รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 442

ได้ยินว่าเป็นผู้หญิง รอยยิ้มของเพื่อนร่วมงานหนุ่มก็ดูจริงมากขึ้น

เทวิกาปฏิเสธคำเชิญของเขาอ้อมๆ ทว่าไม่ได้ขัดขวางเขารอเดินลงไปข้างล่างกับเทวิกา

เขาสังเกตเทวิกามาระยะหนึ่ง เด็กสาวคนนี้มีความกระตือรือร้น ตั้งใจทำงานมาก แม้จะรูปร่างหน้าตาธรรมดา แต่นิสัยดี เขาจึงค่อยๆเกิดความรู้สึกดีๆด้วย ลองตามจีบสักหน่อย ดูสิว่าจะสามารถหาภรรยากลับบ้านไปฉลองตรุษจีนได้มั้ย

เห็นฝ่ายตรงข้ามยังรอเธอลงไปด้วยกัน เทวิกาก็อธิษฐานในใจ หวังว่าจะไม่ถูกผู้ชายจอมเอาแต่ใจของเธอเห็นเข้า

ไม่อย่างนั้น เขาเกิดหึงหวงขึ้นมา เอวของเธอคงรับไม่ไหว

เทวิกาที่เดิมเก็บโต๊ะอย่างรวดเร็ว ก็จงใจเก็บช้าลง แบบนี้รอตอนที่เธอลงไปชั้นล่าง ยศพัฒน์จะต้องออกจากบริษัทไปแล้วแน่นอน

แต่ก่อน พนักงานหลายคนล้วนมักจะไม่ค่อยเจอตัวยศพัฒน์ นับตั้งแต่ที่เทวิกาเข้าทำงานที่บี.เอ.เอ็ม.กรุ๊ป ทุกคนพลันค้นพบว่า มักจะสามารถพบกับท่านประธานในเวลาเข้างานหรือเลิกงานบ่อยๆ

เพื่อนร่วมงานสาวที่หลอกใช้เทวิกา เห็นเหตุการณ์นี้ ตอนที่เดินผ่านโต๊ะทำงานเทวิกา ก็แค่นเสียงเย็น ปากพึมพำอะไรสักอย่างที่เทวิกาได้ยินไม่ชัดเจน

เธอขี้เกียจจะไปสนใจ

ทำงานมาได้ระยะหนึ่งแล้ว เธอจึงรู้ว่าในสถานที่ทำงานนั้นซับซ้อน มองความรู้สึกที่แท้จริงของแต่ละคนไม่ออก

ถ้าไม่ใช่เพราะต้องกลับบ้านไปสืบทอดกิจการครอบครัว เทวิกาอยากจะบริหารร้านกาแฟของเธอไปตลอดชีวิต เวลาว่างก็เขียนนิยาย ผ่อนคลาย รู้สึกเป็นอิสระ ไม่ต้องประสบกับเหตุการณ์ที่คนปากหวานก้นเปรี้ยวมากเกินไป

นึกถึงชาติกำเนิดของตัวเอง ก็อดถอนหายใจในใจไม่ได้

ชีวิตที่เหลือหลังจากนี้ของเธอถูกกำหนดให้ต้องต่อสู้กันทั้งในที่ลับและที่แจ้ง

เพื่อนร่วมงานหนุ่มมีความอดทนมาก ดึงดันรอจนได้ลงไปชั้นล่างด้วยกันกับเทวิกา

พนักงานของสำนักงานใหญ่บี.เอ.เอ็ม.กรุ๊ปเยอะมาก แม้ว่าเทวิกาจะจงใจถ่วงเวลา แต่หน้าลิฟต์โดยสารก็ยังคงแน่นอยู่ดี

เธอจึงตัดสินใจเดินลงบันไดเสียเลย

“ท่านประธาน”

เพิ่งจะลงไปถึงชั้นล่าง ก็ได้ยินคนจำนวนมากทักทายยศพัฒน์

เทวิกาชะงักฝีเท้า

“ทำไมหรอ”

เพื่อนร่วมงานหนุ่มคนนั้นถามด้วยความเป็นห่วง

“ฉันลืมของน่ะ”

เทวิกาเอ่ยแล้วหมุนตัวเดินกลับไป

เพื่อนร่วมงานหนุ่มคนนั้นยืนมองเทวิกาเดินกลับไปอยู่ที่เดิม หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ท้ายที่สุดเขาก็เดินไปคนเดียว

เทวิกาบอกแล้วว่าจะไม่กินข้าวที่โรงอาหารของบริษัทในตอนกลางวัน ถึงเขายังรอต่อไป ก็ต้องแยกกับเทวิกาอยู่ดี

ความจริงแล้วเทวิกาไม่ได้กลับไปที่ห้องทำงาน แต่หลบอยู่บริเวณทางเลี้ยวของบันได มองเห็นเพื่อนร่วมงานหนุ่มเดินไปแล้ว เธอถึงได้ลงไปข้างล่างอีกครั้ง

สามัญชนคนธรรมดาแบบเธอที่อยู่ท่ามกลางกลุ่มคนหัวกะทิที่เดินกันขวักไขว่ไปมาอย่างคับคั่งนั้นไม่สะดุดตาแม้แต่น้อย

เธอเดินออกจากบี.เอ.เอ็ม.กรุ๊ปเงียบๆไปตลอดทาง รอรถประจำทางที่ขับผ่านโรงแรมเมเปิลอยู่ที่ป้ายรถเมล์

หาที่นั่งได้แล้วก็นั่งลง เธอถึงได้ส่งข้อความหายศพัฒน์ : สามี คุณรอฉันที่โรงแรม

หลังจากยศพัฒน์ได้รับข้อความ ก็โทรศัพท์หาเธอ

“สามี ฉันขึ้นรถประจำทางแล้ว ใช้เวลาไม่นานมาก คุณรอฉันก็พอ”

“โอเค ระวังด้วย ผมจะรอคุณที่โรงแรม”

เทวิการับคำเสียงหวาน

โรงแรมเมเปิลอยู่ห่างจากสำนักงานใหญ่ไม่นับว่าไกล เทวิกาจึงมาถึงในไม่ช้า

เมื่อเข้าไปในโรงแรม เธอก็ไม่ได้รีบร้อนไปหาผู้ชายของตัวเอง แต่มุดเข้าไปในห้องน้ำ และใช้น้ำยาล้างเครื่องสำอางที่พกติดตัวล้างเครื่องสำอางออก

มองลินท์ช่วยแต่งหน้าให้เธอนานขนาดนี้ เทวิกาก็แต่งเป็นแล้วเช่นกัน ไม่ต้องให้ลินท์ลงมือ เธอก็สามารถรับมือได้

ตอนนี้ลินท์กำลังยุ่งเรื่องงานแต่งงานของเธอกับกษิดิ จึงไม่มีเวลาช่วยแต่งหน้าให้เธออีก

ยิ่งไปกว่านั้น ลินท์ก็มีอาการแพ้ท้องรุนแรงมาก กินอะไรก็อาเจียนออกมา กษิดิที่เห็นก็สงสารอย่างยิ่ง แทบอยากจะเป็นคนอาเจียนแทนเธอ

“วิกา ชเนนทร์”

น้ำเสียงคุ้นหู สุภาพอ่อนโยนดังลอยมา

คนที่ยืนอยู่ข้างยศพัฒน์ก็คือกิติยา

น่าจะเป็นการพบกันโดยบังเอิญ จึงคุยเรื่อยเปื่อยกันสองสามประโยค ที่ทำให้คนประหลาดใจก็คือกิติยาก็ถือดอกไม้ช่อหนึ่งเช่นกัน นอกจากดอกไม้ ในมือเธอยังถือถุงอีกใบ ดูท่าจะเป็นเสื้อผ้า

เมื่อเห็นว่าชเนนทร์ก็ถือดอกไม้เช่นกัน ดวงหน้าเย็นชาของกิติยาจึงมีประกายอบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย

“พี่ติยา”

เทวิกายิ้มหวาน เอ่ยทักทาย

ตอนที่กิติยาเผชิญหน้ากับเทวิกานั้นอบอุ่นมากอย่างเห็นได้ชัด เทวิกาไม่เพียงแต่เป็นน้องสาวของชเนนทร์ แต่ยังเป็นเพื่อนสนิทของณิศาด้วย ณิศาคบเทวิกาเพื่อนคนนี้แล้ว จำนวนครั้งที่ออกจากบ้านก็มากขึ้น รอยยิ้มก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน

กิติยาคิดว่าสิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นความสุขที่เทวิกานำมาให้น้องสาว ดังนั้นจึงเป็นมิตรกับเทวิกาเป็นพิเศษ

“วิกา”

กิติยายิ้มอย่างหาได้ยาก

หลายคนทักทายกันสองสามประโยคแล้ว เทวิกาก็เอ่ยอย่างรู้ดีว่า “พี่คะ พี่ติยา ฉันกับพัฒน์ไปกินข้าวก่อนนะ”

ชเนนทร์ตอบอืม

เทวิกาดึงตัวสามีจากไปอย่างรวดเร็ว

แต่กลับไปหลบอยู่อีกด้าน

ยศพัฒน์หลุดหัวเราะ พลางเอ่ยว่า “วิกา พวกเราดูอย่างเปิดเผยก็ได้ ไม่ต้องหลบๆซ่อนๆ ทำเหมือนกับพวกเราลักลอบรักกันอย่างนั้นแหละ”

“พวกเราอยู่ตรงนั้น พี่ชายฉันกับพี่ติยาจะรู้สึกเขินอายไม่มากก็น้อย แม้ว่าพวกเราจะอยากลักลอบรักกันก็ไม่สำเร็จ เพราะพวกเราเป็นสามีภรรยาตามกฏหมาย สามีภรรยาตามกฏหมายจะลักลอบรักกันได้ยังไง”

ยศพัฒน์ยิ้ม เขายังอยากจะพูดอะไร แต่เห็นภรรยาตัวน้อยตั้งใจมองคู่รักคู่นั้น และมีท่าทางขี้เกียจจะสนใจเขา เขาก็ทำได้แค่มองเธอด้วยความรักและตามใจ