รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 910

เห็นได้ชัดว่า เธอรู้นานแล้วว่าเขาจะโทรมาหา

ยังไงแล้วเขาก็ให้คนเอาของขวัญเหล่านี้มาให้เธอดูก่อน เขาจะไม่รีบทำให้แน่ใจได้ยังไงว่าของขวัญที่เขาเตรียมมันเหมาะสมหรือไม่

ขณะที่คิด มายมิ้นท์ก็รับสายโดยไม่ลังเล “ฮัลโหล?”

“เห็นของขวัญแล้วใช่ไหม?” ในโทรศัพท์ มีเสียงทุ้มต่ำน่าฟังของชายหนุ่มดังขึ้น

มายมิ้นท์นั่งโซฟาเดี่ยว มองถุงและกล่องของขวัญใบเล็กใบใหญ่ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ยิ้มแล้วพยักหน้า “เห็นแล้ว”

“คุณคิดว่าของที่ฉันเตรียมเหมาะสมไหม? ต้องเพิ่มอะไรอีกหรือเปล่า?” เปปเปอร์นั่งเก้าอี้พนักพิงลูกแพร์โบราณในคฤหาสน์ ยืดตัวตรงเล็กน้อยแล้วถามขึ้น

มายมิ้นท์กระตุกมุมปาก “ยังจะเพิ่มอีกเหรอ? อย่าเชียว”

“ทำไม?”

“ยังจะถามอีกว่าทำไม?” มายมิ้นท์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก “คุณเตรียมเยอะขนาดนี้ คุณอยากทำให้คุณลุงคุณป้าฉันตกใจตายหรือไง?”

“เยอะเหรอ?” เปปเปอร์เอียงศีรษะเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าไม่รู้สึกว่าของขวัญที่ตัวเองเตรียมมันเยอะมาก

มายมิ้นท์กลอกตา “สำหรับคนรวยอย่างคุณแน่นอนว่าไม่เยอะ แต่สำหรับฉัน สำหรับคุณลุงคุณป้าของฉัน มันเยอะแล้ว นี่คุณไปบ้านคนอื่นครั้งแรก ทำไมต้องเตรียมเยอะขนาดนี้ เตรียมของขวัญคนละชิ้นก็ได้ ถึงจะเหมือนกัน คุณลุงคุณป้าก็ดีใจและพอใจมากแล้ว”

ยังไงแล้วก็เป็นเหล้าดั้งเดิม เครื่องสำอางใหม่ที่ยังไม่วางตลาด

เป็นใครก็ต้องดีใจ

เปปเปอร์หัวเราะเบาๆ “ไม่เป็นไร ของขวัญพวกนี้ไม่มากมายหรอก คุณบอกเองไม่ใช่เหรอ ว่าคุณเห็นพวกเขาเป็นพ่อแม่? การให้ของพ่อแม่ จะให้ซี้ซั้วไม่ได้อยู่แล้ว”

“ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ แต่มันก็ยิ่งใหญ่เกินไปหน่อย” มายมิ้นท์ขมวดคิ้ว

เปปเปอร์ส่ายหน้า “ไม่หรอก ฉันมีปัญญาให้ไหว ประการที่สอง พวกเขาดีกับคุณมาก ฉันต้องมอบสิ่งที่ดีที่สุดแก่พวกเขาเพื่อขอบคุณที่พวกเขาดูแลคุณอยู่แล้ว”

มายมิ้นท์ตกตะลึง “งั้นคุณจงใจเตรียมของเยอะขนาดนี้ เพื่อขอบคุณเหรอ?”

“อืม” เปปเปอร์พยักหน้าเล็กน้อย “พวกเขาควรได้รับ ถ้าพวกเขาแค่ดีกับคุณธรรมดา คุณก็คงเห็นเขาเป็นผู้ใหญ่ธรรมดา ฉันก็คงไม่ใส่ใจเตรียมของขวัญพวกนี้อยู่แล้ว ให้คนเอาไปให้ก็ได้ แต่คุณเคยบอกว่า คุณเห็นเขาเป็นพ่อแม่ พวกเขาก็เห็นคุณเป็นลูกสาว พวกคุณลึกซึ้งต่อกันมาก ฉันในฐานะผู้ชายของคุณ จะทำลวกๆ กับพวกเขาไม่ได้อยู่แล้ว ถ้าทำลวกๆ ก็แสดงว่าฉันไม่ให้ความสำคัญกับคุณมากพอ ในทางกลับกัน ฉันเตรียมของเยอะขนาดนี้ ก็เพราะอยากให้คุณนายราศีและสามีรู้ว่า ฉันยินดีที่จะใช้เงินมหาศาลทำให้พวกเขามีความสุข บอกพวกเขาทางอ้อมว่า ฉันให้ความสำคัญกับคุณมากแค่ไหน คุณไม่ได้ตัดสินใจผิดที่คืนดีกับฉัน”

เพราะให้ความสำคัญ จึงเต็มใจยอมใช้เงิน

ถึงจะธรรมดาๆ ไปหน่อย แต่ความจริงก็เป็นแบบนี้แหละ เต็มใจใช้เงินกับใครคนหนึ่ง เป็นวิธีที่ดีที่สุดในการแสดงออกว่าให้ความสำคัญกับคนคนนั้นหรือไม่

มายมิ้นท์คิดไม่ถึงเลยว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงที่ชายหนุ่มเตรียมของขวัญมากมายขนาดนี้ ก็เป็นเพราะเธอ

นี่มันทำให้หัวใจเธออบอุ่นและขำด้วย

“ช่างเถอะ ไหนๆ คุณก็เตรียมแล้ว งั้นก็ตามนี้แหละ” เสียงมายมิ้นท์อ่อนโยนขึ้นมาก

ตอนแรกเธอตั้งใจจะให้เขาเก็บของขวัญกลับไปบางส่วน ให้คนละชิ้นก็พอ

แต่ตอนนี้ ช่างมันดีกว่า

ที่เขาทำแบบนี้ นอกจากขอบคุณที่คุณลุงคุณป้าดูแลแทนเธอแล้ว ยังอยากบอกคุณลุงคุณป้าอีกด้วยว่า เขาดีกับเธอมากจริงๆ

ถ้าอย่างนั้นเธอก็ไม่ให้เขาเอากลับไปแล้ว

เธอไม่สามารถห้ามสิ่งที่เขาอยากทำได้หรอกใช่ไหม?

เปปเปอร์ได้ยินคำพูดมายมิ้นท์ ริมฝีปากบางก็ยกขึ้น “ของขวัญไม่มีปัญหาอื่นใช่ไหม?”

“ไม่มี” มายมิ้นท์ส่ายหน้า “ถ้าของขวัญพวกนี้มีปัญหา คุณจะให้ผู้ให้ของขวัญคนอื่นๆ กระอักกระอ่วนหรือไงฮะ?”

เปปเปอร์หัวเราะเสียงทุ้ม “งั้นก็ดีแล้ว ตอนเย็นทุ่มหนึ่งฉันจะไปหาคุณ”

ช่วงบ่ายนี้ มายมิ้นท์แทบทำงานไม่เสร็จเลย หลังจากมาถึงห้องทำงาน ก็ปลอบใจเลขาซินดี้ จากนั้นก็คุยโทรศัพท์กับเปปเปอร์

มองเอกสารที่กองอยู่บนโต๊ะทำงาน คิดว่าพรุ่งนี้อาจจะมีเอกสารเพิ่มขึ้นอีก มายมิ้นท์ก็พูดไม่ออกบอกไม่ถูก

แต่เธอไม่เสียใจเลย เอกสารเหล่านี้ไม่ใช่เอกสารเร่งด่วน และไม่ได้สำคัญเป็นพิเศษ เธอเลยกล้าคุยโทรศัพท์กับเปปเปอร์ทั้งบ่าย ทิ้งงานไว้ก่อน

ถ้าเป็นงานสำคัญ และเร่งด่วน เธอคงไม่คุยโทรศัพท์กับเปปเปอร์นานขนาดนี้หรอก

การจัดลำดับความสำคัญ เธอแยกแยะมันได้อย่างชัดเจน

“ท่านประธาน” และในเวลานี้ ประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดออกกะทันหัน ผู้ช่วยคนหนึ่งของเลขาซินดี้มีสีหน้าเร่งรีบปรากฏตัวที่ประตู “ท่านประธานแย่แล้ว เกิดเรื่องแล้วค่ะ”

ผู้ช่วยมีสีหน้าร้อนรน ไม่สนใจจะเคาะประตูด้วยซ้ำ ดูเหมือนจะเกิดเรื่องจริงๆ แล้ว

มายมิ้นท์ก็ไม่สนสายที่คุยกับเปปเปอร์แล้ว วางโทรศัพท์ลง แล้วลุกขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “เกิดอะไรขึ้น?”

ผู้ช่วยหอบหายใจเล็กน้อย สงบสติอารมณ์ที่ร้อนรนสักพัก ก่อนจะรีบตอบกลับ “โรงงานที่เราร่วมมือด้วยบอกว่า ชิ้นส่วนล็อตนั้นที่เราสั่ง ถูกคนอื่นชิงตัดหน้าเอาไปก่อน”

“ว่าไงนะ?” มายมิ้นท์ยืนขึ้นมาทันที “ถูกคนอื่นชิงตัดหน้าเอาไปก่อน?”

ปลายสายโทรศัพท์ เปปเปอร์ไม่ได้ยินเสียงผู้ช่วย แต่ได้ยินเสียงมายมิ้นท์รางๆ

ฟังออกถึงน้ำเสียงตกใจและเหลือเชื่อของเธอ เปปเปอร์ก็ขมวดคิ้วขึ้นมา ทำหน้าจริงจัง “สะระแหน่ เกิดอะไรขึ้น?”

มายมิ้นท์วางโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะทำงาน ไม่ได้ยินคำถามของเปปเปอร์อยู่แล้ว จึงไม่ได้ตอบกลับ

เธอผ่านโต๊ะทำงาน เดินไปหาผู้ช่วย “จะถูกคนอื่นชิงตัดหน้าเอาไปก่อนได้ไง? ชิ้นส่วนล็อตนั้นเราสั่งไปแล้ว รับเงินล่วงหน้าแล้วด้วย ยอดคงเหลือจะจ่ายหลังจากส่งชิ้นส่วน ชิ้นส่วนนั้นมีฉลากเทนเดอร์กรุ๊ปของเราด้วย ใครจะชิงตัดหน้า? ทางโรงงานที่เราร่วมมือด้วยล่ะ? เราร่วมมือกับพวกเขา เซ็นสัญญาแล้ว พวกเขาจะกล้าเอาชิ้นส่วนเราไปให้คนอื่นเหรอ?”

ผู้ช่วยยิ้มขมขื่น “พวกเขากล้าจริงๆ ค่ะ เมื่อกี้เราได้รับสายจากทางโรงงานที่ร่วมมือด้วย บอกว่าชิ้นส่วนล็อตนั้นได้จัดส่งให้ผู้ที่ชิงตัดหน้าไปแล้ว พวกเขารู้สึกผิดกับพวกเรา ละเมิดสัญญาไปแล้ว เลยยอมจ่ายค่าละเมิดสัญญากับค่าชดเชยให้เราสองเท่า”