พนักงานคนนี้มีสีหน้าหวาดกลัวขึ้นมาทันที เขาเคยเป็นคนสนิทของหลิวเกาหยาง แต่ตอนนี้เขาต้องมาเป็นหูเป็นตาในการเฝ้าดูอันฉีโดยเฉพาะ เพื่อให้พวกเขาเตรียมลงมือ
อันฉีเมื่อทำงานเสร็จ เวลาก็ล่วงเลยไปถึงสิบเอ็ดโมงครึ่งแล้ว ในเวลานั้นโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เธอมองดูก็ต้องยิ้มหวานออกมา “ฮัลโหล! มาแล้วเหรอ”
“ผมถึงโรงจอดรถแล้ว ลงมาสิ!” เนี่ยเหยียนเฟิงตอบกลับ
“โอเค ขอเวลา5นาทีนะ” พูดจบอันฉีก็วางสายไป เธอเรียกผู้ช่วยเข้ามาเพื่ออธิบายปัญหาสำคัญของเอกสารในจุดต่างๆ และหยิบกระเป๋ามาสะพายไว้
พนักงานคนนั้นที่กำลังอู้งานอยู่ เมื่อเห็นเธอสะพายกระเป๋าออกมาจากห้องทำงาน เขาก็รีบโทรไปยังเบอร์ของหลิวเกาหยางทันที
“ฮัลโหล ประธานหลิว อันฉีจะออกไปที่ลานจอดรถแล้วครับ ”
“ตามไปดูว่าเธอไปที่ลานจอดรถ หรือว่าหน้าประตู” หลิวเกาหยางออกคำสั่ง
อันฉีที่เพิ่งจะปิดประตูลิฟต์ จู่ๆ ก็มีใครบางคนเปิดออก เธอเงยหน้าขึ้นมามองพนักงานที่เดินเข้ามา เขารีบยิ้มทักทายเธอ “ขอโทษครับ ประธานอัน”
อันฉียิ้มให้ “ไม่เป็นไร”
เขาเห็นว่าอันฉีกดลิฟต์ไปยังชั้นใต้ดิน จึงก้มหน้ากดส่งข้อความออกไป “อันฉีไปลานจอดรถแล้ว”
เมื่อส่งข้อความเสร็จ เขาก็กดลิฟต์ไปชั้นอื่นเพื่อไม่ให้เรื่องสาวมาถึงตัวเอง
อันฉีกำลังเหม่อคิดเรื่องงานอยู่ จนกระทั่งเสียงประตูลิฟต์ดังขึ้น เธอจึงได้สติกลับมา เธอเดินออกจากลิฟต์ก็เห็นรถของตัวเองจอดอยู่จึงเดินไปทางนั้น
ภายในรถออฟโรดคันสีดำ แววตาของเนี่ยเหยียนเฟิงที่กำลังจ้องมองหญิงสาวที่เดินมาทางตนราวกับเสือตัวหนึ่ง ในตอนนั้นเองก็มีเงาคนสองคนที่ทำตัวลับๆ ล่อๆ อยู่ด้านหลังของอันฉี
เนี่ยเหยียนเฟิงหรี่ตาลง ในวินาทีถัดไปเขาเปิดประตูรถออกและรีบก้าวขายาวไปทางอันฉี อันฉีเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาที่ดูตื่นตะหนกของเขาเดินมาทางตัวเอง ก็อดที่จะตกใจไม่ได้
แววตาของเนี่ยเหยียนเฟิงไม่เพียงแต่เย็นชา แถมยังมีกลิ่นอายของความน่ากลัวปนอยู่ด้วย ผู้ชายสองคนนี้คิดจะลักพาตัวอันฉีงั้นเหรอ
“พวกแกเป็นใคร จะทำอะไร” เนี่ยเหยียนเฟิงถามเสียงเย็น
“พวกเราไม่ได้จะทำอะไร แกมีสิทธิ์อะไรมาตีพวกเรา” ชายสองคนยืดอกเถียง ทั้งสอสบตากันและคิดที่จะหาวิธีเอาตัวรอด
วันนี้พวกเขามากันสองคน จึงคิดที่จะรุมเขาและหนีไป
เนี่ยเหยียนเฟิงในใจอารมณ์คลุกกรุ่น พวกมันกล้าที่จะมายุ่งกับผู้หญิงขของเขางั้นเหรอ รนหาที่ตายจริงๆ
ส่วนอันฉีที่นั่งรอเขาอยู่บนรถ เธอสงสัยมากว่าเนี่ยเหยียนเฟิงไปทำอะไร เมื่อได้ยินเสียงชายหนุ่มเธอจึงหยิบกระเป๋าเดินมาดูก็พบว่าเขากำลังยืนอยู่ และมีชายหนุ่มอีกสองคนนั่งอยู่ที่เท้าของเขา
ในตอนนั้น เธอรู้สึกว่ามีแสงอะไรเข้ามากระทบตาเธอ เธอร้องออกมาด้วยความตกใจ “เหยียนเฟิงระวัง พวกมันมีมีด”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว
ค่าต่อการอ่านหน้าต่อไปแพงจังค่ะ...
มาแล้ว พึ่งเข้ามาดู...
รอๆๆคะ...
สรุปเรื่องไม่ไปต่อแล้วเหรอค่ะ ติดตามมาตลอดหายไปอีกรอบ เสียดายจังค่ะ กำลังสนุกเลย ด้วยเพราะเหตุผลอะไร ยังไงก็ขอขอบคุณค่ะที่ทำให้การอ่านมีความสุขกับตัวละครที่สร้างจินตนาการให้นะ่ค่ะ...
เรืองหยุดชะงักอีกรอบแล้ว ผู้แต่งไม่สบายหรือเปล่าค่ะ หรือติดอะไรยังก็ขอเป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ รอการกลับมาของนิยายเรื่องนี้อยู่ตลอดค่ะ...
หายไป 3 วันแล้ว ไม่ลงตอนเพิ่ม มีอะไรไหมค่ะ แอดมิน.....
หายไป 2 วันแล้ว ไม่ลงตอนเพิ่ม มีอะไรไหมค่ะ แอดมิน...
สนุกมากค่ะ อยากให้ลงสักวันล่ะ 20 ตอนเลยค่ะ สนุกมากๆๆและมีลุ้นด้วยว่าจะยังไงต่อ ต่อไปจะเป็นคู่ของท่านรองปะค่ะ รองประธาน น่ะจะมีนะ555...
น่าสงสารนางเอกจัง และสงสารพระเอกที่จะบอกคนที่ตนเองรักยังไง ว่าคู่หมั้นตัวเองเป้นญาติกัน...
ติดตามต่อค่ะ สนุกมากๆๆๆ...