รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 261

เทวิกามองไปทางครอบครัวที่ปรากฏขึ้นมากะทันหัน ท่าทางของเธอตกตะลึง

กนกอรกับพนักงานสาที่อยู่นอกฝูงชนเองก็ตกตะลึงเช่นกัน พนักงานสาวในร้านตกตะลึงจนอ้าปากกว้างถึงขนาดยัดไข่เข้าปากได้ทั้งลูกแล้ว

กนกอรรู้จักฐานะที่แท้จริงของเทวิกามาก่อนแล้ว แต่เธอไม่รู้ว่าคนในครอบครัวของเทวิกานั้นจะขบวนใหญ่ขนาดนี้ แค่เดินทางมาที่นี่ ถึงกับต้องใช้รถยนต์หลายสิบเกือบถึงร้อยคัน ขบวนรถยิ่งใหญ่มาก จนทำให้ทุกคนตกใจจนขาอ่อนแรง

กนกอรรู้สึกโชคดีมากที่ตนเองเป็นเพื่อนสนิทของเทวิกา ไม่ใช่ศัตรูกัน ไม่อย่างนั้นคนในครอบครัวของเทวิกาอาจด่าเธอจนเธอร้องไห้ตาย

ไม่นาน หญิงชราก็เดินเข้ามา

เธอมองไปทางเทวิกาอย่างละเอียด มองไปมองมา น้ำตาของเธอก็คลอเบ้า ทันใดนั้นเธอก็เข้ามากอดเทวิกาไว้แล้วร้องไห้ออกมา “วิกา ใช่หลานจริงๆ ในที่สุดเราก็ตามหาหลานพบแล้ว ตลอดยี่สิบปีที่หลานถูกคนร้ายจับตัวไป ย่าร้องไห้ทุกวัน คิดถึงหลานทุกวันเลย”

“สวรรค์มีตา ให้ย่าตามหาหลานเจอก่อนจะตาย แค่ได้เห็นหลานย่าก็นอนตายตาหลับแล้ว วิกา ย่าเป็นย่าของหลานไงจ๊ะ ย่าแท้ๆ หลานจำไม่ได้ไม่เป็นไร หลานดูหน้าตาของย่าสิ แล้วลองดูหน้าตาของหลานในกระจก หลานหน้าตาเหมือนย่าในตอนยังสาวมาก เหมือนออกมาจากแม่พิมพ์ตัวเดียวกันเลย”

คุณย่าร้องไห้ไปด้วย บอกเล่าถึงความเจ็บปวดและคิดถึงหลานสาวที่หายตัวไป และในขณะเดียวกันก็บอกให้คนที่มุงดูได้รู้ว่า เทวิกาคือหลานสาวคนโตของตระกูลสาระทาที่หายตัวไปนานกว่ายี่สิบปี

ทุกคน: ...สถานการณ์พลิกล็อกจริงๆ!

นี่มันละครน้ำเน่าเกินไปแล้ว!

เทวิกาถูกย่าของเธอกอดไว้แน่นพร้อมกับร้องไห้คร่ำครวญ ในที่สุดเธอก็ได้สติกลับมา เธออยากจะผลักอีกฝ่ายออกไป แต่ผลักไม่ออก รอจนอีกฝ่ายหยุดร้องไห้ เธอถึงได้ผลักอีกฝ่ายออก พอเห็นอีกฝ่ายน้ำตานองหน้า เทวิกาหยิบทิชชูออกมาโดยสัญชาตญาณ แล้วช่วยเช็ดน้ำตาให้คุณย่า

นี่คือสิ่งที่เธอทำอย่างลืมตัว

ความสัมพันธ์ทางสายเลือดเป็นสิ่งที่น่าอัศจรรย์มาก ย่าหลานที่ไม่ได้เจอกันมานานถึงยี่สิบสามปี ถ้ามองข้ามเรื่องที่คุณย่ารังแกลูกสะใภ้แค่ไหน ในเวลานี้พอได้เผชิญหน้ากับหลานสาว กลับเป็นความรู้สึกคิดถึงที่แท้จริง

ถึงแม้เทวิกาจะไม่พอใจคุณย่าของเธอมากเพียงใด พอเห็นคุณย่าร้องไห้อย่างเสียใจ เธอก็อดที่จะใจอ่อนไม่ได้

หลังจากที่ไซม่อนมองไปทางญาณินอย่างละเอียด แล้วมองไปรอบๆ ด้าน ใบหน้าหล่อเหลาที่ได้รับการบำรุงมาอย่างดีมีสีหน้าเคร่งขรึม ความโกรธของเขาแทบระงับไว้ไม่อยู่ ใครเห็นก็มองออกว่าตอนนี้เขากำลังโกรธมาก

“คนที่เป็นนักข่าว ก้าวออกมาข้างหน้าให้หมด!”

ไซม่อนตะโกนสั่งอย่างเย็นชา

บรรดานักข่าวบันเทิงของเมืองแอคเซสซ์: …คนกลุ่มนี้เป็นคนใหญ่คนโตมาจากที่ไหน?

แม้แต่คนของตระกูลอริยชัยกุลยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ และไม่อธิบายอะไรด้วย

นักข่าวบันเทิงต่างหันมามองทางยศพัฒน์

ยศพัฒน์ไม่มองไปทางพวกนักข่าวบันเทิงเลย เขาก้าวไปข้างหน้าสองก้าว แล้วพูดด้วยความเคารพว่า “คุณพ่อ มาถึงแล้วเหรอครับ”

ไซม่อนหันกลับมา แล้วถลึงตาจ้องมองเขา ก่อนจะด่าว่า “ฉันไม่มาได้เหรอ คุณพัฒน์ ภรรยาและลูก ๆ ของฉันถูกคนมารุมล้อม แต่นายกลับไม่เข้าไปช่วยพวกเขา ยังต้องให้ฉันออกมายืนยันให้ลูกสาวของฉัน ช่วยลูกสาวของฉันออกหน้าเองแบบนี้”

ยศพัฒน์บ่นพึมพำในใจ: คุณพ่อ ลูกสาวสุดที่รักของคุณพ่อต้องการสร้างแผนให้คนอื่นขายหน้า เธอบอกให้ผมไม่ต้องทำอะไร ผมอยากมาที่นี่ให้เร็วกว่านี้ แต่เธอไม่ยอม ฉันเชื่อฟังคำพูดภรรยาของผมที่สุด จะให้ผมทำยังไงได้?

ไซม่อน: …ใช่ ใช่ ใช่ นายต้องฟังภรรยาของนาย จากนี่้ไปนายต้องฟังคำพูดของลูกสาวฉันคนเดียว!

" แล้วอีกอย่าง ใครกล้าพูดว่าลูกสาวของผมไม่เหมาะสมกับคุณพัฒน์ ผู้อาวุโสของตระกูลอริยชัยกุลต่างก็อยู่ที่นี่ พวกเขาไม่มีใครที่มีท่าทางไม่ชอบลูกสาวของผมเลย! ลูกสาวของผมยากจนไปบ้าง แค่ได้มรดกหลายหมื่นล้านจากผมเท่านั้นเอง คุณพัฒน์ก็ดูไม่รวยไปกว่าเธอมากนัก ทำไมจะไม่เหมาะสมกัน”

"คุณพัฒน์เป็นคุณชายของตระกูลอริยชัยกุล ลูกสาวของผมก็เป็นคุณหนูของตระกูลสาระทา ทำไมจะไม่เหมาะสมกัน อ๋อ ลูกสาวของผมไม่เหมาะสมกับคุณพัฒน์ แล้วพวกคุณเหมาะสมงั้นเหรอ มามามา มาช่วยลูกเขยของผมยกรองเท้า ดูสิว่าเหมาะสมไหม”

ยศพัฒน์พูดเสียงทุ้ม "คุณพ่อครับ! ผมรักวิกาคนเดียว ไม่ใช่ว่าวิกาไม่เหมาะสมกับผม แต่เป็นผมที่คว้าดอกฟ้าอย่างวิกาลงมา"

“ได้ยินหรือยัง จากนี้ไปถ้าผมได้ยินว่าใครมาพูดว่าลูกสาวของผมไม่เหมาะสมกับลูกเขยของผม มาพูดเยาะเย้ยว่าลูกสาวผมยากจน พวกคุณก็เอามรดกหลายหมื่นล้านออกมาก่อนค่อยมาพูดว่าลูกสาวผมยากจน ใครกล้าใส่ร้ายนินทาลูกสาวของผม ผมจะตัดลิ้นของคนนั้นทิ้งซะ!"

"วิกา"

หลังจากที่ไซม่อนป่าวประกาศจนจบ เขาก็หันกลับมามองลูกสาว สีหน้าของเขาอ่อนโยน ก่อนจะเอื้อมมือออกไปตรงหน้าเทวิกา แล้วดึงลูกสาวเข้ามากอดไว้แน่น ก่อนจะพูดอย่างอบอุ่นและสงสาร "วิกา พ่อมาช้าไป แต่วางใจได้ มีพ่ออยู่ทั้งคน จะไม่มีใครรังแกลูกได้อีก!"

จมูกของเทวิกาเริ่มแสบ ภาพตรงหน้าเริ่มพร่ามัว

เธอจงใจปล่อยให้เรื่องราวมันดำเนินไปเรื่อยๆ เพราะอยากจะทำให้เปรมาขายหน้า แต่คิดไม่ถึงว่าพ่อแท้ๆ ของเธอจะพาทุกคนในครอบครัว รีบเดินทางมาเป็นขบวนใหญ่ เพื่อมาทำความรู้จัก และปกป้องเธออย่างเข้มแข็ง

จากเมืองซูเพร่ามาถึงเมืองแอคเซสซ์ ระยะทางห่างไกลต้องเดินทางข้ามน้ำข้ามภูเขาหลายพันลูก พ่อของตนเองมาถึงที่นี่ ต้องออกเดินทางกันเช้าแค่ไหน

ไม่ว่าในอดีตพ่อของเธอจะทำอะไรกับแม่ของเธอบ้าง ความรู้สึกที่เขามีต่อเธอที่เป็นลูกสาวนั้นเป็นความรู้สึกจริง

เทวิกาเป็นคุณหนูของตระกูลสาระทาแห่งเมืองซูเพร่าที่หายตัวไปยี่สิบสามปี!

เปรมาสีหน้าซีดเซียว มือไม้สั่นเทา เปิดโทรศัพท์มือถือของเธอและใช้กูเกิ้ลทำการค้นหาข้อมูลของตระกูลสาระทาในเมืองซูเพร่า หลังจากได้อ่านข้อมูลพื้นฐานของตระกูลสาระทาแล้ว เปรมารู้สึกดวงตาของเธอมืดมิด สองขาอ่อนแรง เธอกำลังจะเป็นลมแล้ว มีคนช่วยประคองเธอไหม?