รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 186

เมื่อกลับมาถึงคฤหาสน์ที่กรีนทาวน์ ป้ามะนาวก็ออกมาเปิดประตู

ทุกครั้งที่เทวิกาเห็นป้ามะนาว ก็จะนึกถึงคืนนั้นที่เธอพายศพัฒน์มาพบพ่อแม่เธอ

ป้ามะนาวหอบของถุงเล็กถุงใหญ่มาส่งให้ยศพัฒน์ ซ้ำยังเรียกเขาว่าหลานชายอีกต่างหาก

คนเป็นคุณชายก็เล่นละครเก่ง คนเป็นแม่บ้านก็เล่นละครเก่งไม่แพ้กัน คนขับรถก็อีกคน พวกเขาล้วนเป็นนักแสดงมือฉมังที่หลอกเธอจนหัวหมุน

“ป้ามะนาว ยังไม่นอนอีกเหรอคะ?”

ทันทีที่เทวิกาลงจากรถ เธอก็ถามป้ามะนาวด้วยใบหน้าแต้มยิ้ม

“ฉันนอนไปตื่นหนึ่งแล้วล่ะค่ะ”

ป้ามะนาวถามยิ้มๆว่า “คุณนายน้อยจะกินมื้อดึกไหมคะ? ฉันจะไปทำเดี๋ยวนี้”

ทุกวันเธอจะเข้านอนเร็วมาก นอนถึงดึกดื่นก็จะตื่นนอนหนึ่งครั้ง รอจนถึงตีสองก็จึงจะหลับต่อ

เพราะคุณชายน่าจะกลับมาเวลานี้

หากเลยเวลาตีสองแล้วคุณชายยังไม่กลับมา ก็แสดงว่าไปค้างคืนที่บ้านหลังอื่นหลังแล้ว บ้านหลังอื่นเองก็มีพ่อบ้านน้อยและมีเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆคอยรับใช้ ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอแล้ว

“ไม่ต้องแล้วล่ะค่ะ ดึกมากแล้ว ถ้ากินมื้อดึกอีกก็จะหลับไม่สบาย”

ป้ามะนาวมองไปที่คุณชายตัวเอง

“ป้ามะนาว ไปพักผ่อนเถอะ”

ยศพัฒน์ยื่นช่อดอกไม้ให้ภรรยาที่รัก เอ่ยว่า “เธอลืมดอกไม้ช่อนี้ไปแล้ว”

เทวิกายิ้มแหยๆ

เธอกอดช่อดอกไม้เอาไว้ แล้วถูกยศพัฒน์เดินโอบเข้าไปในห้อง

ป้ามะนาวมองสองสามีภรรยาหนุ่มสาวที่รักกันดีอย่างปลาบปลื้ม รอจนกระทั่งพวกเขาเข้าห้องไปแล้ว ป้ามะนาวก็เอ่ยพึมพำว่า “ปีหน้าช่วงเวลานี้ ก็น่าจะมีคุณชายน้อยหรือคุณหนูเพิ่มมาแล้ว”

ความตั้งใจที่คุณชายทุ่มเทมาสิบเอ็ดปี ในที่สุดก็ได้รับผลตอบแทนแล้ว

ป้ามะนาวไม่รู้ว่าลับหลังคุณชายของเธอกำจัดศัตรูหัวใจไปแล้วกี่คน จึงจะสามารถได้สาวงามมาอยู่ในอ้อมกอด

อายุห่างกันห้าปี หลังจากที่เขาบรรลุนิติภาวะ เทวิกาก็เพิ่งจะขึ้นมัธยมชั้นปีที่หนึ่ง เขารอเธอโต รอเธอเรียนจบ รอเธอเป็นผู้ใหญ่มากกว่านี้อีกหน่อย รอแล้วรออีก รอมานานถึงสิบเอ็ดปี จึงจะได้เด็ดดอกไม้งามที่เขาคอยเฝ้าดูมาโดยตลอด

ไม่ง่ายเลยจริงๆ

หลังสิบนาทีผ่านไป

ยศพัฒน์เพิ่งเข้าไปในห้องน้ำ โทรศัพท์ก็พลันดังขึ้น

เทวิกาเอาโทรศัพท์ขึ้นมาดูสายโทรเข้า เป็นสายที่ไม่ได้ระบุชื่อไว้ ก็ไม่รู้ว่าใครโทรมา

เธอเอาโทรศัพท์เดินไปที่หน้าห้องน้ำ แล้วเอ่ยกับชายหนุ่มที่อยู่ข้างในว่า “พี่พัฒน์ มีคนโทรหาพี่”

“ใครโทรมา?”

ดึกขนาดนี้แล้วยังโทรมาอีก จงใจรังควานเขาแน่ ๆ ไม่อยากให้เขาได้ใช้เวลาร่วมกับภรรยาสุดที่รักของเขา

ไร้ศีลธรรมชะมัด

มาขัดแผนการปั๊มลูกของเขา เขาจะสะสางหนี้แค้นกับอีกฝ่ายแน่ ๆ

“ไม่รู้ว่าใครโทรมา พี่ไม่ได้เมมชื่อเอาไว้ อาจจะเป็นคนแปลกหน้าล่ะมั้ง”

ยศพัฒน์ที่อยู่ในห้องน้ำเงียบครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบว่า

“คนแปลกหน้าไม่รู้เบอร์โทรศัพท์ฉัน ไม่ได้เมมชื่อเอาไว้ เดาว่าก็น่าจะเป็นเปรมา ที่รัก ศัตรูหัวใจของเธอโทรมารังควานสามีเธอตอนดึกดื่นแบบนี้ ก็ฝากให้เธอจัดการละกัน เธอต้องหวงฉันบ้างนะ”

เทวิกา “......”

ให้เธอจัดการงั้นเหรอ

ได้!

ผู้ชายตัวเองก็ต้องปกป้องด้วยตัวเอง

เปรมาทำธุรกิจแฟชั่น ได้ยินว่าเสื้อผ้าที่เธอออกแบบก็โด่งดังพอสมควร

เธออยู่ในวงการแฟชั่นที่เมืองนอกก็ไปได้ดีไม่เลว ยอมย้ายกลับมาทำธุรกิจในประเทศ ก็เพื่อยศพัฒน์ทั้งนั้น

แต่ยศพัฒน์กลับขัดขวางเส้นทางอาชีพของเธอเพื่อเทวิกา

เทวิกายังรู้สึกไม่คุ้มแทนนฤเบศวร์เลย นฤเบศวร์สามารถบุกน้ำลุยไฟเพื่อเปรมาได้ ปรากฏว่าเปรมากลับบอกว่าเห็นนฤเบศวร์เป็นเพียงเพื่อนสนิทผู้ชาย

เหอะ!

เพื่อนสนิท!

ครั้งก่อนตอนที่กนกอรแกล้งเป็นแฟนของนฤเบศวร์ เปรมาก็หึงหวงหาข้ออ้างตบหน้ากนกอรไม่ใช่หรือไง?

เจ้าตัวไม่รู้ แต่คนรอบข้างกลับมองออก

เทวิการู้สึกว่าเปรมามีใจให้นฤเบศวร์ เพียงแต่เธอยึดติดกับยศพัฒน์มากเกินไป ไม่ได้มองใจตัวเองดีๆและละเลยความรู้สึกที่เธอมีต่อนฤเบศวร์

เทวิกาคิดในใจอย่างร้ายกาจว่า หากกนกอรสามารถทำให้นฤเบศวร์เปลี่ยนใจมารักได้ แล้วตอนที่เปรมารับรู้ถึงความรู้สึกที่เธอมีต่อนฤเบศวร์แต่กลับเสียนฤเบศวร์ไปแล้ว ถึงตอนนั้นเปรมาจะเสียใจภายหลังจนช้ำในหรือเปล่า?

กนกอร เป็นกำลังใจให้เธอนะ!

มัดใจนฤเบศวร์ให้ได้ แล้วทำให้เปรมาเสียใจภายหลังเถอะ

“คุณเปรมา คุณยอมเรียนรู้จากฉันเหรอเนี่ย ฉันไม่คิดไม่ฝันเลยจริงๆ เพราะฉันเป็นคนบ้านนอกคอกนา แต่คุณเปรมาเป็นถึงคุณหนูผู้ดี คงลำบากคุณเปรมานะคะถ้าจะเรียนรู้จากฉัน ว่าแต่จะเรียนรู้อะไรจากฉันงั้นเหรอ? ไม่งั้นก็เรียนทำนา? เรียนปลูกผัก? ก็คนบ้านนอกนี่นะ แน่นอนว่าก็ต้องทำนาทำไร่อยู่แล้ว”

หลังจากที่เปรมาได้ยินเสียงของเทวิกาก็พลันช็อกเหมือนถูกฟ้าผ่า

ทำไมเทวิกาถึงเป็นคนรับโทรศัพท์?

เธอพูดบ่นไปตั้งมากมาย ซ้ำยังนินทาเทวิกาอีกต่างหาก ปรากฏว่า คนรับสายกลับเป็นเทวิกา

เปรมาเผยสีหน้าถมึงทึงทันที พลันตวาดเสียงแหลมอย่างโมโหว่า “เทวิกา ใครสั่งให้เธอรับโทรศัพท์ของพัฒน์? เอาโทรศัพท์ให้พัฒน์เดี๋ยวนี้นะ เธอไม่มีสิทธิ์แตะต้องของของพัฒน์!”

เทวิกายิ้มเสียงเหอะๆ “ฉันไม่มีสิทธิ์แล้วใครมีสิทธิ์? ฉันเป็นภรรยาของพัฒน์ เราสองคนจดทะเบียนสมรสกันแล้ว ถ้าโชคดีล่ะก็ ในท้องฉันก็อาจจะมีพัฒน์ตัวน้อยอยู่อีกคนด้วย ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์แตะต้องโทรศัพท์ของพัฒน์?”