รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 606

“มีเรื่องเกิดขึ้นกับอาสาม ปู่และย่าของลูกก็รักอาสามของลูกมากกว่า ลุงของลูกอาจจะต้องจัดการเรื่องนี้ก่อนมั้ง”

คุณยศกรแก้ตัวให้พี่ชายคนโตของเขา แต่เขารู้อยู่ในใจว่าพี่ชายคนโตของเขาไม่ต้องการสนใจเรื่องนี้

ธนภรณ์พูดอย่างใจเย็น: “มันเป็นไปไม่ได้เลยที่ลุงจะจัดเรื่องของอาสาม อย่าลืมว่าคุณพลอยเคยเป็นแฟนของลุง”

คุณยศกรและคุณหญิงรองมองหน้ากันแล้วไม่พูดอะไร

ลูกสาวของพวกเขามักจะเป็นคนเงียบๆ แต่ต้องบอกว่าเธอวิเคราะห์เก่งมากจริงๆ

“ภรณ์ ลูกคิดว่าใครทำร้ายแม่”

ธนภรณ์ไม่ตอบ แต่เพียงพูดว่า: “พ่อคะ ถ้าสืบไม่เจอก็เลิกเถอะค่ะ ต่อไปแม่ระวังตัวให้มากขึ้นก็พอ พ่อคุยกับแม่ไปก่อนนะคะ หนูจะกลับห้องไปทบทวนหนังสือ”

ขณะที่เธอพูด เธอจากไปโดยไม่รอให้พ่อแม่ของเธอตอบเธอ

หลังจากที่ประตูปิดลง คุณยศกรพูดกับภรรยาของเขาว่า: “ลูกสาวของเราฉลาดมากจริงๆ แต่เธอไม่ชอบสุงสิงกับใคร เธอเป็นคนเงียบๆ ไม่เก่งเรื่องเอาใจคนอื่นเท่าลินน์”

ยิ่งไม่เหมือนเทวิกาที่เป็นที่รักของผู้คนนับพันทันทีที่เธอกลับมา แม้แต่อาอย่างพวกเขายังต้องตีหน้าเอาใจเทวิกา

“ไม่เอาใจใครไม่เป็น แล้วถ้าคราวหน้าแม่แบ่งสมบัติ เธอต้องเสียเปรียบแน่”

คุณหญิงรองไม่ชอบที่ลูกสาวปากไม่เก่ง ไม่รู้จักเอาใจคนอื่น

คุณยศกรยิ้มและพูดว่า: “ก็คงมีบ้าง อีกอย่างเราไม่ได้ขาดแคลนเงิน และตลอดหลายปีที่ผ่านมา……”

เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ ภรรยาของเขาคงเข้าใจความหมายในคำพูดของเขา

คุณหญิงรองเข้าใจในไม่กี่วินาที และพูดด้วยเสียงต่ำว่า: “อย่าพูดถึงเรื่องในอดีตเลย ทำเป็นว่าเราไม่รู้อะไร และทำให้พวกเขาคิดว่าน้องสามพวกเขาสองเป็นคนทำล่ะกัน”

คุณยศกรพยักหน้า

ถึงบ้านสองจะไม่ทำตัวเป็นจุดสนใจ และทั้งคู่ก็ไม่ได้รับการชื่นชอบจากพ่อแม่เท่าน้องสาม แต่พวกเขาก็แอบทำหลายสิ่งหลายอย่างเพื่อให้ได้ผลประโยชน์มามากมาย

หลังจากผู้เฒ่าทั้งสองตายไป ถ้าพี่ชายกับพี่สะใภ้ไม่ยอมรับบ้านสองแล้วให้พวกเขาย้ายออกจากคฤหาสน์ไป ด้วยทรัพย์สินส่วนตัวของพวกเขาก็เพียงพอที่จะให้ครอบครัวมีชีวิตที่สุขสบายต่อไปได้

หากผู้คนไม่อยู่เพื่อตนเอง สวรรค์ลงโทษสังหาร แผ่นดินกำจัด

ทุกสิ่งที่พวกเขาทำก็เพื่ออนาคตของครอบครัว

……

เมืองแอคเซสซ์

ยามค่ำคืน

ช่วงเวลานี้ทุกคนต่างคุ้นเคยกับขบวนรถหรูที่ปรากฏสู่สายตาทุกคนอีกครั้ง

เพื่อนบ้านของOne Day In Coffee ต่างคุ้นเคยกับสิ่งนี้แล้ว

เมื่อรถหยุด นฤเบศวร์มือซ้ายถือช่อดอกไม้ มือขวาถือกล่องสีแดงขนาดใหญ่ ซึ่งด้านในเป็นชุดเครื่องประดับชุดนึง

พอลงจากรถ เขาเดินไปในOne Day In Coffeeด้วยรอยยิ้ม

“คุณนฤเบศวร์ คุณมาแล้วเหรอคะ”

เมื่อน้องพนักงานเห็นเขาก็ยิ้มทักทาย

“ฉันมีเงิน และฉันจะอวดรวยแล้วทำไม เงินทั้งหมดของฉันมาจากการทำธุรกิจที่ถูกต้องตามกฎหมาย ซึ่งฉันไม่ขโมย ปล้น ฉ้อฉล หรือคดโกง”

นฤเบศวร์กอดเธอเดินออกไป และในขณะเดียวกันก็มอบชุดเครื่องประดับให้เธอ “พ่อค้าเครื่องประดับออกคอลเลคชั่นใหญ่ส่งมาให้ฉันหนึ่งชุด ฉันเห็นว่ามันสวยดีเลยเอามาให้เธอดู เธอลองดูสิว่าชอบไหม ถ้าชอบฉันจะซื้ออีกสองสามชุดให้เธอใส่”

“ฉันมีเครื่องประดับมากพอแล้ว จนฉันสามารถเปลี่ยนมาเปิดร้านขายเครื่องประดับได้เลย”

เขาเป็นคนประเภทที่มีเงินไม่มีที่ไหนใช้ และคอยส่งของต่างๆให้เธอ

ไม่สนอะไร มีมากไว้ก่อน

“เธอจะเปิดร้านเครื่องประดับก็ได้ ฉันซื้อร้านทางด้านซ้ายให้เธอเพื่อที่เธอจะได้ขยายเป็นร้านขายเครื่องประดับ เทวิกาต้องการเปิดร้านขายเครื่องประดับที่เมืองซูเพร่าด้วย พวกเธอสองคนเปิดเหมือนกันพอดี ยังไงซะก็ไม่แย่งธุรกิจของเธออยู่แล้ว”

ถ้าภรรยาของเขาต้องการ นฤเบศวร์สามารถซื้อร้านค้าทั้งหมดบนถนนสายนี้และมอบให้กับภรรยาของเขาได้

กนกอร: “……ฉันไม่ค่อยรู้เรื่องเครื่องประดับเท่าไหร่ ไว้ค่อยคุยกันทีหลังนะ”

ยกโทษให้เธอที่เพิ่งขึ้นเป็นคุณหญิงของตระกูลเดชอุปนะ เธอยังไม่คุ้นเคยกับสินค้าฟุ่มเฟือยมากมายจริงๆ ไว้คุ้นเคยกับสิ่งเหล่านี้ก่อนถึงจะก้าวเข้าสู่อุตสาหกรรมนั้นได้

“ที่รัก เธออยากเรียนรู้อะไรต่อไหม”

นฤเบศวร์ถามอย่างไม่มั่นใจ และกลัวว่ากนกอรจะเข้าใจผิดว่าเขาคิดว่าเธอรู้น้อยเกินไป ดังนั้นเขาจึงรีบอธิบายว่า: “ฉันไม่ได้หมายความจะรังเกลียดเธอเลย ไม่ว่าเธอจะเรียนรู้หรือไม่ก็ตาม ฉันรักเธอ และรักตัวเธอเท่านั้น ไม่สนใจเรื่องอื่นเลย”

กนกอรยิ้มและพูดว่า: “ฉันรู้ นายไม่ต้องประหม่าขนาดนั้นหรอก วิกาเคยแนะนำให้ฉันลงเรียนเรื่องมารยาทต่างๆ และฉันก็ตัดสินใจที่ไปด้วย แต่ฉันยังคงยุ่งอยู่กับการขยายร้าน เลยไม่มีเวลาไป”

“เบศวร์ นายคิดว่าฉันต้องเรียนรู้อะไร บอกฉันสิ ฉันจะไปสมัครเรียน ฉันแต่งงานกับนายและเราเป็นสามีภรรยากัน ฉันหวังว่าสักวันหนึ่งฉันจะได้เป็นความภาคภูมิใจของนาย เป็นตัวของตัวเอง แทนที่จะบอกว่าฉันเป็นภรรยาของคุณนฤเบศวร์”

กนกอรไม่รู้สึกว่าตัวเองเป็นหนูตกถังข้าวสาร แต่ต้องสามารถรวมเข้ากับสังคมของเขาได้ เพื่อไม่ให้คนอื่นใช้เธอล้อเลียนเขา