รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 901

“ไม่ขำ!” เปปเปอร์ตอบเธอด้วยสีหน้าเย็นชา

รอยยิ้มมายมิ้นท์หยุดชะงัก “คุณ……คุณโกรธเหรอ?”

เธอเห็นชายหนุ่มทำหน้านิ่ง เห็นได้ชัดว่ากำลังโกรธมาก

สองมือเปปเปอร์ประคองหน้ามายมิ้นท์ขึ้นมา “ฉันโกรธ และโกรธมากด้วย คุณรู้ไหมว่าทำไม?”

มายมิ้นท์กะพริบตา ไม่ตอบกลับ เห็นได้ชัดว่าเธอไม่รู้

เปปเปอร์ถอนหายใจอีกครั้ง “ฉันโกรธ โกรธที่คุณแหย่เกรียงไกรต่อหน้าเขา คุณรู้ไหม ถ้าคุณแหย่เขา เขาพาลโกรธขึ้นมา ลงมือกับคุณตรงนั้น คุณจะทำยังไง?”

“ฉัน……ฉันรู้ว่ามันไม่ถูกต้อง” ในที่สุดมายมิ้นท์ก็รู้แล้วว่าชายหนุ่มโกรธเรื่องอะไร กลัวเธอได้รับบาดเจ็บนี่เอง

เธอเอามือชายหนุ่มออกจากใบหน้า “จริงๆ แล้วหลังจากฉันแหย่ไป ฉันก็รู้แล้วว่าฉันใจร้อนไปหน่อย รู้สึกเสียใจด้วย กังวลมากว่าเกรียงไกรจะลงมือกับฉันหรือเปล่า แต่ยังดีที่เกรียงไกรยังกังวลและหวาดกลัวอยู่ เขาไม่ทำอะไรฉันหรอก”

“คุณควรขอบคุณที่เขายังกังวลและหวาดกลัว ถ้าเขาไม่คำนึงถึง ตอนนี้คุณคงไม่อยู่ตรงนี้ แต่อยู่ที่การันตร์แล้ว” เปปเปอร์ขมวดคิ้ว

มายมิ้นท์เขย่าแขนเขา “เอาล่ะ อย่าโกรธเลย ฉันรู้แล้วไงว่าฉันผิดไปแล้ว ต่อไปจะไม่ใจร้อนแบบนี้อีก”

เธอพูดออดอ้อน

เปปเปอร์เห็นเธอกะพริบตาน่าสงสาร ก็ขมวดคิ้วอย่างเอือมระอา “ไม่ทำอีกก็ดีแล้ว”

“ไม่ทำแน่ๆ” มายมิ้นท์รีบพยักหน้ารับรอง

เปปเปอร์จิ้มหน้าผากเธอ “นอกจากนี้ หลังจากเกรียงไกรโกรธไปแล้วยังพูดอะไรอีกไหม?”

“เขาบอกว่าไม่ให้ฉันรีบสรุป ให้เวลาฉันพิจารณาสองวัน บอกว่าบางทีฉันอาจจะเปลี่ยนใจ” ริมฝีปากแดงมายมิ้นท์ค่อยๆ พูดขึ้น

เปปเปอร์หรี่ตา “เปลี่ยนใจ?”

“อืม เขาพูดแบบนี้แหละ และฉันเห็นท่าทางเขาในตอนนั้นมั่นใจมาก ราวกับมั่นใจว่าฉันพิจารณาสองวันแล้วจะต้องเปลี่ยนใจแน่”

เปปเปอร์เม้มริมฝีปากบาง “พูดแบบนี้แสดงว่า ในมือเขาต้องมีเบี้ยต่อรองอะไรบางอย่าง ไม่งั้นเขาไม่พูดแบบนี้หรอก”

“ฉันก็คิดเหมือนกัน” มายมิ้นท์เล่นฝ่ามือใหญ่ของเขา ในดวงตามีความไม่เข้าใจ “แค่ฉันไม่คิดว่าฉันมีเบี้ยต่อรองอะไรในมือเขา ให้เขามาข่มขู่ฉันได้”

เธอกลับมาจนถึงตอนนี้ คิดเกี่ยวกับปัญหานี้อยู่ตลอด คิดอยู่นานมาก ก็คิดไม่ออกว่าปัญหาอยู่ตรงไหน

ดังนั้น เธอจึงแน่ใจว่าตัวเองไม่มีเบี้ยต่อรองในมือเกรียงไกร

เปปเปอร์มองมายมิ้นท์ “ในเมื่อไม่รู้ ก็ไม่ต้องคิดแล้ว อีกสองวันก็รู้แล้วว่าเขามีแผนการอะไรกันแน่”

“อืม” มายมิ้นท์พยักหน้า “ฉันก็คิดแบบนี้เหมือนกัน”

“ถึงเวลานั้น ฉันจะไปเจอเขาด้วยกันกับคุณ” เปปเปอร์พูดอีกครั้ง

มายมิ้นท์ไม่ได้ปฏิเสธ

เธอเผชิญหน้ากับเกรียงไกรคนเดียว ต้องขี้ขลาดแน่ๆ มีเปปเปอร์อยู่ด้วย จะสบายใจขึ้นเยอะ

อีกอย่างเกรียงไกรไม่ได้บอกว่าอีกสองวันมาเจอเธอ เธอห้ามเอาคนมาด้วยนี่หน่า

“ยังมีอย่างอื่นอีกไหม?” เปปเปอร์ถามอีก

มายมิ้นท์ส่ายหน้า “ไม่มีแล้ว เขาพูดเรื่องพวกนี้กับฉันแหละ แต่……”

เธอเงยหน้ามองเขา ในดวงตามีความลังเลอย่างเห็นได้ชัด

เปปเปอร์เห็นเธอเป็นแบบนี้ ก็ตระหนักได้ทันทีว่าเธอยังมีอะไรจะพูด และมันเกี่ยวกับเขาด้วย

“อยากพูดอะไรก็พูดเถอะ” เปปเปอร์ลูบผมนุ่มของเธอ

มายมิ้นท์สูดลมหายใจ “โอเค งั้นฉันจะพูดละนะ ก่อนที่เกรียงไกรพูดกับฉันว่าให้ฉันปล่อยพัดชาไป เคยบอกกับฉันว่าเขามาที่นี่ ไม่ใช่แค่เพราะเรื่องพัดชา แต่อยากมาเยี่ยมเพื่อนเก่าคนหนึ่งด้วย ถึงเขาจะไม่ได้บอกอย่างชัดเจนว่าเพื่อนเก่าคนนั้นคือใคร แต่ฉันมั่นใจมากว่าคนที่เขาพูดถึงคือแม่ของคุณ”

ได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าเปปเปอร์ก็เปลี่ยนไปทันที กลิ่นอายรอบตัวก็กดดันขึ้นมา

เธอเขย่าแขนเขาอย่างเร่งเร้า

เปปเปอร์ไม่มีทางเลือก ทนการอ้อนเธอไม่ไหว ทำได้แค่ตอบว่า “อ่อนโยน?”

“อะไรอีก?” มายมิ้นท์มองเขา ซักถามต่อ

เปปเปอร์ยิ้ม “ชอบยิ้ม ใบหน้ามีรอยยิ้มอ่อนโยนอยู่บ่อยๆ”

นี่คือสิ่งที่เธอเคยบรรยายเขาในอดีต

ตอนนี้ เขาลอกเลียนแบบมัน

แต่ที่จริงแล้ว เขาเองก็จำไม่ได้ว่าอดีตตัวเองเป็นยังไงกันแน่

เพราะการสะกดจิต เขาจำได้ไม่แน่ชัดเกี่ยวกับตัวเองในอดีต นิสัยเขาในตอนนี้ คือสิ่งที่สร้างขึ้นหลังจากถูกสะกดจิต

เปลี่ยนกลับไปเหมือนในอดีตไม่ได้แล้ว

มายมิ้นท์ถอนหายใจ “คุณพูดถูก คุณในอดีตเป็นแบบนี้จริงๆ นั่นแหละ แต่ฉันอยากรู้ นิสัยคุณในอดีตถูกใครเลี้ยงดูมา?”

“แม่ฉัน” เปปเปอร์ตอบโดยไม่ลังเลสักนิด “คุณพ่อกับท่านย่า สนใจแค่การศึกษาและศีลธรรมของฉันเท่านั้น ด้านนิสัยเนี่ยพวกเขาไม่ยุ่ง เพราะนิสัยทุกคนเป็นอิสระ พวกเขาไม่สนว่านิสัยฉันจะเป็นยังไง ยังไงแล้วถ้าการศึกษาและศีลธรรมไม่ผิด นิสัยจะเป็นยังไงก็ได้ แต่แม่ฉันกลับไม่คิดแบบนี้ นิสัยฉันในอดีตก็เลยได้รับอิทธิพลจากเธอเป็นส่วนมาก เธอหวังว่าลูกชายของเธอ จะเป็นคนที่มีนิสัยอ่อนโยน เธอเป็นแม่ของฉัน ถ้าไม่ตั้งใจเลี้ยงดูฉันเสียคน ฉันก็ไม่ต่อต้านเธอหรอก”

สำหรับเขา นิสัยจะเป็นยังไง ที่จริงแล้วเขาไม่สนใจเลย

เพราะความคิดเป็นของเขาเองก็พอแล้ว

และความคิดและนิสัยไม่ขัดแย้งกัน ความคิดเขาชัดเจน นิสัยและความคิดไม่สอดคล้องกัน ก็คงไม่ส่งผลกระทบต่อการตัดสินใจใดๆ ของเขา

เขาจึงเติบโตมาอย่างที่แม่คาดหวัง จนกระทั่งแม่เสียไปสิบปี เขาก็ยังคงเป็นแบบนี้

จนกระทั่งถูกสะกดจิต เขากลายเป็นมีนิสัยไม่แยแส เปปเปอร์ที่เคยอ่อนโยนในอดีตก็หายไปเลย