รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 379

"คุณกลับไปเถอะ กนกอรไม่ต้องการให้คุณไปส่งหรอก"

หลังจากที่ทักษอรพูดจบ เธอก็หันหลังกลับและจากไป โดยไม่ลืมที่จะปิดประตูและล็อกประตูหน้าบ้านอีกครั้ง

เดิมทีนฤเบศวร์ต้องการที่จะตามเข้าไปอย่างโจ่งแจ้ง แต่แม่ยายของเขาก็ล็อกประตูอีกครั้ง ไม่ว่าเขาจะหน้าหนาแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถเปิดประตูได้ ดังนั้น เขาจึงได้แต่มองดูแม่ยาย กลับเข้าไปในบ้านอย่างช่วยไม่ได้

กนกอรไม่รู้ว่านฤเบศวร์นั่งอยู่หน้าบ้านของเธอ

เธอนอนจนตื่นตามธรรมชาติ

ยังไงร้านก็เปิดเก้าโมงอยู่ดี

เธออาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างช้า ๆ ก่อนจะลงไปทานอาหารเช้าชั้นล่าง

หลังจากทักทายสมาชิกในครอบครัวทีละคนแล้ว กนกอรก็นั่งลงข้างพี่ชายของเธอ

มองดูอาหารเช้าที่แม่เตรียมให้วันนี้เรียบง่ายมาก บะหมี่ซุปคนละชาม

“แม่ วันนี้ไม่มีเกี๊ยวเหรอ?”

กนกอรหยิบตะเกียบขึ้นมาและถามอย่างเป็นกันเอง ก่อนที่จะกินบะหมี่

“แม่ไม่มีอารมณ์ ขี้เกียจห่อเกี๊ยว”

“เกิดอะไรขึ้นคะแม่? ใครทำให้แม่มีน้ำโหตั้งแต่เช้าตรู่คะ?”

กนกอรมองไปที่พ่อของเธอโดยสัญชาตญาณ

พ่อของกนกอรตักไข่ดาวในชามให้ภรรยาของเขาโดยไม่มองลูกสาวเลย และเขาก็พูดขึ้นว่า "อย่ามองพ่อแบบนั้น อายุของพ่อเลยวัยที่จะทำให้แม่โกรธแล้ว"

ตอนที่ยังหนุ่มยังสาว สองสามีภรรยายังเด็กและมีพลัง ก็อาจจะมีขัดแย้งกันบ้าง

ตอนนี้พวกเขาอายุมากขึ้น อารมณ์ของพวกเขาก็สงบลงมากกว่าเดิม และทั้งคู่ก็ไม่มีความขัดแย้งกันอีกต่อไป

“พี่ ต้องเป็นพี่แน่ ๆ”

กนกอรสัมผัสพี่ชายของเขา

พี่กอล์ฟมองไปที่เธอและพูดว่า "คนที่นั่งอยู่ที่หน้าประตูทำให้แม่ของเราตกใจ แม่ก็เลยไม่มีอารมณ์ที่จะทำอาหารเช้าดี ๆ ก็เลยทำบะหมี่ง่าย ๆ ให้เรากิน"

“อะไรกัน หาว่าบะหมี่ที่แม่ทำไม่อร่อยเหรอ?”

เมื่อเห็นแม่ของเขาจ้องมอง พี่กอล์ฟก็รีบยกยอว่า "ใครมันจะไปพูดแบบนั้น บะหมี่ของแม่ผมอร่อยที่สุดเลย กินแล้วก็อยากกินอีก แม่ครับ แม่ได้ทำเผื่อไว้สักสองชามไหมครับ ผมจะได้กินสามชาม”

ทักษอรถอนหายใจ

ถือว่าปล่อยลูกชายตัวดีให้รอดไป

พี่กอล์ฟแอบถอนหายใจ เขาไม่ได้ทำอาหารด้วยตัวเอง แต่กินอาหารที่แม่ของเขาปรุง อย่ารังเกียจหรือไปว่าเด็ดขาด มิฉะนั้นจะได้ทำกินเอง

“นฤเบศวร์นั่งอยู่ข้างนอก?”

กนกอรไม่ได้โง่ เธอเดาได้ว่าเป็นฝีมือของนฤเบศวร์

เมื่อเห็นว่าสมาชิกในครอบครัวเงียบ กนกอรจึงลุกขึ้นและจากไป เดินไปได้สองก้าวแล้วกลับมาหยิบชามบะหมี่ของตัวเองและพูดว่า "ต้องไม่ปล่อยให้ตัวเองหิวเพราะเขาสิ"

คนตระกูลภูสิทธ์อุดม: ……

เด็กผู้หญิงที่ชีวิตมีแต่เรื่องอาหารคนนี้ อันที่จริง การมีคนเต็มใจแต่งงานด้วย ก็ถือว่าดีแล้ว

ในไม่ช้า นฤเบศวร์ก็เห็นกนกอร

กนกอรไม่เปิดประตูให้เขา ทั้งสองคนถูกคั่นไว้ด้วยประตูหน้าบ้าน และเธอก็ถามขึ้นขณะกินบะหมี่ว่า "คุณมานั่งอยู่ที่นี่ทำไม? ทำให้แม่ของฉันตกใจหมด เมื่อคืนคุณดื่มจนเมาใช่ไหม?"

จำได้ว่าครั้งแรกที่เขาปรากฏตัวที่หน้าบ้านของเธอ เขาเมามากและนอนอยู่ที่หน้าบ้านของเธอทั้งคืน ทำให้เธอตกใจ จากนั้นทั้งสองก็ทะเลาะกันอยู่พักหนึ่ง และเธอก็สาดน้ำเย็นใส่เขา

"กนกอร คุณช่วยเปิดประตูให้ผมเข้าไปหน่อยได้ไหม?"

ประตูนั้น เป็นแบบกลวง สามารถมองเห็นกันได้

ทว่า ทั้ง ๆ ที่อยู่แค่ตรงหน้า แต่ก็เหมือนห่างไกลกันสุดขอบฟ้า

นฤเบศวร์ไม่ชอบความรู้สึกนี้

"ฉันไม่มีกุญแจ"

กนกอรกัดไข่ดาวแล้วตอบว่า "ถึงฉันจะมีกุญแจ แต่พ่อแม่ของฉันก็อยู่ในบ้าน ดังนั้นฉันจึงไม่กล้าเปิดประตูให้คุณเข้าไป"

"กนกอร เมื่อคืนผมคุยกับแม่ของผมแล้ว แม่ของผมทำไม่ดีจริง ๆ แต่ว่า การแต่งงานของผมไม่ได้ขึ้นอยู่กับแม่ของผม" นฤเบศวร์รู้ว่าพฤติกรรมของแม่เขา ทำให้ตระกูลภูสิทธ์อุดมโกรธ

ใครก็ตามที่มีความอดทนน้อย จะไม่สามารถทนกับสิ่งที่แม่เขาทำได้

กนกอรยังคงกินบะหมี่ต่อไป

"กนกอร ให้ผมเข้าไปขอโทษพี่ชายของคุณนะ"

กนกอรยังคงกินบะหมี่ต่อไป

นฤเบศวร์： “……”

เธอกินบะหมี่อะไร ถึงดูอร่อยขนาดนี้ เอาแต่กินและไม่สนใจเขาเลย

เมื่อเห็นเขาเข้ามา คนตระกูลภูสิทธ์อุดมก็ไม่รู้สึกแปลกใจเลย

พี่กอล์ฟเหลือบมองเขาและพูดขึ้นด้วยความรังเกียจ: "ไม่มีอะไรใหม่เลย"

นฤเบศวร์： “……”

เขาไม่มีอะไรใหม่จริง ๆ

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก้าวไปข้างหน้า วางกล่องอาหารที่หุ้มฉนวนกันความร้อนสามกล่องไว้บนโต๊ะอาหาร และพูดกับทุกคนว่า "ผมเอาอาหารเช้ามาฝากทุกคนครับ ลองชิมกันดูสิครับ"

แต่เขากอดช่อเงินไว้แน่น กลัวว่าจะถูกพี่กอล์ฟฉกไปอีก

พี่กอล์ฟนั้นอยากจะแย่งอยู่ แต่เนื่องจากปู่และพ่อแม่ของเขาอยู่ด้วย เขาจึงทำได้เพียงแย่งมันด้วยสายตา

"คุณเบศวร์ เราอิ่มกันหมดแล้ว คุณเอาอาหารของคุณกลับไปเถอะ"

ทักษอรยืนขึ้นและกำลังจะคืนกล่องอาหารสามกล่องให้กับนฤเบศวร์

“คือว่า ที่รัก ผม ผมเหมือนยังไม่อิ่มเลย”

พ่อของกนกอรพูดขึ้นอย่างระมัดระวัง

จากนั้นเขาก็ถูกภรรยาของเขาจ้องเขม็ง

นฤเบศวร์รีบพูดขึ้นว่า "คุณป้าครับ ผมนำอาหารเหล่านี้มาให้ทุกคนได้ชิม ไม่มีเหตุผลที่จะต้องนำมันกลับไป คุณลุง ลองชิมดูสิครับว่ารสชาติเป็นยังไง"

เขานำช่อดอกไม้เงินไปวางไว้ข้างคุณปู่ชรัณ เพื่อที่พี่กอล์ฟจะได้ไม่กล้าหยิบมันออกไป

จากนั้นเขาก็เปิดกล่องอาหารที่หุ้มฉนวนกันความร้อนไว้ แล้ววางอาหารเช้าแสนอร่อยเหล่านั้นลงบนโต๊ะทีละชิ้น

หลังจากที่กนกอรล้างจานเสร็จ เธอออกมาจากห้องครัว และเห็นนฤเบศวร์พยายามประจบประแจงครอบครัวของเธอ หลังจากนิ่งไปครู่หนึ่ง เธอก็ใช้โอกาสนี้รีบชิ่งหนีก่อน

"แม่คะ หนูไปทำงานแล้วนะคะ"

เธอพูดเสร็จก็รีบออกไปทันที

“กนกอร”

นฤเบศวร์รีบหยิบช่อดอกไม้และไล่ตามเธอไป ยัดช่อเงินไว้ในอ้อมแขนของเธอ และยิ้มอย่างสดใส "ช่อดอกไม้นี้สำหรับคุณ ผมหวังว่าคุณจะมีรอยยิ้มทุกวัน และอารมณ์ของคุณก็สวยงามเหมือนดอกไม้นี้”

ได้รับช่อดอกไม้เงินสองสามช่อทุกวันแบบนี้ ใคร ๆ ก็สามารถยิ้มได้เสมอ

ประโยคนี้ดังก้องอยู่ในใจของพี่กอล์ฟ