รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 369

คนใช้คนนั้นเห็นบัณฑิตาออกมาก็พลันรีบเดินไปหาเธอทันที

บัณฑิตาลดกระจกรถลง แล้วถามว่า “รถใครจอดอยู่ตรงนั้น? ให้เวลาเขาหนึ่งนาทีขับออกไป ไม่งั้นก็ทุบซะ! ก็ไม่ดูเลยว่าที่นี่คือที่ไหน ใช่ที่ที่จะจอดมั่วๆซั่วๆยังไงก็ได้เหรอ?”

ซ้ำยังจอดขวางอยู่กลางหน้าประตูบ้านอีกต่างหาก

“คุณหญิง นั่นคือรถที่คุณชายซื้อให้คุณนายน้อย คุณนายน้อยไม่รับ พี่ชายเธอก็เลยขับกลับมาคืนให้คุณชาย”

คนใช้รีบยื่นเงินและกุญแจรถให้บัณฑิตา เอ่ยว่า “กุญแจรถอยู่นี่ค่ะ”

บัณฑิตาอึ้งชะงัก แล้วถามว่า “รถที่เบศวร์ซื้อให้กนกอรเหรอ?”

เมื่อเห็นสัญลักษณ์ยี่ห้อรถบนกุญแจ เธอก็พลันเผยสีหน้าถมึงทึง แล้วพูดอย่างโมโหว่า “เบศวร์คือเงินเยอะจนไม่รู้จะเอาไปใช้ที่ไหนแล้วเหรอ? ถึงซื้อรถแพงขนาดนี้ให้กนกอร! หล่อนคู่ควรด้วยหรือไง?”

บัณฑิตายื่นมือไปฉวยกุญแจ

และเอาเงินกลับมาด้วย

พี่น้องตระกูลภูสิทธิ์อุดมก็ซื่อตรงใช้ได้ ไม่ได้รับรถหรูกับเงินเอาไว้

แต่แล้วยังไง? ไม่แน่นี่อาจจะเป็นกับดักที่หลอกให้พวกเขาเชื่อสนิทใจก็ได้

บัณฑิตาเรียกรปภ.มา ก่อนจะโยนกุญแจรถให้รปภ. แล้วสั่งว่า “ไป ขับรถคันนั้นไปไว้ที่โกดังรถ”

อย่ามาขวางทางเธอ

เธอจะออกไปตอนนี้ ไม่ว่างไปหากนกอร พรุ่งนี้ค่อยหาเวลาไป One Day In Coffee อีกทีละกัน

แม้เบศวร์จะอกหักจากเปรมา กนกอรก็ไม่เตะตาเธออยู่ดี เธอไม่มีวันยอมรับกนกอรเป็นลูกสะใภ้หรอกนะ

เธอจะถามกนกอรว่าต้องการเงินเท่าไหร่ถึงจะยอมไปจากเบศวร์

รถหรูคันละสองล้านกว่ายังถูกกนกอรคืนกลับมาได้ ดูเหมือนว่ากนกอรต้องการมากกว่านั้นสินะ

กนกอร: แบตบอส ฉันขอขายนายอีกสักครั้งได้ไหม?

นฤเบศวร์: ……หนทางจีบเมียของเขายังอีกยาวไกล แม่เขามาถ่วงขาเขาทำไมกัน!

……

เทวิกาไม่ได้ออกงานกับยศพัฒน์เป็นครั้งแรก

ทว่านี่เป็นครั้งแรกที่เธอออกงานในฐานะคุณนายน้อยอริยชัยกุล

เธอไม่ได้ให้ลินท์มาแต่งหน้าให้เธอ เธอแต่งหน้าอ่อนๆเองง่ายๆ แล้วสวมชุดราตรีที่พัฒน์มอบให้เธอครั้งก่อน พลันเปลี่ยนไปราวกับคนละคนทันที

ตอนที่ยศพัฒน์มารับเธอ เขาจ้องเธออยู่เนิ่นนาน ท่าทางเหมือนไม่อยากพาเธอออกจากบ้าน ทำเอาป้ามะนาวป้องปากแอบขำ

สักพัก ยศพัฒน์จึงจะยอมพาเธอออกจากบ้านอย่างไม่เต็มใจ

ซ้ำยังพูดตลอดทั้งทางว่า “ที่รัก เธอไม่ต้องแต่งหน้าสวยเกินไป เธอสวยแต่เกิดอยู่แล้ว ถึงหน้าสดก็สวย”

“ฉันก็แค่แต่งหน้าเบา ๆ เข้าร่วมงานเลี้ยงไม่แต่งหน้าก็ไม่ดี”

ยศพัฒน์พูดไม่ออก

สักพัก เขาก็จึงจะพูดว่า “เธอสวยขนาดนี้ ฉันไม่อยากให้คนอื่นเห็นความสวยของเธอเลย”

เทวิกาพูดกลั้วขำว่า “งั้นก็ขอโทษจริงๆนะ เพราะนาย ฉันถึงกลายเป็นคนดังของเมืองแอคเซสซ์ไปแล้ว ไม่รู้ว่ามีคนมาที่ร้านกาแฟฉันเท่าไหร่ ก็เพื่อจะมาดูว่าฉันหน้าตาเป็นยังไงถึงสามารถมัดใจนายได้”

ยศพัฒน์: “……”

“นายเป็นพระพุทธเจ้า นายกลัวอะไร?”

ยศพัฒน์ยิ้มเอ่ยว่า “อย่าเปรียบฉันจนดูเผด็จการขนาดนั้นเลย ฉันไม่ได้ห้ามผู้ชายคนอื่นมาจีบเธอสักหน่อย แต่พวกเขาคิดว่าตัวเองสู้ฉันไม่ได้ต่างหาก ก็เลยเสียความมั่นใจ แล้วถอยไปเอง ฉันก็เลยหัวเราะมาจนถึงสุดท้ายได้”

เทวิกาไม่เชื่อเขาหรอก

แน่นอนว่าเขาเองก็ยอดเยี่ยมมากๆ ผู้ชายที่เคยรักเธอมาก่อน เดาว่าก็ไม่มีใครยอดเยี่ยมไปกว่าเขาแล้วจริง ๆ

รถที่ขับเข้ามาต่อจากรถของยศพัฒน์คือของชเนนทร์

เขาเห็นรถคันข้างหน้าเหมือนของน้องเขย ซ้ำยังได้ยินมาว่าคืนนี้น้องเขยจะพาน้องสาวเข้าร่วมงานเลี้ยงด้วย ดังนั้นจึงเหยียบคันเร่งตามมายืนยันดูสักหน่อย

เมื่อรถของยศพัฒน์จอดลง ครอบครัวเจ้าของงานก็รออยู่หน้ารถแล้ว ท่าทางนอบน้อมนั่นทำเอาเทวิกาลอบเดาะลิ้นในใจ ต้อนรับราชาก็คงไม่ต่างจากนี้มากนัก

ตอนนั้นเธอโชคดีมากจริงๆ จ้างผู้ชายที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ได้ด้วยเงินห้าพัน

แต่ก่อน ทุกครั้งที่เทวิกานึกถึง ก็จะรู้สึกว่าตัวเองถูกหลอก

หลังจากที่ตกหลุมรักยศพัฒน์ ความคิดเธอก็เปลี่ยนไป ทุกครั้งที่นึกถึง ก็จะรู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากๆ

บริษัทของชเนนทร์เพิ่งเข้าที่เข้าทาง แม้เขาจะได้รับคำเชิญเข้าร่วมงานเลี้ยงในคืนนี้ แต่ก็ไม่ได้รับการปฏิบัติดีเท่าน้องเขย

เขาจอดรถตามที่รปภ.สั่ง

เมื่อลงจากรถ ก็มีเพียงพ่อบ้านมาต้อนรับเขา ไม่เหมือนยศพัฒน์ที่ได้รับการต้อนรับจากครอบครัวเจ้าของงาน

ชเนนทร์ไม่แคร์เรื่องพวกนี้

หลังจากที่เขาลงจากรถ ก็ยิ้มมองน้องสาวถูกน้องเขยประคองลงมา แสงไฟในลานกว้างส่องสว่างความมืดมิดในค่ำคืน เขามองเห็นน้องสาวที่สวมชุดราตรีได้อย่างชัดเจน ว่าสะกดสายตาและงดงามขนาดไหน

น้องสาวที่เขารักและโอ๋มายี่สิบกว่าปี ตอนนี้ก็เติบโตเป็นหญิงสาวที่งดงามดุจดอกไม้บานสะพรั่งแล้วจริง ๆ

“คุณพัฒน์ คุณนายน้อยบุญเยี่ยม”

“ท่านจอม”

ยศพัฒน์ยิ้มทักทายท่านจอม ก่อนจะแนะนำภรรยาตัวเองให้ครอบครัวท่านจอมรู้จักอย่างเป็นทางการ

ท่านจอมมองสำรวจเทวิกา

เทวิการู้สึกว่าสายตาของเขาเฉียบแหลมมากๆ แต่ใบหน้าเขาก็ยังคงแต้มยิ้มอ่อนโยน คนที่คลุกคลีอยู่ในวงการธุรกิจ ไม่มีใครที่อ่อนโยนจริงๆหรอก