รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 603

ยศพัฒน์พยักหน้าและพูดว่า: “แม่เบื่อการอยู่บ้าน ปล่อยให้เธอทำในสิ่งที่เธอชอบ ไม่ใช่แค่ฆ่าเวลา แต่ยังทำให้เธอรู้สึกร่าเริงด้วย”

ตอนแม่ยายอยู่ในเมืองแอคเซสซ์เธอมีความสุขมาก

หากไม่ใช่เพราะตระกูลสาระทาต้องการความช่วยเหลือในตอนนี้ ทั้งยศพัฒน์และภรรยาของเขาต้องการพาแม่ยายกลับไปอาศัยอยู่ที่เมืองแอคเซสซ์มากกว่า

แม้ว่าในเมืองซูเพร่าไม่มีใครกล้าที่จะประเมินยศพัฒน์ต่ำเกินไป แต่มันจะดีกว่าหากอยู่ในอาณาเขตของเขาเอง

“เธอสามารถทำงานที่บ้านได้”

หลังจากไซม่อนพูดจบ โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น และเขาก็รับสาย ไม่รู้ว่าใครโทรมาหาเขา แต่เขาตอบเสียงอืมบละอกว่าเขาเข้าใจแล้ว จากนั้นก็วางสายและพูดกับลูกชายและลูกเขยของเขาว่า: “ปู่และย่าของลูกกลับมาจากโรงพยาบาลแล้ว ลูกๆกลับไปที่คฤหาสน์ก่อนเลย พ่อจะอยู่ที่นี่สักพัก”

เขาอยู่ที่บ้านก็มักจะอยู่ในห้องทำงานตลอดทั้งวัน

ไซม่อนลุกขึ้นและจากไป

“พ่อครับ ผมกลับก่อนนะครับ”

ยศพัฒน์ยังรู้ต้องพูดอะไร

ประยสย์ตอบเสียงอืม

หลังจากดูลูกชายและลูกเขยเดินออกไป เขาก็ยกมือขึ้นลูบที่ขมับ รู้สึกปวดหัวมากเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเขากับลูกชาย

เขารู้ว่าลูกชายยังนับถือเขาเหมือนพ่อ แต่ยี่สิบปีที่ผ่านมา ความสัมพันธ์พ่อลูกเข้ากันได้เรียบง่าย ไม่เคยมีความอบอุ่น ทว่าตอนนี้ แม้ลูกชายจะรู้ถึงความลำบากใจและรู้ว่าเขาแสดงละครอยู่ แต่วิธีการอยู่ร่วมกันถูกกำหนดไว้แล้ว จึงยากที่จะแก้ไขและยากที่จะเปลี่ยนในเวลาอันสั้น

ไม่นานหลังจากที่ยศพัฒน์กลับมาที่บ้านหลัก ผู้นำคนก่อนและภรรยาของเขาก็เข้ามา

ประยสย์ไม่กลับมา เขาขับรถออกไปพร้อมกับบอดี้การ์ดกลุ่มหนึ่ง อาจจะไปที่บ้านของตระกูลธวัชพลังกรเพื่อตามหาแม่ของเขา

“คุณปู่ คุณย่า”

เทวิกามอบเด็กในมือให้ยศพัฒน์แล้วก้าวไปข้างหน้า ประคองหญิงชราไว้และถามด้วยท่าทางเป็นห่วงว่า: “คุณย่าคะ ลุงสามเป็นอย่างไรบ้างค่ะ”

ใบหน้าของหญิงชราเศร้าหมอง

เนื่องจากกัญณิศาและคนอื่นๆยังอยู่ที่นั่น จึงแสดงอารมณ์ออกมาไม่ได้และพูดว่า: “ยังหลับอยู่”

เธอไม่ต้องการพูดอะไรมากกว่านี้

เทวิกาไม่ได้โง่ ดังนั้นเธอจึงรู้ความหมายของหญิงชรา

หญิงชรายังคงต้องการจับคู่ณิศากับพี่ชายของเธอ ดังนั้นแน่นอนว่าเธอจะไม่เปิดเผยเรื่องอื้อฉาวในครอบครัวของเธอต่อหน้าณิศา ดังนั้นเธอจึงหยุดถามอย่างชาญฉลาด และเพียงแค่ปลอบโยนหญิงชราด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลเพื่อให้เธอมีความสุข

“พ่อหลานล่ะ”

“อยู่ในห้องทำงานค่ะ”

“แม่หลานล่ะ”

“กลับไปบ้านยายค่ะ”

หญิงชรามีสีหน้าไม่ค่อยดีนัก

ด้วยหลายสิ่งหลายอย่างที่เกิดขึ้นที่บ้าน ลูกสะใภ้คนโตกลับๆบ้านตัวเองไปโดยไม่สนใจใยดีอะไร บ้านของเธอมีอะไรน่ากลับอีก ทั้งครอบครัวเสียชีวิตเหลือเพียงหลานชายอย่างธนัทเท่านั้นที่อยู่

ทว่าหญิงชราก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

เมื่อนึกถึงคุณหญิงสองที่ยังบาดเจ็บอยู่ หญิงชราและสามีของเธอจึงไปที่บ้านสองอีกครั้ง

หลังจากที่หญิงชราและสามีเธอจากไป ชเนนทร์ก็พูดกับน้องสาวของเขาว่า: “วิกา พี่กับพี่ณิศาของเธอจะกลับไปก่อนนะ ตอนนี้บ้านของเธอวุ่นวายมาก และถ้าเราอยู่ต่อก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้เลย ยังทำให้ต้องเสียสมาธิไปกับเรา”

เทวิกาไม่เต็มใจที่จะปล่อยพี่ชายของเธอจากไป แต่เธอไม่สามารถรั้งไว้ได้

“อยู่ทานข้าวกันก่อนสิ”

กิติยาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า: “เราตื่นสายและกินกันช้า ตอนนี้เราจึงยังไม่หิวกัน ไม่ต้องกินกันหรอก และใช้เวลากลับไปแค่สามชั่วโมง เราค่อยกลับไปกินกันดีกว่า”

เธอเป็นคนที่ไม่ชอบตระกูลสาระทามากที่สุด

สายตาของนายน้อยสองของตระกูลสาระทาที่มองน้องสาวของเธอ เธอรู้ทันทีว่าเจนสันสนใจน้องสาวของเธอ

ฮึ่ม มีเธออยู่ทั้งคน เธอจะไม่มีวันปล่อยให้น้องสาวของเธอแต่งเข้าตระกูลสาระทาที่อยู่ห่างไกลหรอก

เมื่อเขาแต่งงานกับเธอ เขาสาบานอย่างลับๆว่าในชีวิตนี้ เขาจะปกป้องเธอให้ปลอดภัยอย่างแน่นอน

แม้ฟ้าจะถล่ม เขาก็จะค้ำมันไว้

เธอแค่มีมีความสุขเป็นภรรยาของเขาไปวันๆก็พอ

และจะดีมากถ้ากำเนิดลูกสาวที่น่ารักให้เขา

หลังจากที่เทวิกาบอกว่าเธอต้องการมีลูก ยศพัฒน์ก็ฝันที่จะมีลูกสาว

ลูกสาวที่เหมือนเธอและคล้ายกับเขาจะต้องเป็นตุ๊กตาตัวน้อยที่น่ารักและสวยงามมากแน่ๆ

“ร้านขายเครื่องประดับของฉันก็กำลังจะเปิดทำการแล้ว ฉันมีงานทำ และมีชีวิตที่มีความสุข”

“แม่ แม่ แม่……”

เสียงร้องของพิรัตน์ดังมาจากแต่ไกล

พี่เลี้ยงอุ้มเขาและเดินไปหาเทวิกาและยศพัฒน์ย่างรวดเร็ว พร้อมกับเกลี้ยกล่อมแมวน้อยที่กำลังร้องไห้ขณะเดิน

ตอนที่เด็กน้อยกำลังร้องไห้ เทวิกาและคนอื่นๆไม่อยู่ที่นั่น เหล่าพี่เลี้ยงไม่มีใครเกลี้ยกล่อมเขาได้ เขาร้องไห้จนสามารถท้องฟ้าถล่ม ภูเขาแม่น้ำเปลี่ยนสี และร้องไห้จนตาบวมเหมือนลูกพีช เสียงก็แหบแห้ง

“คุณหนู คุณหนูคะ คุณชายน้อยพิรัตน์กำลังร้องไห้และตามหาคุณค่ะ”

ตอนเทวิกาส่งพี่ชายของเธอขึ้นเครื่องบิน พิรัตน์กำลังหลับอยู่ เธอจึงไม่ได้พาเจ้าตัวเล็กไปด้วย

ใครจะคิดว่าเจ้าตัวเล็กจะตื่น

หลังจากตื่นขึ้น เขาไม่เห็นสาวงามที่เขาเรียกว่าแม่ จึงเริ่มใช้ทักษะร้องไห้ของเขา ร้องไห้จนพี่เลี้ยงปวดหัว และรีบกอดเขาไปหาเทวิกา

“แม่ แม่……”

เมื่อเห็นเทวิกา พิรัตน์ก็ร้องไห้และยื่นมือออกมา

เทวิกาก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว กอดแมวน้อยที่กำลังร้องไห้จากอ้อมแขนพี่เลี้ยง และเกลี้ยกล่อมว่า: “แม่อยู่นี่ อย่าร้องไห้แล้ว”