รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 886

เธอจะไม่มีทางเสียเปรียบแน่ เขาเป็นยังไง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ?

มายมิ้นท์ครุ่นคิดไปอย่างไร้ยางอาย

เปปเปอร์ไม่รู้ว่ามายมิ้นท์กำลังคิดอะไรอยู่ในใจ พอเขารู้สึกว่าร่างกายของเธอผ่อนคลายลง ถึงได้ค่อย ๆ โล่งใจไปเปลาะหนึ่ง และไม่ได้ทรมานขนาดนั้นแล้ว

เขาลองขยับร่างกายขึ้นเล็กน้อย จ้องมองหญิงสาวแล้วก็หัวเราะเสียงต่ำขึ้นมา “ก็ผมบอกแล้วไง ไม่เป็นไรหรอก เมื่อกี้คุณก็เห็นแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าพวกเขากลัวมากแค่ไหน ไม่กล้ามาผิดใจกับผมหรอก”

มายมิ้นท์เม้มปากไว้ “คุณรู้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ว่าถ้ามีคนมาพบเห็นพวกเราเข้า แล้วคนพวกนั้นจะมีปฏิกิริยายังไงเหรอคะ?”

เปปเปอร์ไม่ได้พูดออกมาตรง ๆ

ในดวงตาของมายมิ้นท์มีความสงสัยกะพริบขึ้นมาเสี้ยวหนึ่ง “คุณรู้ได้ยังไงคะ?”

เธอรู้สึกสงสัยเป็นอย่างมาก

ชายหญิงสองคนเมื่อกี้ ไม่มีทางรู้ว่าคนในรถคือใครกันแน่

ดังนั้นชายหญิงสองคนนั้นมองไม่เห็นพวกเขา แต่อยู่ ๆ ก็แสดงท่าทางหวาดกลัวกับพวกเขา แล้วก็รีบลบคลิปวิดีโอออกและขอโทษทันที

การเปลี่ยนแปลงนี้ มันทำให้คนรู้สึกตกใจมากจริง ๆ

เปปเปอร์จ้องมองมายมิ้นท์ที่มีท่าทางมึนงง แล้วก็รู้สึกว่าน่ารักมากเลย

เขาจูบดวงตาของเธอเล็กน้อย แล้วเปิดปากพูดอธิบายขึ้นว่า “ทะเบียนรถไง!”

“ทะเบียนรถเหรอคะ?” มายมิ้นท์อึ้งไปเล็กน้อย

เปปเปอร์ตอบอืมไปคำหนึ่ง “คนที่พักอยู่ในคอนโดพราวฟ้า ยังไงก็ถือได้ว่าเป็นคนพอมีฐานะอยู่บ้าง เพราะฉะนั้นความรู้จักของพวกเขาก็ต้องมีมากกว่าของคนทั่วไปอยู่แล้ว จึงรู้ว่าทะเบียนรถของบุคคลใหญ่โตในเมืองเดอะซีบางคนนั้นค่อนข้างพิเศษ แล้วพอดีที่ผู้ชายของคุณอย่างผม ก็เป็นหนึ่งในบุคคลใหญ่โต พอพวกเขาเห็นทะเบียนรถที่ค่อนข้างพิเศษของผมเข้า ก็รู้ว่าไม่สามารถทำให้ผมขุ่นเคืองได้ แน่นอนว่าก็เลยต้องรีบขอโทษขึ้นมาทันที”

“ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง” มายมิ้นท์ตบหน้าผากตัวเองไปทีหนึ่ง “ฉันลืมเรื่องนี้ไปเลย”

เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า วันหนึ่งตัวเองจะใจกล้ามากขนาดนี้ ถึงได้กล้ามาทำ……กับผู้ชายคนหนึ่งในลานจอดรถได้

ถ้าหากว่าเมื่อก่อนมีคนมาพูดว่า เธอจะทำเรื่องแบบนี้ คิดว่าเธอคงจะหัวเราะจนตายไปเลยด้วยซ้ำ และรู้สึกว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้แน่

ดังนั้น นี่จึงเป็นครั้งแรกที่เธอปลดปล่อยตัวเอง มาเล่นเรื่องที่ตัวเองคิดก็ไม่กล้าคิด ทำก็ไม่กล้าทำมาก่อนกับเปปเปอร์ ในขณะที่ตื่นเต้นนั้น ก็ทำให้เธออกสั่นขวัญแขวนไปด้วย กลัวว่าจะถูกคนอื่นพบเห็นเข้า แล้วก็ขายหน้าจนไม่กล้าสู้หน้าผู้คนตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป

ด้วยเหตุนี้พอเห็นว่าตรงนอกรถมีคนมา ตัวเธอทั้งตัวก็ตกใจจนสมองว่างเปล่าไปหมด และก็ลืมเรื่องทะเบียนรถของเปปเปอร์ไปเลย

พูดแล้วมันก็ไม่ยุติธรรมจริง ๆ

ในขณะที่เป็นผู้ประสบเหตุเหมือนกัน แล้วมีสิทธิ์อะไรที่ตัวเองต้องมาตกใจจนอกสั่นขวัญแขวน แต่ผู้ชายคนนี้กลับสงบนิ่งได้ตลอด และมีท่าทีไม่ทุกข์ไม่ร้อนด้วย?

แล้วเขาไม่กลัวว่าคนข้างนอกจะไม่รู้จักความหมายของทะเบียนรถจริง ๆ แล้วปล่อยคลิปออกไป ทำให้ผู้คนต่างก็ไปสืบหาเจ้าของทะเบียนรถ แล้วก็จะรู้จักพวกเขาจากสิ่งนี้เหรอ?

มายมิ้นท์จ้องมองไปที่เปปเปอร์ ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัย

ความคิดของเธอเขียนไว้ในดวงตาหมดแล้ว แค่ดูก็ดูออกได้ง่าย ๆ เลย

ดังนั้น เปปเปอร์จึงมองทีเดียวก็มองความสับสนของเธอออกแล้ว และเอาหน้าผากแตะกับหน้าผากเธอแล้วพูดขึ้นว่า “ถึงคนด้านนอกจะดูความหมายของทะเบียนรถไม่ออก แล้วโพสต์คลิปออกไป แต่ว่าแพลตฟอร์มที่เอาคลิปไปลงนั้น จะไม่รู้จักเลยด้วยเหรอ? แล้วถึงแม้ว่าทางนั้นจะไม่รู้จักก็ไม่เป็นไร ทะเบียนรถของผมมีระบบป้องกันความลับเอาไว้ เป็นระบบป้องกันความลับชั้นเยี่ยม ไม่ใช่ว่าคนอื่นอยากจะตรวจสอบก็สามารถตรวจสอบได้ เพราะฉะนั้นความเป็นกังวลทั้งหมดของคุณนั้นเป็นเรื่องที่ไม่จำเป็นเลย”

มายมิ้นท์เงยหน้าขึ้นมามองชายหนุ่ม “ถึงว่าล่ะ คุณถึงได้จะทำกันที่นี่ให้ได้ ที่แท้ผลที่จะตามมาทั้งหมดและผลที่อาจจะเกิดขึ้นได้คุณก็ได้คาดการณ์ไว้หมดแล้ว และรู้ว่าถึงจะโดนคนอื่นพบเห็นเข้า ก็ไม่มีทางที่จะส่งผลกระทบอะไรต่อพวกเราได้”

เปปเปอร์ไม่พูดอะไร

มายมิ้นท์จะโดนเขาทำให้โมโหตายอยู่แล้ว

ในเมื่อเขาคิดได้ตั้งนานแล้ว ทำไมเขาถึงไม่บอกเธอให้เร็ว ๆ หน่อย?

ได้เห็นเธอมีท่าทางที่หวาดกลัวอยู่ตรงนั้นเพราะว่ามีคนมา คงจะมีความสุขมากใช่ไหม?

มักจะรู้สึกว่าตัวเองแสดงเรื่องแบบนี้ให้คนอื่นดูในที่สาธารณะ ในใจก็รู้สึกว่าไร้ยางอายเป็นอย่างมาก

แต่ผู้ชายคนนี้ กลับไม่รู้สึกว่าไร้ยางอายเลยสักนิด

มันก็ใช่อยู่ ผู้ชายที่สามารถพูดออกมาว่าต้องการทำเรื่องอย่างว่าตรงนี้ แล้วก็ยังลงมือทำจริง ๆ จะมารู้สึกไร้ยางอายได้ยังไง

หนังหน้านั่น คงจะด้านยิ่งกว่ากำแพงแล้วมั้ง

พอรู้สึกว่ามายมิ้นท์เหม่อลอยอีกแล้ว เปปเปอร์ก็ขมวดคิ้วขึ้นอย่างไม่พอใจ แล้วก็กัดลงไปตรงริมฝีปากเธอทีหนึ่ง

ไม่ได้รู้สึกเจ็บ แต่ก็ทำให้เธอตั้งสติกลับมาได้

เปปเปอร์หายใจหอบขึ้นมาเล็กน้อย ดูมีเสน่ห์เป็นอย่างมาก “ที่รัก ตั้งใจหน่อยซิ ทำเรื่องแบบนี้อยู่คุณยังมาเหม่อลอยอีก นี่มันคือการไม่ให้เกียรติผมเลยนะคุณรู้หรือเปล่า? ทำให้ผมมักจะรู้สึกว่าผมไม่ได้พยายามเต็มที่ยังไงอย่างงั้น ไม่งั้นคุณจะมัวเหม่อลอยได้ยังไงกัน หึ?”

มือทั้งคู่ของมายมิ้นท์จิกลงไปบนไหล่ของชายหนุ่มอย่างแรง จนเล็บฝังเข้าไปในเนื้อแล้วด้วย “เปปเปอร์ คุณมันสารเลว”

เปปเปอร์หัวเราะเสียงต่ำขึ้นมา “ได้ ผมจะเบาลงหน่อย ขอแค่คุณตั้งใจ วางใจเถอะ ผมจะทำให้เสร็จเร็ว ๆ แน่”

แล้วสุดท้าย เขาพูดแล้วแต่ก็ทำไม่ได้

เสร็จเร็ว ๆ เหรอ เร็วจนมายมิ้นท์ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว อาจจะยาวนานเท่ากับหนึ่งศตวรรษแล้วมั้ง แล้วในที่สุดตอนที่เธอเหนื่อยจนแทบจะสลบไปนั้น ชายหนุ่มถึงได้ทำเสร็จสักที

ส่วนมายมิ้นท์ในเวลานี้ ทั้งตัวกลับเหมือนกับเป็นเนื้ออ่อนนุ่มที่ไม่มีกระดูกก้อนหนึ่ง นั่งหมดแรงอยู่บนเก้าอี้ อย่างว่าแต่กระดิกนิ้วเลย แม้แต่หนังตาก็ลืมไม่ขึ้นสักนิด ทั้งตัวโดนทรมานจนไม่เหลือเรี่ยวแรงอะไรสักนิดแล้ว

ยังดีที่ว่าชายหนุ่มไม่ได้เป็นพวกคนไม่มีน้ำใจ

หลังจากที่เขาใส่เสื้อผ้าให้ตัวเองเสร็จแล้ว ก็เริ่มทำความสะอาดร่างกายให้กับมายมิ้นท์

ในรถไม่มีน้ำ ไม่สามารถทำความสะอาดได้อย่างเต็มที่ ดังนั้นเปปเปอร์จึงสวมใส่แค่เสื้อสูทตัวนอก ข้างในนั้นไม่ได้ใส่อะไรไว้ เพราะว่าเขาใช้เสื้อเชิ้ตสีดำของตัวเอง เอามาเช็ดตัวให้กับมายมิ้นท์