รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 286

จริงสิ เธอแต่งงานออกไปแล้วนี่ และก็แต่งงานกับเขาด้วย!

ใช่ พวกเขาแต่งงานกันลับ ๆ

“เจ้าของร้านคนสวย คิดเงินหน่อยครับ”

กันตภณโบกมือให้กับกนกอร

กนกอรลุกขึ้นทันที

นฤเบศวร์พึมพำเบา ๆ ：“คนอื่นคิดเงินยังต้องเดินมาที่เคาน์เตอร์คิดเงิน แต่เขากลับนั่งอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ ยังให้คุณเข้าไปหาอีก”

“คนหล่อเรียกฉัน ฉันยินดีที่จะเดินไปหา แล้วมันก็เกี่ยวอะไรกับคุณมิทราบ อย่ายืนตรงนี้ขวางทางฉันทำงาน จะไปยืนที่ไหนก็ไป!”

กนกอรเดินผ่านตัวของนฤเบศวร์ไป นฤเบศวร์เห็นเธอมองหนุ่มหล่อคนนั้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ในใจก็ปรี๊ดขึ้น เธอมักจะดีกับคนอื่นเสมอ แต่จะร้ายกับสามีอย่างเขาคนนี้!”

มีเพียงให้เงินเธอ เธอถึงจะพอใจมีความสุข พอได้เงิน ก็จะเชิดหน้าไม่รู้จักเขาทันที

กนกอร: ฉันชอบผู้ชายที่อยู่บนธนบัตรที่สุดแล้ว

นฤเบศวร์：……

กนกอรรับเงินนจากกันตภณแล้ว ยังส่งเขาออกไปจากร้านด้วยตัวเอง จากนั้นกล่าวด้วยรอยยิ้ม：“คุณกันตภณ ยินดีต้อนรับครั้งหน้านะคะ”

กันตภณก็ยิ้มด้วย ผู้หญิงคนนี้ตอนที่ไม่ลงไม้ลงมือ เธอก็ดูน่ารักน่าเอ็นดูเช่นกัน รอยยิ้มที่เป็นธรรมชาติ ทำให้คนรู้สึกเป็นกันเอง

“ร้าน One Day In Coffee ของพวกคุณสมคำเล่าลือจริง ๆ กาแฟดีมาก ของหวานก็อร่อย ผมชอบทานมาก ต่อไปจะมาทุกวันเลย”

กนกอรยิ้มจนตาหยี “ขอบคุณสำหรับการคอมเฟิร์มค่ะคุณกันตภณ คุณค่อย ๆ ไปนะคะ”

กันตภณโบกมือให้กับเธอแล้วกล่าวลา จากนั้นเดินขึ้นรถคันหนึ่งภายใต้การมองของเธอ

ไม่ช้าเขาก็หายไปจากสายตาของกนกอร

“เงารถก็มองไม่เห็นแล้ว ยังชะเง้อมองยิ้มเล็กยิ้มใหญ่อยู่ได้”

นฤเบศวร์กล่าวด้วยความโกรธ：“นั่งมาแต่เช้าแล้วดื่มเพียงแค่แก้วเดียว ทานขนมหวานไปแค่สองจาน จ่ายเงินไปแค่นั้น เห็นได้ชัดว่ามาหลอกใช้อินเทอร์เน็ต มาหลอกใช้สภาพแวดล้อมที่ดี ๆ ของร้านคุณ”

“คุณรู้ได้ไงว่าเขาชื่อกันตภณ”

กันตภณ เลขทะเบียนรถXX：XXXXXX เขาจำไว้แล้ว กลับไปค่อยให้ไปสืบประวัติเขา

“คนบ้า วันนี้คุณอารมณ์ไม่ดีก็จงอยู่บ้านดี ๆ นั่งเหม่อลอยก็ได้ ดื่มเหล้าเมาหัวราน้ำก็ได้ ไม่ต้องวิ่งออกมาอารมณ์เสียแพร่ใส่คนอื่น และยังพูดจากแปลก ๆ อีก”

กนกอรว่าให้เขาหนึ่งประโยค ก็หันหลังใส่เขาแล้วกลับเข้าไปในร้าน ขี้เกียจที่จะสนใจเขาอีก

นฤเบศวร์ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าดำทะมึน

เขาอยากจะไปจากตรงนี้จริง ๆ ไม่อยากหวังดีแล้วถูกกนกอรเมินอยู่ที่นี่ แต่ดูเหมือนสองเท้าของเขากลับเต็มไปด้วยตะกั่ว ที่หนักเกินกว่าที่เขาจะเดินไหว

สักพัก เขาถึงฟึดฟัดกลับเข้ามาไปในร้าน อีกทั้งยังนั่งลงตำแหน่งที่กันตภณนั่งลง หลังจากนั่งลงแล้ว อาศัยจังหวะที่คนอื่นไม่ทันได้สังเกต บิดสะโพกไม่หยุด

เขาต้องการเช็ดร่องรอยของคนที่ชื่อกันตภณทิ้ง!

กนกอรไม่เห็นการกระทำที่เป็นเด็กของเขา ไม่เช่นนั้นคงหัวเราะจนเจ็บท้องแน่นอน

เวลาเที่ยงสิบนาที ยศพัฒน์มาถึงร้าน One Day In Coffee ตรงเวลา

เห็นรถสปอร์ตคันงามจอดอยู่ที่หน้าประตู เขาเหลือบมองเลขทะเบียนรถครู่หนึ่ง คุ้นเคยดี เป็นรถของคู่ปรับ

คนอกหักควรจะอยู่บ้านร้องห่มร้องไห้ไม่ใช่เหรอ

ขับรถสปอร์ตสุดเท่มาถึงที่นี่ก็เพื่อจะอวดว่ารถของตัวเองเท่อย่างนั้นเหรอ

ตอนเที่ยงนั้น ปกติในร้านจะไม่มีลูกค้า

มีเพียงนฤเบศวร์ที่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง โดยมีกาแฟสองแก้วและจานขนมหวานสองจานวางอยู่ 

แต่ว่าเขาไม่แตะต้องแต่อย่างใด สายตาจ้องมองดูแต่ทางกนกอร กนกอรไม่มองเขา เพียงแค่มองเวลาแวบหนึ่งแล้วบอกกับพนักงานในร้านว่า：“น้อง เธอช่วยดูแลร้านไปก่อน ฉันจะไปช่วยทำอาหารที่บ้านเช่าของวิกา อีกเดี๋ยวตอนที่ฉันโทรศัพท์หาเธอนั้น เธอกับลุงตี๋ค่อยมาพร้อมกัน ให้คุณนฤเบศวร์อยู่ที่นี่ ขอคุณนฤเบศวร์ช่วยพวกเราดูร้านก็พอ”

เธอล้วงเงินสองร้อยให้กับพนักงานสาวทางร้าน “นี่เป็นค่าตอบแทนที่ให้คุณนฤเบศวร์เฝ้าร้าน”

พนักงานทางร้านรับเงิน แล้วอ้าปากทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี จึงได้แต่ลืมตามองพี่กนกอรออกไปจากร้านและตรงไปต้อนรับคุณพัฒน์ กล่าวบางอย่างกับคุณพัฒน์ จากนั้นคุณพัฒน์ก็พาเธอขึ้นรถไปพร้อมกัน หายใจเข้าครู่หนึ่งแล้วก็จากไป

นฤเบศวร์กะพริบตา เขายังดูไม่เข้าใจเลย กนกอรขึ้นรถของยศพัฒน์จากไปเหรอเนี่ย!

หลังจากบอกลุงตี๋แล้ว พนักงานสาวก็รีบเผ่นออกไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว ยังไม่ลืมที่จะเตือนนฤเบศวร์ว่า：“คุณนฤเบศวร์ พี่กนกอรของพวกเราไม่ค่อยขอร้องอะไรจากคุณ คุณอย่าทำพังเชียวนะ พวกเราจะทานให้เร็วที่สุดแล้วกลับมาทำงานต่อ”

นฤเบศวร์：“……”

น่าโมโหชะมัด!

เขาจะต้องไม่ถูกกับร้าน One Day In Coffee แน่นอน

มาที่นี่ทีไรหงุดหงิดทุกที

ในบ้านเช่าของเทวิกา เธอกำลังนึ่งปูอยู่ เมื่อเห็นนสามีและเพื่อนสนิทเข้ามาด้วยกัน เธอจึงกล่าวอย่างเป็นอย่างเอง：“ไหนบอกว่าจะรอให้ฉันทำเสร็จแล้ว แล้วค่อยบอกพวกคุณมาทานไง”

ยศพัฒน์เข้ามาก็ไปหยิบผ้ากันเปื้อนจากด้านหลังประตูห้องครัวมาผูกไว้แล้วกล่าวขึ้น：  “ที่รัก ยังมีกับข้าวอีกกี่อย่างที่ไม่ได้ผัด ผมจะช่วยผัด”

“ยังมีผัดหอยลายและกุ้งต้มค่ะ อย่างอื่นผัดเสร็จแล้ว”

“หอมจังเลย”

กนกอรพลางชมพลางไปหยิบตะเกียบคู่หนึ่งมาคีบปลาหมึกที่ผัดแล้วมาทาน จากนั้นกล่าวขึ้น：“อร่อย!”

เทวิกายิ้มแล้วกล่าว：“เวลาไม่พอ ฉันซื้อมาได้ไม่กี่อย่าง แต่ว่าเพียงพอที่จะทำให้เธอทานได้อย่างหนำใจ”

เธอพลางกล่าวพลางหลีกที่ให้ยศพัฒน์ช่วยด้วย

“ปูนึ่งเสร็จแล้วเหรอ พวกคุณยกปูออกไปแล้วค่อย ๆ ทานเถอะ”

“ใกล้เสร็จแล้ว”

เทวิกาล้วงโทรศัพท์ออกมาโทรหาพนักงานสาวที่ร้าน พนักงานสาวรับสายอย่างรวดเร็ว ไม่รอให้เทวิกาได้เอ่ยปาก พนักงานสาวทางร้านก็ยิ้มคริ ๆ แล้วกล่าวขึ้น：“พี่วิกา รีบเปิดประตูเร็ว หนูกับลุงตี๋มาถึงแล้วค่ะ”

เทวิกากล่าวด้วยรอยยิ้ม：“ต่างคนจมูกดีเหมือนหมาน้อยจริง ๆ ได้กลิ่นหอมก็มากันเลย”

“ฉันจะไปเปิดประตู”

หลังจากกนกอรชิมอาหารแล้ว ก็ไปเปิดประตู ปล่อยให้สองสามีภรรยาหยอดคำหวานใส่กันและกัน