รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 99

“ไม่ ฉันไม่ไป!” ขนมผิงส่ายหน้าอย่างรวดเร็วและเดินถอยหลังหนี

เจ้าหน้าที่ตำรวจทั้งสองคนทำท่าทางเคร่งขรึมพูดว่า “ถ้าคุณไม่ยอมไปกับเรา หมายความว่าคุณตั้งใจหลบหนีการจับกุม และจะเพิ่มคดีอาชญากรรมขึ้นอีกหนึ่งคดี”

ขนมผิงตกใจมากเธอรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นแนบหูแล้วพูดว่า “ส้มเปรี้ยว ตำรวจมาจับตัวฉันไปแล้ว เธอช่วยฉันด้วย ช่วยฉัน!”

แต่อีกฝ่ายหนึ่งไม่มีเสียงตอบสนองกลับมา ขนมผิงจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาดูและพบว่าปลายสายถูกวางไปตั้งนานแล้ว

วินาทีนี้จิตใจหัวใจของขนมผิงเยือกเย็นลงถึงขั้นสุด เธอทรุดลงนั่งกองที่พื้น

ตำรวจทั้งสองคนมองหน้ากันแล้วเข้าไปจับกุมตัวเธอออกไปจากที่นั่น

“สวัสดีครับคุณมายมิ้นท์” เมื่อเจ้าหน้าที่ตำรวจขึ้นรถ ตำรวจคนที่แสดงบัตรประจำตัวเมื่อสักครู่ก็ติดต่อกับมายมิ้นท์ “ตอนนี้เราจับตัวผู้ร้ายได้แล้วครับ”

“ค่ะ รบกวนพวกคุณด้วยนะคะ” มายมิ้นท์ยิ้มแล้วเอ่ยขอบคุณ

จากนั้นก็สิ้นสุดการสนทนา

ลาเต้หยิบถ้วยกาแฟวางไว้ด้านหน้าเธอ “ใครน่ะ?”

“คนจากสถานีตำรวจค่ะ” มายมิ้นท์ยกแก้วกาแฟขึ้นมาจิบไปอึกหนึ่ง

ลาเต้เข้าใจได้ทันที “ติดต่อเรื่องจับกุมขนมผิงเหรอ?”

“ใช่แล้ว” มายมิ้นท์พยักหน้า

ลาเต้หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข “ผมรู้มาว่าท่านประธานตระกูลมหาเอกรัตนาอยากจะให้ขนมผิงแต่งงานกับบริษัทมั่งคั่งมาโดยตลอด ตอนนี้ขนมผิงเกิดเรื่องแบบนี้เข้า ตระกูลมั่งคั่งที่ไหนอยากจะเอาตนเองเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องแบบนี้กัน อีกอย่าง เหตุการณ์ในครั้งนี้ ส่งผลกระทบ ต่อ บริษัทตระกูลมหาเอกรัตนาด้วย คาดว่าประธานตระกูลมหาเอกรัตนา คงจะเกลียดลูกสาวคนนี้เข้ากระดูกดำเลยล่ะ”

“คุณพูดได้ถูกต้องเลยล่ะค่ะ” มายมิ้นท์หัวเราะขึ้น

ทันใดนั้นเองประตูห้องทำงานก็ถูกเคาะ ซินดี้โผล่ศีรษะเข้ามา “ประธานมายมิ้นท์คะ มีทนายความคนหนึ่งอยากจะเข้ามาพบค่ะ”

“ทนายความเหรอ?” มายมิ้นท์เลิกคิ้วขึ้นจากนั้นหันไปถามลาเต้ว่า “คุณหามารึไง?”

ลาเต้ส่ายหน้า “ผมจะไปเอาทนายความมาทำไมเล่า?”

ซินดี้ตอบกลับมาว่า “ทนายชัชวาลบอกว่ามาจากแผนกกฎหมายของนวบดินทร์กรุ๊ปค่ะ

“นวบดินทร์กรุ๊ป?” ลาเต้หรี่ตาลง “ที่รัก เป็นคนของเปปเปอร์ เมื่อเช้าที่คุณไปเปิดโปงเรื่องราวเหล่านั้น ทำให้เปปเปอร์ขุ่นเคืองใจ และจะฟ้องคุณรึเปล่า?”

มายมิ้นท์เม้มริมฝีปาก “จะใช่หรือไม่เดี๋ยวพบกันก็รู้ เชิญเขาเข้ามาได้”

“ค่ะ” ซินดี้พยักหน้า

ประมาณหนึ่งนาทีต่อมา ทนายชัชวาลก็เดินตรงเข้าไปด้านใน เขาโค้งคำนับมายมิ้นท์และลาเต้เล็กน้อย “ประธานมายมิ้นท์ประธานลาเต้ สวัสดีครับ!”

“เชิญท่านทนายนั่งก่อนสิคะ” มายมิ้นท์ทำท่าทางเชิญชวน

ทนายชัชวาลกล่าวขอบคุณและดึงเก้าอี้ที่อยู่ตรงข้ามกับเธอเพื่อนั่งลง

ลาเต้รินน้ำชาให้เขาแก้วหนึ่ง

ทนายชัชวาลกล่าวขอบคุณอีกครั้งก่อนจะเอ่ยถึงวัตถุประสงค์ที่เดินทางมาในวันนี้ว่า “ประธานมายมิ้นท์คงจะทราบแล้วว่าผมคือคนที่ประธานเปปเปอร์ส่งมาใช่ไหมครับ?”

“เขาจะฟ้องร้องฉันเหรอคะ?” มายมิ้นท์เอนกายไปที่พนักพิง สายตาจับจ้องไปที่เขา

ทนายชัชวาลยิ้มแล้วส่ายหน้า “ไม่ใช่หรอกครับ การที่ผมเดินทางมาในครั้งนี้เนื่องจากได้รับคำสั่งจากประธานเปปเปอร์ให้จัดการทรัพย์สินชดเชยการหย่าร้างให้คุณใหม่”

“ทรัพย์สินชดเชยหย่าร้าง?” ลาเต้อุทานออกมา

มายมิ้นท์เองก็ตกตะลึงเช่นกัน

ทนายชัชวาลหยิบเอกสารออกมาจากกระเป๋าฉบับหนึ่งแล้วพูดว่า “ประธานมายมิ้นท์ครับ นี่คือเอกสารการชดเชยในกรณีหย่าร้าง มีคฤหาสน์ห้าหลัง อพาร์ทเม้นท์สองหลัง รถห้าคัน และเงินชดเชยจำนวนสองร้อยล้าน เชิญคุณอ่านรายละเอียดครับ”

เขายื่นเอกสารไปให้เธอด้วยมือทั้งสองข้าง

แต่มายมิ้นท์ไม่ได้เอื้อมมือไปรับมัน

ด้านทนายชัชวาลก็ไม่ได้รู้สึกเขินอายแต่อย่างใด เขาวางเอกสารไว้บนโต๊ะแล้วยื่นไปตรงหน้าเธอ แต่กลับถูกลาเต้หยิบขึ้นมาอ่านก่อน

ลาแต่เปิดเอกสารดูแล้วหัวเราะอย่างเยือกเย็น “แค่นี้นะเหรอ? เปปเปอร์ทำได้แค่นี้หรือไง? ในเมื่อหย่าร้างกันแล้วทรัพย์สมบัติก็ควรจะแบ่งครึ่งสิ ถ้าอย่างนั้นหุ้นส่วนครึ่งหนึ่งของนวบดินทร์กรุ๊ปก็ควรจะแบ่งมาให้ที่รักของผมสิ?”

มายมิ้นท์พยักหน้า “ค่ะฉันเข้าใจแล้วขับรถระวังด้วยนะ”

ลาเต้ตอบรับและจากไป

มายมิ้นท์ก้มศีรษะลงอ่านเอกสารในมือต่อ

ในตอนบ่ายคนขับรถก็ส่งเธอกลับไปที่คอนโดพราวฟ้า

ในขณะที่กำลังรับประทานอาหารเย็นนั้น กริ่งประตูก็ดังขึ้น

มายมิ้นท์ใช้ไม้ค้ำพยุงตัวเองเดินไปที่ประตู

เมื่อเปิดประตูออกไปก็พบเปปเปอร์ยืนอยู่ด้านนอก

เมื่อมองเห็นเขา มายมิ้นท์ก็ชะงักลงเล็กน้อยแต่จากนั้นเธอก็กัดริมฝีปากตนเองตั้งใจจะปิดประตู

เปปเปอร์รีบเอื้อมมือออกไปจับประตูเอาไว้พูดว่า “ผมมีเรื่องอยากพูดกับคุณ”

“พวกเราไม่มีอะไรต้องพูดกันค่ะ ประธานเปปเปอร์รีบออกไปจากที่นี่เถอะ ถ้ามีใครถ่ายภาพได้ว่าคุณมาที่อพาร์ทเม้นท์ของฉัน ไม่รู้ว่าพวกเขาจะเอาไปพูดยังไงกันอีก” มายมิ้นท์พูดออกมาอย่างเยาะเย้ย

เปปเปอร์ขมวดคิ้วขึ้น “ไม่หรอกครับ ตอนที่ผมเดินทางมาผมเช็คดูแล้วไม่มีใครรู้ว่าผมมาที่นี่”

“อ๋อเหรอคะ คุณรู้สึกภูมิใจมากมั้ย?” มุมปากของมายมิ้นท์เผยอขึ้นอย่างเยือกเย็น ดวงตาที่มองไปยังเขาก็เย็นชาเช่นกัน

หัวใจของเปปเปอร์สั่นคลอนเล็กน้อย

เธอคงไม่รักเขาแล้วจริงๆ

“ทำไมคุณถึงไม่รับของเหล่านั้นเอาไว้?” ริมฝีปากเรียวบางของเปปเปอร์ขยับและถามด้วยน้ำเสียงที่ลึกล้ำ

มายมิ้นท์เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไรเธอจึงถามกลับว่า “แล้วทำไมฉันต้องเอาล่ะคะ?”

“สิ่งเหล่านั้นผมให้เป็นค่าชดเชย หลายปีมานี้ผมขอโทษด้วยจริงๆ ผมมันผิดเอง” เปปเปอร์มองดูเธอคำขอโทษออกมาจากดวงตาเขาไม่อาจปิดกั้นเอาไว้ได้

มายมิ้นท์เยาะเย้ยออกมาและพูดว่า “ทนายชัชวาลไม่ได้บอกคุณเหรอคะว่าฉันไม่ต้องการสิ่งตอบแทนหรือชดเชยใดๆ จากคุณ ในเมื่อฉันต้องการจะหย่าร้างและสิ้นสุดความสัมพันธ์กับคุณอย่างเด็ดขาด ฉันจะไปเอาของของคุณทำไม? ส่วนคำขอโทษเหล่านั้น ไม่จำเป็นหรอกค่ะ เพราะฉันรนหาที่เอง ประธานเปปเปอร์ไม่จำเป็นต้องขอโทษฉันหรอก เอาล่ะค่ะ ประธานเปปเปอร์ คุณไปได้แล้ว”