รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 651

ไซม่อนไม่ได้กลับบริษัททันที แต่ไปสาขาบริษัทของบริษัทบี.เอ.เอ็ม.กรุ๊ปก่อน

ออฟฟิศของผู้จัดการ ยศพัฒน์กำลังยุ่งกับงานอยู่ ส่วนพิรัตน์นั่งเล่นของเล่นอยู่บนโซฟา เนื่องจากเขายังเล็กอยู่ และสมาธิสั้น เล่นไม่ถึงสองนาที ก็คลานลงมาจากโซฟาแล้วไปหายศพัฒน์

ยศพัฒน์อุ้มเขาขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ แล้วให้เขานั่งอยู่บนตักตัวเอง แล้วพูดกับเขาออกมาว่า： “พิรัตน์ นายต้องนั่งนิ่งๆนั่งดีๆ ลุงต้องทำงาน”

“หม่าม้า”

พิรัตน์เงยหน้าขึ้นมองเขา แล้วพูดหม่าม้าออกมา เขาคิดถึงหม่าม้าแล้ว

ยศพัฒน์หยิกไปที่แก้มเขาเบาๆ “ยังจำหม่าม้าได้อยู่อีกเหรอ ไม่เสียแรงที่เธอดีกับนายมากขนาดนั้น อีกไม่นานก็จะได้เห็นหน้าหม่าม้าแล้วนะ”

ตัวแทนของวิกา เด็กน้อยคนนี้ไม่ยอมเรียกหม่าม้าเลย

เสียงโทรศัพท์ภายในดังขึ้น เขารีบปล่อยมือข้างหนึ่งไปรับโทรศัพท์ขึ้นมา

“คุณพัฒน์ ประธานไซม่อนมาครับ”

เสียงน่าดึงดูดของผู้ชายดังมาจากโทรศัพท์ ยศพัฒน์ได้จ้างเลขาผู้ชาย เพราะกลัวเทวิกาจะคิดฟุ้งซ่าน

ก็ได้ เทวิกาไม่เคยคิดฟุ้งซ่านมาก่อนเลย เหมือนเธอไม่เคยหึงเขามาก่อนเลยด้วยซ้ำ

ยศพัฒน์ยิ้มในใจ พวกเขาสองสามีภรรยา เหมือนเขาจะรักเธอมากกว่ามาโดยตลอด

ไม่นานนักไซม่อนก็เดินเข้ามา

ตอนแรกพิรัตน์กะจะเล่นโทรศัพท์ แต่เมื่อมองเห็นไซม่อนเดินเข้ามา ก็รีบวางโทรศัพท์ลง แล้วหยิบรถของเล่นจากบนโต๊ะขึ้นมา เล่นของเล่นตัวเองอย่างเชื่อฟัง

เพราะเขาค่อนข้างกลัวไซม่อน

และไม่ค่อยชอบไซม่อนเท่าไหร่ แน่นอน ไซม่อนเองก็ไม่ค่อยชอบเขา แต่เพราะลูกสาวและภรรยารักและเอ็นดูพิรัตน์มาก ไซม่อนจึงพูดอะไรไม่ได้

“ยศพัฒน์ ส่งเขาให้พี่เลี้ยงดูแลได้ หรือไม่ก็เรียกให้พี่เลี้ยงตามมาบริษัทด้วย นายอุ้มเขาไว้แบบนี้ จะทำงานได้ยังไง ？”

เมื่อไซม่อนเดินเข้ามาถึง ก็โน้มตัวเข้าไปหา อุ้มเด็กอ้วนไปจากลูกเขยทันทัน

พิรัตน์เบ้ปาก แต่เมื่อถูกไซม่อนถลึงตาใส่ จึงทำได้แต่เบ้ปาก ไม่กล้าร้องไห้ออกมา

“นั่งที่นี่ แล้วเล่นเอง”

ไซม่อนวางเด็กน้อยไว้บนเก้าอี้ แล้วพูดออกคำสั่งออกมา

พิรัตน์มองไปที่ยศพัฒน์ แล้วหันมองไซม่อนอีกครั้ง ในที่สุดก็ยอมนั่งเล่นบนเก้าอี้แต่โดยดี ไม่กล้าขยับไปมา

เพราะหม่าม้าทั้งสองไม่อยู่พร้อมกันเลย

ถึงแม้เจ้าตัวเล็กจะยังพูดไม่เป็น แต่ฉลาดมาก

รู้ว่าที่พึ่งของเขาก็คือ “หม่าม้า” ทั้งสองคน ตอนนี้ “หม่าม้า” ทั้งสองไม่อยู่ เขาจึงเป็นเด็กดีเชื่อฟังมากขึ้น

“พ่อ เป็นยังไงบ้าง？”

ยศพัฒน์ลุกขึ้นแล้วรินน้ำอุ่นให้พ่อตาแก้วหนึ่ง

บอดี้การ์ดของไซม่อนเฝ้าอยู่หน้าประตูออฟฟิศ พ่อตากับลูกเขยจึงสามารถพูดคุยกันได้อย่างสบายใจ

“ภรรยาของชลได้พาลูกชายสองคนของไปหาชลที่ตระกูลเลิศธนโยธา และน่าจะได้ทะเลาะกับคนแก่ทั้งสองด้วย เพราะตอนที่พ่อกลับไปถึงบ้านนั้น ทั้งสองคนสีหน้าไม่ดีเลย แถมพูดจาเรื่อยเปื่อยไม่น่าฟัง พ่อขี้เกียจฟัง เลยหาข้ออ้างมาที่บริษัท”

หลังจากไซม่อนพูดจบ ได้ถอนหายใจออกมาว่า： “ยศพัฒน์ ตระกูลของนายอยู่ด้วยกันอย่างรักใคร่ปรองดองแบบนี้มาโดยตลอด ไม่ง่ายเลยจริงๆ และเป็นสิ่งที่มีค่ามากอีกด้วย พ่อเป็นหัวหน้าครอบครัวของตระกูลนี้ได้ล้มเหลวจริงๆ”

“พ่อ นี่เป็นปัญหาที่สะสมมาของบรรพบุรุษรุ่นสู่รุ่นของตระกูลสาระทา ไม่ใช่ปัญหาของพ่อคนเดียว”

เห็นผลเดียวกัน ตระกูลอริยชัยกุลของพวกเขาที่มีวัฒนธรรมประเพณีแบบนี้ ก็เป็นผลมาจากความพยายามของบรรพบุรุษรุ่นสู่รุ่นเช่นเดียวกัน

ไซม่อนถอนหายใจออกมาอีกครั้ง

เขากดรับโทรศัพท์ที่พสธรโทรมา

ทั้งสองคนพูดคุยโปรเจคที่จะร่วมมือทำด้วยกันผ่านทางโทรศัพท์ ส่วนยศพัฒน์ก็ฟังอย่างตั้งใจ

ผ่านไปสักพัก ไซม่อนหัวเราะแล้วพูดออกมาว่า： “ตอนนี้ผมดื่มชาอยู่ที่ออฟฟิศทำงานของลูกเขยผม คุณพสธรจะให้เกียรติมานั่งดื่มด้วยกันไหม？ผมมีลูกเขยแค่คนเดียว ลูกเขยก็เหมือนลูกชายอีกคน ในเมื่อเขามาทำธุรกิจที่นี่ ผมก็ต้องดูแลเขาเป็นพิเศษหน่อย ต่อไปต้องฝากคุณพสธรช่วยดูแลลูกเขยผมด้วยนะ”

คุณพสธรหัวเราะผ่านโทรศัพท์แล้วพูดออกมาว่า： “วันนี้ผมไม่ว่างจริงๆ ไว้วันหลังถ้ามีเวลาต้องไปเยี่ยมคุณพัฒน์ที่บริษัทและขอชาดื่มสักสองแก้วด้วย ไซม่อน ถ้างั้นแค่นี้ก่อนนะ ไว้ค่อยติดต่อกันวันหลัง”

“ได้ เดี๋ยววันมะรืนเจอกัน”

หลังจากวางโทรศัพท์ลง ไซม่อนได้พูดกับยศพัฒน์ว่า： “ในที่สุดพสธรก็จะพาพ่อไปดูของสักที”

สีหน้าของยศพัฒน์เคร่งขรึมขึ้นมาทันที “พ่อ ถ้าสินค้าล็อตที่จะส่งออกในคืนวันมะรืนเป็นสินค้าผิดกฎหมาย พ่อจะถูกเขาดึงลากลงแหไปด้วย หรือว่าพวเราฉวยโอกาสนี้ร่วมมือกับทางตำรวจจัดการกวาดพวกเขาให้หมดเรียบทีเดียวเลย”

“พสธรมีหรือจะถูกกำจัดกวาดเรียบหมดทีเดียวง่ายขนาดนี้”

ไซม่อนตรึกตรองสักครู่แล้วพูดออกมาว่า： “คืนมะรืนนี้ สินค้าที่เขาจะให้พ่อดูต้องเป็นสินค้าที่ถูกกฎหมายแน่นอน ยศพัฒน์ ถ้าเป็นนาย นายจะให้ฉันดูสินค้าผิดกฎหมายในเวลาอันรวดเร็วไหม？”

“วางใจได้ พ่อรู้ดีแก่ใจ ไม่ปล่อยให้ตัวเองถูกดึงเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยหรอก ทางด้านเจ้าสอง ก็กำลังระส่ำระสายอยู่เหมือนกัน หลายปีมานี้ เขาทำตัวนิ่งๆเงียบๆมาโดยตลอด คิดไม่ถึงว่าคนที่ร้ายลึกที่สุดจะเป็นเขา”

“พ่อเตรียมจะจัดการอาสองยังไงเหรอ？”

“ทำเหมือนเดิมแหละ ไม่ว่ายังไงก็เป็นน้องแท้ๆ ของพ่อ รอให้ถึงตอนสุดท้ายค่อยเผชิญหน้ากับพวกเขา”

หลายปีมานี้ ทุกคนที่เคยลงมือมาข้องเกี่ยวด้วย เขาจะจัดการหมดทีละคนๆ

ช่วยลูกชายจัดการให้เรียบร้อยทั้งหมดก่อน ในอนาคตหลังจากที่ลูกชายขึ้นเป็นหัวหน้าครอบครัวแล้วจะได้สบายกว่าเขา

“รอบกายของเจ้าสองกับเจ้าสามมีคนในตระกูลติดตามอยู่ไม่น้อย จะจัดการคนพวกนี้ ไม่ง่ายเลย เฮ้อ น่าจะให้ประยสย์ช่วยพ่อจัดการเรื่องยุ่งยากพวกนี้ให้เรียบร้อยก่อนถึงปล่อยให้เขาไปหาเมียได้”

ประยสย์：……โชคดีที่ผมวิ่งหนีได้เร็ว？