รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 674

“หนูแก้แค้นด้วยเองไม่ได้ หนูไม่ยอมจริงๆ!”

พลอยไพลินต้องการแก้แค้นไซม่อนด้วยตัวเอง

ในช่วงเวลาสั้นๆครอบครัวทั้งสี่คนตกลงมาจากที่สูงลงสู่เหวลึก และตอนนี้พวกเขากำลังหลบซ่อนตัวอยู่

ทุกครั้งที่ออกไปข้างนอกต้องแต่งหน้าหนักๆ เพราะกลัวคนอื่นจะจำได้

พี่ชายของเธอไม่เป็นไร เขาเป็นคนเก็บตัวเสมอ มีคนไม่มากในเมืองซูเพร่าที่เคยเห็นพี่ชายของเธอในชีวิตจริง ซึ่งก็ปลอดภัยกว่าเธอมาก

บางที พี่ชายของเธออาจเดาได้แล้วว่าจะมีวันนี้ ดังนั้นเขาจึงเก็บตัวและไม่ต้องการเปิดเผยใบหน้าของเขาต่อหน้าสาธารณชน

ในเมืองซูเพร่า ทุกคนรู้จักเธอที่เป็นลูกสาวของตระกูลเลิศธนโยธาเท่านั้น แต่ไม่รู้จักนายน้อยของตระกูลเลิศธนโยธา

“เพียงแค่ไซม่อนตาย ภรรยาและลูกก็จัดการได้ง่ายแล้ว ถึงตอนนั้นลูกสามารถจัดการพวกเขาอย่างไรก็ได้ และยังไงก็ตาม ตอนนี้เราก็เป็นแบบนี้แล้ว อย่างน้อยก่อนตายก็ลากสองสามคนลงไปด้วย”

คุณพสธรเกลียดครอบครัวของไซม่อนมากยิ่งขึ้น

คุณแก้วรู้สึกว่าสามีและลูกสาวของเธอหมดทางเยียวยาแล้ว แต่ในครอบครัวสมาชิกสี่คนนั้น คำพูดของเธอไร้ประโยชน์มากที่สุด ทั้งสามีและลูกๆของเธอต่างก็ไม่ยอมฟังเธอเลย

ทั้งพ่อและลูกสาวของคุณพสธรกำลังรอฟังข่าวดีจากรณภพอย่างใจจดใจจ่อ

เทวิกาซึ่งอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลสาระทา ในขณะนี้ก็กังวลเช่นกัน เธอกำลังรอข่าวว่าพ่อ พี่ชาย และสามีของเธอกลับมาอย่างปลอดภัย

ทั้งนี้เธอยังจัดกาตั้งข้อบังคับกับคนใช้ที่พ่อและพี่ชายของเธอคัดมารับใช้เธอเป็นพิเศษ โดยป้องกันทางเข้าและออกทั้งหมดของคฤหาสน์สาระทาเป็นหลัก ในเวลานี้ยกเว้นคนครอบครัว คนอื่น ๆออกไปได้เท่านั้น ซึ่งออกแล้วไม่เข้า

นอกจากนี้เธอยังส่งคนดูความเคลื่อนไหวของครอบครัวอาสองอย่างลับๆ

ก่อนที่เธอจะกลับเมืองเมืองซูเพร่า เธอรู้สึกว่าอาสองของเธอจะไม่มีทางไม่ทำอะไรเลย สุนัขที่อู้อี้นั่นแหละที่จะกัดคนตาย และหลังจากเธอกลับมาเธอก็เตือนพ่อและพี่ชายของเธอ

ส่วนพ่อกับพี่ชายจะสืบสวนหรือไม่นั้น เธอไม่รู้ แต่คิดว่าพ่อและพี่ชายจะต้องมีการเตรียมการไว้อย่างแน่นอน

ไม่อย่างนั้นคงไม่ถอนคนจำนวนมากก่อนออกไปหรอก

เทวิกาไม่รู้ทักษะการสู้ แต่เธอมีพละกำลังมหาศาลและมีประสบการณ์มากมาย ดังนั้นเธอจึงทำได้ดีในการป้องกัน

ทางด้านบ้านสามก็เงียบเช่นกัน

แม้ว่าตระกูลเลิศธนโยธาจะถูกตำรวจบุกค้น แต่คุณหญิงสามก็ยังไม่ช่วยลูกสาวรายงานตัวกลับไปเรียน แต่ปล่อยให้เธอลาพักผ่อนที่บ้านต่อไป เธอไม่เพียงแต่ต้องการป้องกันคุณพสธรมาแก้แค้น แต่ก็อยากใช้เวลากับลูกสาวให้มากขึ้น

พอหลังจากเหตุการณ์ตระกูลเลิศธนโยธาตระกูลสิ้นสุดลง พี่ชายจะสะสางเรื่องภายในของตระกูลสาระทาต่อแน่ เมื่อถึงเวลานั้นเธอจะมอบตัว ดังนั้นจะยากที่จะได้พบลูกสาวอีกครั้ง

เธอถึงใช้เวลาที่ยังไม่เข้าคุก อยู่กับลูกๆไปก่อนสักพัก

เจนสันและแดนต้องการช่วยไซม่อนและลูกชายของเขาในขณะที่พวกเขากำลังยุ่ง และฉวยโอกาสช่วงชิงอำนาจ แต่พวกเขาถูกขัดขวางโดยคุณหญิงสาม ซึ่งใช้ความตายบังคับให้ลูกชายทั้งสองอยู่ในคฤหาสน์ ออกจากคฤหาสน์ไปไม่ได้แม้แต่ครึ่งก้าว

คุณหญิงสามใช้วิธีของเธอต้องการปกป้องลูกทั้งสามของเธอ

แม้ว่าไซม่อนและลูกชายของเขาจะไม่อยู่บ้านตลอดทั้งวัน แต่ในบ้านก็ยังมีเทวิกานั่งคุมอยู่ ซึ่งพ่อลูกคู่นั้นได้ทิ้งคนจำนวนมากไว้ให้เทวิกาใช้ ดังนั้นถ้าต้องการฉวยโอกาสช่วงชิงอำนาจ นั่นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

ในโอเอ กรุ๊ปส่วนใหญ่ก็จะเป็นคนของไซม่อน ซึ่งในบริษัทอาจไม่มีโอกาส แต่ในคฤหาสน์สาระทายิ่งไม่มีโอกาส

คุณหญิงสามรอให้บ้านสองแสดงหางจิ้งจอกออกมา และกระโดดลงไปในหลุมขนาดใหญ่ที่พี่ชายขุดไว้ จากนั้นก็ถูกฝังไว้มิดชิด

เมื่อก่อนไม่เคยเจอมาก่อน คุณหญิงสามคิดว่าพี่ชายและลูกชายของเขาไม่มีอำนาจเก่งเหมือนในข่าวลือภายนอก แต่ตอนนี้ คุณหญิงสามเข้าใจแล้ว พวกเขาสองพ่อลูกไม่ใช่ไม่แก้แค้น แต่กำลังรอโอกาสที่ดี เพื่อทำความสะอาดครั้งใหญ่ทั้งภายนอกและภายใน

ครั้งนี้หากทำความสะอาดบ้านหลังใหญ่ได้สำเร็จ ตระกูลสาระทาจะยังคงเป็นผู้นำในเมืองซูเพร่า แต่ภายหลังคนของตระกูลสาระทาอย่างแม้แต่คิดที่จะใช้ประโยชน์จากบ้านใหญ่เลย

……

มันง่ายที่จะซ่อนตัวในภูเขาและป่า แต่ก็ง่ายต่อการถูกต้อน

ภายใต้การคุ้มครองของบอดี้การ์ดส่วนตัวของเขา ไซม่อนวิ่งตลอดทาง เนื่องจากเขาไม่คุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมโดยรอบ เขาจึงตื่นตระหนกและในที่สุดก็วิ่งไปที่หน้าผา หน้าผาไม่ใช่เหวไม่เห็นก้นบึ้ง แต่ด้านล่างคือบ่อน้ำบนภูเขา และดูน้ำของบ่อน้ำเป็นสีฟ้าครามน้ำเงิน ซึ่งแค่ดูก็รู้แล้วว่าน้ำลึกมาก

เมื่อคนร้ายมีปืนอยู่ในมือและขัดขืนการจับกุม ตำรวจก็ยิงอย่างเด็ดขาดเช่นกัน

หลังจากการสู้รบที่ดุเดือด

ผู้คนที่รณภพพามาล้วนได้รับบาดเจ็บ ส่วนใหญ่มีบาดแผลที่มือและเท้าจนปืนตกลงมา แต่ไม่มีคนตาย พวกเขาตกอยู่ในเงื้อมมือของตำรวจ สิ่งที่รอพวกเขาอยู่ก็คือบทลงโทษทางกฎหมายที่รุนแรง

มีเพียงรณภพเท่านั้นที่ไม่เต็มใจที่จะถูกจับกุม เมื่อเห็นว่าสถานการณ์จบลงแล้ว เขาจึงกระโดดลงจากหน้าผาในสภาพที่บาดเจ็บกระโดดด้วยความสิ้นหวัง

ประยสย์และยศพัฒน์ไม่สนใจคนของรณภพ พวกเขารีบไปที่ขอบหน้าผาอย่างรวดเร็วและตะโกนเสียงดังที่ด้านล่างของหน้าผา: “พ่อ พ่อ—”

มันสูงมากและบ่อน้ำด้านล่างก็ลึก ไม่รู้ว่าด้านล่างเป็นอย่างไรบ้าง จึงไม่สามารถกระโดดลงไปช่วยชีวิตคนแบบสุ่มสี่สุ่มห้า

ตำรวจแจ้งทีมกู้ภัยมืออาชีพช่วยชีวิตคน

ประยสย์ต้องการที่จะกระโดดลงมา แต่ยศพัฒน์จับเขาไว้แน่น

“พ่อว่ายน้ำเป็นไหม”

ยศพัฒน์ถาม

ดวงตาของประยสย์เป็นสีแดงและเขาพูดว่า: “เดิมทีพ่อเป็นคนที่ว่ายน้ำไม่เป็น แต่หลังจากเขาบังคับให้ฉันกับธนัทเรียนว่ายน้ำ เขาเพื่อทำตัวให้เป็นแบบอย่างถึงได้เรียนว่ายน้ำ แต่เทคนิคของเขาไม่ดีนัก เขาดำน้ำไม่ได้”

“พัฒน์ ฉันรออยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้ ฉันจะลงไป”

ประยสย์กังวลว่าถ้าเขากระโดดจะที่สูงขนาดนี้ พ่อของเขายังดำน้ำได้ บางทีเขาอาจจะสำลักแล้วเป็นลมไปก็ได้

กระโดดตรงๆแบบนี้คงใช้ไม่ได้แน่ๆ พวกเขาอ้อมทางแล้วเข้าจากทางตรงของบ่อน้ำบนภูเขาไปยังด้านล่างของหน้าผา

รณภพเป็นคนแรกที่ถูกอุ้มขึ้น

เพราะเขาได้รับบาดเจ็บแล้วกระโดดลง แม้ว่าทีมกู้ภัยมืออาชีพจะมาอย่างรวดเร็วและตำรวจกำลังช่วยชีวิตผู้คนอย่างแข็งขัน แต่รณภพถูกอุ้มขึ้นมาก็อยู่ในสภาพที่แย่มาก