พอคิดได้แบบนี้ ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีทางเป็นไปได้

ถึงแม้ว่าไม่กี่ล้านสำหรับเขาแล้วก็ไม่มีอะไร และไม่ต่างอะไรกับเศษเงินไม่กี่บาท ถ้าตกพื้นไป เขาก็ไม่มีทางที่จะงอตัวลงไปเก็บขึ้นมาหรอก

แต่ว่าสำหรับเธอนั้น กลับเป็นจำนวนเงินที่ไม่น้อยเลย

ถึงว่าล่ะ เธอถึงได้เป็นแบบนี้

เปปเปอร์ตบไหล่มายมิ้นท์ไปเบา ๆ อย่างรู้สึกขำ “ทำหายไปแล้วก็ช่างมันเถอะ เดี๋ยวพวกเราค่อยไปซื้อกันใหม่ก็ได้ ผู้ชายของคุณมีเงินอยู่แล้ว”

และที่สำคัญ เขาก็คิดมาตลอดว่า เงินของเขาก็เป็นเงินของเธอเหมือนกัน และเขาก็ได้ผูกโทรศัพท์ของเธอไว้กับบัตรสำรองของเขาไปตั้งนานแล้ว

ขอแค่เธอยินยอม เธอก็จะสามารถรูดบัตรของเขาได้ทุกเมื่อ แล้วก็เป็นแบบไม่จำกัดวงเงินด้วย

เพียงแต่ว่าเรื่องนี้เขาแอบทำขึ้นมาคนเดียวเท่านั้น และไม่กล้าที่จะบอกกับเธอ

ถ้าบอกกับเธอไป คิดว่าเธอคงจะไปยกเลิกการผูกบัตรที่ธนาคารแน่

พอได้ยินคำพูดของเปปเปอร์ ที่พูดว่าเขามีเงิน มายมิ้นท์ที่ยังรู้สึกผิดอยู่ในตอนแรก วินาทีต่อมา ก็อดไม่ได้ที่หัวเราะเสียงดังออกมาคำหนึ่ง

แต่ว่าพอหัวเราะไปแล้ว เธอก็สงบสติลงมา แล้วเงยหน้ามองไปที่เขา “ที่จริง ที่ฉันบอกว่าทำชุดหายไปแล้ว ไม่ได้หมายความว่าฉันไม่ระวังแล้วลืมชุดไว้ที่ไหน และหาไม่เจอหรอกนะคะ แต่ว่า ชุดถูกคนขโมยไปค่ะ”

“อะไรนะ?” พอได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของเปปเปอร์ก็เปลี่ยนไปทันที แล้วก็กอดเธอแน่นยิ่งขึ้นไปอีก จากนั้นก็ก้มหน้าลงไปมองสำรวจตัวเธออย่างละเอียดรอบคอบรอบหนึ่ง “คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”

เขาไม่ได้รีบร้อนถามว่าชุดถูกแย่งไปได้ยังไง

เขาเป็นห่วงแค่ว่า เธอได้รับบาดเจ็บอะไรหรือเปล่า

มายมิ้นท์จ้องมองท่าทางที่ร้อนใจของชายหนุ่ม ก็ส่ายหน้าขึ้นอย่างซาบซึ้ง “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่เป็นไรค่ะ”

เปปเปอร์ยังคงไม่ค่อยไว้วางใจ ยกแขนของเธอขึ้นมา แล้วบีบแขนและไหล่ของเธอดูเล็กน้อย อยากจะดูว่าเธอได้โกหกเพราะว่าไม่อยากให้เขาเป็นห่วงหรือเปล่า

ในเมื่อถ้าเกิดว่าบาดเจ็บจริง ๆ ละก็ การบีบแบบนี้ จะต้องทำให้เธอหลุดพิรุธออกมาแน่

แต่ว่ามายมิ้นท์นั้นไม่ได้บาดเจ็บจริง ๆ ดังนั้นไม่ว่าเปปเปอร์จะตรวจสอบยังไง เธอก็ไม่ได้มีความผิดปกติอะไรหลุดออกมา

ไม่นาน เปปเปอร์ก็ค่อย ๆ เชื่อขึ้นมาแล้วจริง ๆ ว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บจริง ๆ ใจที่แกว่งอยู่ ก็ค่อย ๆ กลับสู่ที่เดิมไป “ไม่ได้รับบาดเจ็บก็ดีแล้ว ตอนนี้บอกผมมาได้ไหม ชุดโดนขโมยไปนี่มันเรื่องเป็นยังไงกันแน่?”

มายมิ้นท์โดนเขาดึงมือไปนั่งลง ทำเสียงอืมออกมาคำหนึ่ง แล้วเปิดปากตอบกลับมาว่า “เมื่อช่วงบ่ายตอนที่ฉันออกมาจากห้างและกำลังจะกลับบ้านนั้น ก็ปรากฏว่าในตอนที่ฉันกำลังจะขึ้นรถ จู่ ๆ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งผ่านมาข้าง ๆ ฉัน แล้วก็แย่งถุงชุดออกงานทั้งสองใบที่อยู่ในมือฉันไปเลย จากนั้นฉันก็ไล่ตามไป……”

“คุณว่าอะไรนะ? คุณตามไปเหรอ?” สีหน้าของเปปเปอร์เคร่งขรึมลงทันที เรี่ยวแรงของมือที่จับมือเธออยู่ก็กระชับแน่นขึ้นมาก เห็นได้ชัดเลยว่า เขารู้สึกโกรธขึ้นมานิดหน่อยแล้ว “คุณรู้หรือเปล่าว่าสถานการณ์แบบนั้น มันอันตรายมากแค่ไหน? แต่คุณกลับยังกล้าไล่ตามโจรคนหนึ่งไปอีก? คุณเคยคิดบ้างหรือเปล่า ว่าคุณอาจจะเจอกับอะไรบ้าง?”

เขาจ้องมองไปที่เธอ ในดวงตาเต็มไปด้วยไฟโกรธ แต่ที่มีมากยิ่งกว่าก็คือ ความห่วงใยกับความร้อนใจ

เขาจะไม่เป็นห่วงได้ยังไง?

พูดแล้ว เขาก็ดีดหน้าผากเธอเบา ๆ ไปทีหนึ่ง

มายมิ้นท์รู้ว่าเขากำลังสอนเธออยู่ว่าจัดการเรื่องต่าง ๆ ยังไง จึงตั้งใจจดจำไว้ในใจ และพยักหน้าตอบรับ “ฉันรู้แล้วค่ะ ต่อไปฉันจะคิดให้มาก ๆ แต่ว่า ฉันทำชุดหายไปแล้ว คุณจะโทษฉันใช่ไหมคะ?”

เธอมองไปที่เขา

เปปเปอร์ยิ้มจาง ๆ ขึ้นมา “แค่เสื้อผ้าสองชุดเท่านั้น ทำไมผมต้องโทษคุณด้วย? หรือคุณรู้สึกว่า อยู่ในใจผม คุณสำคัญน้อยกว่าเสื้อผ้าสองชุดอีกเหรอ?”

“ไม่ใช่ค่ะ” มายมิ้นท์ส่ายหน้าขึ้น “เพียงแต่ว่าฉันทำชุดออกงานของคุณหายไปแล้ว ในใจฉันก็รู้สึกละอายใจไปเอง ก็เลย……”

มายมิ้นท์เอามือของเขาออกจากปาก และจ้องมองเขาไปหลายวินาที แล้วก็ยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง “คุณทำแบบนี้ อย่างกับพวกเศรษฐีใหม่ยังไงอย่างงั้น”

“เศรษฐีใหม่ก็เศรษฐีใหม่ซิ ขอแค่คุณมีความสุขก็พอแล้ว” เปปเปอร์แตะจมูกเธอไปทีหนึ่ง

มายมิ้นท์พิงอยู่บนไหล่เธอ “ฉันกลัวว่าคุณจะโทษฉันมาตลอด เพราะว่านี่เป็นภารกิจที่คุณมอบหมายให้ฉัน แต่ฉันก็ยังทำได้ไม่ดีอีก ดังนั้นฉันก็เลยรู้สึกไม่สบายใจมาตลอดเลย”

“อย่าเอาผมไปเทียบกับพวกไม่มีปัญญา รู้จักแต่ผลักความรับผิดชอบไปให้ผู้หญิง เป็นผู้ชายโง่เง่าที่เอาแต่โทษผู้หญิง” เปปเปอร์ก้มหน้าลง แล้วจูบลงบนหัวคิ้วเธอทีหนึ่ง “ยังไงก็แล้วแต่ คุณจะต้องจำเอาไว้ ไม่ว่าคุณจะทำอะไร ผมก็ไม่มีทางโทษคุณ แล้วจะคอยยืนอยู่ข้างคุณตลอดไป ถึงคุณจะไปฆ่าคน ผมก็จะคอยเป็นโล่กำบังให้กับคุณ จะช่วยคุณอำพรางศพ ทำให้ตัวเองกลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดกับคุณไปด้วย พร้อมที่เดินหน้าไปกับคุณ”

“ไม่ต้องเลยค่ะ ใครจะไปฆ่าคนกัน” มายมิ้นท์ตบหลังมือเขาไปทีหนึ่งอย่างทั้งรู้สึกขำและรู้สึกโกรธ ในใจกลับเกิดระลอกคลื่นเล็ก ๆ ขึ้นมาไม่หยุด ทั้งรู้สึกอบอุ่นและซาบซึ้ง

ผู้ชายคนหนึ่ง สามารถพูดคำพูดแบบนี้ออกมาได้ ถึงแม้คำพูดพวกนี้จะแค่พูดออกมาเฉย ๆ เพื่อเอาใจเธอ แต่ก็มากพอที่จะทำให้เธอซาบซึ้งได้แล้ว

มายมิ้นท์ประคองใบหน้าเปปเปอร์เอาไว้ “เรื่องฆ่าคนผมก็แค่ตั้งสมมุติฐานขึ้นมาอย่างหนึ่งเท่านั้น ในเมื่อคุณก็ไม่มีทางที่จะไปฆ่าคนจริง ๆ อยู่แล้ว แต่ว่าท่าทีที่ผมแสดงออกในคำพูดชุดนี้ มันเป็นเรื่องจริงนะ คุณเชื่อผมไหม?”

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักหวานอมเปรี้ยว