รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 384

“ผมไม่ได้เป็นอะไรกับเธอเสียหน่อย ทำไมต้องซื้อให้เธอด้วย?”

ยศพัฒน์ยิ้ม "คนอื่นเขาเคยช่วยนาย นายก็ต้องตอบแทนเขาหน่อยสิ สินค้าเหล่านี้ราคาไม่ใช่ถูก ๆ และราคาหลังจากที่พวกเขาออกสู่ตลาดก็แพงมาก นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันได้รับการ์ดเชิญเหล่านี้ พวกเขาให้มาเพราะภรรยาของฉัน ฉันจะเก็บไว้ให้ภรรยาของฉันครึ่งหนึ่ง"

ล้วนเป็นร้านสินค้าอัญมณีและแบรนด์เสื้อผ้า

เชิญเขาพาเทวิกาไปเลือกที่งาน แค่เทวิกาถูกใจ ไม่ว่าจะเป็นเครื่องประดับหรือเสื้อผ้าชุดใดก็จะมอบให้เธอฟรี ๆ ความเป็นจริงก็คือต้องการใช้ตัวเทวิกามาโฆษณา

ในอดีต ทุกครั้งที่ร้านค้าเหล่านั้นเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่ พวกเขาจะส่งสินค้าใหม่ไปยังคฤหัสน์เมเปิล เพื่อให้เหล่าภรรยาของตระกูลอริยชัยกุลใช้

นับตั้งแต่ที่ยศพัฒน์ประกาศการแต่งงาน พวกเขาจะยังคงส่งผลิตภัณฑ์ใหม่ไปยังคฤหัสน์เมเปิล และในขณะเดียวกันก็ส่งการ์ดเชิญไปให้ยศพัฒน์ พวกเขาไม่รู้มาก่อนว่าเทวิกาชอบแบบไหน ดังนั้น พวกเขาจึงต้องการให้เทวิกาไปเลือกเองที่งาน

ยศพัฒน์เป็นคนคลั่งไคล้รักภรรยา เมื่อเขาปรากฏตัวพร้อมกับภรรยาของเขา นั่นคือการสนับสนุนพวกเขา พวกเขาไม่เพียงแต่สามารถชนะใจคุณนายน้อยอริยชัยกุลได้เท่านั้น แต่ยังใช้ตัวตนของเขา ในฐานะคุณพัฒน์เพื่อโปรโมทอีกด้วย เรื่องดี ๆ แบบนี้ ใคร ๆ ก็ต้องการ

หลังจากที่อินทัชคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็รับการ์ดเชิญมา

เขาเป็นหนี้บุญคุณตระกูลกิจวณิชกุลจริง ๆ

เหอะ ก็เพราะทำงานให้เจ้านาย เขาถึงได้ติดหนี้บุญคุณตระกูลกิจวณิชกุล

ทักษะการตามตื๊อของหญิงสาวนั้นสุดยอดมาก!

ทันทีที่อินทัชออกไป นฤเบศวร์ก็เคาะประตูแล้วเข้ามา

เมื่อเห็นเขาเคาะประตูแล้วเข้ามา ยศพัฒน์ก็พูดว่า "ฉันคิดว่านายจะเตะเปิดประตูห้องทำงานของฉัน วางท่า แล้วเดินเข้าไปอย่างภาคภูมิเสียอีก"

"ฉันนฤเบศวร์เป็นคนที่ได้รับการสั่งสอนมา"

นฤเบศวร์เดินเข้ามา ดึงเก้าอี้ออกมาด้วยตัวเอง และนั่งลงตรงข้ามยศพัฒน์

"วันนี้ลมอะไรพัดมาล่ะ"

ยศพัฒน์ลุกขึ้น เดินไปเทน้ำสองแก้วด้วยตัวเอง และวางแก้วน้ำทั้งสองไว้ข้างหน้าเขา "ไม่มีลม ก็สามารถพัดคุณเบศวร์มาได้ มหัศจรรย์จริง ๆ"

“ยศพัฒน์ นายหัดพูดจาแปลก ๆ แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

นฤเบศวร์หยิบแก้วน้ำขึ้นมาจิบเล็กน้อย "ทำไมให้ฉันสองแก้ว"

"ความเป็นเกียรติของนายไง"

นฤเบศวร์กระตุกมุมปากของเขา เขามาที่นี่เพื่อขอวิชา ไม่ใช่เพื่อมีเรื่อง อดทนกับมันหน่อย

ยศพัฒน์กลับมานั่งที่ตำแหน่งเดิม สำรวจตัวนฤเบศวร์แล้วพูดขึ้นว่า "คิ้วขมวดเป็นปมเหมือนยังมีความโกรธแบบนี้ คุณเบศวร์คงจะโดนยั่วให้โกรธมากแน่ ๆ"

เนื่องจากการเย้าแหย่และเสียดสีของศัตรูตัวฉกาจ นฤเบศวร์จึงดื่มน้ำสองแก้วจนหมด จากนั้นถึงจะมองไปยังผู้ชายตรงหน้าที่กำลังได้ใจ ที่เหมือนกันคือ ทั้งคู่เป็นทายาทที่รับช่วงต่อของตระกูล ได้รับการศึกษาเหมือนกัน แต่ทำไมยศพัฒน์ถึงเก่งกว่าเขา และโชคดีกว่าเขา?

พูดง่าย ๆ คือได้รับเงื่อนไขและสิ่งแวดล้อมที่ดีกว่า!

"พัฒน์ ฉันได้ยินมาว่าเมียของนายเขียนนิยายนี่"

"ทำไม อยากสนับสนุนเมียของฉันเหรอ นายเอามือถือมาสิ แล้วฉันจะสอนคุณดาวน์โหลดแอป เติมเงิน แล้วก็อย่าลืมโดเนทใต้บทความของเมียฉันด้วย จำไว้ว่าอย่าโดเนทเป็นไข่อันขาด!"

ธนัทนั้นโดเนทไข่เป็นหมื่นฟองก็ทำให้ลำบากมากพอแล้ว

จนถึงตอนนี้เทวิกายังไม่รู้เลย

เพราะเธอเอาแต่ยุ่งอยู่กับการอัปโหลดทุกวัน และไม่มีเวลาอ่านความคิดเห็นและข้อมูลอื่น ๆ ของบทความ

เธอไม่รู้ ยศพัฒน์กับธนัทก็จะไม่มีทางเอ่ยปากบอกเธอก่อน

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง นฤเบศวร์ก็พูดขึ้นว่า "นายนี่มันจริง ๆ เลย แค่มีโอกาสก็คิดที่จะทำเงินจากฉัน ฉันจะมีเวลาอ่านนิยายได้ยังไง? ฉันเข้าไม่ถึง เราทุกคนเลยวัยแห่งความหมกมุ่นกับนิยายแล้ว ฉันคิดว่าเมียของนายเป็นนักเขียน และเป็นเพื่อนสนิทกับกนกอร ต้องรู้วิธีเอาใจกนกอรอย่างแน่นอน”

“นายว่า สามารถบอกฉันสักสองสามวิธีได้ไหม?”

นฤเบศวร์จะใช้วิธีที่ศัตรูตัวฉกาจแนะนำหรือไม่นั้น ตอนนี้ยังไม่รู้

อย่างไรก็ตาม เวลาผ่านไปเรื่อย ๆนฤเบศวร์ก็ไม่เคลื่อนไหวอะไร

พริบตาเดียว ก็ถึงวันหยุดสุดสัปดาห์อีกครั้งแล้ว

ในเช้าตรู่ การมาถึงของเฮลิคอปเตอร์ส่วนตัวหลายลำ ทำลายความเงียบสงบของคฤหัสน์เมเปิล

เฮลิคอปเตอร์ส่วนตัวเหล่านั้นลงจอดโดยตรงที่ลานจอดรถกลางแจ้งของคฤหัสน์เมเปิล

ไม่มีใครใช้เฮลิคอปเตอร์เป็นพาหนะในการเดินทาง นอกจากตระกูลสาระทาแห่งเมืองซูเพร่า

คนที่ลงมาจากเครื่องบินนอกจากประยสย์แล้ว ก็มีพ่อของเขาไซม่อน

ตอนนี้ทั้งพ่อและลูกมาเมืองแอคเซสซ์อย่างเปิดเผยและยิ่งใหญ่

วันนี้ตระกูลวาชัยยุงก็วางแผนที่จะกลับบ้านเช่นกัน และญาณินอยากจะตามตระกูลวาชัยยุงกลับไปยังชนบทเพื่อดูสถานที่ ๆเทวิกาเติบโตมา

ตอนที่เครื่องบินส่วนตัวหลายลำลงจอด พิชญ์สินีและญาณินซึ่งตื่นแต่เช้า กำลังเดินเล่นอยู่ในสวนของบ้านหลักใจกลางคฤหัสน์เมเปิล

เมื่อเห็นเครื่องบินส่วนตัวเหล่านั้น สีหน้าของญาณินก็ดูไม่ค่อยดีนัก เธอพูดกับพิชญ์สินีว่า "คุณพี่ เรากลับเข้าบ้านกันเถอะ"

“นั่นประยสย์ใช่ไหม”

เมื่อเห็นประยสย์ลงจากเครื่องบินก่อน พิชญ์สินีจึงพูดกับญาณินว่า "คุณพูดถึงลูกชายและลูกสาวของคุณทั้งวัน และวิกาก็อยู่เคียงข้างคุณ ตอนนี้ประยสย์ก็มาแล้ว ทำไมจู่ ๆ คุณถึงอารมณ์เสีย แล้วอยากเข้าบ้านล่ะ?”

ญาณินชำเลืองมองเครื่องบินส่วนตัว จากนั้นจับแขนของพิชญ์สินีและพาพิชญ์สินีกลับเข้าไปในบ้าน

ในปากก็พูดว่า "ฉันคิดถึงลูกชายของฉัน แต่ฉันไม่ต้องการเห็นผู้ชายที่ทรยศฉัน ซึ่งยังทำท่าทางเหมือนลำบากใจ ทำเหมือนยังรักฉันอย่างสุดซึ้งตอนอยู่ต่อหน้า ผู้ชายคนนี้ ฉันเห็นแล้ว ก็จะทำให้ฉันเหม็นและเบื่ออาหารไปหลายวันเลย”