รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1051

ดูเหมือนว่าถ้าเธอไม่ยอมขึ้นรถจะทำให้ท่านรองประธานาธิบดีเสียหน้า แรงกดดันแบบนี้ ทำให้ในที่สุดซูเล่อก้มตัวขึ้นรถของเขาอย่างไม่เต็มใจ

ทันทีที่ประตูรถปิดลง หัวใจของซูเล่อก็สั่นสะท้าน และลมหายใจก็ตึงเครียด ราวกับว่าถูกลักพาตัวขึ้นรถ

ใช่แล้ว เธอถูกลักพาตัว ถูกลักพาตัวโดยอำนาจน่าเกรงขามและสถานะผู้อาวุโสของชายผู้นี้

หากเป็นผู้ชายคนอื่น เธอคงขัดขืนจนถึงที่สุด และหัวเด็ดตีนขาดไม่ยอมขึ้นรถแน่นอน

ชายหนุ่มเข้าไปในรถจากอีกฝั่งหนึ่ง ตอนที่เข้ามานั่ง เอียงใบหน้าคมคายพิจารณาการแสดงออกของหญิงสาว

ปากมุ่ยเล็กๆ นั่นแสดงออกว่าไม่พอใจอยู่บ้าง

บอดี้การ์ดสตาร์ทรถ ซูเล่อมองไฟถนนและเงาต้นไม้นอกหน้าต่าง เธอก็อดไม่ได้ที่จะผ่อนคลาย อันที่จริง เธอไม่ได้รังเกียจที่จะไปบ้านของเขาขนาดนั้น บ้านของเขาทั้งใหญ่โตและสะดวกสบาย

เธอกลัวอะไรน่ะหรือ เธอรู้อยู่แก่ใจแต่พูดออกมาไม่ได้

ยี่สิบนาทีต่อมาก็มาถึงบ้านพักของฮั่วเหยียนเซียว หลังจากที่บอดี้การ์ดส่งพวกเขาแล้วก็ขับรถออกไป พวกเขาไม่ได้กลับไปจริงๆ แต่ไปประจำการณ์

เมื่อซูเล่อเดินเข้าไปในห้องโถง ก็เห็นกระเป๋าเดินทางของเธออยู่ข้างโซฟา เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ เธอหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องอยู่ในบ้านของเขาใช่ไหม

ฮั่วเหยียนเซียวพูดกับเธอว่า "เธอชอบห้องเมื่อคืนหรือเปล่า ถ้าชอบก็อยู่ห้องนั้น!"

"อืม! ชอบค่ะ" ซูเล่อพยักหน้า

ฮั่วเหยียนเซียวยกกระเป๋าเดินทางของเธอขึ้นไปชั้นบน ซูเล่อตกใจแรีบพูดว่า "อาน้อยคะ ฉันยกเอง"

แต่ชายคนนั้นยกกระเป๋าเดินทางของเธอขึ้นชั้นบนอย่างง่ายดาย ซูเล่อก็เดินตามเขาไปจนถึงห้องพักแขก ฮั่วเหยียนเซียววางกระเป๋าเดินทางลงและมองไปรอบ ๆ ห้อง ราวกับดูว่าในห้องขาดอะไรบ้าง

ซูเล่อพูดจากด้านหลัง "อาน้อยคะ ฉันไม่ต้องการอะไรแล้ว ไปพักผ่อนเถอะค่ะ!"

ซูเล่อลงไปข้างล่าง ก็ได้กลิ่นหอมโชยมา ไม่ใช่กลิ่นหอมอาหารเข้มข้น แต่เป็นกลิ่นต้นหอมอ่อนๆ ที่สะอาดหอมหวล ซูเล่ออดไม่ได้ที่จะมองไปทางห้องครัว ก็เห็นครัวแบบเปิด ฮั่วเหยียนเซียวใส่เสื้อสเวตเตอร์สีดำพับแขนเสื้อขึ้น กำลังต้มบะหมี่อยู่ตรงนั้น

ภาพนี้ทำให้ไม่อาจละสายตาได้ แม้แต่ทำสิ่งเล็กๆ น้อยๆ อย่างการต้มบะหมี่ ออร่าที่สง่างามและสูงส่งยังแสดงออกมาอย่างชัดเจน

ซูเล่อมองชายหนุ่มที่ก้มหน้าจดจ่ออยู่กับการหั่นสเต็กเนื้อ เธออดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย หิวจัง!

"อาน้อยคะ ฉันช่วยเอง" ซูเล่อยิ้มพลางเดินเข้าไป มองจานสเต็กที่ตกแต่งเรียบร้อยแล้ว ยังมีบรอกโคลีด้วย การจัดจานนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกพิธีรีตอง

ซูเล่อถือจานสเต็ก กลิ่นหอมแตะจมูกจนอยากจะแอบกินสักชิ้น

เธอวางสเต็กลงบนโต๊ะ ก็เห็นชายหนุ่มที่อยู่ข้างหลังถือชามบะหมี่ในมือข้างหนึ่ง ราวกับว่าทุกสิ่งที่เขาทำนั้นดูสง่างามไม่ธรรมดา ซูเล่อรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้กินอาหารฝีมือเขา ได้กินอาหารฝีมือเขา หรือว่าชาติที่แล้วเธอคือผู้กอบกู้กาแล็กซี่

"ว้าว! หอมมากค่ะ!" ซูเล่ออดไม่ได้ที่จะชื่นชม "อาน้อย เก่งจังค่ะ"