รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 505

“ชล พลอย พวกแกหยุดเดี๋ยวนี้นะ！”

คุณหญิงสามวิ่งไล่ตามออกไปด้วยความโกรธ

คนที่ไม่ห้ามปรามก็วิ่งตามออกไปด้วย

และในที่สุดห้องรับแขกก็เงียบลงเหมือนเดิม อย่างรวดเร็ว

คนรับใช้รีบเก็บกวาดห้องรับแขกให้เรียบร้อย แต่ในใจก็รู้สึกสงสัย ข้างล่างวุ่นวายขนาดนี้ คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงกลับมาลงมาดูเลย คือไม่รู้ว่ามีเรื่องเกิดขึ้นจริงหรือแกล้งไม่รู้กันแน่？

ญาณินเหมือนยังดูไม่หนำใจเลย

เมื่อกี้พวกเขาต่อสู้กันอย่างเมามัน ถึงแม้จะเสียงดังมาก แต่ว่า เมื่อได้เห็นคนที่ตัวเองเกลียด สุนัขกับสุนัขกัดกัน ถึงแม้จะเสียงดังไปหน่อยแต่ก็คุ้มค่า

“ณิน”

เสียงอ่อนโยนทุ้มต่ำดังขึ้นมาจากด้านหลัง

ญาณินหันกลับไปโดยสัญชาตญาณ และเกือบล้มเข้าไปในอ้อมอกของไซม่อน ทำให้เธอตกใจและเดินถอยหลังโดยสัญชาติญาณ แต่เนื่องจากเธอยืนอยู่ทางเข้าบันได เมื่อเธอถอยหลัง เท้าเหยียบไม่โดนอะไร ทำให้เธอล้มไปข้างหลังทันที

มืออันทรงพลังคู่หนึ่ง โอบรอบเอวของเธอไว้อย่างรวดเร็ว และเธอก็ถูกดึงกลับอย่างง่ายดายด้วยมืออันทรงพลังนั้น

เมื่ออยู่ในอ้อมอกของไซม่อน มีความรู้สึกทั้งคุ้นเคยและแปลกประหลาด ทำให้ญาณินหยุดชะงักไปสักพัก เมื่อตั้งสติได้ ก็รีบผลักตัวไซม่อนออก

สีหน้าดำดิ่งลง แล้วพูดออกมาอย่างเย็นชาว่า： “คุณทำฉันตกใจหมดเลย？”

เธอไม่รู้เลยว่าเขาอยู่ด้านหลังของเธอ

ผู้ชายคนนี้เวลาเดินไม่มีเสียงเลยหรือยังไง？

หรือว่าเมื่อกี้เธอดูหนังเพลินเกินไป？

“ผมจะลงไปชั้นล่าง”

ไซม่อนพูดออกมาอย่างไร้เดียงสา

ญาณินสะอึกพูดไม่ออก

เขาหมายความว่าเธอขวางทางเขาเหรอ

“ต้องขอโทษจริงๆ ที่ขวางทางคุณที่เป็นเจ้าของบ้าน ทำให้คุณไม่สามารถลงช่วยคนรักของคุณได้ในทันที เห็นคนรักของคุณถูกกานต์รังแกขนาดนั้น คงปวดใจมากสินะ？ตอนนี้วิ่งตามออกไป ยังสามารถกลายเป็นฮีโร่ช่วยเหลือสาวงามได้ทันนะ”

คำพูดของญาณินเย็นชามาก

แต่เมื่อฟังเข้าไปในหูของลูกสาวแล้ว กลับดูเหมือนเป็นอาการหึงหวง

ผู้ชายที่อยู่ข้างกายเธอเอามือไปเตะมือเธอเบาๆ

เทวิกามองไปที่ยศพัฒน์ ยศพัฒน์กะพริบตากับตา เทวิกาเข้าใจขึ้นมาทันที จากนั้นรีบย่องเบาๆ ออกไปข้างนอกกับสามีทันที

เพราะเดี๋ยวจะกลายเป็นก้างขวางคอ

หนังข้างนอกยังคงมีสีสันเหมือนเดิม

ณิชกานต์สมกับที่เป็นคุณหญิงสามจริงๆ เมื่ออยู่ในพื้นที่ของตัวเอง ไม่ยอมให้พลอยมาทำตัวกำเริบเสิบสานเด็ดขาด หลังจากที่เธอวิ่งไล่ตามพลอยทันแล้ว ทั้งสองคนก็ได้ตบตีกันขึ้นมาอีกครั้ง

พลอยเป็นวิชาการต่อสู้อยู่ เมื่อกี้ตบตีการที่ห้องรับแขก พลอยคาดไม่ถึงว่าคุณหญิงสามจะเหมือนคนบ้า เข้ามาก็ลงมือจัดการเธอเลย บวกกับคุณหญิงสามมีพรรคพวกเยอะ เธอถึงกลายเป็นผู้แพ้คนนั้น

ส่วนเวลานี้ เนื่องจากเจนสันสองพี่น้องกลับมาแล้ว และฝีมือของทั้งสองคนก็ใช้ได้ เป็นไปไม่ได้ที่จะปล่อยให้พลอยใช้วิชาการต่อสู้ที่มีล้มแม่ของพวกเขาได้เด็ดขาด

ดังนั้น พลอยยังคงเป็นผู้ถูกกระทำคนนั้น

เทวิกาและสามีมองไปจากไกลๆ จึงเปลี่ยนเส้นทางเดิน เพราะไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย

ที่คุณหญิงสามลงมาจัดการพลอยอีกครั้ง เป็นเพราะเธอเป็นคนจุดชนวนขึ้นมา

ทั้งคู่เดินห่างออกไปจากความวุ่นวาย และเดินไปเดินมา ก็เดินไปถึงตรงสนามหญ้าใหญ่นั้น สนามหญ้านั้นใหญ่จริงๆ มิน่าหล่ะประยสย์ถึงชอบคุยโทรศัพท์ส่วนตัวที่นั่น เพราะสนามหญ้าใหญ่พอ เมื่อเขาไปยืนอยู่ตรงกลาง ถึงแม้ว่าจะมีคนต้องการแอบฟัง ก็ไม่มีทางได้ยิน แถมไม่มีที่ซ่อนตัวอีกด้วย

เทวิกเคยได้ยินพี่ชายพูดถึงเรื่องนี้มาก่อน เวลานี้สองสามีภรรยาจูงมือกันและเดินไปถึงตรงกลางของสนามหญ้า เทวิกาถึงพูดออกมาอย่างไว้วางใจว่า： “ยศพัฒน์ ฉันคิดถึงบ้านแล้ว คิดถึงบ้านหลังนั้นของพวกเราแล้ว ที่นั่นเต็มไปด้วยความอบอุ่น สงบ เวลาอยู่ข้างนอกถึงแม้จะว้าวุ่นแค่ไหน แต่เมื่อกลับไปถึงบ้านหลังนั้น จิตใจก็จะค่อยๆ สงบใจเย็นลง。”

เธอเล่าเรื่องของมือที่สามกับคู่สมรสทะเลาะตบตีกันอย่างละเอียดและมีสีสันให้เพื่อนสนิทฟัง ให้กนกอรรู้สึกเหมือนอยู่ในเหตุการณ์ด้วย

กัญณิศาที่อยู่ข้างๆ เห็นกนกอรกอดโทรศัพท์อยู่แล้วคุยซุบซิบนินทากับเทวิกา ไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี เพราะเธออยากรู้หลังจากที่ประยสย์กลับไปแล้วเป็นยังไงบ้าง

แต่ก็ไม่กล้าถามออกมาโดยตรง

เมื่อนึกถึงเทวิกาก็ได้กลับไปเมืองซูเพร่าแล้ว ต่อไปประยสย์คงมาเมืองแอคเซสซ์น้อยมาก เธอคงไม่ต้องใช้ชีวิตอย่างวิตกกังวลอีกแล้ว ทำให้ กัญณิศาอารมณ์ดีขึ้นมาทันที

ความรู้สึกที่ถูกคนจับจ้องเฝ้าดูอยู่ตลอดเวลาไม่ดีเท่าไหร่นัก

บางครั้ง กัญณิศาก็คิดเหมือนกัน หรือเป็นเพราะพระเจ้ากำลังลงโทษเธออยู่

งานที่เธอทำ จำเป็นต้องเฝ้าดูคนอื่น แอบถ่ายคนอื่น เหมือนปาปารัสซี่ จากนั้น พระเจ้าจึงให้เธอลิ้มลองรสชาติของการถูกเฝ้ามองบ้าง

อืม นี่ต้องเป็นการลงโทษจากพระเจ้าแน่ๆ เลย

เพื่อนรักทั้งสองคนคุยกันนานมาก กว่าจะคุยจบ

“วิกา ยศพัฒน์”

ในขณะที่ญาณินเดินมานั้นได้เรียกลูกสาวและลูกเขยไปด้วย

“แม่”

เมื่อสองสามีภรรยาหันหน้าไป ก็เห็นคุณแม่คนสวยพอดี เทวิกายิ้มให้กับคุณแม่ทันที

“แม่ ฟ้าใกล้มืดแล้ว อากาศยิ่งหนาว ทำไมแม่ไม่ใส่เสื้อผ้าเยอะหน่อย”

“แม่ไม่หนาว”

เธอเป็นคนเมืองซูเพร่าแต่กำเนิด ชินกับอากาศของเมืองซูเพร่าแล้ว

เทวิกาสังเกตเห็นริมฝีปากคุณแม่แดงก่ำขึ้นกว่าเดิม ไม่รู้เป็นเพราะเธอคิดไปเองหรือเปล่า？