รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1064

พูดจบซูเล่อก็เดินไปมี่ห้องโถงด้วยใบหน้าที้บูดบึ้ง ทิ้งชายที่อยู่ด้านหลังไว้ที่สวน

ซูเล่อเดินออกไปไกลกว่าสิบเมตร ร่างสูงที่ยืนอยู่ด้านหลังก็ก้มลง ฝ่ามือใหญ่ของชายคนนั้นปิดหน้าอกของเขาไว้ราวกับว่าเขากำลังพยายามอดทนต่อความเจ็บปวดในหัวใจ

ซูเล่อเดินออกไปไม่กี่เมตรแต่ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าด้านหลัง เธออดไม่ได้ที่จะหันไปมอง แล้วเธอก็ตกใจมาก แล้วเธอก็หันหลังวิ่งกลับไปหาชายคนนั้นทันที

“คุณเป็นยังไงบ้าง”เธอถามด้วยความตื่นตระหนก

ชายคนนั้นเอามือจับเอวพยายามยืดหลังให้ตรง พูดด้วยเสียงต่ำว่า “ไม่เป็นไร”

ซูเล่อไม่เชื่อเขา เขาดูไม่เหมือนคนปกติ! ยิ่งไปกว่านั้นเขาจับไปที่หน้าอก มีอะไรผิดปกติกับหัวใจของเขาหรือเปล่า

“คุณจะติดต่อผู้ช่วยถันไหม”กระวนกระวายใจอย่างมาก สองแขนโอบแขนของเขาไว้แน่น

“คุณไม่ไปใช่ไหม ผมกำลังเรียกบอดี้การ์ดให้กลับมาพาคุณออกไปเดี๋ยวนี้”ฮั่วเหยียนเซียวพูดด้วยเสียงต่ำ หลังของเขาเหยียดตรงราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ซูเล่อไม่กล้าที่จะออกไป เธอส่ายหัว “ฉันไม่ไป ฉันอยากดูแลคุณ”

มุมปากของชายคนนั้นหุบลงโดยไม่รู้ตัว เขาพยักหน้า “โอเค ผยุงผมไปพักผ่อนที่ห้องโถงเถอะ!”

ฮั่วเหยียนเซียวไม่จำเป็นต้องแสร้งทำเป็นเจ็บหน้าอกแล้วเมื่อสาวน้อยพูดคำนั้นออกมาอย่างเด็ดเดี่ยว มีความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจของเขา และเขาไม่คาดคิดว่าเธอคนนี้มีพลังมหาศาลจนสามารถทำให้เขาเจ็บหน้าอกได้ด้วยคำพูดเพียงคำเดียว

สุดท้ายแล้วในหัวใจของเขายังคงประเมินเธอต่ำเกินไป ฮั่วเหยียนเซียวยิ้มอย่างขมอื่นภายในใจอย่างช่วยไม่ได้

ความรักที่เป็นความลับนี้เกิดจากตัวเขาเองและสาวน้อยคนนี้ก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ไม่ผิดที่เธอต้องการจะหลบหนี

สำหรับเธอความรู้สึกของเขาเป็นทั้งความบีบคั้นและความกดดัน

ภายในห้องโถง ซูเล่อเทน้ำใส่แก้ว “คุณดื่มน้ำหน่อยเถอะ! หัวใจของคุณไม่ค่อยดี ถ้าผักผ่อนน้อยมันจะยุ่งกว่านี้ไหม”

“ขอโทษ”ซูเล่อขอโทษด้วยความรู้สึกผิดทันที เธออาจจะพูดจริงจังไปหน่อย

“ขอโทษ สองคำนี้มันควรเป็นคำที่ผมพูด ผมไม่ให้เกียรติคุณ ผมไม่ได้บอกความรู้สึกของผมให้คุณรู้ก่อนจึงทำให้คุณกลัว”ฮั่วเหยียนเซียวเป็นฝ่ายขอโทษเธอแทน

ซูเล่อเงยหน้าขึ้นเธอไม่สามารถมองเข้าไปในดวงตาที่ลุกโชนของเขาได้ชั่วขณะหนึ่ง เธอเม้มปากสีแดงหลังจากนั้นครู่หนึ่งก็ตอบไปว่า “เราจะไม่พูดถึงเรื่องนี้ในตอนนี้ก็ได้ ฉันกลัวว่าจะพูดผิดแล้วคุณจะโกรธอีก”

ฝ่ายชายกระพริบตามองไปที่เธอ “งั้นคุณจะวางแผนพูดยังไงไม่ให้ผมโกรธ”

การหายใจของซูเล่อชะงักเล็กน้อยราวกับว่าปัญหานี้ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามดังนั้นพูดวันนี้ พรุ่งนี้ หรือปีหน้าก็จะทำให้เขาโกรธหรอ

“คุณเปลี่ยนคนที่ชอบสิ! เมื่อคุณเจอคนอื่นที่ชอบเรื่องนี้ก็ไม่จำเป็นต้องคุยแล้ว”ซูเล่อแนะนำ

ฝ่ายชายขมวดคิ้ว ถ้าเปลี่ยนคนที่ชอบ? เขาจะรอเธอจนถึงอายุเท่านี้หรอ ความรู้สึกของเขาราวกับว่าเป็นของขายในร้านค้างั้นหรอ วันนี้ชอบ พรุ่งนี้ก็จะชอบเหมือนเดิม