รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 672

ไซม่อนหาช่องโหว่และจับหลักฐานเอาผิดเขาได้ที่ไหน

คุณพสธรนึกถึงอรจิราคนนั้น ดูเหมือนว่าไซม่อนเริ่มโจมตีหลังจากที่อรจิราถูกจับที่สนามบิน

คุณแก้วร้องไห้ว่า: “คุณเป็นคนทำลายลูกสองคนของเรา ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ครอบครัวเราคงมีความสุขมาก เรามีเงินที่ใช้ไม่หมดแล้ว คุณยังจะ…… นายที่ทำลายครอบครัวของเรา เป็นคนที่ทำร้ายลูกๆทั้งสองของฉัน”

เธอตบหน้าสามีขณะร้องไห้และดุด่า

คุณพสธรอดทนต่อการดุด่าของภรรยาอย่างเงียบ ๆ

จนป่านนี้ไม่มีทางให้ถ่อยกลับแล้ว

“ที่รัก เก็บข้าวเก็บของ เอาเฉพาะบัตรธนาคารของคุณ อย่าเอาอย่างอื่นไป ฉันจะจัดการหาคนพาคุณออกไป”

คุณแก้วปาดน้ำตาและปฏิเสธข้อตกลงของสามีว่า: “ฉันจะไม่จากไป ถ้าฉันมีความผิด ปล่อยให้กฎหมายลงโทษฉัน ฉันไม่ต้องการใช้ชีวิตที่เหลือในการหลบหนีด้วยความกลัว”

“ฉันจะพาคุณไปต่างประเทศ”

“ฉันไม่ไปต่างประเทศ ฉันเกิดเป็นคนเมืองซูเพร่าและตายก็เป็นอย่างผีของเมืองซูเพร่า บ้านของฉัน ญาติของฉัน และลูกๆ ของฉันอยู่ที่นี่กันหมด ถ้าพวกเขาอยู่ไม่ได้ ฉันก็ไม่อยากอยู่แล้ว”

“คุณกำลังพูดบ้าอะไร ลูกๆของเรายังสบายดี พลอยไม่ถูกจับกุมง่ายๆหรอก คุณฟังการจัดการของฉัน ฉันจะส่งคุณออกไปก่อน ตอนนี้ครอบครัวของเราอาจถูกตำรวจจับตามองอยู่ คุณแต่งหน้าแต่งตัวเป็นคนรับใช้แล้วฉันจะส่งเธอออกไป”

คุณพสธรรู้ว่าเขาเป็นคนทำร้ายครอบครัว แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถหันหลังกลับได้แล้ว เขาทำได้เพียงต่อสู้อย่างสิ้นหวัง ตราบใดที่ลูกชายสามารถติดต่อกับลูกสาว ทั้งสองก็สามารถหลบหนีจากเมืองซูเพร่าได้ ครอบครัวของพวกเขาจะกลับมารวมกันอีกครั้งในที่อื่นๆ อย่างมากก็ละทิ้งตระกูลเลิศธนโยธาชั่วคราว

ถ้าคนรุ่นหลังสามารถกลับมาได้ ก็ค่อยกลับมาชุบชีวิตตระกูล

คุณแก้วปัดมือสามีออก และพูดกับสามีทั้งน้ำตาว่า: “คุณไปมอบตัวเถอะ”

ใบหน้าของคุณพสธรมืดลง และเขามองภรรยาของเขาด้วยสายตาที่ชั่วร้าย เขายกมือขึ้นแล้วตบภรรยาของเขา “ถ้าเธอกล้าออกไปพูดจาเหลวไหล ก็อย่าหาว่าฉันไม่เตือน”

“สิ่งที่คุณทำจะถูกเปิดเผยไม่ช้าก็เร็ว ซึ่งที่ตระกูลเลิศสาระทาจะลงมือและตำรวจจะสังเกตเห็นพวกคุณ พวกเขาต้องมีหลักฐานอย่างแน่นอน คุณไปมอบตัวมอบตัวและขอผ่อนผันลงโทษให้เบาที่สุด และยังมีลูกทั้งสองคนด้วย แนะนำให้มอบตัวซะ บางทีอาจยังมีทางรอด ถึงต้องโทษจำคุกตลอดชีวิต อย่างน้อยก็ยังมีชีวิตรอด……”

คุณพสธรตบเธออีกครั้ง

ปากของคุณแก้วมีเลือดไหลจากการถูกสามีตบ ใบหน้าของเธอกลายเป็นสีแดงและบวมอย่างรวดเร็ว

“คุณไร้เดียงสาเกินไปแล้ว สิ่งที่เราทำ เมื่อหลักฐานมีหลักฐาน บทลงโทษมีเพียงตายสถานเดียว!”

พวกเขาค้ายา ไม่ใช่เล็กๆน้อยๆ แต่ขายเป็นชุดเป็นลัง และข้อหาคือความตายอย่างไม่ต้องสงสัย

ไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขาได้ลอบสังหารฝ่ายตรงข้ามหลายคนอย่างลับๆ สิ่งเหล่านี้ถือเป็นอาชญากรรมร้ายแรง

การลักพาตัวณาญินและเทวิกาเป็นความผิดที่เกิดขึ้นในช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้ และคดีลักพาตัวเพียงอย่างเดียวก็ทำให้พวกเขาพอตัวแล้ว”

คุณแก้วน้ำตาเสียงดัง

คุณพสธรรู้สึกรำคาญ เขาจึงเรียกคนรับใช้เข้ามาและสั่งคนรับใช้ว่า: “ส่งคุณหญิงขึ้นไปพักชั้นบน หากไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน ก็ไม่อนุญาตให้ใครพบคุณหญิง”

ภรรยาของเขาปฏิเสธที่จะจากไปและเขาไม่สามารถปล่อยให้เธอพบกับคนภายนอกได้อีก เพราะถ้าจู่ๆภรรยาของเขาไปหาตำรวจและหักหลังเขาล่ะ

คุณแก้วไม่ได้ขัดขืนอะไร เธอเอาแต่ร้องไห้

คุณพสธรนั่งอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็ลุกขึ้นและออกไป

คนในเมืองซูเพร่ากำลังเฝ้ารอติดตามผล

คนที่มีการติดต่อทางธุรกิจกับตระกูลเลิศธนโยธาต่างก็รับรู้ได้ถึงความผิดปกติและหาข้อแก้ตัวที่จะตัดความร่วมมือกับตระกูลเลิศธนโยธา

พลอยไพลินที่หลบหนีที่สนามบินยังไม่ถูกจับ

อย่างไรก็ตาม ทุกคนรู้สึกว่าพลอยไพลินจะได้รับโทษทางกฎหมาย ไม่ช้าก็เร็ว

ความอันตรายจากภายนอกของตระกูลสาระทาได้รับการแก้ไขแล้ว

ญาณินตัวจริงกลับมาแล้ว

หญิงชราด่าอยู่ในใจ ตอนลำบากไม่รู้จักกลับมาร่วมทุกข์ร่วมสุข แต่เมื่อพ้นภัยก็รู้จักกลับเป็นภรรยาของผู้นำตระกูล

อย่างไรก็ตาม หญิงชราได้แต่สาปแช่งอยู่ในใจและไม่ได้สาปแช่งออกปาก

ในช่วงเวลาแห่งความโกลาหลนี้ สมาชิกหลายคนของตระกูลสาระทาก็ทำผิดเช่นกัน

หญิงชรารู้ดีว่านี่คือการชำระบัญชีของลูกชายคนโต

ลูกชายคนเล็กของเธอยังคงหายตัวไป และเธอเดาว่ามันเป็นฝีมือของลูกชายคนโต

กลัวว่าลูกชายคนโตจะฆ่าลูกชายคนเล็ก ช่วงนี้หญิงชาราจึงทำตัวเป็นคนใบ้

เมื่ออาสองได้ยินสิ่งที่เทวิกาพูด ดวงตาของเขากะพริบสองสามครั้ง แต่ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้มที่อบอุ่น

ไซม่อนยืนขึ้นและพูดกับพ่อแม่และน้องชายรองว่า: “แม่ครับพ่อครับ น้องรอง ฉันจะไปรับญาณิที่สนามบินก่อนนะครับ”

“พ่อครับ ผมจะไปรับแม่ด้วย”

เทวิกากอดพิรัตน์และต้องการออกไปกับพ่อของเธอ

ไซม่อนไม่ได้ห้ามลูกสาวของเขาไม่ให้ออกไปข้างนอก แต่เมื่ออยู่ในสวน เขาก็หยุด หันศีรษะและมองไปที่ลูกสาวของเขา

เทวิกาเข้าใจว่าพ่อของเธอหมายถึงอะไร เธอกัดริมฝีปากล่างของเธอแน่น ไม่ให้ตัวเองร้องไห้

ไซม่อนลูบหัวลูกสาวด้วยความรัก และพูดเสียงเบาว่า: “ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับพ่อ ลูกไปเอาสัญญาหย่ามอบให้แม่ได้ที่ห้องทำงานของพ่อ พ่อวางมันไว้บนโต๊ะ และพ่อก็เซ็นแล้ว”