รักนายมันเจ็บเหลือเกิน นิยาย บท 38

บทที่38 ความจริงในปีนั้น

เขาไม่กล้าที่จะเจอกับของของเธอทั้งหมด

เขายอมรับว่าเขาไม่กล้า

แต่ว่าเขารู้สึกว่าจำเป็นที่จะต้องกลับไป

ในเมื่อเขาก็ทำแบบนี้แล้ว

ตอนที่เซนอยู่ที่หน้าประตูหน้าบ้านกลับรู้สึกลังเล

เขาไม่กล้าที่จะเปิดประตูเข้าไป

เขามองไปที่ตัวเองตกแต่งราวกับว่าการเข้าไปในบ้านเป็นเรื่องธรรมดาไปเลย ครั้งนี้เลยทำให้เขาค่อยๆเปิดประตูเข้าไป

อาดเอี่ยมอ่องและไม่มีคนอยู่เลย

อีกอย่างตอนที่เธอจากไปในบ้านก็ไม่มีใครอยู่เลย

เดิมทีที่บ้านนี้คนใช้ของเขามีไม่มากเพราะว่าเกือบทุกเรื่องเธอสามารถทำมันได้และเขาก็ขี้เกียจที่จะหาคนมาทำงาน

เธอก็สามารถจัดการบ้านให้อาดเอี่ยม บนโต๊ะอาหารมักจะมีอาหารอุ่นๆ น้ำชาและผลไม้ อีกอย่างในตู้เย็นก็เต็มไปด้วยอาหารไม่เคยขาด

แต่ตอนที่เขาเดินเข้าไปในบ้านนี้เขากลับพบว่าบนโต๊ะอาหารนั้นว่างเปล่า ทั้งน้ำชาและผลไม้ก็ไม่มีอยู่เลย อีกอย่างในตู้เย็นก็โล่งไม่มีอาหารใดๆเลย

เขาเดินขึ้นไปชั้นสองเปิดประตูห้องนอนของเธอเข้าไป

เขาทั้งสองคนแยกห้องกันนอนตลอด

ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เข้ามาในห้องนอนของเธอ

ทั้งอาดและเป็นระเบียบ

ไม่มีเด็กคนไหนหรือผู้หญิงคนไหนจะซับซ้อนและอีกอย่างอบอุ่นอย่างนี้

เขาค่อยๆมองไปกลับพบว่าบนโต๊ะมีบันทึกประจำวันวางอยู่

เขาหยิบมันขึ้นมาแล้วเปิดออก

“...ปี...เดือน...วัน ฉันเจอเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ฉันรู้สึกว่าความรักของฉันได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว”

“ฉันชอบเขาจริงๆนะ ชอบจนที่อยากจะทำทุกเรื่องกับเขาแต่ว่าเขาก็คงไม่รู้สินะ แต่ว่าไม่เป็นไรหรอก ได้แค่มองเขาไกลๆก็ดีมากแล้ว

“วันนี้ฉันช่วยเขาด้วย ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะคิดอย่างไร เขาดื่มจนเมาและอยากจะไปเดินเล่นกับเขาริมหาด ฉันไม่ค่อยสบายใจเลยตามเขาไปก็เลยเห็นเขาตกน้ำ ในตอนนั้นฉันคิดอะไรไม่ออกเลยได้แต่พุ่งตัวออกไปช่วยเขา ตอนนั้นฉันคิดอย่างเดียวอยากให้เขาไม่เป็นอะไร”

“ฉันรู้สึกว่าตอนนี้ฉันเหมือนกับผู้หญิงในเรื่องเงือก ความจริงแล้วคนที่ช่วยเขาเป็นฉันแต่เขากลับคิดว่าเจ้าหญิงต่างหากที่เป็นคนช่วย เขาเนี่ยโง่จริงๆ วิคณาพูดอะไรเขาก็เชื่อเธอไปหมดงั้นหรอ ทั้งๆที่เสื้อผ้าของเธอก็ไม่ได้เปียกสักหน่อย...แต่ช่างเถอะ คงเป็นเพราะฉันกับเขาคงไม่มีวาสนาต่อกัน”

“ฉันไม่ยอม วิคณามาทีหลังทั้งๆที่ฉันไม่ได้ไปแย่งอะไรเธอ เธอมาโม้ว่าเธอเป็นคนช่วยเขาเป็นเรื่องจริง และเขาก็กลับโทษฉัน แบบนี้ฉันควรจะทนต่อไปงั้นหรอ”

รสรินเขินเล็กน้อย “ขอโทษค่ะ วันนี้ฉันยุ่งมากๆเลยคงจะไม่มีเวลาไปเดินเล่นกับคุณนะคะ”

“ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไร คุณทำธุระต่อเถอะ สักพักผมเอาขนมปังที่บ้านผมเพิ่งทำเสร็จใหม่ๆให้ทานครับ คุณต้องทานนะครับ เห็นเธอดูผอมแบบนี้...” ชายคนนั้นหน้าแดงและพูดต่อว่า “ผมไปก่อนนะครับ”

รสรินมองที่แผ่นหลังเขาที่กำลังเดินออกไปแล้วถอนหายใจ

ชายชราก็มองไปที่เขาเหมือนกัน “ยัยหนู เป็นไงบ้างล่ะ ดูเหมือนว่าไอ้หนู่มนั้นจะสนใจเธอนะ”

“แต่ว่าฉันไม่ได้สนใจเขานะคะ” รสรินถอนหายใจอีกรอบ “ฉันหวังว่าเขาจะถอดใจจากฉันนะ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปฉันคงไม่กล้าที่จะออกจากบ้านแล้วล่ะค่ะ”

ที่หัวของเธอ “โอเค โอเค ค่อยๆเป็น ค่อยๆไปเธออาจจะชอบเขาก็ได้นะ ปู่ก็บังคับเธอเองไม่ได้”

……

เซนมอบงผ่านกระจกมองไปยังหมอที่ทำงานอยู่ล้อมรอบตัวของเธอ ใจเขาตอนนี้รู้สึกเจ็บปวดมาก

หลายวันมาแล้วแต่ก็ไม่มีอะไรคืบหน้าขึ้นมาเลย

สภาพของลูกตอนนี้นับวันยิ่งแย่ลง

ตอนนี้เสียงโทรศัพท์ของเซนก็ดังขึ้นมา เขามองแล้วก็กดรับสาย “ฮัลโหล”

“อะไรนะ อยู่ที่ไหน”