รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 645

“ที่รัก”

“อืม”

“นายห้ามแตะต้องตัวแทนของฉันคนนั้นนะ ไม่งั้นฉันถลกหนังนายแน่!”

เทวิกาเตือนสามี

ยศพัฒน์รีบรับประกัน “ที่รัก นอกจากเธอ ฉันก็ไม่สนใจผู้หญิงคนอื่นเลยสักนิดเดียว ถึงหล่อนจะแต่งตัวเหมือนเธอมากก็ตาม แต่ไม่ใช่เธอตัวจริงสักหน่อย ตั้งแต่เธอไป พ่อก็หาข้ออ้างไปส่งตัวปลอมของเธอกับแม่ที่คฤหาสน์แล้ว”

“ฉันก็กลับคฤหาสน์ด้วย นอนแยกห้องกัน ถ้าไม่ใช่เพื่อเล่นละคร ฉันไม่มองหล่อนตรงๆ ด้วยซ้ำไป”

ตัวปลอมมีความคล้ายคลึงมาก ด้วยทักษะการแต่งหน้า ก็เหมือนเป็นพิเศษ เหมือนมิลินท์ช่วยแต่งหน้า ทำให้แม่แท้ๆ ยังจำไม่ได้

เทวิกาถึงได้วางใจ

เธอเชื่อใจยศพัฒน์มาก

สามีภรรยาคุยกันสักพัก ยศพัฒน์กำลังทำงานบริษัทอยู่ ก็ขอตัวจบบทสนทนาทางโทรศัพท์

อารมณ์เทวิกาก็ดีขึ้น

แน่นอนว่าอีกสองสามวัน เธอก็ยังต้องการกลับไปเปลี่ยนตัวกับตัวปลอม

เธอไม่ต้องการปลีกตัวออกห่าง

ผู้คนและเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับตอนที่เธอโดนอุ้มไปในปีนั้น เธอถือว่าระบายความแค้นเพื่อตัวเอง แน่นอนว่าต้องเข้าร่วมกระบวนการทุกอย่าง

เธอรู้สึกว่าตระกูลเลิศธนโยธามีความเป็นไปได้ว่าจะจับแม่แท้ๆ เธอเป็นตัวประกัน พยายามหาวิธีเอาตัวแม่แท้ๆ ของเธอไป

เพราะตระกูลเลิศธนโยธามีพลอยไพลินอยู่ ถึงแม้พลอยไพลินจะคบกับอาสามของเธอ แถมยังเคยแท้งลูกเพราะอาสาม แต่ใจยังอยู่ที่พ่อเธอ

รักแต่ไม่ได้ครอบครอง ก็จะอิจฉาจนเกิดความบ้าคลั่งได้

พลอยไพลินจะต้องเสนอความเห็นให้พ่อและพี่เอาตัวญาณินไปเพื่อข่มขู่ไซม่อนแน่ๆ

เทวิกาเดาได้ไม่ผิด หลังจากพี่ชายถูกพ่อเรียกกลับมา ในคืนนั้นพลอยไพลินเธอได้แนะนำพ่อกับพี่ชายว่าจับตัวญาณินมาเป็นตัวประกัน ข่มขู่แก้แค้นไซม่อนด้วยวิธีนี้

เธอพูดอย่างโหดเหี้ยม “ไซม่อนทำแบบนี้กับฉัน หักหลังความรู้สึกฉัน แถมใส่ร้ายฉัน ทั้งหมดก็เพื่อญาณิน เมื่อก่อนเขารักญาณินมาก หลังจากญาณินเป็นบ้า เขาก็แกล้งทำเป็นไม่รัก คบกับฉันแบบผิวเผิน เพื่อดึงดูดความสนใจคนอื่น เป็นการปกป้องญาณินวิธีหนึ่ง”

“เขาทำให้ฉันไม่มีความสุข ทำให้ฉันทนทุกข์แสนสาหัส ฉันก็อยากให้เขาทนทุกข์สุดจะทนเหมือนกัน พี่ พี่ช่วยฉันจับตัวญาณินมาหน่อย ฉันจะให้คนทำกับญาณิน……ให้ไซม่อนได้ลิ้มรสคนรักโดนย่ำยี”

“ฉันอยากถ่ายวิดีโอ ถ่ายรูป แจกจ่ายให้ทุกคนสังคมชนชั้นสูงในเมืองซูเพร่า ช่วยทำให้ญาณินโด่งดัง ดูสิว่าไซม่อนยังจะยอมรับเธอได้อยู่ไหม? ฉันอยากดูสิว่าเขารักญาณินลึกซึ้งมากแค่ไหน ตอนที่ญาณินสำส่อน เขายังรักเธอต่อไปได้ไหม?”

“ความเจ็บปวดที่เขามอบให้ฉัน ฉันจะคืนมันให้ญาณินสิบเท่า!”

รณภพพูดกับน้องสาวอย่างไม่เกรงใจ “พลอย ที่ฉันกับพ่อปรึกษากันมันคือเป็นสงครามครั้งใหญ่ในเมืองซูเพร่า เธออย่าเอาความแค้นส่วนตัวเธอไปเกี่ยวข้อง”

ภายนอก ทั้งสองครอบครัวยังไม่หักหน้ากัน

แต่สองครอบครัวกำลังปฏิบัติการกันอย่างลับๆ

รณภพยังว่าน้องสาวอีกว่า “ที่เธอมีจุดจบเหมือนในวันนี้ ไม่ใช่เพราะเธอรนหาที่เองเหรอ? เธอขาดผู้ชายมากเหรอ? ถึงได้ต้องการกัดแทะชายแก่อย่างไซม่อน แถมเป็นประเภทที่แทะไม่ยอมปล่อยด้วย”

“ชายหนุ่มเก่งๆ ในเมืองซูเพร่าเรามีตั้งมากมาย มีคนไหนไม่หนุ่มกว่าไซม่อนบ้าง? ไม่ว่าไซม่อนจะบำรุงดีแค่ไหน อายุเขาก็เป็นพ่อเธอได้แล้ว เธอนี่มันหัวรั้น อยากได้ชายแก่คนเดียวมาตั้งหลายปี”

“ปืนนัดนั้นของนายในตอนนั้น นายจำไม่ได้เหรอ?”

รณภพนิ่งเงียบ

พลอยไพลินฟังแล้วก็งุนงง ซักถามขึ้นมา “พ่อ อะไรคือปืนนัดนั้นในตอนนั้น?”

มาถึงขนาดนี้แล้ว คุณพสธรก็ไม่ปิดบัง พูดขึ้น “ตอนนั้นเธอยังเด็ก พี่ชายยังไม่เป็นผู้ใหญ่ เธอก็รู้ว่าพี่ชายเธอชอบทำเรื่องไม่ดีตั้งแต่เด็ก ช่วงไม่กี่ปีที่ญาณินเพิ่งเป็นบ้า พี่ชายเธออยากฆ่าหล่อน สุดท้ายไซม่อนเป็นคนบังกระสุนให้หล่อน ไซม่อนเกือบตาย น่าเสียดายที่ดวงดี รอดมาได้”

“และตั้งแต่ครั้งนั้นมา ไซม่อนก็เย็นชากับญาณินขึ้นเรื่อยๆ กักขังญาณินไว้ในคฤหาสน์ตระกูลสาระทา ไม่อนุญาตให้หล่อนออกมาจากคฤหาสน์แม้แต่นิดเดียว เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ทุกคนคิดว่าไซม่อนรังเกียจที่ญาณินเป็นบ้า ต่อมาหลังจากเธอโตขึ้น เธอไปสารภาพรักกับไซม่อนแบบโจ่งแจ้ง……เรื่องในภายหลัง เธอก็เข้าร่วมทุกกระบวนการ ไม่ต้องให้พ่อพูดอะไรเพิ่มเติมแล้ว”

พลอยไพลินว่าพี่ชายเธอทันที “พี่ ฝีมือการยิงอะไรของพี่ ทำไมไม่เล็งให้แม่นหน่อย ถ้าตอนนั้นพี่ฆ่าญาณินได้ ตอนนี้ฉันต้องได้เป็นคุณนายตระกูลสาระทาแน่ๆ”

รณภพพูดเสียดสี “นี่ฟ้ามืดแล้ว เธอหยุดฝันกลางวันเถอะ!”

“พี่!”

“พอได้แล้ว พวกแกเป็นพี่น้องกันอย่าทะเลาะกัน เรามาปรึกษาเรื่องสำคัญกันเถอะ”

คุณพสธรหมดหนทางกับลูกชายลูกสาวคู่นี้ เจอหน้ากันก็เอาแต่ทะเลาะกัน ไม่มีความผูกพันของพี่สาวน้องสาวเลยสักนิด

ลูกชายลูกสาวของไซม่อนแยกจากกันไปยี่สิบกว่าปี ได้มาเจอกันอีกครั้ง ยังมีความผูกพันฉันพี่น้องกันอย่างลึกซึ้ง ลูกชายลูกสาวของเขาเติบโตมาด้วยกันแต่เด็ก แต่ไม่ได้พัฒนาความสัมพันธ์ฉันพี่น้องเลย

“พ่อ มีอีกเรื่อง เราต้องระวังหน่อยนะ ไม่มีข่าวเกี่ยวกับชลมาสามวันแล้ว”

รณภพพูดขึ้นทันใด