รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1053

ซูเล่อเก้อเขินมองเขาเดินมา ชุดนอนผ้าไหมเข้ารูปขับเน้นรูปร่างสูงโปร่ง ส่วนสูงตั้งแต่หัวจรดเท้าได้สัดส่วน ปกเสื้อเปิดนิดๆ เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าเป็นสัน และคอและไหล่ที่สมบูรณ์แบบ

ตอนนี้ชายหนุ่มกำลังเดินเล่นในบริเวณบ้านของเขาราวกับสัตว์ร้ายที่มีเสน่ห์แต่ก็มีอันตราย

ซูเล่อไม่คาดคิดว่าดึกขนาดนี้จะเจอเขาที่ทางเดิน เธอกัดริมฝีปากล่างด้วยความตื่นตระหนกและรีบอธิบายว่า "ฉัน... ฉันลงไปดื่มน้ำข้างล่าง ฉันกลับห้องก่อน!"

ซูเล่อพูดจบก็เดินไปทางเขา เห็นได้ชัดว่าทางเดินนั้นกว้างขวาง แต่เมื่อเดินผ่านเขา มันกลับดูคับแคบ

ทันใดนั้น ข้อมือของซูเล่อถูกฝ่ามือใหญ่จับไว้ แรงนั้นบังคับให้เธอไปที่กำแพง มือซ้ายของ ซูเล่อแสดงท่าทางยอมจำนน ขณะที่มือข้างหนึ่งจับข้อมือของเธอด้วย และอีกมือจับไหล่ของเธอ ระยะห่างระหว่างคนทั้งสองพลันขยับเข้ามาแนบชิด

สายตาของชายคนนั้นจ้องมองใบหน้าของเธอ มันร้อนยิ่งกว่าอะไร

ราวกับว่าเขาถูกความปรารถนาครอบงำเป็นเวลานาน และเมื่อเผชิญหน้ากับเหยื่อ เขาก็ไม่จำเป็นต้องปกปิด

ซูเล่อถูกเขามองจนหัวใจเต้นรัว เธอเงยหน้าขึ้นนิดหนึ่ง มองเข้าไปในดวงตาที่ลึกเหมือนทะเลของชายหนุ่ม ดูเหมือนจะซ่อนความยับยั้งชั่งใจและความอดทนไว้ แต่ก็ดูเหมือนระเบิดที่พร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อ ทำให้เธอตกใจจนหัวใจเต้นโครมคราม และยังกระวนกระวาย

ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร แต่ก็เดาได้ว่าเขาจะทำอะไร

เดิมทีฮั่วเหยียนเซียวนอนไม่หลับจึงออกมาจากในห้อง แต่เขาไม่คาดคิดว่าผู้หญิงคนที่ทำให้เขานอนไม่หลับจะเป็นฝ่ายมาปรากฏตัวต่อหน้าเขา นี่ไม่ใช่ป้อนอาหารเข้าปากเสือเหรอ

เธอไม่รู้หรือไงว่าการเดินเตร็ดเตร่ในบ้านของเขากลางดึกมันอันตรายแค่ไหน

"เจ็บ..." ซูเล่อถูกมือของเขาบีบแรงจนเจ็บ อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมาอย่างเจ็บปวด

ฮั่วเหยียนเซียวถึงค่อยตระหนักว่ายังคงจับข้อมือของเธออยู่ เขาปล่อยมือ ขณะที่ซูเล่อคิดว่าตนเองถูกปล่อยแล้ว คางก็ถูกบีบ วินาทีต่อมา ริมฝีปากแดงของเธอก็ถูกชายหนุ่มประทับจูบ ราวกับว่าผู้ชายคนนี้เมื่อเส้นที่เขาขีดไว้ในใจถูกทำลายแล้ว ก็ไม่มีอะไรจะมาขวางกั้นเขาได้อีก

"อือ..." มือของซูเล่อผลักเขาทันที ปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณก็คือพวกเขาทำแบบนี้ไม่ได้

มันผิดและไม่สมควร

“ห้ามไป” ชายหนุ่มออกคำสั่งอย่างเผด็จการ

ต่อให้ซูเล่อจะเป็นตุ๊กตาดินเผา แต่เธอก็ยังมีอารมณ์ ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอก็เป็นคนมีชีวิต จิตใจ ถูกออกคำสั่งอย่างนี้ เธอก็มีอารมณ์เหมือนกัน เข้าใจไหม

“แล้วอาน้อยต้องการอะไรจากฉัน ถ้าอาน้อยขาดผู้หญิงจริงๆ มีผู้หญิงพร้อมจะมาดูแล ฉันคิดว่าหัวหน้าเฉิงจะยินดีมาก” ซูเล่อพูดด้วยความโกรธ และไม่รู้ว่าไปเอาความกล้าหาญมาจากไหนถึงได้พูดกับเขาแบบนี้

ฮั่วเหยียนเซียวถอยหลังหนึ่งก้าว กอดอกสังเกตเธอ หรี่ตามองอย่างอันตราย "เธอคิดว่าฉันเอาใครก็ได้เหรอ"

"งั้นทำไมต้องเป็นฉันล่ะ" ซูเล่อไม่เข้าใจ เธอไปเรียนต่อตอนอายุสิบหก และไม่ได้กลับมาตั้งหลายปี เขาตกหลุมรักเธอตอนไหนกันแน่

ฮั่วเหยียนเซียวก็อยากถามตัวเองเช่นกัน ทำไมต้องเป็นเธอเท่านั้น แต่เขาก็ตอบคำถามนี้ไม่ได้มาตลอด

ฮั่วเหยียนเซียวถอนหายใจ เอ่ยเสียงแหบแห้งว่า "ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่บังคับ เธออยู่ที่นี่ได้อย่างสบายใจ"