รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 865

มายมิ้นท์เองก็สังเกตเห็น ใบหน้าของเธอดูเหมือนทำตัวไม่ถูก

เนื่องจากเรื่องนี้เปปเปอร์ก็น่าสงสารจริงๆ

ใช่ว่าผู้ชายคนนี้ไม่เคยให้ของขวัญอะไรแก่เธอ ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าเครื่องประดับหรือดอกไม้ ทุกสิ่งทุกอย่างอันงดงามบนโลกใบนี้เขาล้วนหามาให้เธอ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่พวกเขาเพิ่งกลับมาคืนดีกัน เรียกได้ว่าเขาซื้อของมาให้เธอทุกวันเลยก็ว่าได้

แต่เธอกลับรู้สึกว่าถ้าจะให้รับของจากเขาตลอด ส่วนตัวเธอก็ไม่อาจมอบของขวัญที่มีมูลค่าเท่ากันได้คืนให้เขา เธอก็จะรู้สึกอึดอัดไม่สบายใจและมีแรงกดดัน ด้วยเหตุนี้เองเธอจึงได้ปฏิเสธไปเสียทุกอย่าง

หลังจากที่เขารู้ว่าเธอปฏิเสธของเขาทุกอย่างที่ให้ไปโดยไม่ลังเล เขาจึงค่อยๆ ลดน้อยลงและไม่ได้มอบของให้เธอมากมายอย่างบ้าคลั่งอีก

ด้วยเหตุนี้เธอจึงค่อนข้างจะโล่งอก

ดังนั้นเธอเองก็ไม่รู้จริงๆ ว่าท่านย่าตำหนิว่าเขาเป็นคนตระหนี่ถี่เหนียว

“ขอโทษค่ะ ฉันไม่รู้” มายมิ้นท์ก้มศีรษะลงแล้วขอโทษ

เปปเปอร์ลูบไปที่ศีรษะของเธอเบาๆ “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่ได้โทษคุณ ผมเองก็รู้ถึงเหตุผลที่คุณไม่อยากรับสิ่งของเหล่านั้นเอาไว้ แต่แท้จริงแล้วเรื่องราวมันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด พวกเราเป็นคู่รักกัน ในอนาคตเราก็จะแต่งงานกัน กลายเป็นคนที่สนิทสนมกันที่สุดในโลกนี้ การที่ผมให้ของกับคุณ คุณสามารถรับมันไว้ได้โดยไม่ต้องมีแรงกดดันทางจิตใจแต่อย่างใด เนื่องจากนี่คือน้ำใจความต้องการจากหัวใจของผม ที่จริงแล้วทุกครั้งที่คุณปฏิเสธผม ผมมักจะคิดว่าผมทำไม่ดีพอหรือเปล่า คุณถึงไม่ยอมรับมัน”

“ไม่ใช่นะคะ” มายมิ้นท์รีบส่ายหน้า “ฉันเพียงแค่......”

“ผมเพียงแค่” เปปเปอร์พูดขัดเธอขึ้นมา “ผมเพียงแค่อดคิดไม่ได้ในบางครั้ง แต่ผมก็รู้ดีถึงเหตุผลอันแท้จริงที่คุณไม่อยากรับของเหล่านั้นเอาไว้ ผมเพียงแค่หวังว่าในอนาคตคุณจะเปิดใจกว้าง ยอมรับในสิ่งที่ผมให้ตามความเหมาะสม ไม่ใช่ว่าปฏิเสธไปเสียทุกอย่าง เนื่องจากว่าสิ่งเหล่านั้นคือความจริงใจจากผม ได้ไหมครับ?”

เขามองไปยังเธอด้วยความหวังที่ออกมาจากใจจริงผ่านสายตา

มายมิ้นท์เองก็อดไม่ได้ที่จะนึกไตร่ตรอง และนึกถึงเรื่องที่เธอปฏิเสธทุกอย่างซึ่งเขาเอามาให้ ดูเหมือนว่าเธอจะทำอะไรลงไปอย่างไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไรนัก

เมื่อนึกถึงท่าทางอันดูเศร้าสร้อยของเปปเปอร์ที่เธอปฏิเสธของขวัญหรือข้อเสนอความช่วยเหลือจากเขาขึ้นมาได้

ในใจของมายมิ้นท์ก็รู้สึกห่อเหี่ยว

เธอพยายามเอาใจเขามาใส่ใจเราแล้วคิดดูว่า หากตัวเธอเป็นเปปเปอร์ เธอจัดเตรียมของขวัญที่ดีที่สุดเอาไว้ให้คนที่เธอชอบ แต่คนที่ชอบนั้นกลับไม่มองมันแม้แต่หางตา ปฏิเสธอย่างไม่ลังเลมันจะเป็นความรู้สึกเช่นไรกันนะ?

สรุปได้คือคงจะไม่มีความสุขอย่างแน่นอน ปฏิกิริยาแรกก็คือ ถูกรังเกียจหรือเปล่า? หรือว่าของขวัญที่เตรียมมาไม่ดีพอ?

เอาเป็นว่าคงรู้สึกแย่แน่ๆ

เมื่อคิดได้ดังนี้ มายมิ้นท์ก็หันไปมองเปปเปอร์ เธอเข้าใจถึงความผิดพลาดก่อนหน้านี้ของเธอแล้ว

เธอพยายามฉีกยิ้มแล้วหันไปยิ้มให้กับชายหนุ่ม พยักหน้าพูดว่า “ค่ะ ต่อจากนี้ฉันคงจะไม่ปฏิเสธไปเสียทุกอย่าง ไม่ว่าอะไรก็ตามที่คุณให้ฉันก็ชอบทั้งนั้น และฉันจะพิจารณาในการรับมันเอาไว้ แต่เงื่อนไขก็คือต้องไม่แพงจนเกินไปนะคะ”

เพราะเธอไม่อาจคืนสิ่งของที่มีมูลค่าเท่ากันให้แก่เขาได้

“ครับ” เปปเปอร์ฟังประโยคนั้นของมายมิ้นท์แล้วเผยอริมฝีปากยิ้มขึ้นตอบรับ

ที่จริงเขาอยากจะพูดว่า ด้วยฐานะตัวตนของเขา ของที่เขาให้กับเธอในสายตาของเขาแล้วมันไม่ได้มีค่าใดเลย

เนื่องจากเขามีคุณสมบัติพอที่จะมอบมันให้เธอ

แต่สำหรับเธอนั้นมันอาจจะมีค่ามากไปเล็กน้อย

ดูเหมือนว่าในอนาคตถ้าจะให้ของขวัญเธอ คงจะต้องคำนึงถึงเรื่องราคาด้วย

แต่หลังจากแต่งงานกันแล้วก็คงไม่เป็นปัญหา

ถ้าแต่งงานกันแล้วไม่ว่าเขาอยากจะให้อะไรกับเธอ เธอจะยังปฏิเสธแบบนี้อีกไหม

การที่เธอปฏิเสธตอนนี้คงจะเป็นเพราะว่าทั้งสองยังไม่ได้แต่งงานกัน ตอนนี้ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนเป็นคู่รักที่อาจจะแยกทางกันได้ตลอดเวลา ไม่ใช่สามีภรรยาสักหน่อย ด้วยเหตุนี้เธอเองจึงไม่กล้ารับของขวัญจากเขาเท่าไรนัก

เมื่อแต่งงานกันไปแล้ว ปัญหาทุกอย่างก็คงจะหมดไป

ว่าแต่ แต่งงานหรือ...... ดวงตาของเปปเปอร์เป็นประกาย จากนั้นเขาก็มองไปทางมายมิ้นท์อย่างมีความหมาย

แต่เขารู้ว่าเธอไม่ต้องการแบบนั้น เธอไม่อยากทำให้คุณนายตระกูลภูวดินทร์รู้สึกว่าเธอเป็นคนที่พึ่งพาชื่อเสียงของเปปเปอร์ และได้เคาน์เตอร์ขายของมา

เขาชื่นชมที่เธอพยายามพึ่งพาตนเองและแข็งแกร่ง แต่ในขณะเดียวกัน การที่เธอไม่พึ่งพาอะไรเขาเลย ทำให้ในใจของเขารู้สึกเศร้าโศกเล็กน้อย

โชคดีที่ครั้งนี้เธอยอมรับชุดจากเขา

เรื่องนี้นับว่าพัดชาทำผลงานได้ดีหรือเปล่านะ

เมื่อนึกถึงพัดชาขึ้นมาได้สีหน้าของเปปเปอร์ก็มืดมนลงทันที

มายมิ้นท์สัมผัสได้ถึงอารมณ์โกรธของเขาอย่างกะทันหัน จึงจับแขนของเขาเอาไว้แล้วถามว่า “เป็นอะไรไปคะ?”

เปปเปอร์สัมผัสไปที่ใบหน้าน้อยๆ ของเธอ “ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมเพียงแค่กำลังนึกถึงตัวตนของพัดชาอยู่”

เมื่อได้ยินชื่อของพัดชา มายมิ้นท์ก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน แววตาของเธอปรากฏถึงความรังเกียจ “เธอเป็นใครยังตรวจสอบไม่พบอีกเหรอคะ”

“คนที่สามารถใช้อำนาจในการปลอมแปลงข้อมูลตัวตนได้ นั่นหมายความว่าตัวตนที่แท้จริงของเธอไม่ธรรมดา ต้องมีคนสนับสนุนอยู่เบื้องหลังอย่างแน่นอน หากต้องการจะสืบให้พบในเร็ววันคงเป็นไปไม่ได้” เปปเปอร์ขยับริมฝีปากเรียวบางแล้วอธิบาย

มายมิ้นท์พยักหน้าตอบรับ

เปปเปอร์หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา “หิวหรือยังครับ”

มายมิ้นท์ลูบไปที่ท้องของตน “ก็นิดหนึ่งค่ะ”

“คุณไปล้างหน้าล้างตาก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมจะสั่งให้ผู้ช่วยเหมันตร์นำอาหารเช้าขึ้นมาให้ ในส่วนของคุณผมอุ่นเอาไว้ให้แล้ว” เปปเปอร์เปิดผ้าห่มให้เธอแล้วเอนกายลงไปนำรองเท้าแตะมาวางไว้ข้างเตียง

มายมิ้นท์มองไปยังชายหนุ่มซึ่งทำเรื่องเหล่านี้ให้เธอ หัวใจดวงนั้นก็เต็มไปด้วยความอบอุ่น “คุณช่างดีจริงๆ เลยค่ะ”

เปปเปอร์ยิ้มขึ้นเล็กน้อย “ผมก็ดีแบบนี้มาตลอดไม่ใช่เหรอ?”

“ใช่ค่ะ คุณเปปเปอร์ดีเสมอต้นเสมอปลาย” มายมิ้นท์ยิ้มแล้วพูดตอบรับประโยคนั้นของชายหนุ่ม