รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 276

นึกถึงท่าทีของเปรมาที่ปฏิบัติต่อเขาในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้

ท่าทางวู่วามที่อยากจะก้าวขาออกไปนฤเบศวร์ก็ชะงักลง

ควรจะตายใจได้แล้ว!

เขาไม่อยากเป็นตัวสำรองอีกต่อไปแล้ว ไม่อยากจะพัวพันกับเปรมาต่อไปอีก เพราะยื้อกันไปก็ไม่มีข้อสรุปอะไร คนที่ได้รับบาดเจ็บตลอดก็คือเขา

ตอนที่เขาหมุนตัวเดินไปจากเธอ นฤเบศวร์ก็รู้สึกว่าโลกของตัวเองนั้นเปลี่ยนเป็นสวยงามขึ้นมากในทันทีเลย ทางเดินข้างหน้ามีแสงอาทิตย์สาดส่อง

ใบหน้าที่งดงามของกนกอรผุดขึ้นมาในหัวของเขา คำพูดที่ออกมาจากปากคอเราะร้ายของเธอดังก้องอยู่ในหูเขา

จุ่ๆนฤเบศวร์ก็หัวเราะเบาๆ

สภาพอารมณ์จิตใจที่ได้รับผลกระทบจากการมาของเปรมา ก็ดีขึ้นมาก

หลังจากที่ลุงเซนบันทึกเสียงของคุณชายแล้ว ก็ถือโทรศัพท์มือถือออกไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อคืนเปรมารีบมาที่คฤหาสน์ของตระกูลเดชอุป พนักงานรักษาความปลอดภัยที่เข้าเวรอยู่ไม่ให้เธอเข้าไป กลัวว่าจะไปรบกวนการพักผ่อนของคุณปู่เร็น เธอจึงได้แต่โทรหานฤเบศวร์ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หมายเลขของนฤเบศวร์โทรติด แต่ไม่มีใครรับสาย

เธอก็โทรหาบัณฑิตา ดังอยู่สองสามครั้ง ก็ถูกตัดสายไป

เปรมาสงสัยว่าธารณ์เป็นคนกดตัดสายเธอ

แค่ก็ไม่มีหลักฐานเท่านั้นเอง

ช่วยไม่ได้ เธอก็จะรออยู่ที่ประตู รออยู่อย่างนั้น เธอง่วงมากแล้ว แต่เพื่อให้นฤเบศวร์ได้เห็นเธอในสภาพน่าสมเพชเวทนาจะได้ยิ่งสงสารเธอ เธอจึงนอนบนพื้นเลย

ดวงอาทิตย์บนท้องฟ้าสาดแสงสว่างสีทองอร่าม แยงตาเป็นอย่างมาก

เปรมาไม่สามารถนอนหลับได้อีกต่อไป เธอลืมตา ถูกแสงแดดแยงตาจึงหลับตาอีก ผ่านไปสักพักก็ลืมตา และลุกขึ้นมานั่ง

เธอยังอยู่ที่ประตูบ้านของตระกูลเดชอุป!

เบศวร์ไม่ได้ออกมาอุ้มเธอเข้าไป!

ในใจเปรมารู้สึกไม่พอใจ คิดว่าเป็นความผิดของพนักงานรักษาความปลอดภัยที่เข้าเวร พวกเขาไม่ช่วยแจ้งเบศวร์ให้เธอ

พอตื่นขึ้นมา เปรมาก็คลำที่ใบหน้าตนเองก่อน แล้วล้วงโทรศัพท์มือถือออกมา เปิดกล้องถ่ายรูปถ่ายรูปตัวเอง ลองดูว่า หน้ายังบวมอยู่หรือเปล่า แม่เป็นแม่แท้ๆของเธอจริงๆนะเนี่ย ไม่มีออมมือเลย ช่างตบได้โหดร้ายเหลือเกิน ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว แก้มสองข้างของเธอก็ยังบวมเป่งอยู่

ไม่ได้สวยเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

นฤเบศวร์จะรังเกียจที่ตอนนี้เธออัปลักษณ์หรือเปล่า

ไม่มีทางหรอก!

นฤเบศวร์รักเธอขนาดนั้น ต่อให้เธอเสียโฉม นฤเบศวร์ก็ยังรักเธอ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตอนนี้ที่ไม่ได้เสียโฉม แค่ถูกแม่ตบหน้าจนบวมเท่านั้น

เปรมาลุกขึ้นมา โดยการจับลูกกรงประตูเอาไว้

“เปิดประตู เปิดประตู”

เปรมาทุบประตู ร้องตะโกนไปทางห้องของพนักงานรักษาความปลอดภัย

พนักงานรักษาความปลอดภัยที่เข้าเวรอยู่เดินออกมา พูดกับเปรมาอย่างอ่อนน้อมมีมารยาท เธอเป็นคนรักของคุณชายนี่

“คุณเปรมา พวกเราบอกลุงเซนแล้ว รอลุงเซนแจ้งมา คุณรอสักครู่นะครับ”

เวลานี้คุณลุงก็ควรจะมาได้แล้วนะ คุณลุงไม่ชอบคุณเปรมา ก่อนที่จะได้รับคำตอบ พวกเขาก็ไม่กล้าปล่อยให้เปรมาเข้าไปตามใจชอบ

“ฉันคือเปรมา พวกแกตาบอดหรือไง รีบเปิดประตูให้ฉันเข้าไป ฉันต้องการพบคุณชายของพวกแก”

เปรมาถูกนฤเบศวร์ตามใจจนเสียนิสัย เคยชินกับนิสัยหยิ่งทระนงถือเนื้อถือตัว

พนักงานรักษาความปลอดภัยมองเธออย่างลำบากใจ แต่ก็ไม่เปิดประตู

จนกระทั่งลุงเซนมา

“ลุงเซน”

พนักงานรักษาความปลอดภัยเห็นลุงเซนราวกับเห็นคนที่จะมาช่วยชีวิตอย่างนั้น

เปรมาปัดฝุ่นที่อยู่บนตัว

คิดว่าลุงเซนมาเชิญเธอเข้าไป

ไม่รอให้ลุงเซนเดินเข้ามา เธอก็พูดว่า“ลุงเซน เบศวร์ล่ะคะ เวลานี้เขาน่าจะตื่นนอนแล้ว ทำไมเขาไม่ออกมารับฉัน”

ตาแดงก่ำแล้ว น้ำตารื้นอยู่ในเบ้าตา ไม่นานก็ไหลลงมาอาบแก้มของเธอ

“ดวงอาทิตย์ยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ แดดก็แรงมาก ผมอายุมากแล้ว ไม่อยู่ตากแดดเป็นเพื่อนคุณเปรมาแล้วนะครับ”

ลุงเซนเห็นว่าเปรมาไม่เชื่อคำพูดของตน ก็ไม่สนใจแล้ว ทิ้งท้ายไว้ประโยคหนึ่ง แล้วหมุนตัวเดินจากไป

“ลุงเซน ลุงกลับมานะ ลุงกลับมา! ลุงไปเรียกคุณผู้หญิงของพวกคุณออกมา ถ้าคุณน้าฑิตารู้ว่าฉันอยู่ที่นี่ ต้องให้ฉันเข้าไปแน่ น้าฑิตาคะ น้าฑิตา!”

เปรมาทุบประตูอย่างบ้าคลั่ง ร้องตะโกนเสียงดัง

ราวกับคนบ้าอย่างนั้น

พนักงานรักษาความปลอดภัยตกใจในความบ้าคลั่งของเธอจนถอยหลังไปสองสามก้าว

ลุงเซนได้ยินเปรมาเรียก แต่เขาก็ไม่ได้สนใจเปรมาเลย

คุณผู้หญิงรู้แล้วยังไง

เขาออกมาพูดตามคำสั่งของคุณชาย

เมื่อคืนบัณฑิตาไม่ได้รับสายของเปรมา แต่ก็มีคนรับใช้บอกเธอเรื่องนี้แล้ว

เมื่อรู้ว่าเปรมาถูกขวางอยู่ที่ประตูมาทั้งคืนแล้ว ใบหน้าเปรมายังบวมแดง บัณฑิตาสงสารจับใจ ไม่สนใจสามีที่คอยรั้งตัวขัดขวางไว้ รีบลงบันไดมาอย่างรวดเร็ว จะออกไปพบกับเปรมา

“บัณฑิตา เธอจะไปไหน”

คุณปู่เร็นที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนโซฟา ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมา เอ่ยถามลูกสะใภ้

บนโต๊ะน้ำชาตรงหน้าเขามีเอกสารวางอยู่

คำถามของพ่อสามี แม้บัณฑิตาจะรีบร้อนแค่ไหนก็ไม่กล้าที่จะไม่ตอบ

“คุณพ่อ ฉันได้ยินว่าเปรม์ถูกขวางไว้ที่ประตู เลยอยากจะไปดูหน่อยค่ะ คนเฝ้าประตูบ้านพวกเรานี่นับวันสายตาจะยิ่งแย่ใหญ่แล้ว แม้แต่เปรม์ก็ยังถูกขัดขวางไว้ข้างนอก”

“เธอมานี่ก่อน ฉันจะให้เธอดูอะไรบางอย่าง”

คุณปู่เร็นยังคงอ่านหนังสือพิมพ์ เขาเอ่ยเบาๆว่า“อยู่บนโต๊ะน้ำชา อ่านจบแล้ว เธอค่อยออกไปพบเปรมา”