รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 706

ประยสย์ไปที่คฤหาสน์ตระกูลสาระทา ตอนที่เขามาถึงคฤหาสน์ ก็เป็นเวลาอาหารเย็นพอดี

เขาเข้าไปในบ้าน ก็มองเห็นน้องเขยใส่ผ้ากันเปื้อน มือข้างหนึ่งถืออาหารหนึ่งจานเดินออกมาจากห้องครัว

ส่วนน้องสาวของเขา กลับนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร อมยิ้มมองน้องเขยเอาหารมาเสริฟ์

ประยสย์ชะงักฝีเท้า

เขารู้สึกว่าเขามาที่นี่ ก็มาเป็นก้างขวางคอ

ไปเสียตอนนี้เลยดีกว่า ตอนแรกเขาก็ยังไม่รู้ว่าควรจะไหนที่ไหน คนที่อยู่ในบ้านมีแต่คนที่เขาเกลียด เขาเองก็เพิ่งออกมาจากคฤหาสน์ ไปอยู่เป็นเพื่อนพ่อที่โรงพยาบาลแล้วกัน พ่อก็น่าจะอยากตีเขาตายแล้ว

นานๆทีพ่อกับแม่ได้อยู่กันตามลำพัง

เขาไปก็คงเป็นก้างขวางคอ

หลังจากคิดทบทวนดูแล้ว ประยสย์ก็หมุนตัว คิดจะจากไปเงียบๆ

“พี่”

เทวิกาหันไปด้วยความบังเอิญ ก็มองเห็นพี่ชายยืนอยู่ที่ประตู ก็ร้องเรียกพี่ชายทันที เธอก็ลุกขึ้นยืน เดินมาทางพี่ชาย

“พี่คะ พี่จะไปหนอีกคะ ฉันเดาว่าที่พี่กลับมาตอนนี้ เพื่อที่จะมาบอกยศพัฒน์ว่าทำอาหารช้าหน่อยโดยเฉพาะ รอให้พี่กลับมาก็ได้กินพอดี ยศพัฒน์เพิ่งจะผัดผักเสร็จ พี่ก็กลับมาพอดีเลย”

ในเมื่อถูกน้องสาวจับได้แล้ว ประยสย์ก็แกล้งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หมุนตัวมา เดินมาเข้ามาใหม่ ปากก็พูดว่า “ไม่ได้จะไปไหน ก็แค่นึกขึ้นได้ว่าพี่ลืมของไว้ในรถจะไปเอา อีกเดี๋ยวค่อยไปหยิบแล้วกัน”

“ทำไมยศพัฒน์ต้องทำอาหาร ในบ้านมีคนใช้ตั้งเยอะแยะ”

ประยสย์โพล่งถามออกมา

“ยศพัฒน์บอกว่าอยากเข้าครัวทำอาหารเอง ทำอาหารอร่อยๆโต๊ะหนึ่ง ฉลองที่ฉันตั้งท้องลูกแฝด”

เทวิกาพูดพลางยิ้มไปพลาง ยศพัฒน์มีความสุขมากจริงๆ

ความจริงแล้ว ตั้งแต่ที่เธอตั้งท้อง เขาก็มีความสุขมากๆในทุกๆวัน

เขารักเด็กมาก

ประยสย์พยักหน้า “ก็สมควรที่จะต้องฉลอง”

สองพี่น้องเดินมาตรงหน้าโต๊ะอาหาร

ไม่เห็นเด็กน้อยจอมซน ประยสน์ก็ถามว่า “พิรัตน์ล่ะ”

“นอนหลับไปแล้วค่ะ ก่อนนอนเขากินโจ๊กไป เขาไม่หิวแล้ว ยังเก็บโจ๊กไว้หนึ่งชามวางไว้บนเตา รอให้เขาตื่นแล้วค่อยป้อนเขา”

“เขาโตขนาดนี้แล้ว ยังป้อนเขาได้อีกเหรอ”

เทวิกาอธิบายกับเขาว่า “วันนี้ถามเขาแล้ว เขาบอกว่าโจ๊ก ก็เลยต้มโจ๊กกระดูกหมูให้เขา”

พิรัตน์พอจะพูดคำง่ายๆได้บ้างแล้ว

ประยสย์ก็ไม่ได้ซักถามอะไรต่อ

“ทุกอย่างราบรื่นดีมั้ยครับ” ยศพัฒน์ก็อาหารออกมาอีกจาน หลังจากวางจานอาหารลงแล้ว ก็ถามประยสย์ด้วยความเป็นห่วง

“ตอนนี้ไม่มีอุปสรรคอะไรแล้ว พวกเขาทำผิดก็ต้องกลัว รู้ดีอยู่แก่ใจ”

ประยสย์ลุกขึ้น เข้าไปล้างมือในห้องครัว ช่วยหยิบชามกับตะเกียบออกมา

เทวิกาชอบดื่มน้ำซุป แน่นอนว่ายศพัฒน์ต้องต้มน้ำแกงที่เธอชอบกินด้วย

ประยสย์ช่วยน้องสาวตักน้ำแกงหนึ่งชาม เทวิกาพูดว่า：“พี่คะ ฉันตักเอง”

“น้ำแกงยังร้อนมาก พี่กลัวว่ามันจะลวกโดนเธอ” ข้างนอกบ้านหนาวมาก ในบ้านมีเครื่องทำความร้อนจึงไม่รู้สึกหนาว

หลังจากช่วยน้องสาวตักน้ำแกงเสร็จแล้ว ประยสย์ก็ถอดเสื้อคลุมออก วางไว้ที่พนักเก้าอี้

เขาตักให้ตนเองหนึ่งชาม ยศพัฒน์ก็ให้เขาทำเอง

“นี่นายหาว่าฉันเป็นก้างขวางคอเหรอ”

“ใครจะกล้าครับ”

ประยสย์ส่งเสียงฮึ่ม “ฉันก็คิดว่านายไม่กล้า”

ยศพัฒน์คิดว่าชีวิตนี้ตนเองคงต้องถูกพี่ชายภรรยาทั้งสองคนนี้ข่มไปจนตาย

“วิกา พรุ่งนี้เธอกับยศพัฒน์ก็กลับไปที่เมืองแอคเซสซ์เถอะ”

ใกล้จะถึงงานแต่งงานของนฤเบศวร์กับกนกอร ประยสย์ก็จำวันได้

จะอย่างไร เขากับนฤเบศวร์ก็มีมิตรภาพต่อกัน เขายังติดค้างนฤเบศวร์อยู่เลยนะ สงครามระหว่างตระกูลสาระทากับตระกูลเลิศธนโยธา นฤเบศวร์ยังมาด้วยตัวเองครั้งหนึ่งเลย

น้ำใจในครั้งนี้ ประยสย์ยังไม่สามารถตอบแทนได้หมดในช่วงระยะเวลาอันสั้น

“อืม รอให้พ่อออกจากโรงพยาบาล พวกเราค่อยกลับไป” เทวิกาดื่มน้ำแกงหมดแล้ว ยังอยากดื่มอีกชาม ตอนแรกเธออยากตักด้วยตัวเอง แต่ผู้ชายทั้งสองคนต่างแย่งกันช่วยเธอ สุดท้ายแล้ว เธอก็เอาชามให้สามี

ยศพัฒน์ยิ้มด้วยความพึงพอใจ

ประยสย์เบะปาก บ่นพึมพำในใจ เรื่องดูแลปรนนิบัติคนอื่นยังต้องแย่งกัน！

เขาเองก็เหมือนกัน

“พี่ พี่จะให้ฉันเอาของขวัญแต่งงานไปให้อรกับนฤเบศวร์มั้ยคะ หรือว่าอีกสองวัน พี่จะตามเอาไปให้ในงานแต่งพวกเขาเอง” เธอจำได้ว่าเดิมพี่ชายอยากจะเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวให้นฤเบศวร์

พี่ชเนนทร์เองก็เป็นเพื่อนเจ้าบ่าว

ชเนนทร์กับนฤเศวร์เคยเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน แต่ปกติเวลาที่เขานั่งรถไฟความเร็วสูงกลับบ้านกับยศพัฒน์ กลับไม่ได้พูดคุยอะไรกับนฤเบศวร์

พอกนกอรคบหาอยู่กับนฤเบศวร์แล้ว ความสัมพันธ์ของชเนนทร์กับนฤเบศวร์ก็ดีขึ้น

ประยสย์คิดดูแล้ว พูดว่า “พี่ดูสถานการณ์ก่อนแล้วกัน แต่ของขวัญพี่จะให้เธอช่วยเอาไปก่อน เผื่อพี่ไม่มีเวลาไป ไม่มีของขวัญแต่งงานของนฤเบศวร์ คงถูกเขาบ่นตายแน่”