รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 515

“ทำไมถึงเป็นหวัดไปได้?” คุณปู่ถามขึ้นมาอย่างเป็นห่วง

เหมือนคุณย่าจะเดาสาเหตุออก กำลังอยากพูดอะไร ก็นึกขึ้นมาได้ว่าหลานชายหลานสาวและหลานเขยอยู่ที่นี่ด้วย คำพูดที่เธออยากพูดจึงถูกกลืนกลับลงไป

“พ่อ ผมไม่เป็นไรครับ”

ไซม่อนบอกให้พ่อวางใจ แล้วมองไปที่ลูกสาว เขาถามขึ้นว่า “แม่แกยังไม่กลับมาอีกเหรอ? โทรศัพท์หาแม่แกซิ บอกให้แม่แกกลับมากินอาหารเช้า”

“แม่หนูบอกว่าอีกเดี๋ยวแม่ค่อยมากินค่ะ แม่ยังบอกอีกว่าให้จับตาดูพ่อดื่มน้ำขิงให้หมด กินข้าวให้อิ่ม แล้วถึงจะไปบริษัทได้”

ไซม่อนยังรู้สึกผิดหวังที่ไม่เป็นท่านภรรยา พอได้ยินคำพูดนี้ของลูกสาว อารมณ์ของเขาก็ดีขึ้นมาเลย

ที่จริงณินก็ยังเป็นห่วงสุขภาพของเขาอยู่

แล้วหันมองน้ำขิงที่ลูกสาวต้มให้เองกับมือ ใส่ขิงเยอะไปหน่อย กลิ่นขิงรุนแรงมาก เขาแค่ดมก็รู้สึกถึงความเผ็ดแล้ว แต่ว่าเป็นของที่ลูกสาวทำให้เองกับมือ แล้วท่านภรรยาก็สั่งให้ลูกสาวมาจับตามองเขาดื่มอีก

เขาไม่อาจทำลายความหวังดีของภรรยาได้

ไซม่อนยกน้ำขิงถ้วยใหญ่นั่นขึ้นมา แล้วดื่มจนหมดอย่างอารมณ์ดี

พอดื่มเสร็จแล้ว และวางถ้วยลง ก็พบว่าทุกคนกำลังจ้องมองมาที่เขา

“กินข้าวครับ”

เขาพูดขึ้นมาประโยคหนึ่งเรียบ ๆ

ประยสย์แตะน้องสาวตรงใต้โต๊ะไปเบา ๆ ทีหนึ่ง พอมองไปที่เทวิกาอีกครั้ง เขาก็แอบชูนิ้วโป้งให้เทวิกาอันหนึ่ง

ดวงตาคู่สวยของเทวิกาเป็นประกาย หัวคิ้วและดวงตาเต็มแฝงไปด้วยรอยยิ้ม

พ่อเธออยากตั้งใจเป็นหวัด แล้วให้แม่เธอมาสงสาร แต่เธอกลับต้มน้ำขิงถ้วยใหญ่มาให้พ่อเธอขับไอเย็น คิดว่าแผนการของพ่อเธอน่าจะล้มเหลวแล้วแน่ ๆ

หวังว่าพอพ่อตั้งสติขึ้นมาได้แล้ว คงจะไม่โทษเธอเป็นกาวใจที่ไม่ดีหรอกนะ

ผู้อาวุโสของตระกูลสาระทาทั้งสองมองไปที่ลูกชาย แล้วก็มองมาที่หลานสาว คุณปู่ดูมีท่าทีปกติ แต่สีหน้าของหญิงชรากลับดูไม่ดีเท่าไหร่

ตั้งแต่พลอยกับชลมีความสัมพันธ์กัน ไซม่อนกับญาณินก็เหมือนจะมีแววคืนดีกันขึ้นมา แค่คำพูดประโยคเดียวของญาณินก็ทำให้ไซม่อนยอมกินยอมดื่มอย่างว่าง่าย หญิงชรารู้สึกว่าเธอทำทุกวิถีทางแล้ว ก็ยังไม่สามารถดึงใจของลูกชายออกมาจากญาณินได้

“ไซม่อน พวกสองแม่ลูกพลอยนั่น……”

ในใจหญิงชรารู้สึกไม่สบายใจ อยู่ ๆ ก็เอาเรื่องที่สองแม่ลูกพลอยไพลินมาหาออกมาพูด

“แม่ครับ แม่อายุมากแล้ว ใช้ชีวิตยามแก่กับพ่อไปดี ๆ เถอะนะครับ”

ไซม่อนพูดออกไปเรียบ ๆ ประโยคหนึ่ง จากนั้นก็วางถ้วยกับตะเกียบลง แล้วดึงกระดาษแผ่นหนึ่งมาเช็ดมุมปาก จากนั้นก็ดึงเก้าอี้ออกแล้วลุกขึ้น แล้วก้าวเท้าเดินออกไปข้างนอก

ไม่อยากฟังแม่ที่แก่ชราพร่ำบ่นอีก

“คุณปู่ คุณย่า ผมกินอิ่มแล้วครับ ผมกลับบริษัทก่อนนะครับ”

ประยสย์ก็วางถ้วยกับตะเกียบลง แล้วก็ลุกขึ้นจากไปเหมือนกัน

บนโต๊ะอาหาร เหลือแค่คนชราทั้งสองและคู่สามีภรรยาเทวิกา

“วิกา เดี๋ยวมาช่วยเตรียมบัตรเชิญกับย่าหน่อยนะ บ้านเราจะจัดงานเลี้ยงเพื่อหนูสักหน่อย”

ลูกชายและหลานชายต่างก็ไม่ไว้หน้าเธอ ในใจหญิงชรารู้สึกไม่สบายใจมาก บนใบหน้าไม่แสดงออกอะไร และยังสามารถพูดคุยกับเทวิกาได้อย่างอารมณ์ดีเหมือนไม่มีเรื่องอะไรอีก

“เดี๋ยวย่าจะบอกกับเธอว่าตระกูลไหนในเมืองซูเพร่าบ้างที่สามารถคบหาได้ ตระกูลไหนบ้างที่มีปฏิสัมพันธ์กับตระกูลสาระทาเรา อ๋อใช่แล้ว ย่าได้โทรหาคุณฮาน่าให้มาช่วยวัดตัวให้หนูด้วย จะได้ช่วยหนูสั่งตัวชุดราตรีหลาย ๆ ชุดหน่อย”

“คุณฮาน่าเป็นดีไซเนอร์ที่มีชื่อเสียงที่สุดของเมืองซูเพร่าเรา พวกคุณนายกับคุณหนูในสังคมไฮโซ ต่างก็ชอบใส่ชุดที่เธอออกแบบ”

“คุณย่าคะ เวลาที่จะจัดงานเลี้ยงกำหนดเสร็จหรือยังคะ? มาตัดชุดตอนนี้ คงจะไม่ทันมั้งคะ?”

“คุณย่า หนูมีเงินค่ะ”

ปากของเทวิกาบอกปฏิเสธไป แต่มือกลับซื่อสัตย์มาก ยื่นไปรับการ์ดดำใบนั้นมาแล้ว

ตอนที่ไปเดินชอปปิ้งนั้น จะต้องตามอาสะใภ้รองกับอาสะใภ้สามมาด้วย จะได้อวดการ์ดดำที่หญิงชราให้เธอมาสักหน่อย!

พอนึกถึงว่าสีหน้าของอาสะใภ้ทั้งสองจะดูแย่แค่ไหน เทวิกาก็อารมณ์ดีขึ้นมาทันที

พอกินอาหารเช้าเสร็จแล้ว หญิงชราไม่ได้ไปเตรียมการ์ดเชิญกับเทวิกาโดยทันที แต่กลับไปนั่งอยู่ที่เก้าอี้ชิงช้าสวนหลังบ้าน ไม่รู้ว่าครุ่นคิดอะไรอยู่

สองแม่ลูกพลอยไพลินที่ยังถูกขวางอยู่ตรงหน้าประตูคฤหาสน์ มองเห็นสองพ่อลูกไซม่อนออกมาจากคฤหาสน์ติด ๆ กัน แต่รถของสองพ่อลูกกลับไม่ได้หยุดลงเพื่อพวกเธอสองแม่ลูก

จ้องมองขบวนรถของไซม่อนขับออกไปไกล ๆ ตาของพลอยไพลินก็แดงขึ้นมาเลย น้ำตาเอ่อล้นขึ้นมาแล้วพูดกับแม่อย่างคับข้องใจขึ้นว่า “แม่ ตอนนี้ไซม่อนแค่มองหนูทีหนึ่งก็ยังกลัวว่าลูกตาของเขาจะสกปรก? เขาคิดว่าหนูสกปรกแล้ว”

“เมื่อก่อน ตำแหน่งตรงข้างกายเขาต้องเป็นของหนู ไม่มีใครกล้าขวางหนูที่ประตูคฤหาสน์หลังนี่ แต่ตอนนี้……รอก็รอมาตั้งนาน ด่าก็ด่าแล้ว ก็ยังไม่มีใครปล่อยให้หนูเข้าไปอีก”

พลอยไพลินพูดขึ้นมาอย่างรุนแรง “แม่ หนูไม่ยอมนะคะ!”

พอสองแม่ลูกญาณินกลับมา ลมของตระกูลสาระทาก็เปลี่ยนทิศทางไป หลายปีที่เธอลำบากลำบนมา จะต้องมาพ่ายแพ้ไปแบบนี้ เธอไม่พอใจ ไม่พอใจจริง ๆ!

ตำแหน่งนายหญิงใหญ่ของตระกูลสาระทาควรจะเป็นของเธอ!

ทำไมญาณินถึงไม่ไปตายซะ?

ทำไมเธอจะมีสติขึ้นมาด้วย?

“พลอย……”

คุณแก้วร้องเรียกขึ้นมาอย่างปวดใจ แต่กลับไม่รู้ว่าจะกล่อมลูกสาวยังไง

รักกันมาตั้งหลายปี ตาเห็นว่าความสุขอยู่ใกล้แค่เอื้อมแล้ว แต่อยู่ ๆ กลับมาขาดตอน เป็นใครก็ไม่พอใจทั้งนั้น!