รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 347

คุณปู่เร็นเห็นหลานชายหิ้วถุงใหญ่ๆเล็กๆเข้ามา ก็ค่อนข้างพึงพอใจ

แต่กลับแสดงสีหน้าเคร่งขรึม ถามขึ้น: “เบศวร์ แกมาทำอะไร?”

“ผมมาส่งกนกอรน่ะสิครับ”

นฤเบศวร์ตอบอย่างมั่นใจ

ชรัณเลิ่กคิ้ว พูดขึ้น: “เมื่อกี้ยัยอรเพิ่งจะกลับมา กลับมาคนเดียวนี่นา”

“คุณปู่ ผมกลับมากับกนกอรครับ ตอนที่มาถึงหน้าบ้านแล้วผมออกไปซื้อของนิดหน่อย กนกอรจึงเข้าบ้านมาก่อน ตอนนี้ เธอคงเป็นห่วงผม ถึงได้รอผมอยู่ที่หน้าบ้านน่ะครับ”

กนกอร: หน้าหนาจริงๆ!

แต่อีตานี่ก็หน้าหนาเหมือนเขียงมาโดยตลอดแหละ

ทั้งสองคนกลับมาด้วยกันจริงๆ นี่ทำให้กนกอรจนปัญญาจะโต้แย้ง

คุณปู่ชรัณเห็นหลานสาวเงียบ จึงรู้แล้วว่านฤเบศวร์พูดจริง เงียบไปชั่วครู่ ถึงพูดกับกนกอร: “อร อีกสักพักแม่แกคงจะกลับมา ในเมื่อบ้านเรามีแขก แกไปซื้อกับข้าวกลับมาหน่อย ให้เฒ่าเจ้าเล่ห์กับหลานเขาอยู่กินข้าวด้วยกัน”

เฒ่าเจ้าเล่ห์: ……

เวลาคุณปู่เร็นออกจากบ้านจะโดนคนอื่นๆเรียกว่าคุณเร็นหรือท่านประเธานเร็นอย่างนอบน้อมเสมอ ได้ยินคุณปู่ชรัณเรียกเขาว่าเฒ่าเจ้าเล่ห์ นอกจากใบหน้าเหี่ยวๆจะชะงักไป ก็ไม่กล้าส่งเสียงตอบโต้ ไม่งั้นถ้าโดนไล่ออกจากบ้าน คงเสียหน้าแย่

ตระกูลภูสิทธ์อุดมนี่ ไม่เหมือนใครจริงๆ แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยหวาดกลัวอำนาจและอิทธิพลของตระกูลเดชอุปเลย

เห็นหลานชายกำลังวางสิ่งของไว้บนโต๊ะน้ำชาด้วยความเบิกบาน พูดประจบชรัณ: “คุณปู่ครับ พวกเรากินอะไรก็ได้ ไม่ต้องเพิ่มกับข้าวเป็นพิเศษหรอกครับ”

เฒ่าเจ้าเล่ห์ถอนหายใจอยู่เงียบๆ: ช่างเถอะ เพื่อความสุขของหลานชาย เฒ่าเจ้าเล่ห์ก็เฒ่าเจ้าเล่ห์วะ ใครให้เขาหลอกลวงคนอื่นตั้งแต่เริ่มแรกกันล่ะ

“นายคิดเยอะไปแล้ว ฉันกลัวว่าพวกนายสองคนจะกินกับข้าวของพวกเราจนหมดต่างหาก แล้วพวกเราจะไม่มีกิน ถึงได้ให้อรออกไปซื้อกับข้าวกลับมาอีกหน่อย”

นฤเบศวร์ยังคงหน้าชื่นตาบาน “ให้ข้าวเปล่าผมสักถ้วยก็ได้ครับ แต่ถ้ามีซีอิ๊วไว้คลุกข้าวด้วยจะอร่อยกว่า”

คุณปู่เร็นพยายามเกร็งหน้าเอาไว้ ไม่ให้ตนเองระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

เจ้าเด็กนี่ หน้าไม่อายเลยนะ ท่าทางเหมือนตอนเขาหนุ่มๆไม่มีผิด ตอนหนุ่มๆที่เขาตามจีบภรรยาก็หน้าไม่อายอย่างนี้แหละ เซ้าซี้ไม่ลดละ ถึงได้สาวสวยมาครอบครอง แต่น่าเสียดายที่ภรรยาของเขาอายุสั้น หลังจากคลอดลูกสองคนออกมาก็จากไป

ภายหลังแม้จะแต่งงานใหม่ แต่ความรู้สึกที่มีต่อภรรยาคนหลังยังไงก็เทียบกับคนแรกไม่ได้

คงเป็นเพราะภรรยาคนปัจจุบันไม่จำเป็นต้องให้ตนเองคอยตามจีบ แต่เป็นการแต่งงานเพื่อผลประโยชน์สินะ เขาถึงได้เมินเฉยภรรยาคนปัจจุบันรวมไปถึงลูกชายลูกสาวที่เกิดจากภรรยาคนนี้ด้วย

ด้วยความที่ลูกชายคนโตของลูกคนที่สามสงบนิ่งเคร่งขรึมกว่านฤเบศวร์ คุณปู่เร็นจึงยกให้ลูกคนโตหลานคนโตเป็นผู้รับช่วงต่อเหมือนเดิม

ชรัณถลึงตาใส่นฤเบศวร์ พูดขึ้น: “ต่อไปถ้านายมากินข้าวอีก ฉันจะให้นายกินข้าวคลุกซีอิ๊ว”

“งั้นผมจะมากินข้าวคลุกซีอิ๊วทุกวันเลยครับ”

ชรัณ: “......”

มีตรงไหนแปลกไปหรือเปล่า?

“กนกอร ผมจะไปซื้อกับข้าวเป็นเพื่อนคุณ”

นฤเบศวร์ได้รับการอนุญาตจากคุณปู่ชรัณ ต่อไปจะได้มากินข้าวที่นี่ทุกวัน ก็อารมณ์ดีสุดๆ

กนกอรถือดอกไม้เงินหมุนตัวเดินไป

ตอนนี้ชรัณถึงได้สังเกตเห็นดอกไม้ช่อนั้นที่หลานสาวถือราวกับมีอะไรแปลกๆ แต่ทว่าเขาอายุมากแล้ว สายตาไม่ค่อยดี รวมไปถึงหลานสาวถือช่อดอกไม้เดินไปแล้ว เขาจึงไม่ได้มองให้ชัดเจนว่าดอกไม้ช่อนั้นแปลกตรงไหน

กนกอรถือดอกไม้เงินขึ้นไปข้างบน วางไว้ในห้องของเธอแล้ว ถึงได้ลงไปข้างล่าง

ไม่นาน ทั้งสองคนก็ออกมาจากบ้าน

“แต่ก่อนเท่าที่ฉันได้ยินมาว่าท่านประธานของ RA กรุ๊ปเป็นยังงั้นเป็นยังงี้ ฉันจึงเอาแต่รู้สึกว่านายกับคุณพัฒน์ที่เป็นประธานที่หนุ่มที่สุดในเมืองแอคเซสซ์ ต้องเป็นคนสงบนิ่งเคร่งขรึม ท่าทีสง่างามแน่ๆ แต่ตอนนี้น่ะเหรอ เฮอะๆ ก็แค่คนหน้าไม่อาย”

นฤเบศวร์เดินเคียงข้างเธอ โดนเธอถากถางก็ไม่โกรธ ตั้งแต่รู้จักกับเธอ เธอก็ไม่เคยมีสีหน้าดีๆให้เขาหรอก เป็นเขาต่างหากที่ค่อยๆโดนเธอตอกกลับจนชินไปเอง คงต่ำทรามจริงๆสินะ

ต่ำก็ต่ำสิ มีโอกาสได้จีบภรรยาก็พอแล้ว

ช่วงเวลาที่ตามจีบภรรยาน่ะ จะมัวอายอะไร? จะมีเกียรติไปทำไม?

โดยเฉพาะเขากับกนกอรที่แต่งงานและหย่ากันอย่างสายฟ้าแลบ ตอนนี้ตามจีบเธออีกครั้ง ต่อหน้าเธอเกียรติของเขายิ่งไม่มีค่าเลย

เธอกลับมาจากบ้านแม่ของตนเอง สะใภ้ที่บ้านจับไก่มาต้อนรับเธอ ตอนที่กลับมาก็บังคับให้เธอเอาไก่อีกครึ่งตัวกลับมาด้วย

รวมกับกับข้าวสำเร็จที่กนกอรซื้อกลับมาหลายอย่างนั้น

ตอนกินข้าว บนโต๊ะอาหารจึงมีกับข้าววางอยู่เต็มโต๊ะ

ทักษอรจงใจวางไข่ต้มไว้ที่ด้านหน้าของนฤเบศวร์โดยเฉพาะ

พูดกับนฤเบศวร์: “นายกินไข่สิ”

“ขอบคุณครับแม่ อ้อ ขอบคุณครับคุณน้า”

นฤเบศวร์ยังคิดว่าทักษอรเอาใจใส่เขา จึงหยิบไข่ต้มฟองหนึ่งขึ้นมาด้วยความปลื้มปีติ เคาะเปลือกไข่ให้แตกเบาๆ แล้วปอกเปลือกออก จากนั้นจึงวางไข่ลงไปในชามของกนกอร พูดกับกนกอร: “แบ่งให้คุณหนึ่งฟอง”

กนกอรมองเขา แล้วมองแม่ของตนเอง ค่อยๆคีบไข่กลับไปที่ชามของเขา

พ่อบ้านเซนแตะเท้าของคุณชายที่อยู่ใต้โต๊ะอย่างเงียบๆ

นฤเบศวร์จึงมองไปทางพ่อบ้านเซน

พ่อบ้านเซนส่งซิกให้เขา แต่นฤเบศวร์ไม่เข้าใจ พ่อบ้านเซนก็ลำบากใจที่จะพูดออกมาชัดๆ

ทักษอรจงใจให้คุณชายกินไข่ต้ม นั่นหมายความว่าคุณชายกินเสร็จแล้วก็ไสหัวไปให้พ้นต่างหาก

แต่คุณชายกลับมัวแต่ปลื้มใจ

กลับถึงบ้าน เขาต้องคุยกับคุณชายหน่อยแล้ว

อาหารมื้อนี้ กลับกินได้อย่างมีความสุข

ถึงจะบอกว่าคนของตระกูลภูสิทธ์อุดมไม่ชอบคุณปู่เร็นกับหลานของเขา แต่การต้อนรับแขกจะเสียมารยาทไม่ได้

หลังจากกินข้าวเสร็จ คุณปู่เร็นก็ไม่กล้าอยู่ต่อแล้ว

นฤเบศวร์ยังคิดจะอยู่ที่ตระกูลภูสิทธ์อุดมต่อ แต่โดนคุณปู่ของตนเองถลึงตาใส่ เขาก็รู้แล้วว่าปู่มีอะไรอยากพูดกับเขา จึงทำได้เพียงออกไปจากตระกูลภูสิทธ์อุดมกับปู่ด้วยความไม่ยินยอม